Religia w Iranie
PrehistoriaEdit
Pierwsze znane tradycje religijne w Iranie z czasem rozwinęły się w zoroastryzm.
ZoroastryzmEdit
Zapisana święta księga zoroastrian, zwana Avesta, pochodzi z okresu między 600 a 1000 r. p.n.e., ale tradycje, na których się opiera, są bardziej starożytne. Była to dominująca religia w regionie do czasu podboju Persji.
Zoroastrianie w Iranie mają długą historię sięgającą tysięcy lat wstecz i są najstarszą wspólnotą religijną Iranu, która przetrwała do dnia dzisiejszego. Przed muzułmańską inwazją arabską na Persję (Iran), zoroastryzm był podstawową religią Irańczyków. Zoroastrianie są głównie etnicznymi Persami i są skoncentrowani w miastach Teheran, Kerman i Yazd. Rząd Republiki Islamskiej szacuje liczbę Zoroastrian na 20.000, grupy Zoroastrian w Iranie twierdzą, że ich liczba wynosi około 60.000. Według danych irańskiego spisu powszechnego z 2011 roku liczba Zoroastrian w Iranie wynosiła 25 271.
Od upadku imperium sasanidzkiego przez arabski podbój Persji, w różnych okresach postislamskiej historii Iranu, Zoroastrianie okresowo stawali w obliczu ekstremalnych prześladowań religijnych, w tym przymusowych konwersji, masakr, prześladowań i innych form dyskryminacji.
Ta opresja doprowadziła do powstania ogromnej diaspory na całym świecie, w szczególności Parsowie w Indiach, których liczba znacznie przewyższa liczbę Zoroastrian w Iranie.
Mitra (Awestan: 𐬨𐬌𐬚𐬭𐬀 Miθra, staroperski: 𐎷𐎰𐎼 Miça) jest zoroastryjskim bóstwem (yazata) przymierza, światła i przysięgi. Poza tym, że jest bóstwem umów, Mitra jest również postacią sądowniczą, wszechwidzącym obrońcą Prawdy, opiekunem bydła, zbiorów i wód.
ManicheizmEdycja
Manichaeism był główną religią założoną przez irańskiego proroka Mani (Middle Persian Mānī, New Persian: مانی Mānī, Syriac Mānī, Greek Μάνης, ok. 216-274 AD) w Imperium Sasani, ale jest wymarły od wielu wieków. Wywodzi się z trzeciego wieku Mezopotamii i szybko rozprzestrzenił się w Afryce Północnej do Azji Środkowej w ciągu następnych kilku stuleci.
Mani był babilońskim prorokiem urodzonym w 216 roku p.n.e. w pobliżu miasta Ctesiphon. Niedługo po jego narodzinach ojciec Maniego, Pattikios, usłyszał głos nakazujący mu wstąpić do sekty komunitarystów, która zamieszkiwała bagna na południe od miasta, dlatego porzucił swoje dotychczasowe życie i zabrał ze sobą syna. Mani dorastał w sekcie i od czasu do czasu doświadczał „objawień” medytowanych przez anielską postać. Objawienia te doprowadziły do jego coraz bardziej destrukcyjnego zachowania i w końcu został zmuszony do opuszczenia sekty i rozpoczęcia nowego etapu w swoim życiu.
Zainspirowany wiadomościami, które otrzymał od anielskiej postaci, Mani rozpoczął podróże misyjne, by szerzyć swoją nową religię. Zdobycie przychylności sasanidzkiego władcy w Mezopotamii było ważnym czynnikiem dla wczesnego sukcesu jego pracy. Z czasem Mani zyskał wielu zwolenników, a wielu jego zaufanych uczniów zostało wysłanych na Zachód, do Syrii, Arabii i Egiptu, aby dodać więcej konwertytów do tej szybko rozwijającej się religii.
Pod koniec trzeciego wieku manicheizm zwrócił uwagę Imperium Rzymskiego, które postrzegało go jako „perską aberrację” z wyznawcami, którzy byli „godnymi pogardy dewiantami”. Tymczasem w Mezopotamii rządy przejął nowy, mniej tolerancyjny reżim, który uwięził i stracił Mani jako przestępcę przeciwko zoroastryjskiej ortodoksji. Fale prześladowań ze strony chrześcijan, zoroastrian i muzułmanów sprawiły, że manicheizm został ostatecznie wykorzeniony jako formalna przynależność religijna w królestwach bizantyjskim i islamskim.
