Południowa Konwencja Baptystów

Era kolonialnaEdit

Większość wczesnych baptystów w koloniach brytyjskich przybyła z Anglii w XVII wieku, po tym jak ustanowiony Kościół Anglii prześladował ich za odmienne poglądy religijne. Najstarszy kościół baptystów na Południu, Pierwszy Kościół Baptystów w Charleston w Karolinie Południowej, został zorganizowany w 1682 r. pod przewodnictwem Williama Screvena. Kościół baptystyczny powstał w Wirginii w 1715 r. dzięki kaznodziejstwu Roberta Nordena, a kolejny w Karolinie Północnej w 1727 r. dzięki posłudze Paula Palmera.

Baptyści wyznawali zasadę kongregacjonalizmu i działali niezależnie od ustanowionych przez państwo kościołów anglikańskich na Południu, w czasach, gdy nie-anglikanie mieli zakaz sprawowania urzędów politycznych. Do roku 1740 w koloniach Wirginia, Karolina Północna i Karolina Południowa istniało około ośmiu kościołów baptystycznych, liczących od 300 do 400 członków. Nowi członkowie, zarówno czarni, jak i biali, zostali nawróceni głównie przez baptystycznych kaznodziejów, którzy podróżowali po całym Południu w XVIII i XIX wieku, w epoce Pierwszego Wielkiego Przebudzenia i Drugiego Wielkiego Przebudzenia.

Baptyści z radością witali Afroamerykanów, zarówno niewolników, jak i wolnych, pozwalając im odgrywać bardziej aktywną rolę w służbie niż inne wyznania, udzielając im licencji kaznodziejskich, a w niektórych przypadkach pozwalając traktować ich na równi z białymi członkami. W rezultacie czarne kongregacje i kościoły zostały założone w Wirginii, Karolinie Południowej i Georgii przed Rewolucją Amerykańską. Niektóre czarne kongregacje zachowały swoją niezależność nawet po tym, jak biali próbowali sprawować większą władzę po buncie niewolników Nat Turnera w 1831 r.

Okres Rewolucji AmerykańskiejEdit

Przed Rewolucją ewangelicy baptystyczni i metodystyczni na Południu promowali pogląd o równości zwykłych ludzi przed Bogiem, który obejmował niewolników i wolnych czarnych. Kwestionowali hierarchię klasową i rasową i wzywali plantatorów do zniesienia niewolnictwa. Przyjmowali niewolników jako baptystów i akceptowali ich jako kaznodziejów.

Isaac (1974) analizuje powstanie Kościoła baptystów w Wirginii, kładąc nacisk na ewangelicyzm i życie społeczne. Istniał ostry podział między surowością żyjących w prostocie baptystów, przyciągających początkowo yeomenów i zwykłych plantatorów, a bogactwem anglikańskich plantatorów, elit posiadających niewolników, które kontrolowały lokalne i kolonialne rządy w tym, co pod koniec XVIII wieku stało się społeczeństwem niewolników. Szlachta interpretowała baptystyczną dyscyplinę kościelną jako polityczny radykalizm, ale służyła ona łagodzeniu nieporządku. Baptyści intensywnie monitorowali wzajemnie swoje moralne zachowanie, zwracając szczególną uwagę na wykroczenia seksualne, przeklinanie i nadmierne picie; wyrzucali członków, którzy nie chcieli się zreformować.

W Wirginii i w większości południowych kolonii przed Rewolucją Kościół Anglii był kościołem ustanowionym i utrzymywanym z ogólnych podatków, tak jak to było w Anglii. Sprzeciwiał się on szybkiemu rozprzestrzenianiu się baptystów na południu. Zwłaszcza w Wirginii wielu kaznodziejów baptystycznych było ściganych za „zakłócanie spokoju” poprzez głoszenie kazań bez licencji kościoła anglikańskiego. Zarówno Patrick Henry, jak i młody adwokat James Madison bronili baptystycznych kaznodziejów przed Rewolucją Amerykańską w sprawach uważanych za znaczące dla historii wolności religijnej. W 1779 roku Thomas Jefferson napisał Virginia Statute for Religious Freedom, uchwalony w 1786 roku przez Virginia General Assembly. Madison zastosował później swoje własne idee i te z dokumentu Wirginii dotyczące wolności religijnej podczas Konwencji Konstytucyjnej, kiedy to zapewnił, że zostały one włączone do konstytucji narodowej.

