Partenogeneza
Partenogeneza występuje naturalnie u mszyc, rozwielitek, wrotków, nicieni i niektórych innych bezkręgowców, a także u wielu roślin. Wśród kręgowców ścisła partenogeneza występuje tylko u jaszczurek, węży, ptaków i rekinów, natomiast ryby, płazy i gady wykazują różne formy gynogenezy i hybrydogenezy (niepełna forma partenogenezy). Pierwszy całkowicie żeński (jednopłciowy) rozród u kręgowców został opisany u ryby Poecilia formosa w 1932 roku. Od tego czasu opisano co najmniej 50 gatunków jednopłciowych kręgowców, w tym co najmniej 20 ryb, 25 jaszczurek, jeden gatunek węża, żaby i salamandry. Inne, zwykle płciowe gatunki mogą czasami rozmnażać się partenogenetycznie; smok z Komodo oraz rekiny młotowate i blaszkodziobe są ostatnio dodane do znanej listy spontanicznie partenogenetycznych kręgowców. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów rozmnażania bezpłciowego, istnieją zarówno koszty (niska różnorodność genetyczna, a zatem podatność na niekorzystne mutacje, które mogą wystąpić), jak i korzyści (rozmnażanie bez konieczności posiadania samca) związane z partenogenezą.
Partenogeneza różni się od sztucznego klonowania zwierząt, procesu, w którym nowy organizm jest genetycznie identyczny z dawcą komórek. W klonowaniu, jądro diploidalnej komórki z organizmu dawcy jest wprowadzane do enukleowanej komórki jajowej, a następnie komórka jest stymulowana do ciągłej mitozy, w wyniku czego powstaje organizm, który jest genetycznie identyczny z dawcą. Partenogeneza różni się tym, że pochodzi z materiału genetycznego zawartego w komórce jajowej, a nowy organizm niekoniecznie jest genetycznie identyczny z rodzicem.
Partenogeneza może być osiągnięta poprzez sztuczny proces, jak opisano poniżej w omówieniu ssaków.
OomycetesEdit
Apomiksja może najwyraźniej wystąpić u Phytophthora, oomycete. Oospory z eksperymentalnej krzyżówki zostały wykiełkowane, a niektóre z potomstwa były genetycznie identyczne z jednym lub drugim rodzicem, co sugeruje, że mejoza nie miała miejsca, a oospory rozwinęły się przez partenogenezę.
AksamitniakiEdit
Nie znaleziono samców Epiperipatus imthurni, a okazy z Trynidadu rozmnażają się partenogenetycznie. Ten gatunek jest jedynym znanym robakiem aksamitnym rozmnażającym się przez partenogenezę.
WrotkiEdit
W wrotkach bdelloidalnych samice rozmnażają się wyłącznie przez partenogenezę (partenogeneza obligatoryjna), podczas gdy u wrotków monogonontowych samice mogą rozmnażać się naprzemiennie płciowo i bezpłciowo (partenogeneza cykliczna). Przynajmniej u jednego gatunku, u którego partenogeneza przebiega normalnie cyklicznie, partenogeneza obligatoryjna może być dziedziczona: recesywny allel prowadzi do utraty możliwości rozmnażania płciowego u homozygotycznego potomstwa.
PłaskonogiEdit
Przynajmniej dwa gatunki z rodzaju Dugesia, płazińce z poddziału Turbellaria należącego do gromady Platyhelminthes, zawierają osobniki poliploidalne, które rozmnażają się przez partenogenezę. Ten typ partenogenezy wymaga krycia, ale plemnik nie bierze udziału w genetyce potomstwa (partenogeneza jest pseudogamiczna, zwana też gynogenetyczną). Złożony cykl kojarzeń pomiędzy diploidalnymi osobnikami płciowymi i poliploidalnymi osobnikami partenogenetycznymi wytwarza nowe linie partenogenetyczne.
ŚlimakiEdit
Kilka gatunków ślimaków partenogenetycznych zostało przebadanych, szczególnie w odniesieniu do ich statusu jako gatunków inwazyjnych. Takie gatunki obejmują nowozelandzkiego ślimaka błotnego (Potamopyrgus antipodarum), melanię czerwonobrązową (Melanoides tuberculata) i melanię pikowaną (Tarebia granifera).