Manicheizm nauczał rozbudowanej dualistycznej kosmologii opisującej walkę między dobrym, duchowym światem światła a złym, materialnym światem ciemności.
IslamEdit
Islam jest oficjalną religią i częścią rządów w Iranie od arabskiego podboju Iranu ok. 640 r. n.e. Zajęło to kolejne kilkaset lat dla islamu szyickiego, aby zebrać i stać się religijną i polityczną siłą w Iranie. W historii islamu szyickiego pierwszym państwem szyickim była dynastia Idrisidów (780-974) w Maghrebie, regionie północno-zachodniej Afryki. Następnie dynastia Alavidów (864-928 n.e.) powstała w Mazandaranie (Tabaristan), w północnym Iranie. Alavids były z Zaidiyyah Shia (czasami nazywany „Fiver”.) Te dynastie były lokalne. Ale po nich nastąpiły dwie wielkie i potężne dynastie: Kalifat Fatimidów, który powstał w Ifriqiya w 909 r. n.e., a dynastia Buyidów wyłoniła się w Daylaman, w północno-środkowym Iranie, około 930 r. n.e., a następnie rozszerzyła rządy na środkowy i zachodni Iran oraz na Irak aż do 1048 r. n.e. The Buyid być także Zaidiyyah Shia. Później islam sunnicki zaczął rządzić od dynastii Ghaznavidów (975-1187 AD) do inwazji mongolskiej i ustanowienia Ilkhanatu, który utrzymywał islam szyicki z dala od władzy, aż do momentu, gdy władca mongolski Ghazan przeszedł na islam szyicki w 1310 AD i uczynił go religią państwową.
Rozróżnienie pomiędzy grupami szyickimi ma rozróżnienie pomiędzy Fiver, Sevener i Twelver, pochodzące z ich wiary w ilu bosko wyświęconych przywódców było, którzy są potomkami islamskiego proroka Muhammada poprzez jego córkę Fatimah i jego zięcia Alego. Imamowie ci uważani są za najlepsze źródło wiedzy o Koranie i islamie, za najbardziej zaufanych nosicieli i obrońców sunny Muḥammada (zwyczaju lub zwykłej praktyki) i za najbardziej godnych naśladowania. Oprócz linii imamów, Bliźnięta mają swoje preferowane zbiory haditów – Czteroksiąg – które są narracjami uważanymi przez muzułmanów za ważne narzędzia do zrozumienia Koranu i w kwestiach jurydycznych. Dla twelverów linia imamów jest znana jako Dwunastu Imamów. Spośród tych Imamów tylko jeden jest pochowany w Iranie – w sanktuarium Imama Rezy, Ali ar-Ridha, który żył w latach 765-818 n.e., zanim w Iranie powstały dynastie szyickie. Ostatni Imam uznawany przez Bliźnich, Muhammad al-Mahdi, urodził się w 868 r. n.e., gdy Alawidowie rozprzestrzeniali swoje rządy w Iranie, pozostając w konflikcie z Al-Mu’tamidem, ówczesnym kalifem Abbasydów. Kilku Imamów jest pochowanych w Iraku, jako miejsca pielgrzymek, a reszta w Arabii Saudyjskiej. Ponadto dwóch z Pięciu Męczenników Islamu Szyickiego ma powiązania z Iranem – Shahid Thani (1506-1558) żył w Iranie w późniejszym okresie życia, a Qazi Nurullah Shustari (1549-1610) urodził się w Iranie. Dominującą szkołą teologii, praktyki i orzecznictwa (Madh’hab) w islamie szyickim jest Jafari, założona przez Ja’far as-Sadiq. Istnieje również społeczność Nizari Ismailis w Iranie, którzy uznają Aga Khan IV jako ich Imam.
Although Shias have lived in Iran since the earliest days of Islam, and there had been Shia dynasties in parts of Iran during the 10th and 11th centuries, according to Mortaza Motahhari the majority of Iranian scholars and masses remained Sunni until the time of the Safavids.