Walka o tolerancję religijną wybuchła i rozegrała się podczas Rewolucji Amerykańskiej, kiedy to baptyści pracowali nad zniesieniem kościoła anglikańskiego na Południu. Beeman (1978) bada ten konflikt w jednej z miejscowości w Wirginii, pokazując, że w miarę jak gęstniała populacja, sąd okręgowy i Kościół anglikański były w stanie zwiększyć swoją władzę. Baptyści energicznie protestowali; wynikający z tego nieporządek społeczny był przede wszystkim skutkiem lekceważenia potrzeb społecznych przez rządzącą szlachtę. Żywotność opozycji religijnej sprawiła, że konflikt między stylem „ewangelicznym” a „szlacheckim” stał się bardzo ostry. Kroll-Smith (1984) sugeruje, że siła organizacji ruchu ewangelickiego determinowała jego zdolność do mobilizacji władzy poza konwencjonalną strukturą władzy.

Narodowe zjednoczenie i podział regionalnyEdit

W 1814 r. liderzy tacy jak Luther Rice byli w stanie pomóc baptystom zjednoczyć się na poziomie krajowym w ramach tego, co stało się znane nieformalnie jako Konwencja Triennale (ponieważ spotykała się co trzy lata) z siedzibą w Filadelfii. Pozwoliło im to połączyć swoje zasoby, aby wspierać misje zagraniczne. Towarzystwo Misji Domowych, powiązane z Konwencją Trzyletnią, zostało założone w 1832 roku, aby wspierać misje na terenach przygranicznych Stanów Zjednoczonych. W połowie XIX wieku istniały liczne społeczne, kulturowe, ekonomiczne i polityczne różnice pomiędzy właścicielami biznesów z Północy, farmerami z Zachodu i plantatorami z Południa. Najbardziej dzielący konflikt dotyczył przede wszystkim kwestii niewolnictwa, a w drugiej kolejności misji.

Działy wokół niewolnictwaEdit

Niewolnictwo w XIX wieku stało się najbardziej krytyczną kwestią moralną dzielącą baptystów w Stanach Zjednoczonych. Walcząc o zdobycie oparcia na Południu, po Rewolucji Amerykańskiej, kolejne pokolenie kaznodziejów baptystów południowych dostosowało się do przywództwa społeczeństwa południowego. Zamiast rzucać wyzwanie szlachcie w kwestii niewolnictwa i wzywać do manumisji (jak czynili to kwakrzy i metodyści), zaczęli interpretować Biblię jako wspierającą praktykę niewolnictwa i zachęcali właścicieli niewolników do dobrych, paternalistycznych praktyk. Głosili niewolnikom, by zaakceptowali swoje miejsce i byli posłuszni swoim panom. W ciągu dwóch dekad po rewolucji, podczas Drugiego Wielkiego Przebudzenia, kaznodzieje baptystyczni porzucili błagania o manumifikację niewolników.

Po tym, jak najpierw przyciągnęli droomen farmerów i zwykłych plantatorów, w XIX wieku baptyści zaczęli przyciągać głównych plantatorów z elity. Chociaż baptyści przyjmowali niewolników i wolnych czarnych jako członków, biali kontrolowali przywództwo kościołów, ich kazania wspierały niewolnictwo, a czarni byli zazwyczaj segregowani w miejscach siedzących.

Czarne kongregacje były czasami największe w swoich regionach. Na przykład w 1821 roku Gillfield Baptist w Petersburgu, w Wirginii, miał największą kongregację w ramach Stowarzyszenia Portsmouth. Liczyła ona 441 członków i była ponad dwukrotnie większa niż następny w kolejności kościół. Przed rebelią niewolników Nat Turnera w 1831 roku Gillfield miał czarnego kaznodzieję. Później stanowa legislatura nalegała, aby czarne kongregacje były nadzorowane przez białych mężczyzn. Gillfield nie mógł powołać czarnego kaznodziei aż do czasu po amerykańskiej wojnie domowej i emancypacji. Po buncie niewolników Turnera, biali starali się sprawować większą kontrolę nad czarnymi kongregacjami i uchwalali prawa wymagające, by biali ministrowie prowadzili lub byli obecni na spotkaniach religijnych (wielu niewolników unikało tych ograniczeń).