OwadyEdit
Partenogeneza u owadów może obejmować szeroki zakres mechanizmów. Potomstwo powstałe w wyniku partenogenezy może być obojga płci, tylko żeńskie (thelytoky, np. mszyce i niektóre błonkówki) lub tylko męskie (arrhenotoky, np. większość błonkówek). Znane są przypadki zarówno prawdziwej partenogenezy, jak i pseudogamii (gynogenezy lub partenogenezy zależnej od plemników). Komórki jajowe, w zależności od gatunku, mogą być produkowane bez mejozy (apomiktycznie) lub przez jeden z kilku mechanizmów automatycznych.
Pokrewne zjawisko, poliembrionia, to proces, w którym z jednej komórki jajowej powstaje wiele klonalnych potomków. Znane jest to u niektórych parazytoidów błonkoskrzydłych i u Strepsiptera.
W gatunkach automatycznych potomstwo może być haploidalne lub diploidalne. Diploidy powstają w wyniku podwojenia lub fuzji gamet po mejozie. Fuzja jest widoczna u Phasmatodea, Hemiptera (Aleurodidae i Coccidae), Diptera i niektórych Hymenoptera.
Dodatkowo do tych form jest hermafrodytyzm, gdzie zarówno jaja, jak i plemniki są produkowane przez tego samego osobnika, ale nie jest to typ partenogenezy. Jest to obserwowane u trzech gatunków owadów skalarów z rodzaju Icerya.
Bakterie pasożytnicze, takie jak Wolbachia, wywołują automatyczną telegnozę u wielu gatunków owadów z haplodiploidalnymi systemami. Powodują one również duplikację gamet w niezapłodnionych jajach, powodując ich rozwój w potomstwo żeńskie.
Wśród gatunków z haplo-diploidalnym systemem determinacji płci, takich jak błonkoskrzydłe (mrówki, pszczoły i osy) oraz tasznikowate (wciornastki), haploidalne samce powstają z niezapłodnionych jaj. Zwykle jaja składane są tylko przez królową, ale niezapłodnione robotnice mogą również składać haploidalne, męskie jaja regularnie (np. pszczoły bezżądłowe) lub w szczególnych okolicznościach. Przykład nieżywotnej partenogenezy jest powszechny wśród udomowionych pszczół miodnych. Królowa pszczół jest jedyną płodną samicą w ulu; jeśli umrze, a nie ma możliwości zastąpienia jej odpowiednią królową, nierzadko pszczoły robotnice składają jaja. Jest to spowodowane brakiem feromonów królowej oraz feromonów wydzielanych przez niezasklepiony czerw, które w normalnych warunkach hamują rozwój jajników u robotnic. Robotnice nie są zdolne do kopulacji, a z niezapłodnionych jaj powstają jedynie trutnie (samce), które mogą kojarzyć się tylko z królową. W ten sposób w stosunkowo krótkim czasie wszystkie robotnice wymierają, a nowe trutnie, jeśli nie zdążyły połączyć się w pary przed upadkiem kolonii, podążają za nimi. Uważa się, że takie zachowanie ewoluowało, aby umożliwić kolonii skazanej na zagładę produkcję trutni, które mogą kojarzyć się z dziewiczą królową i w ten sposób zachować genetyczne potomstwo kolonii.
Kilka mrówek i pszczół jest zdolnych do partenogenetycznej produkcji diploidalnego żeńskiego potomstwa. Obejmują one podgatunek pszczoły miodnej z Afryki Południowej, Apis mellifera capensis, gdzie robotnice są zdolne do produkcji diploidalnych jaj partenogenetycznie, i zastąpienia królowej, jeśli ona umiera; inne przykłady obejmują niektóre gatunki małych pszczół stolarskich, (rodzaj Ceratina). Wiele pasożytniczych os jest znanych z partenogenezy, czasami z powodu zakażenia Wolbachią.
Pracownicy pięciu gatunków mrówek i królowe niektórych mrówek są znane z rozmnażania przez partenogenezę. U Cataglyphis cursor, europejskiej mrówki mrówkojada, królowe i robotnice mogą produkować nowe królowe w drodze partenogenezy. Robotnice są produkowane płciowo.
