Snowboard

Snowboarding at Beijing 2022

Miejsca: Zhangjiakou Genting Snow Park, Big Air Shougang

Daty zawodów: 5-12, 14-15 lutego (dni 1-8, 10-11)

Wydarzenia: 11 (5 mężczyzn, 5 kobiet, 1 mieszana)

Narodowa Organizacja Sportowa: Canada Snowboard

Międzynarodowa Federacja: Międzynarodowa Federacja Narciarska (FIS)

Istnieje pięć kategorii olimpijskich zawodów snowboardowych, w każdej z nich zawodnicy jeżdżą na deskach o podobnym kształcie. Podczas gdy niektóre z nich opierają się wyłącznie na szybkości, inne są w pełni oceniane. Wszystkie wymagają dużych umiejętności technicznych.

W slalomie gigancie równoległym dwóch zawodników ściga się łeb w łeb przez serię bramek na dwóch równoległych trasach oznaczonych jako czerwona i niebieska. W rundzie kwalifikacyjnej każdy zawodnik wykonuje jeden przejazd na każdej z czerwonych i niebieskich tras. Te dwa czasy są sumowane i 16 najszybszych zawodników przechodzi do finałów eliminacyjnych. W rundach eliminacyjnych, obaj zawodnicy mają szansę ścigać się na każdej z tras w pojedynku head-to-head. Przegrany pierwszego przejazdu rozpoczyna drugi przejazd z opóźnieniem równym deficytowi czasowemu z pierwszego przejazdu, dlatego zawodnik, który wygra drugi przejazd przechodzi do następnej fazy. Eliminacje trwają do momentu, gdy w Wielkim Finale o złoto i srebro zostanie dwóch zawodników, podczas gdy dwaj zawodnicy, których pokonali w półfinałach, ścigają się w Małym Finale o brąz.

W halfpipe, jeden zawodnik występuje jednocześnie w pochyłym półcylindrze śniegu. Ich rutyna obejmuje akrobatyczne salta, obroty i powietrze, cofając się od jednej ściany do drugiej. Zawodnicy są oceniani za różnorodność, trudność, styl i wykonanie swoich manewrów, w tym amplitudę, jaką osiągają nad ścianami, czystość lądowań i formę w powietrzu. Podczas każdej fazy zawodów, każdy zawodnik wykonuje dwie procedury, ale tylko najwyżej punktowana liczy się do wyników.

W snowboardzie cross, zawodnicy ścigają się w grupach na trasie zawierającej różnorodny teren, w tym skocznie, bermy, rolki i inne przeszkody. Zawody rozpoczynają się od rundy kwalifikacyjnej, w której zawodnicy ścigają się indywidualnie z czasem. Wszyscy zawodnicy mają dwa przejazdy, a tylko najszybszy z nich jest używany do określenia, kto awansuje do finałów eliminacyjnych. Podczas finałów zawodnicy ścigają się w sześciu biegach, z trzema najlepszymi w każdym biegu, którzy przechodzą do następnej fazy, aż do momentu, gdy pozostanie sześciu zawodników, którzy będą się ścigać w Wielkim Finale o medale.

Nowością w programie olimpijskim w Pekinie 2022 będą mieszane drużynowe zawody snowboard cross. Każda drużyna składa się z jednego mężczyzny i jednej kobiety. W każdym wyścigu mężczyźni zjeżdżają z trasy jako pierwsi. Gdy docierają na dół, bramy na górze otwierają się, aby umożliwić kobietom start w kolejności i odstępach czasu, które odpowiadają temu, w jaki sposób mężczyźni przekroczyli linię mety.

W slopestyle’u zawodnicy zjeżdżają z trasy składającej się z różnych przeszkód, takich jak biodra, skoki, szyny i boksy. Sędziowie oceniają przejazdy pod względem ich ogólnego składu, w tym sekwencji, trudności, stylu i wykonania trików, ilości ryzyka w rutynie (w tym osiągniętej amplitudy) i sposobu, w jaki zawodnik wykorzystuje trasę. Podczas każdej fazy zawodów każdy zawodnik wykonuje dwa przejazdy, ale do wyników liczy się tylko ten najwyżej punktowany.

W big air zawodnicy wykonują pojedynczy skok z trikiem. Zjeżdżając po długiej rampie, wybijają się w powietrze, aby osiągnąć maksymalną wysokość i odległość, zanim zapewnią sobie czyste lądowanie. Triki są oceniane przez panel sędziowski za ich trudność, styl i wykonanie. Zawody rozpoczynają się od rundy kwalifikacyjnej. Po jednej rundzie skoków, najwyżej punktowani zawodnicy przechodzą bezpośrednio do finału, podczas gdy pozostali zawodnicy mają jeszcze jedną szansę, aby przejść dalej. W finale każdy zawodnik wykonuje trzy przejazdy, a dwa najwyżej punktowane przejazdy są łączone w celu określenia ogólnych wyników.

Historia Kanady (przed Pekinem 2022)

Kanada zdobyła 11 medali olimpijskich w snowboardzie w sześciu Igrzyskach, odkąd ten sport został dodany do programu olimpijskiego.

Pierwszy pojawił się w Nagano 1998, gdzie snowboard zadebiutował na Olimpiadzie. Ross Rebagliati zdobył złoto w ówczesnym slalomie gigancie.

Dominique Maltais zdobyła brązowy medal w debiucie olimpijskim snowboardu w Turynie 2006. Koleżanka z drużyny, Maëlle Ricker, również brała udział w Wielkim Finale, ale miała niefortunny wypadek, przez który nie stanęła na podium.

Cztery lata później, w Vancouver 2010, Ricker odkupiła swoje winy w najlepszy możliwy sposób, zdobywając olimpijskie złoto w swojej rodzinnej prowincji. Na podium znalazł się również Jasey-Jay Anderson w slalomie gigancie równoległym. W swoim czwartym występie olimpijskim, człowiek, który wygrał wszystko inne w tym sporcie, w końcu zdobył swój pierwszy medal olimpijski – złoty. Mike Robertson dołożył srebro w snowboard crossie mężczyzn.

W Soczi 2014 Maltais powrócił na podium, tym razem zdobywając srebro snowboard crossu, by stać się pierwszym kanadyjskim dwukrotnym medalistą olimpijskim wśród snowboardzistów. Tymczasem w olimpijskim debiucie slopestyle’u Mark McMorris pokonał złamane żebro, by zdobyć brązowy medal.

McMorris zdobył kolejny brąz slopestyle’u w PyeongChang 2018, dzieląc podium ze srebrnym medalistą kolegą z drużyny Maxem Parrotem. Na tych Igrzyskach Sébastien Toutant zdobył pierwszy w historii złoty medal olimpijski w męskim big air. Laurie Blouin wróciła z kraksy w treningu, która pozostawiła ją z czarnym okiem, aby zdobyć srebro w slopestyle’u kobiet wśród zdradliwych warunków pogodowych.