W dodatku od wczesnych dekad XIX wieku wielu kaznodziejów baptystycznych na Południu opowiadało się za zachowaniem prawa ministrów do posiadania niewolników (co wcześniej było przez nich zakazane), do klasy tej należeli prominentni baptystyczni południowcy i plantatorzy.

Konwencja Trzyletnia i Home Mission Society przyjęły swego rodzaju neutralność w kwestii niewolnictwa, ani go nie aprobując, ani nie potępiając. Podczas „testu stanu Georgia” w 1844 roku, Konwencja Stanowa Georgii zaproponowała, aby posiadający niewolników Starszy James E. Reeve został powołany na misjonarza. Rada Misji Zagranicznych odmówiła zatwierdzenia jego nominacji, uznając tę sprawę za wyzwanie i nie chcąc zmieniać swojej polityki neutralności w kwestii niewolnictwa. Stwierdzili, że niewolnictwo nie powinno być czynnikiem w rozważaniach na temat nominacji misyjnych.

W 1844 roku Basil Manly Sr., prezydent Uniwersytetu Alabamy, wybitny kaznodzieja i wielki plantator, który posiadał 40 niewolników, sporządził „Rezolucje Alabamy” i przedstawił je Konwencji Trzyletniej. Zawierały one żądanie, aby posiadacze niewolników mogli być dopuszczeni do urzędów denominacyjnych, do których stowarzyszenia południowe wnosiły wkład finansowy. Rezolucje te nie zostały przyjęte. Baptyści z Georgii postanowili przetestować deklarowaną neutralność, rekomendując posiadacza niewolników jako misjonarza do Home Mission Society. Zarząd Home Mission Society odmówił mianowania go, zauważając, że misjonarzom nie wolno zabierać ze sobą służących (więc on z pewnością nie mógł zabierać niewolników) i że nie podejmą decyzji, która wydawałaby się popierać niewolnictwo. Południowi baptyści uznali to za naruszenie ich prawa do decydowania o własnych kandydatach. Z perspektywy Południa stanowisko Północy, zgodnie z którym „bracia posiadający niewolników byli mniej niż naśladowcami Jezusa”, skutecznie zobowiązywało posiadających niewolników Południowców do opuszczenia wspólnoty.

Misje i organizacjaEdit

Drugorzędną kwestią, która niepokoiła południowców, było przekonanie, że Amerykańskie Baptystyczne Towarzystwo Misji Domowej nie wyznaczyło proporcjonalnej liczby misjonarzy do południowego regionu Stanów Zjednoczonych. Było to prawdopodobnie wynikiem tego, że towarzystwo nie mianowało na misjonarzy właścicieli niewolników. Baptyści z Północy woleli luźno zorganizowane społeczeństwo złożone z osób, które płaciły roczne składki, a każde z nich koncentrowało się zazwyczaj na jednej posłudze.

Baptyści z kościołów południowych woleli bardziej scentralizowaną organizację kongregacji złożonych z kościołów wzorowanych na ich stowarzyszeniach, z różnorodnymi posługami prowadzonymi pod kierunkiem jednej organizacji wyznaniowej. Rosnące napięcia i niezadowolenie baptystów z Południa z powodu ogólnokrajowej krytyki niewolnictwa i kwestii związanych z misjami doprowadziły do ich wycofania się z krajowych organizacji baptystycznych.

Południowi baptyści spotkali się w Pierwszym Kościele Baptystów w Auguście w maju 1845 roku. Na tym spotkaniu utworzyli nową konwencję, nadając jej nazwę Konwencja Południowych Baptystów. Na pierwszego prezydenta nowej konwencji wybrali Williama Bulleina Johnsona (1782-1862). Służył on jako prezydent Konwencji Trzyletniej w 1841 r.

