Misjonarz

Wczesni misjonarze islamscy w czasach MahometaEdit

Podczas wyprawy Al Raji w 625 roku, islamski prorok Mahomet wysłał kilku mężczyzn jako misjonarzy do różnych różnych plemion. Niektórzy mężczyźni przyszli do Mahometa i poprosili, aby Mahomet wysłał instruktorów, aby nauczyli ich islamu, ale mężczyźni zostali przekupieni przez dwa plemiona Khuzaymah, którzy chcieli zemścić się za zabójstwo Khalid bin Sufyan (szef plemienia Banu Lahyan) przez zwolenników Mahometa 8 Misjonarzy muzułmańskich zostało zabitych w tej wyprawie…, Inna wersja mówi, że zginęło 10 muzułmanów

Potem podczas wyprawy do Bir Maona w lipcu 625 roku Mahomet wysłał kilku misjonarzy na prośbę niektórych mężczyzn z plemienia Banu Amir, ale muzułmanie zostali ponownie zabici jako zemsta za zabójstwo Khalid bin Sufyan przez zwolenników Mahometa 70 muzułmanów zostało zabitych podczas tej wyprawy

Podczas wyprawy Khalid ibn al-Walid (Banu Jadhimah) w styczniu 630, Mahomet wysłał Khalid ibn Walid, aby zaprosić plemię Banu Jadhimah do islamu. Jest to wspomniane w Sunnickim Hadith Sahih al-Bukhari, 5:59:628.

Misjonarze i JudaizmEdit

Żydowska „Działalność Misyjna” (zwrot nie używany w obrębie Judaizmu) jest często źle rozumiana przez wielu. Judaizm nigdy nie był wiarą poszukującą konwertytów, ponieważ judaizm nie wierzy, że „trzeba być Żydem, aby odziedziczyć życie wieczne”. Żydowska teologia życia pozagrobowego, reinkarnacji, Wieku Królestwa, Mesjasza, piekła, nieba, a nawet grzechu – wszystko to jest rozumiane zupełnie inaczej niż w innych religiach.

Judaizm rozumie jedynego prawdziwego Boga, który ma obecnie przymierze zarówno z Żydami, jak i nie-Żydami.

Żydzi, jak wierzą, są pod Przymierzem Mojżesza – i jest ono wiążące dla wszystkich Żydów do czasu, gdy Moshiach (Mesjasz) pojawi się w Jerozolimie i przyniesie shalom/pokój całej ludzkości.

Nie-Żydzi (poganie, goje, Dzieci Narodów) są pod Przymierzem Noego – i jest ono wiążące dla wszystkich Narodów do czasu, gdy Moshiach (Mesjasz) zbierze całą ludzkość razem. Prawa Noego to siedem praw danych Noemu, gdy on, inni ludzie i zwierzęta „zostali ocaleni z gniewu potopu”.

W Biblii, każda „działalność misyjna” Żydów wobec nie-Żydów była żydowskimi staraniami, by doprowadzić pogańskie narody do przymierza z Bogiem przez Noego. Nawet nieżydowscy prorocy (tacy jak Jonasz) byli wysyłani jako nie-Żydzi do nie-Żydów z Przymierzem Noego. Było to w czasach biblijnych, a współczesny judaizm pozostaje wyraźny, że działalność misyjna (w celu nawrócenia Narodów na judaizm) jest tabu. Historycznie, różne sekty i ruchy judaistyczne były konsekwentne w unikaniu prozelityzmu w celu nawracania gojów.

Dzisiaj Chabad Lubabvitch, główny gracz w obrębie ortodoksyjnego judaizmu, odzyskał żydowskie poparcie dla szerzenia Przymierza Noego wśród wszystkich narodów poprzez strony internetowe nastawione na nauczanie gojów jak naśladować Noego, warsztaty prowadzone przez rabinów, a nawet otwieranie rzeczywistych kongregacji pod szyldem Przymierza Noego (na przykład Noahidic Congregation of Toronto). Aish HaTorah, inna ortodoksyjna „denominacja”, również posiada cały oddział powołany do głoszenia Praw Tory WSZYSTKIM nie-Żydom. Niektórzy Żydzi noszą nawet przy sobie małe traktaty w stylu ewangelickim, by rozdawać je nie-Żydom, którzy pytają ich o judaizm.