W środkowo- i południowoamerykańskiej mrówce elektrycznej, Wasmannia auropunctata, królowe produkują więcej królowych poprzez partenogenezę automatyczną z fuzją centralną. Sterylne robotnice są zwykle produkowane z jaj zapłodnionych przez samce. W niektórych jajach zapłodnionych przez samce, zapłodnienie może jednak spowodować usunięcie żeńskiego materiału genetycznego z zygoty. W ten sposób samce przekazują tylko swoje geny, aby uzyskać płodne męskie potomstwo. Jest to pierwszy znany przykład gatunku zwierzęcia, u którego zarówno samice, jak i samce mogą rozmnażać się klonalnie, co prowadzi do całkowitego rozdzielenia puli genów samców i samic. W konsekwencji samce będą miały tylko ojców, a królowe tylko matki, podczas gdy sterylne robotnice są jedynymi, które mają rodziców obu płci.
Mrówki te uzyskują zarówno korzyści z rozmnażania bezpłciowego, jak i płciowego – córki, które mogą się rozmnażać (królowe), mają wszystkie geny matki, podczas gdy sterylne robotnice, których siła fizyczna i odporność na choroby są ważne, są produkowane płciowo.
Inne przykłady partenogenezy owadów można znaleźć u mszyc żółciotwórczych (np, Pemphigus betae), gdzie samice rozmnażają się partenogenetycznie podczas fazy galaretowatej ich cyklu życiowego oraz u wciornastków traw. W rodzaju wciornastków Aptinothrips, pomimo bardzo ograniczonej liczby gatunków w rodzaju, odnotowano kilka przejść do bezpłciowości.
SkorupiakiEdit
Rozród skorupiaków różni się zarówno w obrębie gatunku, jak i pomiędzy gatunkami. Pchła wodna Daphnia pulex na przemian rozmnaża się płciowo i partenogenetycznie. Wśród lepiej znanych dużych skorupiaków dziesięcioramiennych, niektóre raki rozmnażają się przez partenogenezę. „Marmorkreby” są partenogenetycznymi rakami, które zostały odkryte w handlu domowym w latach 90-tych. Potomstwo jest genetycznie identyczne z rodzicem, co wskazuje na to, że rozmnaża się przez apomixis, czyli partenogenezę, w której jaja nie przeszły mejozy. Raki z rodzaju Spinycheek (Orconectes limosus) mogą rozmnażać się zarówno płciowo jak i przez partenogenezę. Sugeruje się również, że rak z bagien (Procambarus clarkii), który normalnie rozmnaża się płciowo, może rozmnażać się przez partenogenezę, choć w laboratorium nie udało się wyhodować w ten sposób żadnego osobnika tego gatunku. Artemia parthenogenetica jest gatunkiem lub serią populacji partenogenetycznych krewetek solankowych.
PająkiEdit
Przynajmniej dwa gatunki pająków z rodziny Oonopidae (pająki gobliny), Heteroonops spinimanus i Triaeris stenaspis, są uważane za partenogenetyczne, ponieważ nigdy nie zebrano żadnych samców. Partenogenetyczne rozmnażanie zostało zademonstrowane w laboratorium dla T. stenaspis.
RekinyEdit
Partenogeneza u rekinów została potwierdzona u co najmniej trzech gatunków, bonnethead, rekin blacktip, i rekin zebra, i zgłoszona u innych.
Znaleziono, że bonnethead, rodzaj małego rekina młota, wyprodukował młode, które urodziło się żywe 14 grudnia 2001 roku w Henry Doorly Zoo w Nebrasce, w zbiorniku zawierającym trzy samice młota, ale bez samców. Uważa się, że szczenię zostało poczęte w wyniku partenogenezy. Szczenię rekina zostało prawdopodobnie zabite przez płaszczkę w ciągu kilku dni po urodzeniu. Dochodzenie w sprawie narodzin zostało przeprowadzone przez zespół badawczy z Queen’s University Belfast, Southeastern University na Florydzie i Henry Doorly Zoo, a po przeprowadzeniu badań DNA stwierdzono, że reprodukcja była partenogenetyczna. Testy wykazały, że DNA szczeniaka pasuje tylko do jednej samicy, która żyła w zbiorniku, i że żadne męskie DNA nie było obecne w szczeniaku. Szczenię nie było bliźniakiem lub klonem swojej matki, ale raczej zawierało tylko połowę DNA matki („partenogeneza automatyczna”). Ten typ reprodukcji był wcześniej obserwowany u ryb kostnych, ale nigdy u ryb chrzęstnoszkieletowych, takich jak rekiny, aż do tej dokumentacji.
