Mobilny Wojskowy Szpital Chirurgiczny: Wojna w Wietnamie – MUST vs. MASH

Wojna w Wietnamie różniła się radykalnie od Wojny Koreańskiej czy II Wojny Światowej. Taktyka partyzancka stosowana przez Vietcong wymagała drastycznych zmian w filozofii walki, a co za tym idzie zmian w zakresie wsparcia medycznego. Podczas tego konfliktu, „front walki” nie był łatwo widoczny. Dlatego też niektórzy planiści wojskowi nie uważali mobilnych szpitali za niezbędne. W związku z tym niektóre amerykańskie szpitale wojskowe w Wietnamie zostały utworzone jako półstałe, w pełni wyposażone obiekty.

W Wietnamie wprowadzono jednostki MUST (Medical Unit Self-Contained Transportable). Były to rozszerzalne, mobilne schrony z nadmuchiwanymi sekcjami oddziałów. Rozbudowywano również sekcje radiologiczne, laboratoryjne, apteczne, stomatologiczne i kuchenne. Najbardziej godnym uwagi wśród jednostek MUST był 45 Szpital Chirurgiczny w Tay Ninh, w Wietnamie. W listopadzie 1966 roku, po wybudowaniu półtrwałego obiektu, w szpital uderzyły moździerze. Zginął dowódca szpitala, major Gary P. Wratten. Następnie szpital zajął nową pozycję w północno-wschodniej części Tay Ninh. Następnie został ponownie zaatakowany przez moździerz, nie ponosząc jednak poważnych ofiar. 45 Szpital Chirurgiczny spisał się wyjątkowo dobrze pomimo tych incydentów, a sprzęt MUST został dostarczony do kilku kolejnych szpitali chirurgicznych, które wyjechały do Wietnamu. Jednostki MUST pozostały półstałymi, względnie stacjonarnymi obiektami w pierwszych latach wojny. Jednak w 1968 r. chirurg dowództwa US. Pacyfiku rozkazał, aby wszystkie jednostki MUST stały się mobilne. W ten sposób jednostki MUST przejęły rolę tradycyjnie przypisywaną MASH. Przez resztę wojny jednostki MUST otrzymały rozkaz utrzymania swojego wyposażenia i wyszkolenia w celu zapewnienia mobilności. Cialis Jelly

Jedną z niewielu jednostek MASH wysłanych do Wietnamu była 2nd MASH. 2. MASH działała w południowym Wietnamie od października 1966 do lipca 1967. W tym dziewięciomiesięcznym okresie w 60-łóżkowej jednostce wykonano 1 011 zabiegów chirurgicznych. Doświadczenie 2. MASH zostało obszernie opisane. W 2. MASH leczenie ran o dużej prędkości, urazów naczyniowych, urazów jelita grubego i oparzeń różniło się znacznie od tego z czasów wojny koreańskiej, odzwierciedlając innowacje w dostarczaniu opieki chirurgicznej, które miały miejsce w poprzedniej dekadzie. Dodatkowo, usprawnienia w ewakuacji lotniczej przyczyniły się znacząco do zmniejszenia śmiertelności.

W Wietnamie chirurdzy z jednostek MUST i MASH przyczynili się do kilku głównych innowacji w postępowaniu z ofiarami walk, szczególnie w leczeniu ran i oparzeń. Wczesne oczyszczanie ran po pociskach o dużej prędkości i opóźnione pierwotne zamknięcie były powszechnie praktykowane przez chirurgów wojskowych w Wietnamie. Dalsze ulepszenia w chirurgii naczyniowej podczas wojny wietnamskiej spowodowały, że średni odsetek amputacji wynosił 8%. Po raz kolejny zmniejszenie liczby amputacji wynikało z poprawy techniki chirurgicznej, ale bardziej bezpośrednio wiązało się ze średnim czasem ewakuacji wynoszącym dwie godziny. Częściej wykonywano laparotomie zwiadowcze, szczególnie w przypadkach tępych urazów lub obrażeń od wybuchu, gdzie wewnętrzne obrażenia brzucha były mniej oczywiste. viagra jelly

Powstały nowe ulepszenia w opiece nad poparzonym pacjentem. Chirurdzy wojskowi opracowali sulfamyalon i zdali sobie sprawę, że resuscytacja płynami jest niezwykle ważna w leczeniu oparzeń. Spowodowało to zmniejszenie śmiertelności wśród pacjentów z oparzeniami w czasie wojny wietnamskiej o 50% w porównaniu z wojną koreańską. Podkreślono również znaczenie agresywnego usuwania oparzeń fosforem, co poprawiło przeżywalność pacjentów narażonych na działanie tego czynnika.