Żydowskie grupy religijne zachęcają do „wychodzenia” do Żydów. Ruchy te, zwane kiruv, zachęcają Żydów do pogłębiania wiedzy i przestrzegania żydowskiego prawa. Ludzie, którzy stają się bardziej przestrzegający, są znani jako baalei teshuva. „Ruch ten jest prowadzony na całym świecie przez organizacje takie jak Chabad Lubavitch, Aish Hatorah, Ohr Somayach i Partners In Torah. Istnieje również wiele takich organizacji w Stanach Zjednoczonych. W Peru istnieje pojedynczy, odosobniony ruch nawracania katolików na judaizm.

Członkowie bardzo liberalnego amerykańskiego ruchu reformowanego rozpoczęli program nawracania na swoją liberalną markę judaizmu nieżydowskich małżonków członków tego ruchu, którzy zawarli związek małżeński, oraz nie-Żydów, którzy są zainteresowani judaizmem reformowanym. Ich uzasadnieniem jest to, że tak wielu Żydów zostało utraconych podczas Holokaustu, że należy szukać i przyjmować nowych przybyszów. Podejście to zostało odrzucone przez ortodoksyjnych i konserwatywnych Żydów jako nierealistyczne i stwarzające zagrożenie. Twierdzą oni, że wysiłki te sprawiają, iż judaizm wydaje się łatwą religią do przyjęcia i przestrzegania, podczas gdy w rzeczywistości bycie Żydem wiąże się z wieloma trudnościami i wyrzeczeniami.

Misje buddyjskieEdit

Pierwsi misjonarze buddyjscy byli nazywani „Dharma Bhanaks”, a niektórzy widzą ładunek misyjny w symbolice kryjącej się za buddyjskim kołem, o którym mówi się, że podróżuje po całej ziemi przynosząc ze sobą buddyzm. Cesarz Aśoka był znaczącym wczesnym misjonarzem buddyjskim. W 3 wieku p.n.e. Dharmaraksita – między innymi – został wysłany przez cesarza Aśokę, by głosić tradycję buddyjską w indyjskim imperium Mauryi, ale także w basenie Morza Śródziemnego aż do Grecji. Stopniowo całe Indie i sąsiednia wyspa Cejlon zostały nawrócone. Następnie buddyzm rozprzestrzenił się na wschód i południowy wschód do obecnych ziem Birmy, Tajlandii, Laosu, Kambodży, Wietnamu i Indonezji.

Buddyzm rozprzestrzenił się wśród ludów turkijskich w II i III wieku p.n.e. do współczesnego Pakistanu, Kaszmiru, Afganistanu, wschodniego i nadmorskiego Iranu, Uzbekistanu, Turkmenistanu i Tadżykistanu. Został również przeniesiony do Chin przywieziony przez Kasjapę Matangę w II w. n.e., Lokaksema i An Shigao przetłumaczyli buddyjskie sutry na język chiński. Dharmarakṣa był jednym z największych tłumaczy buddyjskich świętych pism Mahajany na język chiński. Dharmaraksa przybył do chińskiej stolicy Luoyang w 266 roku, gdzie dokonał pierwszych znanych tłumaczeń Sutry Lotosu i Sutry Dasabhumika, które miały stać się jednymi z klasycznych tekstów chińskiego buddyzmu mahajany. W sumie, Dharmaraksa przetłumaczył około 154 sutry Hīnayāny i Mahāyāny, reprezentujące większość ważnych tekstów Buddyzmu dostępnych w Zachodnich Regionach. Mówi się, że jego prozelityzm nawrócił wielu na Buddyzm w Chinach i uczynił Chang’an, dzisiejsze Xi’an, głównym ośrodkiem Buddyzmu. Buddyzm szybko się rozprzestrzeniał, szczególnie wśród zwykłych ludzi i do 381 r. większość mieszkańców północno-zachodnich Chin była buddystami. Zdobywając konwertytów także wśród władców i uczonych, pod koniec panowania dynastii T’ang buddyzm był obecny wszędzie w Chinach.

