Piero di Cosimo de' Medici
Piero był synem Cosimo de' Medici Starszego i Contessiny de' Bardi. Za życia ojca nie odegrał większej roli z powodu wiecznie słabego zdrowia, od którego wziął się jego przydomek. Jego brat Giovanni został wyznaczony na egzekutora Kosmy, ale wyprzedził ojca. W 1461 r. Piero był ostatnim Medyceuszem wybranym na urząd Gonfaloniere. Podagra często przykuwała go do łóżka. Oznaczało to, że jego sypialnia stała się jego biurem, w którym prowadził spotkania polityczne. Doprowadziło to do tego, że pałac Medyceuszy stał się siedzibą rządu we Florencji.
Odlew oryginalnego popiersia Piero
Po przejęciu banku Medyceuszy od ojca, Piero zlecił przygotowanie przeglądu finansowego. Wyniki doprowadziły go do odwołania szeregu wieloletnich pożyczek, wielu dla różnych zwolenników Medyceuszy, które jego ojciec pozwolił utrzymać. Doprowadziło to do bankructwa wielu kupców i zwiększyło liczbę przeciwników Medyceuszy. Choć nie był tak znakomitym bankierem jak jego ojciec, udało mu się utrzymać płynność finansową w czasie swojego urzędowania.
Jego czas jako przywódcy Florencji został naznaczony próbą zamachu stanu pod wodzą Luca Pitti, Niccolò Soderini, Diotisalvi Neroni, Angelo Acciaiuoli i jego kuzyna Pierfrancesco de' Medici, który użył wojsk dostarczonych przez Borso d’Este, księcia Modeny i Reggio, i dowodzonych przez jego brata Ercole d’Este, zaplanowaną na 26 sierpnia 1466 roku. Piero został ostrzeżony przez Giovanniego II Bentivoglio i zdołał uniknąć zamachu, częściowo dzięki temu, że jego syn Lorenzo odkrył blokadę drogi ustawioną przez spiskowców w celu schwytania Piero podczas jego podróży w kierunku willi Medyceuszy w Careggi; nie został rozpoznany i zdołał ostrzec ojca. Zamach nie powiódł się, podobnie jak próba jego powtórzenia przy wsparciu Wenecji, z użyciem wojsk dowodzonych przez Bartolomeo Colleoniego. Argumentowano, że „zamach stanu” był w rzeczywistości uzasadnioną próbą ograniczenia władzy frakcji Medyceuszy i przywrócenia systemu rządów zgodnego z tradycyjnymi ideałami republikańskimi Florencji, i że określanie go mianem „zamachu stanu” lub „spisku” legitymizuje faktyczny i dziedziczny (ale całkowicie niekonstytucyjny) status Piero jako przywódcy miasta.
W 1467 roku Piero musiał stawić czoła wojnie przeciwko Republice Weneckiej, wywołanej przez florenckie poparcie udzielone Galeazzo Marii Sforzy, nowemu księciu Mediolanu. Wojska weneckie pod wodzą Colleoniego zostały jednak pokonane w bitwie pod Molinellą przez ligę Florencji, Neapolu, państw papieskich i Mediolanu.
Ponadto kontynuował rodzinną tradycję mecenatu artystycznego, m.in. fresk Gozzoliego Procesja Magów w Palazzo Medici Riccardi (na którym są również obecni obaj synowie Piero, Lorenzo i Giuliano, a także sam Piero). Jego gust był bardziej eklektyczny niż ojca, sięgał po dzieła sztuki holenderskiej i flamandzkiej. Nadal zbierał rzadkie książki, dodając wiele z nich do kolekcji Medyceuszy.
Zmarł w 1469 roku w wyniku podagry i choroby płuc i został pochowany w kościele San Lorenzo, obok swojego brata Giovanniego. Grobowiec, wykonany przez Andrea del Verrocchio, został zamówiony przez jego synów Lorenza i Giuliana.