Jeszcze ważniejsze były ulepszenia w anestezjologii i opiece krytycznej. Chirurdzy w czasie konfliktu wietnamskiego zaczęli zdawać sobie sprawę z wagi okołooperacyjnej resuscytacji płynami. Do resuscytacji używano krwi, osocza, dekstranu o niskiej masie cząsteczkowej i krystaloidu. Badania przeprowadzone w Naval Support Activity w Da Nang wykazały korzyści płynące z resuscytacji przy użyciu zbilansowanych roztworów soli oraz krwi pełnej. Badania te jasno wykazały, że zbilansowane roztwory soli uzupełniają kompartment pozakomórkowy i dlatego są niezbędnym elementem resuscytacji pacjentów we wstrząsie krwotocznym. Plastikowe worki zastąpiły szklane butelki i stały się bardziej efektywnym środkiem transportu krwi i krystaloidów. U niektórych poszkodowanych zakładano centralne cewniki żylne w celu prowadzenia płynoterapii. Centralne ciśnienie żylne mierzono standardowym manometrem, a cewniki tętnicze były często zakładane w celu uzyskania seryjnych pomiarów gazów w krwi tętniczej. Anestezjolodzy zaczęli stosować halotan, który miał mniej ujemnych efektów inotropowych. Nowsze techniki postępowania z wentylowanymi pacjentami doprowadziły do wcześniejszej ekstubacji w szpitalach na tyłach szpitala.

„Płuco Da Nang” lub zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) był obserwowany u ofiar z ciężką niewydolnością hemodynamiczną, które często wymagały masywnych transfuzji krwi. ARDS nie był obserwowany we wcześniejszych konfliktach, ponieważ żołnierze, którzy byli w ciężkim stanie, często nie byli w stanie przetrwać transportu nawet do mobilnych jednostek medycznych. Chirurdzy początkowo stosowali diuretyki i ograniczanie płynów w leczeniu ARDS z niewielkim powodzeniem. Podejrzenie kliniczne stało się najlepszym narzędziem diagnostycznym, ponieważ ARDS jest często zaawansowany po wykryciu go na zdjęciu radiologicznym klatki piersiowej. Niedotlenienie obserwowane u tych pacjentów było oporne na standardową tlenoterapię. Praca pułkownika Roberta Hardaway’a i dr Davida G. Ashbaugha wykazała wartość ciągłego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych w utrzymaniu odpowiedniego natlenienia tętniczego u pacjentów z ARDS. Viagra Super Active

Wojna partyzancka w Wietnamie doprowadziła do dodatkowych ulepszeń w ewakuacji lotniczej. Ambulanse powietrzne były odpowiedzialne za ratowanie tysięcy istnień ludzkich na polu walki. UH-1D (Huey) transportował od sześciu do dziewięciu pacjentów w jednym czasie. Większość pacjentów była ewakuowana w ciągu 30-35 minut od odniesienia obrażeń, a tylko nieliczne ewakuacje miały miejsce po ponad dwóch godzinach. Medycy lotniczy byli wykwalifikowani i kompetentni w transporcie ciężko rannych ofiar. Do wezwania tych odważnych lotników używano znaku wywoławczego „Dust-off”. W wyniku sprawnej i szybkiej ewakuacji ogólna śmiertelność w szpitalach podczas wojny wietnamskiej wynosiła 2,6%. Jak na ironię, był to wynik nieco wyższy niż ten, który odnotowano podczas wojny koreańskiej (2,5%). Paradoks ten można najlepiej wytłumaczyć faktem, że ulepszenia w transporcie lotniczym umożliwiły ewakuację większej liczby bardzo ciężko rannych pacjentów do pobliskich szpitali. Wielu z tych pacjentów nie przetrwałoby dłuższego czasu ewakuacji wymaganego podczas wojny koreańskiej.

W pierwszych latach wojny wietnamskiej Siły Powietrzne używały samolotów transportowych do ewakuacji pacjentów do szpitali na tyłach. Do 1968 r. liczba ewakuacji wzrosła do prawie 6000 pacjentów miesięcznie. Siły Powietrzne przeznaczyły wówczas kilka samolotów C-118 do ewakuacji lotniczej. Samoloty te zostały uzupełnione o specjalny sprzęt medyczny i personel medyczny.
aripiprazol depresja

Jedną z charakterystycznych cech wojny wietnamskiej był rozwój zorganizowanego wojskowego programu krwiodawstwa. Dystrybucja krwi została początkowo uregulowana w 406. laboratorium medycznym w Japonii. Stworzono mobilne zespoły, których zadaniem było pozyskiwanie i dystrybucja krwi do szpitali w Wietnamie. Jednakże krew specyficzna dla danej grupy była dystrybuowana do szpitali w Japonii, podczas gdy krew uniwersalnego dawcy O-ujemnego była transportowana bezpośrednio do Wietnamu. Lekarze rozpoznawali i leczyli koagulopatie wynikające z masywnego krwotoku i rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. W leczeniu koagulopatii stosowano różne strategie, w tym podawanie świeżej krwi, świeżo mrożonego osocza, kortyzonu, heparyny i kwasu epsilon aminokapronowego. Postęp – w tym zastosowanie adeniny do konserwacji komórek, nowe metody chłodzenia i styropianowe pojemniki na krew – nastąpił również w zakresie przechowywania krwi. Postępy te spowodowały średni wzrost trwałości krwi pełnej i produktów krwiopochodnych z 21 do 40 dni.

Kategoria: Główna

Tagi: szpitale wsparcia bojowego, forward surgical teams, MASH, medycyna wojskowa, szpitale mobilne

Szpitale mobilne