Marananta przyniósł buddyzm na Półwysep Koreański w IV wieku. Seong z Baekje, znany jako wielki patron buddyzmu w Korei, zbudował wiele świątyń i przyjął kapłanów przywożących buddyjskie teksty bezpośrednio z Indii. W 528 r. Baekje oficjalnie przyjęło buddyzm jako religię państwową. Wysłał misje hołdownicze do Liang w 534 i 541 roku, przy drugiej okazji prosząc o rzemieślników, jak również różne dzieła buddyjskie i nauczyciela. Zgodnie z chińskimi zapisami, wszystkie te prośby zostały spełnione. Kolejna misja została wysłana w 549 roku, ale zastała stolicę Liang w rękach buntownika Hou Jing, który wtrącił ich do więzienia za opłakiwanie upadku stolicy. Uważa się, że w 538 r. wysłał misję do Japonii, która przyniosła na japoński dwór wizerunek Siakjamuniego i kilka sutr. Tradycyjnie uważa się, że było to oficjalne wprowadzenie buddyzmu do Japonii. Relacja z tego wydarzenia jest podana w Gangōji Garan Engi. Początkowo wspierany przez klan Soga, buddyzm powstał w wyniku sprzeciwu pro-Shinto Mononobe, a buddyzm zakorzenił się w Japonii wraz z nawróceniem księcia Shotoku Taishi. Kiedy w 710 roku cesarz Shomu ustanowił nową stolicę w Nara, wzorowaną na stolicy Chin, buddyzm otrzymał oficjalne wsparcie i zaczął rozkwitać.

Padmasambhava, Zrodzony z Lotosu, był mędrcem guru z Oḍḍiyāna, o którym mówi się, że przekazał buddyzm wadżrajany do Bhutanu i Tybetu oraz krajów sąsiednich w VIII wieku.

Wykorzystanie misji, rad i instytucji monastycznych wpłynęło na powstanie misji i organizacji chrześcijańskich, które rozwinęły podobne struktury w miejscach, które wcześniej były misjami buddyjskimi.

W XIX i XX wieku zachodni intelektualiści, tacy jak Schopenhauer, Henry David Thoreau, Max Müller, oraz towarzystwa ezoteryczne, takie jak Towarzystwo Teozoficzne H.P. Blavatsky’ego i Towarzystwo Buddyjskie w Londynie szerzyły zainteresowanie buddyzmem. Pisarze tacy jak Hermann Hesse i Jack Kerouac, na Zachodzie, oraz pokolenie hipisów z przełomu lat 60. i 70. doprowadzili do ponownego odkrycia buddyzmu. W XX i XXI wieku buddyzm był ponownie propagowany przez misjonarzy na Zachodzie, takich jak Dalajlama i mnichów, w tym Lamę Surja Dasa (buddyzm tybetański). Od czasu przejęcia Tybetu przez Chiny w 1959 r. buddyzm tybetański jest bardzo aktywny i odnosi sukcesy na Zachodzie. Dziś buddyści stanowią przyzwoity odsetek w kilku krajach na Zachodzie, takich jak Nowa Zelandia, Australia, Kanada, Holandia, Francja i Stany Zjednoczone.

W Kanadzie ogromna popularność i dobra wola zapoczątkowana przez tybetańskiego Dalajlamę (który został honorowym obywatelem Kanady) postawiła buddyzm w korzystnym świetle w kraju. Wielu Kanadyjczyków nie będących Azjatami przyjęło buddyzm w różnych tradycjach, a niektórzy z nich stali się liderami w swoich sangach.

W początkach lat 90-tych Francuski Związek Buddyjski (UBF, założony w 1986 roku) szacował, że we Francji jest od 600 000 do 650 000 buddystów, wśród których jest 150 000 francuskich konwertytów. W 1999 roku socjolog Frédéric Lenoir oszacował, że jest 10 000 konwertytów i do 5 milionów „sympatyków”, chociaż inni badacze zakwestionowali te liczby.

Taisen Deshimaru był japońskim buddystą zen, który założył liczne zendo we Francji. Thich Nhat Hanh, nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla, urodzony w Wietnamie buddysta zen, założył Zjednoczony Kościół Buddyjski (Eglise Bouddhique Unifiée) we Francji w 1969 roku. Klasztor Plum Village w Dordogne w południowej Francji był jego rezydencją i siedzibą jego międzynarodowej sangi.