Jednakże istnieją cztery ważne punkty w historii szyizmu w Iranie, które rozszerzyły to powiązanie:
- Po pierwsze, migracja pewnej liczby osób należących do plemienia Asz’ari z Iraku do miasta Qum pod koniec VII wieku naszej ery, co jest okresem powstania szyizmu Imami w Iranie.
- Po drugie, wpływ tradycji szyickiej Bagdadu i Najafu na Iran w XI-XII w. n.e.
- Po trzecie, wpływ szkoły Hillah na Iran w XIV w. n.e.
- Po czwarte, wpływ szyizmu Dżabal Amel i Bahrajnu na Iran w okresie ustanowienia rządów Safawidów.
W 1501 roku dynastia Safawidów ustanowiła Twelver Shia Islam jako oficjalną religię państwową Iranu. W szczególności po zdobyciu Tabrizu przez Ismaila I w 1501 r. i ustanowieniu dynastii Safawidów, ogłosił on Twelver Shiʿism jako religię państwową, nakazując nawrócenie sunnitów. Ludność dzisiejszego Azerbejdżanu została nawrócona na szyizm w tym samym czasie, co ludność dzisiejszego Iranu. Choć konwersja nie była tak szybka, jak sugerowałaby przymusowa polityka Ismaila, zdecydowana większość mieszkańców terenów dzisiejszego Iranu i Azerbejdżanu utożsamiała się z szyizmem do końca epoki Safawidów w 1722 r. Ponieważ większość poddanych Ismaila była sunnitami, wprowadził on oficjalny szyizm przemocą, skazując na śmierć tych, którzy mu się sprzeciwiali. W niektórych przypadkach całe miasta były eliminowane, ponieważ nie były skłonne do przejścia z islamu sunnickiego na szyicki. Ismail sprowadził arabskich szyickich duchownych z Bahrajnu, Iraku, Syrii i Libanu, aby głosili wiarę szyicką. Próba Ismaila szerzenia szyickiej propagandy wśród turkmeńskich plemion we wschodniej Anatolii wywołała konflikt z sunnickim Imperium Osmańskim. Po porażce Iranu z Osmanami w bitwie pod Chaldiranem ekspansja Safawidów nabrała tempa i rozpoczął się proces konsolidacji, w którym Ismail starał się stłumić bardziej ekstremalne przejawy wiary wśród swoich zwolenników. Choć Ismail I ogłosił szyizm oficjalną religią państwową, to w rzeczywistości to jego następca Tahmasb umocnił władzę Safawidów i rozpowszechnił szyizm w Iranie. Po okresie rozkoszowania się winem i przyjemnościami haremu, stał się pobożny i skąpy, przestrzegając wszystkich szyickich obrzędów i egzekwując je w miarę możliwości od swojej świty i poddanych. Pod rządami Abbasa I Iran rozwijał się pomyślnie. Kolejni władcy Safawidów promowali islam szyicki wśród elit, ale dopiero pod rządami mułły Muhammada Baqira Majlisiego – nadwornego duchownego od 1680 do 1698 roku – islam szyicki naprawdę przyjął się wśród mas.
Później były kolejne dynastie w Iranie – dynastia Afsharid (1736-1796 AD) (która mieszała szyitów i sunnitów), dynastia Zand (1750-1794 AD) (która była Twelver Shia Islam), dynastia Qajar (1794-1925 AD) (ponownie Twelver). Była krótka irańska rewolucja konstytucyjna w 1905-11, w którym postępowe siły religijne i liberalne zbuntowały się przeciwko teokratycznym władcom w rządzie, którzy byli również związani z europejską kolonializacją i ich interesów w nowym Anglo-Persian Oil Company.Świeckie wysiłki ostatecznie powiodły się w dynastii Pahlavi (1925-1979 AD). Irański zamach stanu w 1953 roku został zaaranżowany przez zachodnich mocarstw, które stworzyły backlash przeciwko zachodnim mocarstwom w Iranie, i był wśród tła i przyczyn rewolucji irańskiej do utworzenia republiki islamskiej.
