Ród hanowerski

Książęta i elektorzy Brunszwiku-LüneburgaEdycja

George, książę Brunszwiku-Lüneburga, jest uważany za pierwszego członka rodu hanowerskiego. Kiedy w 1635 r. księstwo Brunszwiku-Lüneburga zostało podzielone, Jerzy odziedziczył księstwo Calenberg i przeniósł swoją rezydencję do Hanoweru. Jego syn, Christian Louis, odziedziczył po bracie Jerzego księstwo Lüneburga. Calenberg i Lüneburg były następnie dzielone między synów Jerzego, aż do zjednoczenia w 1705 r. pod rządami jego wnuka, również noszącego imię Jerzy, który następnie został Jerzym I w Wielkiej Brytanii. Wszyscy nosili tytuł księcia Brunszwiku-Lüneburga. Jerzy zmarł w 1641 r., a jego następcą został:

• Christian Louis, pierwszy syn księcia Jerzego, książę Calenbergu (1641-1648) i książę Lüneburga (1648-1665). Zrzekł się Calenburga, gdy został księciem Lüneburga.
• Jerzy Wilhelm, 2. syn księcia Jerzego, księcia Calenbergu (1648-1665) i księcia Lüneburga (1665-1705). Zrzekł się Calenburga, gdy został księciem Lüneburga po śmierci swojego brata, Chrystiana Ludwika.
• Jan Fryderyk, 3. syn księcia Jerzego, książę Calenbergu (1665-1679).
• Ernest August, 4. syn księcia Jerzego, książę Calenbergu (1679-1698). Został księciem Calenbergu po śmierci swojego brata Jana Fryderyka. W 1692 r. został wyniesiony do godności księcia-elektora Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Żona Ernesta Augusta, Zofia z Palatynatu, została uznana za dziedziczkę tronu Anglii na mocy Aktu Ugody z 1701 r., który głosił, że rzymscy katolicy nie mogą przystępować do tronu. Zofia była w tym czasie starszym uprawnionym protestanckim potomkiem Jakuba I w Anglii. Jerzy Ludwik, syn księcia Ernesta Augusta i Zofii, został elektorem i księciem Calenbergu w 1698 r. i księciem Lüneburga, gdy jego wuj Jerzy Wilhelm zmarł w 1705 r. Odziedziczył roszczenia matki do tronu. Odziedziczył roszczenia matki do tronu Wielkiej Brytanii, gdy ta zmarła w 1714 roku.

Monarchowie Wielkiej Brytanii, Irlandii i HanoweruEdit

George Louis został pierwszym brytyjskim monarchą z rodu Hanoweru jako Jerzy I w 1714 roku.:13 Dynastia ta dostarczyła sześciu brytyjskich monarchów:

Z Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii:

• Jerzy I (r. 1714-1727) (Georg Ludwig = George Louis)
• Jerzy II (r. 1727-1760) (Georg August = George Augustus)
• Jerzy III (r. 1760-1801)

Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii:

• Jerzy III (r. 1801-1820)
• Jerzy IV (r. 1820-1830)
• Wilhelm IV (r. 1830-1837)
• Wiktoria (r. 1837-1901).

George I, George II i George III pełnili także funkcje elektorów i książąt Brunszwiku-Lüneburga, nieformalnie Elektorów Hanoweru (por. unia personalna). Od 1814 r., kiedy Hanower stał się królestwem, brytyjski monarcha był również królem Hanoweru.

• Armia hanowerskich królów Zjednoczonego Królestwa (1816-1837). Zjednoczonego Królestwa (1816-1837)

• George I (1714-1727)

• George II (1727-1760)

• George III (1760-1820)

• George IV (1820-1830)

• Wilhelm IV (1830-1837)

• Wiktoria (1837-1901)

W 1837r, unia personalna tronów Zjednoczonego Królestwa i Hanoweru zakończyła się wraz ze śmiercią Wilhelma IV. Sukcesja do tronu hanowerskiego została uregulowana prawem półsalickim (agnatic-cognatic), które dawało pierwszeństwo wszystkim liniom męskim przed liniami żeńskimi, tak że przeszła ona nie na królową Wiktorię, lecz na jej wuja, księcia Cumberlandu.13,14 W 1901 r., kiedy zmarła królowa Wiktoria, ostatni brytyjski monarcha wywodzący się z rodu hanowerskiego, jej syn i następca Edward VII został pierwszym brytyjskim monarchą z rodu Sachsen-Coburg i Gotha, przy czym Edward przyjął nazwisko rodowe od swego ojca, księcia Alberta z Sachsen-Coburg-Gotha.:14

Królowie Hanoweru po rozpadzie unii personalnejEdit

Po śmierci Wilhelma IV w 1837r, kolejni królowie hanowerscy kontynuowali dynastię:

• Ernest August, król Hanoweru (r. 1837-1851)
• Jerzy V (r. 1851-1866, obalony)

• Płaszcz herbowy Królestwa Hanoweru 1837

• Ernest August, Król Hanoweru (1837-1851)

• Król Jerzy V Hanowerski (1851-1866)

Król Jerzy V Hanowerski (1851-1866)

Królestwo Hanoweru skończyło się w 1866 r., gdy zostało przyłączone do Królestwa Prus, a król Hanoweru (i książę Cumberlandu) został zmuszony do udania się na wygnanie do Austrii. Rozdźwięk między rodem hanowerskim a Hohenzollernów z 1866 roku został zażegnany dopiero przez małżeństwo księżniczki Wiktorii Luizy z Prus z Ernestem Augustem, księciem Brunszwiku, wnukiem ostatniego króla, zawarte w 1913 roku.