W tym samym roku samica atlantyckiego rekina czarnego w Wirginii rozmnażała się poprzez partenogenezę. 10 października 2008 r. naukowcy potwierdzili drugi przypadek „dziewiczego porodu” u rekina. Journal of Fish Biology doniósł o badaniu, w którym naukowcy stwierdzili, że testy DNA udowodniły, że młode noszone przez samicę żarłacza atlantyckiego w akwarium w Wirginii & Marine Science Center nie zawierało materiału genetycznego pochodzącego od samca.
W 2002 roku w akwarium Belle Isle w Detroit urodziły się dwa rekiny bambusowe białopłetwe. Wykluły się one 15 tygodni po tym, jak zostały położone. Narodziny zaskoczyły ekspertów, ponieważ matka dzieliła akwarium tylko z jednym innym rekinem, który był płci żeńskiej. Samica rekina bambusowego składała jaja w przeszłości. Nie jest to nieoczekiwane, ponieważ wiele zwierząt będzie składać jaja, nawet jeśli nie ma mężczyzny, który mógłby je zapłodnić. Zwykle przyjmuje się, że jaja są niezdolne do życia i są wyrzucane. Ta partia jaj została pozostawiona przez kuratora w spokoju, ponieważ słyszał on o poprzednim porodzie w 2001 roku w Nebrasce i chciał zaobserwować, czy się wyklują. Inne możliwości zostały rozważone dla narodzin rekinów bambusowych z Detroit, w tym myśli, że rekiny zostały zapłodnione przez mężczyznę i przechowywały spermę przez pewien czas, jak również możliwość, że rekin bambusowy z Belle Isle jest hermafrodytą, posiadającym zarówno męskie, jak i żeńskie narządy płciowe, i zdolnym do zapłodnienia własnych jaj, ale nie zostało to potwierdzone.
W 2008 roku w węgierskim akwarium miał miejsce kolejny przypadek partenogenezy po tym, jak jego samotna samica wyprodukowała potomstwo bez kontaktu z samcem rekina.
Reszperkusje partenogenezy u rekinów, która nie zwiększa różnorodności genetycznej potomstwa, są przedmiotem troski ekspertów zajmujących się rekinami, biorąc pod uwagę strategie zarządzania ochroną tego gatunku, szczególnie w obszarach, gdzie może brakować samców z powodu połowów lub presji środowiskowej. Chociaż partenogeneza może pomóc samicom, które nie mogą znaleźć partnera, to jednak zmniejsza ona różnorodność genetyczną.
W 2011 roku, powtarzająca się przez kilka lat partenogeneza rekinów została zademonstrowana u trzymanego w niewoli rekina zebry, rodzaju rekina dywanowego. Genotypowanie DNA wykazało, że poszczególne rekiny zebry mogą przechodzić z rozmnażania płciowego na partenogenetyczne.
PłazyEdit
SquamataEdit
Większość gadów z rzędu squamatan (jaszczurki i węże) rozmnaża się płciowo, ale partenogeneza została zaobserwowana, aby wystąpić naturalnie u niektórych gatunków whiptail, niektórych gekonów, jaszczurek skalnych, smoków z Komodo i węży. Niektóre z nich, takie jak gekon żałobny Lepidodactylus lugubris, gekon domowy Indo-Pacific Hemidactylus garnotii, mieszańców Whiptails Cnemidophorus, kaukaskie jaszczurki skalne Darevskia, i brahminy blindsnake, Indotyphlops braminus są jednopłciowe i obowiązkowo partenogenetyczne. Inne gady, takie jak smok z Komodo, inne jaszczurki monitorujące, a także niektóre gatunki boa, pytony, węża pilśniowego, węża pasiastego i grzechotnika, były wcześniej uważane za przypadki partenogenezy fakultatywnej, ale w rzeczywistości są przypadkami partenogenezy przypadkowej.
W 2012 roku partenogeneza fakultatywna została zgłoszona u dzikich kręgowców po raz pierwszy przez badaczy z USA wśród schwytanych ciężarnych samic miedzianogłowych i wężowych pit-viperów. Smok z Komodo, który normalnie rozmnaża się płciowo, okazał się również zdolny do rozmnażania bezpłciowego poprzez partenogenezę. Udokumentowano przypadek smoka z Komodo rozmnażającego się drogą płciową po znanym zdarzeniu partenogenetycznym, podkreślając, że te przypadki partenogenezy są wypadkami reprodukcyjnymi, a nie adaptacyjną, fakultatywną partenogenezą.