Od islamizacji Iranu kulturowej i religijnej ekspresji Iranu uczestniczył w islamskim Złotym Wieku od 9 do 13 wieku AD, przez 400 lat. Okres ten był przez Shia i Sunni dynastii poprzez do Mongol rządów. Iran uczestniczyć z jego własnych naukowców i uczonych. Dodatkowo najważniejsi uczeni niemal wszystkich islamskich sekt i szkół myślenia byli Persami lub mieszkali w Iranie, w tym najbardziej znani i wiarygodni kolekcjonerzy Hadithów szyickich i sunnickich, jak Shaikh Saduq, Shaikh Kulainy, Muhammad al-Bukhari, Muslim ibn al-Hajjaj i Hakim al-Nishaburi, najwięksi teologowie szyiccy i sunniccy, jak Shaykh Tusi, Al-Ghazali, Fakhr al-Din al-Razi i Al-Zamakhshari, najwięksi islamscy lekarze, astronomowie, logicy, matematycy, metafizycy, filozofowie i naukowcy jak Al-Farabi i Nasir al-Din al-Tusi, szaykowie sufizmu jak Rumi, Abdul-Qadir Gilani – wszyscy oni byli w Iranie lub z Iranu. I nie było poetów, takich jak Hafiz, którzy pisali obszernie w tematyce religijnej. Ibn Sina, znany na zachodzie jako Avicenna, był polimatą i czołowym islamskim lekarzem i filozofem swoich czasów. Hafiz był najsłynniejszym perskim poetą lirycznym i często określa się go mianem poety-poety. Znaczenie Rumiego do dziś wykracza poza granice narodowe i etniczne. Czytelnicy języka perskiego i tureckiego w Iranie, Azerbejdżanie, Turcji, Afganistanie, Tadżykistanie i Uzbekistanie uważają go za jednego z najważniejszych poetów klasycznych i za osobę, która wywarła wpływ na wielu poetów na przestrzeni dziejów. Oprócz jednostek, powstawały całe instytucje – Nizamiyyas były średniowiecznymi instytucjami islamskiego szkolnictwa wyższego, założonymi przez Nizama al-Mulka w XI wieku. Były to pierwsze dobrze zorganizowane uniwersytety w świecie muzułmańskim. Najbardziej znaną i sławną ze wszystkich szkół nizamiyyah była Al-Nizamiyya z Bagdadu (założona w 1065 r.), gdzie Nizam al-Mulk mianował wybitnego filozofa i teologa, al-Ghazalego, na profesora. Inne szkoły Nizamiyyah znajdowały się w Nishapur, Balkh, Herat i Isfahan.
Podczas gdy dynastie deklarowały albo szyizm albo sunnizm, a instytucje i osoby twierdziły albo sunnickie albo szyickie afiliacje, relacje szyicko-sunnickie były częścią islamu w Iranie i trwają do dziś, gdy ajatollah Chomeini również wezwał do jedności między sunnickimi i szyickimi muzułmanami.
Islam sunnickiEdit
Muzułmanie sunnici są drugą co do wielkości grupą religijną w Iranie. Konkretnie, islam sunnicki objął rządy w Iranie po okresie, w którym sunnici odróżniali się od szyitów za sprawą Ghaznavidów od 975 r. n.e., a następnie Wielkiego Imperium Seljuq i dynastii Khwarazm-Shah aż do inwazji Mongołów na Iran. Islam sunnicki powrócił do władzy, gdy Ghazan nawrócił się.
Około 9% populacji Iranu to muzułmanie sunnici – głównie Larestani (Khodmooni) z Larestanu, Kurdowie na północnym zachodzie, Arabowie i Balochowie na południowym zachodzie i południowym wschodzie oraz mniejsza liczba Persów, Pasztunów i Turkmenów na północnym wschodzie.
Sunnickie strony internetowe i organizacje skarżą się na brak jakichkolwiek oficjalnych danych dotyczących ich społeczności i uważają, że ich liczba jest znacznie większa niż się zazwyczaj szacuje. Zmiany demograficzne stały się problemem dla obu stron. Uczeni po obu stronach mówią o wzroście populacji sunnitów i zazwyczaj podają prognozy dotyczące zmian demograficznych w kraju. Jedna z prognoz, na przykład, mówi, że sunnici będą większością w Iranie do 2030 roku.