W 1968 roku Leo Boer i Wener van de Wetering założyli grupę Zen i dzięki dwóm książkom spopularyzowali Zen w Holandii. Kierownictwo grupy przejął Erik Bruijn, który do dziś kieruje kwitnącą wspólnotą. Obecnie największą grupą Zen jest Kanzeon Sangha, prowadzona przez Nico Tydemana pod nadzorem amerykańskiego mistrza Zen Dennisa Genpo Merzela, Roshiego, byłego ucznia Maezumi Roshiego w Los Angeles. Grupa ta posiada stosunkowo duży ośrodek, w którym nauczyciel i niektórzy uczniowie mieszkają na stałe. W Holandii reprezentowanych jest również wiele innych grup, takich jak Zakon Kontemplacji Buddyjskiej w Apeldoorn, Zakon Interbytu Thich Nhat Hanh oraz Międzynarodowy Instytut Zen Noorderpoort, klasztor/ośrodek odosobnień w Drenthe, prowadzony przez Jiun Hogen Roshi.

Prawdopodobnie najbardziej widocznym przywódcą buddyjskim na świecie jest Tenzin Gyatso, obecny Dalajlama, który po raz pierwszy odwiedził Stany Zjednoczone w 1979 roku. Jako polityczny przywódca Tybetu na wygnaniu stał się popularnym cause célèbre. Jego wczesne życie zostało przedstawione w hollywoodzkich filmach, takich jak „Kundun” i „Siedem lat w Tybecie”. Jego religijni zwolennicy, tacy jak Richard Gere i Adam Yauch, stali się sławni. Pierwszym urodzonym na Zachodzie tybetańskim mnichem buddyjskim był Robert A. F. Thurman, obecnie akademicki zwolennik Dalajlamy. Dalajlama utrzymuje północnoamerykańską siedzibę w klasztorze Namgyal w Ithaca, New York.

Lewis M. Hopfe w swoich „Religiach Świata” zasugerował, że „Buddyzm jest być może na skraju kolejnego wielkiego zasięgu misyjnego” (1987:170).

Misje hinduistyczneEdit

Hinduizm został wprowadzony na Jawę przez podróżników z Indii w czasach starożytnych. Kiedy pierwsi jawajscy książęta przyjęli hinduizm, nie porzucili wszystkich swoich wczesnych animistycznych wierzeń – po prostu połączyli z nimi nowe idee. Kilka wieków temu wielu hindusów opuściło Jawę i przeniosło się na Bali, zamiast przejść na islam. Od tego czasu hinduizm przetrwał na Bali. Dang Hyang Nirartha był odpowiedzialny za ułatwienie przekształcenia balijskiego hinduizmu. Był on ważnym propagatorem idei moksy w Indonezji. Założył kapłaństwo Shaivite, które jest obecnie wszechobecne na Bali, i jest obecnie uważany za przodka wszystkich panditów Shaivite.

Shantidas Adhikari był hinduskim kaznodzieją z Sylhet, który nawrócił króla Pamheiba z Manipuru na hinduizm w 1717 roku.

Historycznie rzecz biorąc, hinduizm dopiero od niedawna miał duży wpływ w krajach zachodnich, takich jak Wielka Brytania, Nowa Zelandia i Kanada. Od lat 60-tych XX wieku wielu ludzi z Zachodu, przyciągniętych światopoglądem prezentowanym w azjatyckich systemach religijnych, przeszło na hinduizm. Kanada nie jest tu wyjątkiem. Wielu rodowitych Kanadyjczyków różnych narodowości nawróciło się w ciągu ostatnich 50 lat dzięki działaniom Misji Ramakrishna, ISKCON-u, Arya Samaj i innych organizacji misyjnych, jak również dzięki wizytom i przewodnictwu hinduskich guru, takich jak Guru Maharaj, Sai Baba i Rajneesh. Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Kryszny jest obecne w Nowej Zelandii, prowadząc świątynie w Auckland, Hamilton, Wellington i Christchurch.

Paramahansa Jogananda, indyjski jogin i guru, wprowadził wielu ludzi Zachodu w nauki medytacji i Krija Jogi poprzez swoją książkę Autobiografia Jogina.

Swami Vivekananda, założyciel Misji Ramakrishna jest jednym z największych misjonarzy hinduistycznych na Zachodzie.