Niektóre gatunki gadów używają systemu chromosomów ZW, który produkuje albo samce (ZZ) albo samice (ZW). Do 2010 roku uważano, że system chromosomów ZW używany przez gady jest niezdolny do wytworzenia zdolnego do życia potomstwa WW, ale odkryto, że samica boa dusiciela (ZW) wytworzyła zdolne do życia potomstwo z chromosomami WW.
Partenogeneza była szeroko badana u jaszczurek z Nowego Meksyku z rodzaju Aspidoscelis, z których 15 gatunków rozmnaża się wyłącznie przez partenogenezę. Jaszczurki te żyją w suchym i czasami surowym klimacie południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych i północnego Meksyku. Wydaje się, że wszystkie te bezpłciowe gatunki powstały w wyniku hybrydyzacji dwóch lub trzech gatunków płciowych w rodzaju, co doprowadziło do powstania osobników poliploidalnych. Mechanizm, dzięki któremu mieszanie chromosomów dwóch lub trzech gatunków może prowadzić do rozmnażania partenogenetycznego jest nieznany. Ostatnio w laboratorium wyhodowano hybrydową partenogenetyczną jaszczurkę whiptail z krzyżówki bezpłciowego i płciowego whiptaila. Ponieważ może dojść do wielokrotnej hybrydyzacji, poszczególne partenogenetyczne gatunki gada mogą składać się z wielu niezależnych bezpłciowych linii. W obrębie linii, istnieje bardzo małe zróżnicowanie genetyczne, ale różne linie mogą mieć całkiem różne genotypy.
Interesującym aspektem reprodukcji u tych bezpłciowych jaszczurek jest to, że zachowania godowe są nadal widoczne, chociaż populacje są żeńskie. Jedna samica odgrywa rolę odgrywaną przez samca w blisko spokrewnionych gatunkach, i montuje samicę, która ma zamiar złożyć jaja. Zachowanie to wynika z cykli hormonalnych samic, które powodują, że zachowują się one jak samce krótko po złożeniu jaj, gdy poziom progesteronu jest wysoki, i przyjmują rolę samicy w godów przed złożeniem jaj, gdy dominuje estrogen. Jaszczurki, które odgrywają rytuał zalotów, mają większą płodność niż te trzymane w izolacji, ze względu na wzrost hormonów, który towarzyszy zalotom. Tak więc, mimo że w populacjach brakuje samców, nadal wymagają one bodźców seksualnych dla maksymalnego sukcesu reprodukcyjnego.
Niektóre partenogeny jaszczurek wykazują wzorzec geograficznej partenogenezy, zajmując wysokogórskie obszary, gdzie ich formy rodowe mają gorszą zdolność do konkurencji. U kaukaskich jaszczurek skalnych z rodzaju Darevskia, u których występuje sześć form partenogenetycznych pochodzenia hybrydowego, hybrydowa forma partenogenetyczna D. „dahli” ma szerszą niszę niż którykolwiek z jej biseksualnych przodków, a jej ekspansja na terenie środkowego Małego Kaukazu spowodowała zmniejszenie zasięgów zarówno jej macierzystego, jak i ojcowskiego gatunku.
BirdsEdit
Partenogeneza u ptaków znana jest głównie z badań udomowionych indyków i kurczaków, choć odnotowano ją również u gołębia domowego. W większości przypadków jajo nie rozwija się normalnie lub całkowicie do wylęgu. Pierwszy opis partenogenetycznego rozwoju u wróblowatych został zademonstrowany u zeberek w niewoli, chociaż dzielące się komórki wykazywały nieregularne jądra i jaja nie wykluły się.
Partenogeneza u indyków wydaje się być wynikiem konwersji komórek haploidalnych do diploidalnych; większość embrionów wyprodukowanych w ten sposób umiera we wczesnym stadium rozwoju. Rzadko, zdolne do życia ptaki są wynikiem tego procesu, a tempo, w jakim to się dzieje u indyków może być zwiększone przez selektywną hodowlę, jednakże samce indyków wyprodukowane w wyniku partenogenezy wykazują mniejsze jądra i zmniejszoną płodność.
