Original communicationThe diagnosis of infarction of the interventricular septum☆
Trzydzieści pięć przypadków zawału mięśnia sercowego zostało zbadanych ze szczególnym naciskiem na korelacje patologiczne i elektrokardiograficzne w tych z zajęciem przegrody. Serca badano metodą Schlesingera polegającą na iniekcji i dysekcji uzupełnionej wielokrotnymi mikroskopowymi przekrojami mięśnia sercowego.
Zaangażowanie przegrody było obecne w trzydziestu dwóch przypadkach i było znaczne w dwudziestu dwóch przypadkach. Zmiany przegrodowe były zawsze związane z zawałem wolnej ściany przedniej lub tylnej. W dwudziestu pięciu z trzydziestu dwóch przypadków z zajęciem przegrody, zawał zarówno przedniej, jak i tylnej ściany był obecny. Niezmiennie dotyczyło to lewej komory; rozszerzenie na prawą komorę (czyli transmuralny zawał przegrody międzykomorowej) wystąpiło w pięciu przypadkach. Prawdopodobnie masywny zawał przegrody międzykomorowej jest zwykle śmiertelny, ponieważ nie spotkano się z żadnym wyleczonym przypadkiem tego typu zawału.
Wady przewodzenia były najczęstszym objawem elektrokardiograficznym w przypadkach z zawałem przegrody międzykomorowej. Wystąpienie bloku odnogi pęczka Hisa lub bloku przedsionkowo-komorowego wysokiego stopnia w przebiegu zawału serca zawsze korelowało z ostrym zawałem przegrody międzykomorowej. Całkowity blok lewej odnogi pęczka Hisa w pięciu przypadkach wiązał się z umiarkowanym lub masywnym zawałem przegrody międzykomorowej. U trzech z nich obserwowano niskie napięcie w odprowadzeniach kończynowych i przedsercowych lewych; w badaniu autopsyjnym stwierdzono rozległy zawał lewej komory. W jednym przypadku bloku lewej odnogi pęczka Hisa połączonego z masywnym zawałem przegrody międzykomorowej w odprowadzeniach przedsercowych stwierdzono obecność załamków Q. Niekompletny blok lewej odnogi pęczka Hisa wystąpił w dwóch przypadkach z umiarkowanym zawałem przegrody międzykomorowej i w jednym z minimalnym uszkodzeniem przegrody. Niskie napięcie występowało u jednego z nich i wiązało się z rozległym zawałem lewej komory.
Kompletny blok prawej odnogi pęczka Hisa i zawał przegrody międzykomorowej obserwowano w trzech przypadkach. Na uwagę zasługuje fakt, że we wszystkich trzech przypadkach wystąpił rozległy, nadtwardówkowy zawał przegrody międzykomorowej, a w prawych odprowadzeniach przedsercowych widoczne były wyraźne załamki Q. Niekompletny blok prawej odnogi pęczka Hisa z załamkami Q w prawym odprowadzeniu przedsercowym wystąpił w jednym przypadku z umiarkowanym zawałem ograniczonym do lewej strony przegrody i masywnym zawałem ściany przedniej. W innym przypadku stwierdzono niekompletny blok prawej odnogi pęczka Hisa z załamkami Q w odprowadzeniach III i aVF, związany z zawałem ściany tylnej i minimalnym zajęciem przegrody międzykomorowej.
Niezidentyfikowany rodzaj bloku śródkomorowego, prawdopodobnie reprezentujący blok prawej odnogi pęczka Hisa powikłany zawałem prawej komory, poprzedził wystąpienie całkowitego bloku przedsionkowo-komorowego w jednym przypadku z umiarkowanym zawałem przegrody międzykomorowej. W innym przypadku z minimalnym uszkodzeniem przegrody międzykomorowej elektrokardiogram wykazywał cechy charakterystyczne dla bloku okołozawałowego z arborystyką.
Wysokiego stopnia blok przedsionkowo-komorowy obserwowano w czterech przypadkach z ostrym zawałem tylnej części przegrody międzykomorowej. Uszkodzenie to miało charakter przemijający lub było zdarzeniem końcowym. Wydłużenie odstępu P-R występowało w trzech przypadkach.
Uważano, że obserwowane zmiany w przegrodzie międzykomorowej mogą w sposób racjonalny tłumaczyć zaburzenia przewodzenia w przypadkach całkowitego bloku odnogi pęczka Hisa i bloku przedsionkowo-komorowego wysokiego stopnia. Nie udało się natomiast dostrzec wyraźnego związku w przypadkach niepełnego bloku prawej odnogi pęczka Hisa, bloku arborystycznego i wydłużenia odstępu P-R oraz w jednym z przypadków niepełnego bloku lewej odnogi pęczka Hisa.
Elektrokardiograficzne dowody jednoczesnego ostrego zawału przednio- i tylnoprzegrodowego były obecne w dwóch przypadkach z zajęciem przegrody. W trzech innych przypadkach wystąpiły objawy diagnostyczne, a w sześciu objawy sugerujące zawał przedni i tylny w różnym wieku. Tak więc elektrokardiogramy ujawniły dowody zarówno przedniego, jak i tylnego zawału w mniej niż połowie przypadków z takimi zmianami.
Odchylenia QS z podwyższonymi segmentami S-T w prawych odprowadzeniach przedsercowych były obecne w ośmiu przypadkach, z których siedem miało zawał przegrody.