Książęta-biskupi OsnabrückEdit

Pod koniec wojny trzydziestoletniej pokój westfalski (1648) przyznał książęce biskupstwo Osnabrück na przemian biskupowi katolickiemu i kadeckiemu oddziałowi Brunszwiku-Lüneburga. Ponieważ traktat dawał kadetom pierwszeństwo przed spadkobiercami i panującymi książętami, Osnabrück stał się formą apanaży (na zmianę) rodu hanowerskiego.

• Ernest August, elektor Brunszwiku-Lüneburga (r. 1662-1698), czwarty syn Jerzego, księcia Brunszwiku-Lüneburga
• Ernest August, książę Yorku i Albany (r. 1715-1728), szósty syn Ernesta Augusta, elektora Brunszwiku-Lüneburga
• Książę Fryderyk, książę Yorku i Albanii (r. 1764-1802), drugi syn Jerzego III

Osnabrück został w 1803 r. przyłączony do Hanoweru.

Książęta BrunszwikuEdit

W 1884 r. wymarła starsza gałąź rodu Welfów. Zgodnie z prawem półsalickim ród hanowerski miałby przystąpić do księstwa brunszwickiego, ale silne pruskie naciski były przeciwne temu, aby Jerzy V hanowerski lub jego syn, książę Cumberlandu, został następcą w państwie członkowskim Cesarstwa Niemieckiego, przynajmniej bez ostrych warunków, w tym przysięgi na niemiecką konstytucję. Na mocy ustawy z 1879 roku Księstwo Brunszwiku ustanowiło tymczasową radę regencyjną, która miała przejąć władzę po śmierci księcia i w razie potrzeby mianować regenta.

Książę Cumberland ogłosił się księciem Brunszwiku po śmierci księcia, po czym nastąpiły długie negocjacje, które jednak nigdy nie zostały rozwiązane. Regentem został książę pruski Albert, a po jego śmierci w 1906 r. zastąpił go książę meklemburski Jan Albert. Najstarszy syn księcia Cumberland zginął w wypadku samochodowym w 1912 roku; ojciec zrzekł się Brunszwiku na rzecz młodszego syna Ernesta Augusta, który w tym samym roku ożenił się z córką cesarza Wiktorią Luizą, przysiągł wierność Cesarstwu Niemieckiemu i w listopadzie 1913 roku mógł wstąpić na tron księstwa. W czasie I wojny światowej był generałem-majorem, ale w 1918 r. został obalony jako książę Brunszwiku. Jego ojciec został również pozbawiony tytułów brytyjskich w 1919 roku za „noszenie broni przeciwko Wielkiej Brytanii”.

Po opuszczeniu pałacu brunszwickiego książę i jego rodzina przenieśli się z powrotem do swojej siedziby na wygnaniu, zamku Cumberland w Gmunden w Austrii, ale w 1924 roku otrzymał zamek Blankenburg i kilka innych posiadłości w ramach ugody z Wolnym Państwem Brunszwik i zamieszkał tam w 1930 roku. Na kilka dni przed tym, jak Blankenburg został przekazany Armii Czerwonej przez wojska brytyjskie i amerykańskie pod koniec 1945 roku i stał się częścią Niemiec Wschodnich, rodzina mogła szybko przenieść się do zamku Marienburg (Hanower) z całym swoim umeblowaniem, przewiezionym przez ciężarówki armii brytyjskiej na rozkaz króla Jerzego VI. Książę Ernest August zmarł na zamku Marienburg w 1953 roku. Jego pałac Herrenhausen w Hanowerze został całkowicie zniszczony podczas II wojny światowej. Jego najstarszy syn, książę Ernest August, sprzedał w 1961 roku swoje pozostałe posiadłości w Herrenhausen Gardens, ale zatrzymał pobliski Dom Książęcy, mały pałacyk zbudowany w 1720 roku przez Jerzego I dla jego córki Anny Luizy. Obecnie jest on prywatnym domem jego wnuka Ernesta Augusta, podobnie jak zamek Marienburg.