SsakiEdit
Nie są znane przypadki naturalnie występującej partenogenezy u ssaków w środowisku naturalnym. Partenogenetyczne potomstwo ssaków miałoby dwa chromosomy X, a zatem byłoby płci żeńskiej.
W 1936 roku Gregory Goodwin Pincus zgłosił udane wywołanie partenogenezy u królika.
W kwietniu 2004 roku naukowcy z Uniwersytetu Rolniczego w Tokio z powodzeniem wykorzystali partenogenezę do stworzenia myszy bez ojca. Wykorzystując ukierunkowanie genów, byli oni w stanie manipulować dwoma imprinted loci H19/IGF2 i DLK1/MEG3 do produkcji bi-macierzyńskich myszy w wysokiej częstotliwości, a następnie wykazać, że bezojcowskie myszy mają zwiększoną długowieczność.
Indukowana partenogeneza u myszy i małp często powoduje nieprawidłowy rozwój. Dzieje się tak, ponieważ ssaki mają genetyczne regiony imprinted, gdzie albo matczyny lub ojcowski chromosom jest inaktywowany w potomstwie, aby rozwój przebiegał normalnie. Ssak powstały w wyniku partenogenezy miałby podwójną dawkę genów wdrukowanych przez matkę i brak genów wdrukowanych przez ojca, co prowadziłoby do nieprawidłowości w rozwoju. Sugeruje się, że defekty w składaniu łożyska lub interdigitacji są jedną z przyczyn poronnego rozwoju partenotów świńskich. W konsekwencji, badania nad ludzką partenogenezą skupiają się na produkcji embrionalnych komórek macierzystych do wykorzystania w leczeniu, a nie jako strategii reprodukcyjnej.
Użycie bodźca elektrycznego lub chemicznego może spowodować rozpoczęcie procesu partenogenezy w bezpłciowym rozwoju zdolnego do życia potomstwa.
Podczas rozwoju oocytów, wysoka aktywność czynnika promującego metafazę (MPF) powoduje, że oocyty ssaków zatrzymują się na etapie metafazy II do momentu zapłodnienia przez plemnik. Wydarzenie zapłodnienia powoduje wewnątrzkomórkowe oscylacje wapnia i ukierunkowaną degradację cykliny B, podjednostki regulacyjnej MPF, umożliwiając w ten sposób oocytowi zatrzymanemu w fazie MII przejście przez mejozę.
Aby zainicjować partenogenezę oocytów świń, istnieją różne metody wywołania sztucznej aktywacji, która naśladuje wejście plemnika, takie jak traktowanie jonoforami wapnia, mikroiniekcja jonów wapnia lub stymulacja elektryczna. Leczenie cykloheksymidem, niespecyficznym inhibitorem syntezy białek, wzmaga rozwój partenot u świń, prawdopodobnie poprzez ciągłe hamowanie MPF/cykliny B. W miarę postępu mejozy, ekstruzja drugiego bieguna jest blokowana przez ekspozycję na cytochalazynę B. W wyniku tego leczenia powstaje diploidalna (2 genomy matczyne) partenota Partenoty mogą być chirurgicznie przeniesione do jajowodu biorcy w celu dalszego rozwoju, ale ulegają awarii rozwojowej po ≈30 dniach ciąży. Łożysko partenota świńskiego często wydaje się być niedokrwione: zobacz darmowy obraz (Rysunek 1) w odnośniku.
HumansEdit
26 czerwca 2007, International Stem Cell Corporation (ISCC), kalifornijska firma zajmująca się badaniami nad komórkami macierzystymi, ogłosiła, że ich główny naukowiec, Dr. Elena Revazova, i jej zespół badawczy byli pierwszymi, którzy celowo stworzyli ludzkie komórki macierzyste z niezapłodnionych ludzkich jaj przy użyciu partenogenezy. Proces ten może zaoferować sposób na tworzenie komórek macierzystych, które są genetycznie dopasowane do konkretnej kobiety w celu leczenia chorób degeneracyjnych, które mogą ją dotknąć. W grudniu 2007 r. dr Revazova i ISCC opublikowali artykuł ilustrujący przełom w wykorzystaniu partenogenezy do produkcji ludzkich komórek macierzystych, które są homozygotyczne w regionie HLA DNA. Te komórki macierzyste nazywane są homozygotycznymi w HLA partenogenetycznymi ludzkimi komórkami macierzystymi (hpSC-Hhom) i posiadają unikalne cechy, które pozwoliłyby na wszczepienie pochodnych tych komórek milionom ludzi bez odrzucenia immunologicznego. Przy odpowiednim doborze dawców komórek jajowych w zależności od haplotypu HLA, możliwe jest wygenerowanie banku linii komórkowych, których pochodne tkankowe, zbiorczo, mogłyby być dopasowane pod względem MHC do znacznej liczby osób w populacji ludzkiej.