Formacja i separacja czarnych baptystówEdit

Afrykańscy Amerykanie wcześnie zebrali się we własnych kościołach, w 1774 r. w Petersburgu w Wirginii i w 1788 r. w Savannah w Georgii. Niektóre zostały założone po 1800 roku na granicy, takie jak Pierwszy Afrykański Kościół Baptystów w Lexington, Kentucky. W 1824 roku, został przyjęty przez Elkhorn Association of Kentucky, który był zdominowany przez białych. Do 1850 roku Pierwszy Afrykański Kościół miał 1820 członków, najwięcej spośród wszystkich kościołów baptystycznych w stanie, czarnych czy białych. W 1861 roku liczył 2 223 członków.

Generalnie, biali na Południu wymagali, aby czarne kościoły miały białych ministrów i powierników. W kościołach z mieszanymi kongregacjami, czarni byli zmuszani do siedzenia na wydzielonych miejscach, często na balkonie. Białe kazania często podkreślały biblijny nakaz, by niewolnicy akceptowali swoje miejsce i starali się dobrze zachowywać wobec swoich panów.

Po wojnie secesyjnej i emancypacji czarni chcieli praktykować chrześcijaństwo niezależnie od nadzoru białych. Interpretowali Biblię jako dającą nadzieję na wyzwolenie i widzieli swoje własne wyjście z niewoli jako porównywalne do Exodusu, a abolicjonistę Johna Browna jako swojego Mojżesza. Szybko opuścili zdominowane przez białych kościoły i stowarzyszenia i założyli oddzielne stanowe konwencje baptystyczne. W 1866 r. czarni baptyści z Południa i Zachodu połączyli się, tworząc Skonsolidowaną Amerykańską Konwencję Baptystyczną. W 1895 r. połączyli trzy krajowe konwencje, tworząc Narodową Konwencję Baptystyczną, USA, Inc. Z ośmioma milionami członków jest ona dziś największą afroamerykańską organizacją religijną i zajmuje drugie miejsce pod względem wielkości po Południowej Konwencji Baptystów.

Wolni czarni na Północy założyli kościoły i denominacje na początku XIX wieku, które były niezależne od organizacji zdominowanych przez białych. W epoce rekonstrukcji misjonarze, zarówno czarni, jak i biali, z kilku północnych wyznań pracowali na Południu; szybko przyciągnęli dziesiątki i setki tysięcy nowych członków spośród milionów wyzwolonych ludzi. Afrykański Metodystyczny Kościół Episkopalny przyciągnął najwięcej nowych członków spośród wszystkich denominacji. Białe Kościoły Południowych Baptystów straciły czarnych członków na rzecz nowych denominacji, jak również na rzecz niezależnych kongregacji organizowanych przez wyzwolonych.

Podczas Ruchu Praw Obywatelskich większość pastorów Południowych Baptystów i większość członków ich kongregacji odrzuciła integrację rasową i zaakceptowała supremację białych, co jeszcze bardziej zraziło do nich Afroamerykanów. Według historyka i byłego południowego baptysty Wayne’a Flynta, „Kościół był ostatnim bastionem segregacji”. Przyznano jednak, że Południowa Konwencja Baptystyczna zintegrowała klasy seminaryjne w 1951 r.

Historyczne kontrowersje wewnętrzneEdit

W ciągu swojej historii Południowa Konwencja Baptystyczna miała kilka okresów poważnych kontrowersji wewnętrznych.

Kontrowersje LandmarkEdit

W latach 1850-1860 grupa młodych aktywistów wezwała do powrotu do pewnych wczesnych praktyk, lub tego, co nazwali Landmarkizmem. Inni przywódcy nie zgadzali się z ich twierdzeniami, a kongregacje baptystów stały się podzielone w tej kwestii. Ostatecznie nieporozumienia doprowadziły do powstania Gospel Missions i Amerykańskiego Stowarzyszenia Baptystów (1924), jak również wielu niezrzeszonych, niezależnych kościołów. Jeden z historyków nazwał związaną z tym kontrowersję James Robinson Graves-Robert Boyte Crawford Howell (1858-60) największą, jaka dotknęła denominację przed tą z końca XX wieku, obejmującą rozłam fundamentalistyczno-umiarkowany.

Kontrowersja WhitsittaEdit

W kontrowersji Whitsitta z lat 1896-99, William H. Whitsitt, profesor Southern Baptist Theological Seminary, zasugerował, że wbrew wcześniejszym opiniom, angielscy baptyści nie zaczęli chrzcić przez zanurzenie aż do 1641 r., kiedy to niektórzy anabaptyści, jak ich wtedy nazywano, zaczęli praktykować zanurzanie. To obaliło ideę zanurzenia jako praktyki najwcześniejszych baptystów, jak twierdzili niektórzy z Landmarkistów.