Misje sikhówEdit

Sikhowie wyemigrowali do krajów na całym świecie, szczególnie do krajów anglojęzycznych i wschodnioazjatyckich. Czyniąc to zachowali w dużym stopniu swoją odrębną tożsamość kulturową i religijną. Sikhowie nie są wszechobecni na całym świecie w taki sposób, jak wyznawcy większych religii światowych i pozostają przede wszystkim religią etniczną. Można ich jednak znaleźć w wielu międzynarodowych miastach i stali się szczególnie silną religijną obecnością w Wielkiej Brytanii i Kanadzie.

Pewnego ranka, gdy miał dwadzieścia osiem lat, Guru Nanak Dev poszedł jak zwykle nad rzekę, aby się wykąpać i pomedytować. Powiedziano, że nie było go przez trzy dni. Kiedy pojawił się ponownie, mówi się, że był „wypełniony duchem Boga”. Jego pierwsze słowa po ponownym pojawieniu się brzmiały: „Nie ma hinduisty, nie ma muzułmanina”. Z tą świecką zasadą rozpoczął swoją pracę misyjną. Odbył cztery różne podróże, w czterech różnych kierunkach, które nazywane są Udasis, obejmujące wiele tysięcy kilometrów, głosząc przesłanie Boga.

Obecnie Gurdwary znajdują się w ponad 50 krajach.

Wśród organizacji misyjnych najbardziej znaną jest prawdopodobnie Sikh Missionary Society UK. Celem Sikh Missionary Society jest rozwój wiary sikhijskiej w Wielkiej Brytanii i za granicą, angażuje się w różne działania:

• Produkuje i rozprowadza książki na temat wiary sikhijskiej w języku angielskim i Panjabi, oraz w innych językach, aby oświecić młodsze pokolenie sikhów, jak również nie-sikhów.
• Doradza i wspiera młodych studentów w szkołach, kolegiach i uniwersytetach w kwestiach sikhijskich i tradycji sikhijskich.
• Zorganizować zajęcia, wykłady, seminaria, konferencje, obozy Gurmat i obchody świętych wydarzeń sikhijskich, w oparciu o ich osiągnięcia i zainteresowania w dziedzinie wiary sikhijskiej i języka Panjabi.
• Udostępnić wszystkie artefakty sikhijskie, plakaty, literaturę, muzykę, filmy edukacyjne, DVD i multimedialne CD-ROMy.

Było kilku misjonarzy sikhijskich:

• Bhai Gurdas (1551-1636), pendżabski pisarz sikhijski, historyk, misjonarz i postać religijna; oryginalny skryba Guru Granth Sahib i towarzysz czterech z sikhijskich Guru
• Giani Pritam Singh Dhillon, indyjski bojownik o wolność
• Bhai Amrik Singh, poświęcił większość swojego życia sikhijskiej działalności misyjnej; jeden z najbardziej prominentnych przywódców społeczności sikhijskiej wraz z Sant Jarnail Singh Bhindranwale
• Jathedar Sadhu Singh Bhaura (1905-1984), misjonarz sikhijski, który stał się Jathedar lub najwyższy kapłan Sri Akal Takhat, Amritsar

Sikhowie wyemigrowali do wielu krajów świata od niepodległości Indii w 1947 roku. Wspólnoty Sikhów istnieją w Wielkiej Brytanii, Afryce Wschodniej, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Malezji i większości krajów europejskich.

Misje TenrikyoEdit

Tenrikyo prowadzi pracę misyjną w około czterdziestu krajach. Jej pierwszą misjonarką była kobieta o imieniu Kokan, która pracowała na ulicach Osaki. W 2003 r. działało około dwudziestu tysięcy stacji misyjnych na całym świecie.

Misje dżinijskieEdit

Według tradycji dżinijskiej, do czasu śmierci Mahawiry w 527 r. p.n.e., jego zwolennicy rozrośli się do 14 tys. mnichów i 36 tys. mniszek. Przez około dwa stulecia dżiniści pozostawali małą wspólnotą mnichów i wyznawców. Jednak w 4 wieku pne, zyskali siłę i rozprzestrzenił się z Bihar do Orissa, a następnie tak Indii Południowej i na zachód do Gujarat i Pendżab, gdzie społeczności Jain stały się mocno ustalone, zwłaszcza wśród klas kupieckich. Okres panowania dynastii Mauryanów do XII wieku był okresem największego rozwoju i wpływu dżinizmu. Później dżiniści w regionach południowych i centralnych stracili grunt pod nogami w obliczu rosnących hinduistycznych ruchów dewocyjnych. Dżinizm wycofał się na zachód i północny zachód, które pozostały jego twierdzą do dziś.

