Mocowanie szczęki
Międzyszczękowe
Ten rodzaj mocowania szczęki, znany również jako mocowanie szczękowo-żuchwowe (MMF), jest stosowany u pacjentów ze złamaniami żuchwy lub u tych, którzy wymagają operacji ortognatycznej w celu skorygowania zniekształconych szczęk. Jest ona wykonywana przez chirurga szczękowego, który mocuje „pręt łukowy” do górnej szczęki i drugi do dolnej szczęki za pomocą cienkich drutów, które są przewlekane pomiędzy zębami i wokół nich. Pręty łukowe całkowicie oplatają łuk zębowy. Górne i dolne łuki zębowe są połączone ze sobą drutami lub gumkami, co powoduje ściśnięcie górnych zębów względem dolnych i zapobiega ruchom szczęki. IMF jest zabiegiem inwazyjnym, wykonywanym w znieczuleniu ogólnym. Gdy kości się zrosną (zwykle po 4-6 tygodniach, czasem po dwóch lub trzech miesiącach), druty są usuwane w znieczuleniu miejscowym lub w sedacji podtlenkiem azotu.
Istnieją inne metody łączenia zębów. Pętle bluszczowe to metoda, w której druty są wprowadzane między zęby i dziąsła, a następnie mocowane za pomocą pętli z przodu, a druty są następnie mocowane do tych pętli. Szyny kapturowe to metalowe szyny, które obejmują całą powierzchnię zębów. Mocowanie może być również osiągnięte przez przepuszczenie drutów przez zamki aparatów ortodontycznych, które są powszechnie stosowane przed zabiegiem.
IMF jest również stosowany do pomocy w utracie wagi; różne badania z lat 70-tych i wczesnych 80-tych XX wieku używały pętli bluszczowych i szyn kapturowych do drutu szczęk razem, aby wymusić płynną dietę do czasu, gdy wystarczająca utrata wagi została osiągnięta; było to zazwyczaj około dziewięciu miesięcy, ale w jednym badaniu mogło być tak długie, jak 17 miesięcy. Stwierdzono, że pacjenci zazwyczaj umieścić wiele z wagi stracili z powrotem na, a w 1980 roku badanie stwierdzono, że był to „bezpieczny, ale nieskuteczny środek kontroli wagi”. Jednak badanie opublikowane w British Medical Journal w 1981 r. wykazało, że okręcanie szczęk może być skuteczne, jeśli zapewniona zostanie opieka pooperacyjna, w tym przypadku nylonowy sznurek przekazywany wokół talii pacjenta po osiągnięciu utraty wagi, który będzie im przypominał, jeśli zaczną ponownie przybierać na wadze. John Garrow, współautor tego badania, bronił tej praktyki w liście z 1999 roku, nazywając ją „bezpieczniejszą i tańszą alternatywą dla gastroplastyki” i wskazując na jego pozytywne wyniki, gdy towarzyszył mu sznurek waist.
Konwencjonalne drutowanie szczęki dla utraty wagi pozostaje w użyciu w Nigerii i RPA, choć w tym ostatnim, dentyści podobno wykonują procedurę niechętnie, bo wiedzą, że jest nieskuteczna, ale pacjenci mówią, że znajdą kogoś innego, kto to zrobi. W przeciwieństwie do wcześniejszych praktyk, okablowanie jest utrzymywane najwyżej przez sześć tygodni. Ten sam wzorzec uzupełniania masy ciała po unwiring obserwuje się w Nigerii, chociaż w badaniu Nwoga et al (2019) zauważono, że powody pragnienia utraty wagi mogły być tymczasowe, np. małżeństwo lub dopasowanie do sukni ślubnej.
Ortodontyczne okablowanie szczękiEdit
Drugi rodzaj okablowania szczęki nazywany jest ortodontycznym okablowaniem szczęki (OJW) lub stomatologicznym okablowaniem szczęki i może być stosowany jako leczenie otyłości i kompulsywnego objadania się. W tej procedurze dentysta lub ortodonta zakłada aparat na niektóre zęby (zazwyczaj kły i przedtrzonowce) i wprowadza okablowanie, ale nie gumki, pomiędzy górne i dolne zęby w układzie figury 8. Okablowanie jest okresowo usuwane, aby umożliwić swobodny ruch stawów szczęki, zwłaszcza w kierunku pionowym. Zabieg nie jest inwazyjny i nie wymaga znieczulenia.
OJW nie utrzymuje górnych i dolnych zębów w kontakcie. Jedynym celem oklejenia jest ograniczenie zakresu rozwarcia szczęk. W pozycji spoczynkowej zęby są rozstawione na 2-4 milimetry, a wargi lekko się stykają. (Metoda pętli bluszczowej zastosowana w badaniu w Nigerii również pozwala na ograniczony ruch szczęk). Okablowanie ortodontyczne szczęki jest usuwane, gdy pacjent osiągnie cele związane z utratą wagi.