• Zamek Wolfenbüttel

ClaimantsEdit

Flaga Domu Hanowerskiego

Późniejszymi głowami Domu Hanowerskiego byli:

• Jerzy V (1866-1878)
• Ernest August, książę koronny Hanoweru, 3. książę Cumberlandu i Teviotdale (1878-1923)
• Ernest August, Książę Brunszwiku (1923-1953), syn poprzedniego
• Ernest August, Książę Hanoweru (1953-1987)
• Ernest August, Ernest August, książę Hanoweru (1987-obecnie)
  • Ernest August, dziedziczny książę Hanoweru (następca prawny)

Rodzina ta od 1866 r. przebywała w Austrii i w związku z tym przyjęła obywatelstwo austriackie obok niemieckiego i brytyjskiego. Ponieważ późniejszy król Ernest August został w 1799 r. przez swego ojca Jerzego III mianowany księciem Cumberlandu i Teviotdale oraz hrabią Armagh, te brytyjskie tytuły szlacheckie odziedziczyli jego potomkowie. W 1914 r. tytuł księcia Wielkiej Brytanii i Irlandii został dodatkowo przyznany członkom rodu przez króla Jerzego V. Te tytuły i tytuły zostały jednak zawieszone na mocy Titles Deprivation Act 1917. Jednak już w 1914 r. do niemieckich paszportów rodziny, wraz z niemieckimi tytułami, wpisano tytuł królewskiego księcia Wielkiej Brytanii i Irlandii. Po niemieckiej rewolucji 1918-19, wraz ze zniesieniem przywilejów szlacheckich, tytuły oficjalnie stały się częścią nazwiska. Tak więc, co ciekawe, tytuł brytyjskiego księcia jest nadal częścią nazwiska rodziny w ich niemieckich paszportach, podczas gdy nie ma go już w ich brytyjskich dokumentach.

W dniu 29 sierpnia 1931 r. Ernest August, książę Brunszwiku, jako głowa rodu Hanoweru, ogłosił formalne wznowienie, dla siebie i swoich dynastycznych potomków, używania swojego dawnego brytyjskiego tytułu książęcego jako drugorzędnego tytułu pretensji, który w stylu „Królewski Książę Wielkiej Brytanii i Irlandii”, jego wnuk, obecna głowa rodu, również nazywany Ernestem Augustem, nadal rości sobie prawo. Ma on prawo do złożenia petycji na mocy Titles Deprivation Act 1917 o przywrócenie zawieszonych brytyjskich tytułów szlacheckich swoich przodków: Duke of Cumberland and Teviotdale oraz Earl of Armagh, ale tego nie zrobił. Jego ojciec, Ernest August, po II wojnie światowej skutecznie ubiegał się jednak o brytyjskie obywatelstwo na mocy przeoczonego (i uchylonego) przepisu Sophia Naturalization Act 1705. Zgodnie z decyzją podjętą przez sąd Izby Lordów, wszyscy członkowie rodziny noszą w Wielkiej Brytanii nazwisko Guelph, a w swoich dokumentach są stylizowani na Royal Highnesses.

Lista członkówEdit

Pochodzenie patrylinearneEdit

1. Oberto I, 912-975
2. Oberto Obizzo, 940-1017
3. Albert Azzo I, margrabia Mediolanu, 970-1029
4. Albert Azzo II, margrabia Mediolanu, zm.
5. Welf I, książę Bawarii, 1037-1101
6. Henryk IX, książę Bawarii, 1074-1126
7. Henryk X, książę Bawarii, 1108-1139
8. Henryk Lew, 1129-1195
9. Wilhelm z Winchesteru, władca Lunenburga, 1184-1213
10. Otto I, książę Brunszwiku-Lüneburga, 1204-1252
11. Albert I, książę Brunszwiku-Lüneburga, 1236-1279
12. Albert II, Książę Brunszwiku-Lüneburga, 1268-1318
13. Magnus Pobożny, Książę Brunszwiku-Lüneburga, 1304-1369
14. Magnus II, Książę Brunszwiku-Lüneburga, 1328-1373
15. Bernard I, Książę Brunszwiku-Lüneburga, 1362-1434
16. Fryderyk II, Książę Brunszwiku-Lüneburga, 1408-1478
17. Otto V, Książę Brunszwiku-Lüneburga, 1439-1471
18. Heinrich, Książę Brunszwiku-Lüneburga, 1468-1532
19. Ernest I, książę Brunszwiku-Lüneburga, 1497-1546
20. Wilhelm, książę Brunszwiku-Lüneburga, 1535-1592
21. Jerzy, książę Brunszwiku-Lüneburga, 1582-1641
22. Ernest August, elektor Hanoweru, 1629-1698
23. Jerzy I Brytyjski, 1660-1727
24. Jerzy II Brytyjski, 1683-1760
25. Fryderyk, książę Walii, 1707-1751
26. Jerzy III w Wielkiej Brytanii, 1738-1820
27. Ernest August, król Hanoweru, 1771-1851
28. Jerzy V w Hanowerze, 1819-1878
29. Ernest August, Książę Hanoweru, 1845-1923
30. Ernest August, książę Brunszwiku, 1887-1953
31. Ernest August, książę Hanoweru, 1914-1987
32. Ernst August, książę Hanoweru, ur. 1954
33. Książę Ernest August, książę Hanoweru, ur. 1983

• Pałac Leine w Hanowerze (Dawna rezydencja królewska Królestwa Hanoweru)

  Pałac Leine w Hanowerze (Dawna rezydencja królewska Królestwa Hanoweru)

• Pałac i Ogrody Herrenhausen w Hanowerze (ok. 1708)

• Zamek Marienburg (Hanower), obecna siedziba książąt Hanoweru