Górski region Larestanu jest w większości zamieszkany przez rdzennych sunnickich Persów, którzy nie przeszli na islam szyicki w czasach Safawidów, ponieważ górski region Larestanu był zbyt odizolowany. Większość mieszkańców Larestanu to muzułmanie sunnici, 30% mieszkańców Larestanu to muzułmanie szyici. Mieszkańcy Larestanu posługują się językiem Lari, który jest południowo-zachodnim językiem irańskim, blisko spokrewnionym z językiem staroperskim (perskim przedislamskim) i językiem Luri. Sunniccy Irańczycy Larestani migrowali do krajów arabskich Zatoki Perskiej w dużych ilościach pod koniec XIX wieku. Some Sunni Emirati, Bahraini and Kuwaiti citizens are of Larestani ancestry.
Iran’s Ministry of Health announced that all family-planning programs and procedures would be suspended. Najwyższy przywódca ajatollah Ali Chamenei wezwał kobiety do posiadania większej liczby dzieci, aby zwiększyć populację kraju do 150-200 milionów. Polityka antykoncepcyjna miała sens 20 lat temu, powiedział, ale jej kontynuacja w późniejszych latach była błędna. Podano wiele spekulacji na temat tej zmiany w polityce: że była to próba pokazania światu, że Iran nie cierpi z powodu sankcji; uniknięcia starzejącego się społeczeństwa z rosnącymi kosztami opieki medycznej i ubezpieczeń społecznych; lub powrotu do prawdziwej irańskiej kultury. Niektórzy spekulują, że nowa polityka ma być odpowiedzią na obawy Najwyższego Przywódcy, że irańska populacja sunnitów rośnie znacznie szybciej niż szyitów (7% wzrost w obszarach sunnickich w porównaniu do 1-1,3% w obszarach szyickich).
Wśród sunnitów w Iranie dominującą szkołą teologii i orzecznictwa (Madh’hab) jest Hanafi, założona przez Abu Hanifę.
Według Mehdiego Khalaji, w ostatnich latach w Iranie nasiliły się salafickie myśli islamskie. Salafizm obok ekstremistycznych sekt szyickich Ghulat stał się popularny wśród niektórych irańskich młodych ludzi, którzy łączą się poprzez media społecznościowe i organizacje podziemne. Rząd irański postrzega salafizm jako zagrożenie i nie zezwala salafitom na budowę meczetów w Teheranie lub innych dużych miastach z obawy, że meczety te mogłyby zostać przeniknięte przez ekstremistów.
Podobno członkowie mniejszości religijnych, zwłaszcza muzułmanie sunnici, którzy wspierali rebeliantów w syryjskiej wojnie domowej, są coraz bardziej prześladowani przez władze. Rząd więzi, nęka i dyskryminuje ludzi ze względu na ich przekonania religijne.
SufizmEdit
Zakon suficki Safaviya, wywodzi się z czasów dynastii Safawidów ok. 700 r. n.e. Późniejszy zakon w Persji to Chishti. Nimatullahi są największym szyickim zakonem sufickim działającym na terenie całego Iranu. Istnieje również Naqshbandi, sunnicki zakon działający głównie w kurdyjskich regionach Iranu. Zakon Oveyssi-Shahmaghsoudi jest największym irańskim zakonem sufickim, który obecnie działa poza Iranem.
Sławni sufi to między innymi al-Farabi, al-Ghazali, Rumi i Hafiz. Dwa główne dzieła Rumiego, Diwan-e Shams i Masnavi, są uważane przez niektórych za największe dzieła sufickiego mistycyzmu i literatury.
Od rewolucji 1979 r. praktyki sufickie są represjonowane przez Republikę Islamską, co zmusza niektórych przywódców sufickich do emigracji.
Nie ma oficjalnych statystyk dotyczących grup sufickich, ale istnieją raporty, które szacują ich populację pomiędzy dwoma a pięcioma milionami (pomiędzy 3-7% populacji).