Kontrowersje Moderates-ConservativesEdit

Odrodzenie konserwatywne Południowej Konwencji Baptystów (ok. 1970-2000) było intensywną walką o kontrolę nad zasobami i kierunkiem ideologicznym SBC. Główna wewnętrzna różnica zdań przykuła uwagę całego kraju. Jego inicjatorzy nazwali go „konserwatywnym odrodzeniem”, podczas gdy jego krytycy nazwali go „fundamentalistycznym przejęciem”. Russell H. Dilday, prezydent Southwestern Baptist Theological Seminary w latach 1978-1994, opisał odrodzenie jako fragmentaryzację wspólnoty baptystów południowych i jako „znacznie poważniejsze niż „przejęcie””. Dilday opisał to jako „autodestrukcyjną, sporną, jednostronną waśń, która czasami nabierała cech walki”. Od 1979 r. Południowi Baptyści spolaryzowali się na dwie główne grupy: umiarkowanych i konserwatystów. Odzwierciedlając głosy konserwatywnej większości delegatów na dorocznym spotkaniu SBC w 1979 r., nowi urzędnicy krajowej organizacji zastąpili wszystkich liderów agencji Południowych Baptystów przypuszczalnie bardziej konserwatywnymi ludźmi (często określanymi przez dysydentów mianem „fundamentalistów”).

Wśród historycznych elementów ilustrujących ten trend, stanowisko organizacji w sprawie praw do aborcji w ciągu dekady radykalnie zmieniło się ze stanowiska popierającego je na stanowisko zdecydowanie im przeciwne, gdyż w 1971 r. (dwa lata przed Roe v. Wade), SBC uchwaliła rezolucję popierającą aborcję nie tylko w przypadkach gwałtu lub kazirodztwa – stanowiska, które poparliby nawet niektórzy konserwatyści z Południowego Baptystanu – ale również jako „wyraźny dowód poważnej deformacji płodu i starannie ustalony dowód prawdopodobieństwa uszkodzenia emocjonalnego, umysłowego i fizycznego zdrowia matki” – stanowiska, którego nie popierało skrzydło konserwatywne. Również w 1974 r. (rok po Roe v. Wade) SBC przyjęła kolejną rezolucję potwierdzającą jej poprzednią rezolucję z 1971 r., stwierdzając, że „odpowiedzialnie, z chrześcijańskiej perspektywy, zajęła się złożonością problemów aborcji we współczesnym społeczeństwie”, a jednocześnie w tej samej rezolucji stwierdziła, że SBC „historycznie ma wysoki pogląd na świętość ludzkiego życia”. Jednakże, gdy konserwatyści wygrali pierwsze wybory w 1980 r., przyjęli rezolucję, która całkowicie odwróciła ich wcześniejsze stanowisko w sprawie aborcji, potępiając ją we wszystkich przypadkach z wyjątkiem ratowania życia matki. W związku z tym wszystkie późniejsze rezolucje w tej sprawie podążały za trendem z 1980 r., zdecydowanie sprzeciwiając się aborcji i posuwając się dalej w sprzeciwianiu się podobnym kwestiom, takim jak eksperymenty na tkankach płodowych, RU-486 i finansowanie przez podatników aborcji w ogóle, a Planned Parenthood w szczególności.

Najnowsza historiaEdit

W 1995 r. konwencja przegłosowała rezolucję, w której wyrzekła się swoich rasistowskich korzeni i przeprosiła za obronę niewolnictwa, segregacji i supremacji białych w przeszłości. Było to pierwsze formalne uznanie przez denominację, że rasizm odegrał głęboką rolę zarówno w jej wczesnej, jak i współczesnej historii.