2 sierpnia 2007 roku, po niezależnym śledztwie, ujawniono, że zdyskredytowany południowokoreański naukowiec Hwang Woo-Suk nieświadomie wyprodukował pierwsze ludzkie embriony powstałe w wyniku partenogenezy. Początkowo Hwang twierdził, że on i jego zespół wyodrębnili komórki macierzyste ze sklonowanych ludzkich embrionów, co jak się później okazało było sfabrykowane. Dalsze badania chromosomów tych komórek wykazały wskaźniki partenogenezy w tych wyekstrahowanych komórkach macierzystych, podobne do tych znalezionych w myszach stworzonych przez naukowców z Tokio w 2004 roku. Chociaż Hwang oszukał świat, że jako pierwszy stworzył sztucznie sklonowane ludzkie embriony, to jednak przyczynił się do wielkiego przełomu w badaniach nad komórkami macierzystymi, tworząc ludzkie embriony przy użyciu partenogenezy. Prawda została odkryta w 2007 roku, długo po tym, jak embriony zostały stworzone przez niego i jego zespół w lutym 2004 roku. To uczyniło Hwanga pierwszym, nieświadomie, który z powodzeniem przeprowadził proces partenogenezy w celu stworzenia ludzkiego embrionu, a ostatecznie ludzkiej linii partenogenetycznych komórek macierzystych.
Helen Spurway, genetyk specjalizujący się w biologii reprodukcyjnej gupika, Lebistes reticulatus, twierdził w 1955 roku, że partenogeneza, która występuje u gupika w naturze, może również wystąpić (choć bardzo rzadko) u gatunku ludzkiego, prowadząc do tak zwanych „dziewiczych narodzin”. Wywołało to pewną sensację zarówno wśród jej kolegów, jak i laików. Czasami embrion może zacząć się dzielić bez zapłodnienia, ale nie może się w pełni samodzielnie rozwijać, więc choć może wytworzyć niektóre komórki skóry i nerwowe, nie może wytworzyć innych (takich jak mięśnie szkieletowe) i staje się rodzajem łagodnego guza zwanego teratoma jajnika. Spontaniczna aktywacja jajników nie jest rzadka i jest znana już od XIX wieku. Niektóre teratomy mogą nawet przekształcić się w prymitywne płody (teratoma fetiform) z niedoskonałymi głowami, kończynami i innymi strukturami, ale są one niezdolne do życia. Jednak w 1995 r. odnotowano przypadek częściowej partenogenezy; u chłopca stwierdzono, że niektóre z jego komórek (np. białe krwinki) są pozbawione jakiejkolwiek zawartości genetycznej pochodzącej od jego ojca. Naukowcy uważają, że w przypadku tego chłopca niezapłodnione jajo zaczęło się samoistnie rozdzielać, ale następnie niektóre (ale nie wszystkie) jego komórki zostały zapłodnione przez plemnik; musiało to nastąpić na wczesnym etapie rozwoju, ponieważ samoistnie aktywowane jaja szybko tracą zdolność do zapłodnienia. Niezapłodnione komórki w końcu zduplikowały swoje DNA, zwiększając liczbę chromosomów do 46. Kiedy niezapłodnione komórki natrafiły na blok rozwojowy, zapłodnione komórki przejmowały je i rozwijały daną tkankę. Chłopiec miał asymetryczne rysy twarzy i problemy z nauką, ale poza tym był zdrowy. To czyni go partenogenetyczną chimerą (dziecko posiadające dwie linie komórkowe w swoim ciele). Od tamtego czasu odnotowano kilkanaście podobnych przypadków (zazwyczaj odkrywanych po tym, jak pacjent wykazywał nieprawidłowości kliniczne), jednak nie ma naukowo potwierdzonych doniesień o niechimerycznej, klinicznie zdrowej ludzkiej partenocie (tj. powstałej z pojedynczej, aktywowanej partenogenetycznie komórki jajowej).