ChrześcijaństwoEdit
Chrześcijaństwo ma długą historię w Iranie, sięgającą bardzo wczesnych lat wiary. I uważa się, że kultura Iranu wpłynęła na chrześcijaństwo, wprowadzając do niego koncepcję diabła. Istnieje kilka bardzo starych kościołów w Iranie – być może najstarszy i największy jest Klasztor Świętego Tadeusza, który jest również nazywany Ghara Kelissa (Czarny Klasztor), na południe od Maku. Zdecydowanie największą grupą chrześcijan w Iranie są Ormianie z Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego, który ma między 110.000, 250.000 i 300.000 wyznawców. Istnieje wiele setek kościołów chrześcijańskich w Iranie, z co najmniej 600 jest aktywny służąc narodu chrześcijańskiej populacji. Na początku 2015 roku, kościół ormiański jest zorganizowany pod arcybiskup Sepuh Sargsyan, który zastąpił arcybiskupa Manukian, który był Armenii Arcybiskup Apostolski od co najmniej 1980s. Nieoficjalne szacunki dotyczące populacji chrześcijan asyryjskich wahają się między 20.000 a 70.000. Grupy chrześcijańskie spoza kraju szacują liczebność protestanckiej wspólnoty chrześcijańskiej na mniej niż 10.000, choć wielu z nich praktykuje w ukryciu. Istnieje około 20.000 chrześcijan obywateli irańskich za granicą, którzy wyjechali po rewolucji 1979 r. Chrześcijaństwo zawsze było religią mniejszościową, przyćmioną przez religie państwowe większości – zaratusztrianizm w przeszłości i islam szyicki dzisiaj. Chrześcijanie Iranu odegrali znaczącą rolę w historii misji chrześcijańskiej. Chociaż zawsze stanowili mniejszość, ormiańscy chrześcijanie mieli autonomię instytucji edukacyjnych, np. w zakresie używania ich języka w szkołach. Rząd uważa Mandaeans za chrześcijan, i są one włączone do trzech uznanych mniejszości religijnych; jednak Mandaeans nie uważają się za chrześcijan.
Populacja chrześcijan waha się między 300.000 a 370.000 wyznawców; jeden szacunek sugeruje zakres między 100.000 a 500.000 wierzących chrześcijan o pochodzeniu muzułmańskim żyjących w Iranie, większość z nich to chrześcijanie ewangelikalni. Spośród trzech religii niemuzułmańskich uznawanych przez rząd irański, powszechny spis ludności z 2011 roku wykazał, że chrześcijaństwo jest największą religią w kraju. Chrześcijaństwo ewangelikalne rośnie w tempie 19,6% rocznie, według Operation World, co czyni Iran krajem o najwyższym rocznym wskaźniku wzrostu ewangelikalnego.
Mała ewangelikalna protestancka mniejszość chrześcijańska w Iranie była przedmiotem islamskiej „rządowej podejrzliwości i wrogości” według Human Rights Watch, przynajmniej częściowo z powodu jej „gotowości do przyjęcia, a nawet poszukiwania muzułmańskich konwertytów”, jak również z powodu jej zachodniego pochodzenia. Według Human Rights Watch w latach 90. dwóch muzułmanów, którzy przeszli na chrześcijaństwo i zostali ministrami, zostało skazanych na śmierć za apostazję i inne zarzuty. Do tej pory nie odnotowano żadnych egzekucji apostatów. Jednak wiele osób, takich jak Youcef Nadarkhani, Saeed Abedini było ostatnio prześladowanych, więzionych i skazanych na śmierć za apostazję.
JarsanizmEdit
Yarsan lub Ahl-e Haqq to synkretyczna religia założona przez sułtana Sahaka pod koniec XIV wieku w zachodnim Iranie. Całkowita liczba członków szacowana jest na około 1 000 000 w 2004 roku, przede wszystkim znajduje się w zachodnim Iranie i Iraku, głównie etnicznych Kurdów Goran, choć istnieją również mniejsze grupy perskich, Lori, azerskich i arabskich wyznawców. Niektórzy Yarsanis są również obecni w południowo-wschodniej Turcji.
JudaizmEdit
Judaizm jest jedną z najstarszych religii praktykowanych w Iranie i sięga późnych czasów biblijnych. Biblijne księgi Izajasza, Daniela, Ezdrasza, Nehemiasza, Kronik i Estery zawierają odniesienia do życia i doświadczeń Żydów w Persji.