Na początku XXI wieku liczba zróżnicowanych etnicznie kongregacji wzrastała w ramach konwencji. W 2008 r. prawie 20% z nich było w większości afroamerykańskich, azjatyckich lub hiszpańskich. Szacuje się, że SBC miała milion afroamerykańskich członków. Konwencja przyjęła serię rezolucji zalecających włączenie większej liczby czarnych członków i mianowanie większej liczby afroamerykańskich liderów. Na dorocznym spotkaniu w 2012 r. Południowa Konwencja Baptystów wybrała Freda Lutera Jr. na swojego pierwszego afroamerykańskiego prezydenta. Zdobył on szacunek dzięki swoim umiejętnościom przywódczym, które wykazał budując dużą kongregację w Nowym Orleanie.

Coraz bardziej krajowy zasięg konwencji zainspirował niektórych członków do zasugerowania zmiany nazwy. W 2005 r. na dorocznym spotkaniu SBC przedstawiono propozycje zmiany nazwy z regionalnie brzmiącej Southern Baptist Convention na bardziej narodową „North American Baptist Convention” lub „Scriptural Baptist Convention” (aby zachować początkowe litery SBC). Te początkowe propozycje zostały odrzucone.

Posłowie na dorocznym spotkaniu w Nowym Orleanie w 2012 r. przegłosowali przyjęcie określenia „Baptyści Wielkiej Komisji”. Prawna nazwa konwencji pozostaje „Southern Baptist Convention”, ale kościoły i podmioty konwencji mogą dobrowolnie używać tego deskryptora.

Prawie rok po strzelaninie w kościele w Charleston SBC zatwierdziła Rezolucję 7, która wzywała kościoły i rodziny członkowskie do zaprzestania wywieszania flagi Konfederacji.

SBC zatwierdziła Rezolucję 12 zatytułowaną „On Refugee Ministry”, zachęcającą kościoły i rodziny członkowskie do przyjmowania uchodźców przybywających do Stanów Zjednoczonych. Na tej samej konwencji Russell Moore z Southern Baptist Ethics and Religious Liberty Commission szybko odpowiedział pastorowi, który zapytał, dlaczego południowy baptysta powinien popierać prawo muzułmanów mieszkających w Stanach Zjednoczonych do budowania meczetów. Moore odpowiedział: „Czasami mamy do czynienia z pytaniami, które są naprawdę skomplikowane… to nie jest jedno z nich”. Moore stwierdza, że wolność religijna musi być dla wszystkich religii.

BSC oficjalnie potępiło ruch alt-right w konwencji z 2017 roku. 5 listopada 2017 r. w First Baptist Church of Sutherland Springs doszło do masowej strzelaniny. Była to najbardziej śmiertelna strzelanina, która miała miejsce w jakimkolwiek kościele SBC w jego historii i w nowoczesnej historii, amerykańskim miejscu kultu.

W historii Washington Post z 15 września 2020 r., Greear powiedział, że niektórzy przywódcy kościelni chcą zmienić nazwę na Great Commission Baptists, aby zdystansować kościół od jego wsparcia dla niewolnictwa i dlatego, że nie jest to już tylko południowy kościół.

Skandal nadużyć seksualnychEdit

10 lutego 2019 r. wspólne dochodzenie przeprowadzone przez Houston Chronicle i San Antonio Express wykazało, że w ciągu ostatnich 20 lat było ponad 700 ofiar nadużyć seksualnych ze strony prawie 400 przywódców, pastorów i wolontariuszy kościoła południowych baptystów.

W 2018 roku Houston Chronicle zweryfikował szczegóły w setkach kont nadużyć. Zbadali federalne i stanowe sądowe bazy danych, rejestry więzienne i oficjalne dokumenty z ponad 20 stanów, oprócz badania rejestrów przestępców seksualnych w całym kraju.

12 czerwca 2019 r., podczas dorocznego spotkania, delegaci SBC, którzy zebrali się w tym roku w Birmingham w Alabamie, zatwierdzili rezolucję potępiającą nadużycia seksualne i ustanawiającą specjalną komisję do zbadania nadużyć seksualnych, co ułatwi kościołom SBC wydalenie z konwencji. Ks. J.D. Greear, przewodniczący Południowej Konwencji Baptystów i pastor Kościoła The Summit w Durham, N.C., nazwał to posunięcie „decydującym momentem”. Ronnie Floyd, przewodniczący komitetu wykonawczego SBC, powtórzył uwagi Greeara, opisując głosowanie jako „bardzo, bardzo znaczący moment w historii Południowej Konwencji Baptystów”.