Cesarz Samprati jest uważany za „dżinijskiego Aśokę” za jego patronat i wysiłki na rzecz rozprzestrzeniania dżinizmu we wschodnich Indiach. Samprati, według historyków dżinizmu, jest uważany za potężniejszego i sławniejszego niż sam Ashoka. Samprati zbudował tysiące świątyń dżinijskich w Indiach, z których wiele pozostaje w użyciu, takich jak świątynie dżinijskie w Viramgam i Palitana (Gujarat), Agar Malwa (Ujjain). W ciągu trzech i pół roku, dostał sto dwadzieścia pięć tysięcy nowych świątyń zbudowanych, trzydzieści sześć tysięcy naprawionych, dwanaście i pół miliona murtis, świętych posągów, poświęconych i dziewięćdziesiąt pięć tysięcy metalowych murtis przygotowanych. Mówi się, że Samprati wzniósł dżinijskie świątynie w całym swoim imperium. On zakładać Jain klasztor nawet w nie-Aryan terytorium, i prawie wszystkie antyczny Jain świątynia lub zabytek nieznany pochodzenie popularnie przypisywać. Można zauważyć, że wszystkie pomniki Jain z Radżastanu i Gudżaratu, z nieznanymi budowniczymi są również przypisywane cesarzowi Samprati.

Virachand Gandhi (1864-1901) z Mahuva reprezentował Jain na pierwszym Parlamencie Religii Świata w Chicago w 1893 roku i zdobył srebrny medal. Gandhi był najprawdopodobniej pierwszym Dżinem i pierwszym Gudżaratim, który pojechał do Stanów Zjednoczonych, a jego pomnik nadal stoi w świątyni Dżinów w Chicago. Gandhi reprezentował dżinistów w Chicago, ponieważ wielki święty dżinijski Param Pujya Acharya Vijayanandsuri, znany również jako Acharya Atmaram, został zaproszony do reprezentowania religii dżinijskiej na pierwszym Światowym Parlamencie Religii. Ponieważ mnisi dżinijscy nie podróżują za granicę, polecił on młodego uczonego Virchanda Gandhiego jako emisariusza tej religii. Dziś w Stanach Zjednoczonych jest 100 000 dżinistów.

Dziesiątki tysięcy dżinistów znajduje się również w Wielkiej Brytanii i Kanadzie.

Misje Ananda MargaEdit

Ānanda Mārga, organizacyjnie znana jako Ānanda Mārga Pracaraka Samgha (AMPS), co oznacza samgha (organizacja) dla propagowania marga (ścieżki) anandy (błogości), jest ruchem społecznym i duchowym założonym w 1955 roku w Jamalpur, w stanie Bihar, w Indiach, przez Prabhata Ranjana Sarkara (1921-1990), znanego również pod swoim duchowym imieniem Shrii Shrii Ánandamúrti. Ananda Marga liczy setki misji na całym świecie, poprzez które jej członkowie realizują różne formy bezinteresownej służby na rzecz Pomocy. (Organizacja pomocy społecznej i rozwoju podlegająca AMPS to Ananda Marga Universal Relief Team, czyli AMURT). Edukacja i pomoc kobiet Działalność usługowa tej sekcji założonej w 1963 r. skupia się na:

• Edukacji: tworzeniu i zarządzaniu szkołami podstawowymi, ponadpodstawowymi i wyższymi, instytutami badawczymi
• Pomocy: tworzenie i zarządzanie domami dziecka i domami studenckimi dla dzieci bez środków do życia i dla ubogich studentów, tanie schroniska, domy spokojnej starości, akademie światła dla głuchoniemych, niemych i kalekich, domy inwalidów, rehabilitacja uchodźców
• Tribal: jednostki pomocy plemiennej, obozy medyczne
• Pomoc kobietom: jednostki pomocy kobietom, domy kobiet, domy opieki

.