Iran jest powiedział, aby wspierać zdecydowanie największą populację żydowską jakiegokolwiek kraju muzułmańskiego, chociaż społeczności żydowskie w Turcji i Azerbejdżanie są porównywalnej wielkości. W ostatnich dziesięcioleciach, żydowska populacja Iranu została zgłoszona przez niektóre źródła do 25.000, choć szacunki różnią się, tak niskie, jak 11.000 i tak wysokie, jak 40.000. Według irańskich danych spisowych z 2011 r. liczba Żydów w Iranie wynosiła 8 756, znacznie mniej niż liczba wcześniej szacowana.
Emigracja obniżyła populację 75 000 do 80 000 Żydów żyjących w Iranie przed rewolucją islamską z 1979 r. Według The World Jewish Library, większość Żydów w Iranie mieszka w Teheranie, Isfahanie (3,000) i Shiraz. BBC podało, że Yazd jest domem dla dziesięciu rodzin żydowskich, z których sześć jest spokrewnionych przez małżeństwo; niektórzy szacują jednak, że liczba ta jest znacznie wyższa. Historycznie, Żydzi utrzymali obecność w wielu innych miastach Iranu.
Dziś, największe grupy Żydów z Iranu znajdują się w Stanach Zjednoczonych, który jest domem dla około 100.000 irańskich Żydów, którzy osiedlili się szczególnie w obszarze Los Angeles i Nowym Jorku. Izrael jest domem dla 75 000 irańskich Żydów, w tym Izraelczyków drugiego pokolenia.
BuddyzmEdit
Buddyzm w Iranie sięga II wieku, kiedy Partowie, tacy jak An Shigao, byli aktywni w szerzeniu buddyzmu w Chinach. Wielu z najwcześniejszych tłumaczy literatury buddyjskiej na język chiński pochodziło z Parthii i innych królestw związanych z obecnym Iranem.
HinduizmEdit
A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada podróżował do Teheranu w 1976 roku. Od 1977 roku ISKCON prowadzi restaurację wegetariańską w Teheranie.
SikhizmEdit
Istnieje bardzo mała społeczność Sikhów w Iranie licząca około 60 rodzin mieszkających głównie w Teheranie. Wielu z nich jest obywatelami Iranu. Prowadzą oni również gurdwarę w Teheranie.
Sikhizm w Iranie jest tak rzadki wśród rodzin, że wielu mieszkańców Teheranu nie wie nawet o istnieniu gurdwary w ich mieście. Jest to spowodowane tym, że Teheran jest stolicą Iranu i reputacją, że Iran jest nietolerancyjny wobec religii innych niż szyicka. Organizacja Narodów Zjednoczonych wielokrotnie oskarżała Iran o prześladowanie obywateli na podstawie ich religii. Chociaż sikhowie w Iranie doświadczają prześladowań, podobnie jak wiele innych mniejszości religijnych, wciąż zazdroszczą im te inne grupy mniejszościowe. Regularni wyznawcy w Teheranie stwierdzili nawet, że nie czują żadnej dyskryminacji ze strony współobywateli Teheranu.
Sikhowie zaczęli migrować do Iranu na początku XX wieku z kontrolowanych przez Brytyjczyków obszarów Indii, które ostatecznie stały się Pakistanem. Oni pierwotnie osiedlili się we wschodnim Iranie i powoli przeniósł się w kierunku Teheranu. Przed rewolucją irańską w 1979 r. uważano, że społeczność sikhijska liczyła aż 5 000 osób, ale po rewolucji i wojnie irackiej liczba ta zmalała. Część tego exodusu z Iranu została przypisana nowym prawom i ograniczeniom religijnym wprowadzonym przez nowy irański rząd.
Obecnie istnieją cztery gurdwary w Iranie. Teheran, Mashhad, Zahidan i Bushehr. W każdy piątek rano i wieczorem uczestniczą oni w modlitwach, a Guru-Ka-Langer w każdy piątek po ścieżce Akhand. Biorą również udział w pracach społecznych poprzez zakładanie szkół i nauczanie młodych studentów Pendżabi i Dharmik (Boskość). Wraz z malejącą liczbą Sikhów w okolicy, szkoły przy gurdwarach w Iranie zostały otwarte dla nie-Sikhów. Większość studentów nadal pochodzi z Indii lub okolicznych krajów.