Spandex
W czasach po II wojnie światowej, Dział Włókien Tekstylnych DuPont, utworzony w 1952 roku, stał się najbardziej dochodowym działem firmy DuPont, dominując na rynku włókien syntetycznych na całym świecie. W tym czasie kobiety zaczęły wyłaniać się jako znacząca grupa konsumentów ze względu na ich zapotrzebowanie na bieliznę i wyroby pończosznicze. Po przeprowadzeniu badań rynku, aby dowiedzieć się, czego kobiety oczekują od tekstyliów, DuPont zaczął opracowywać włókna spełniające te potrzeby – w tym lepsze włókno do damskich gorsetów, które w tamtych czasach były powszechnie wykonywane z gumy.
W latach 30. firma DuPont zainteresowała się opracowaniem syntetycznego włókna elastycznego. Firma DuPont dokonała pierwszego przełomu na początku lat 50-tych, kiedy to chemik Joseph C. Shivers wykorzystał substancję pośrednią do modyfikacji poliestru Dacron, uzyskując rozciągliwe włókno, które mogło wytrzymać wysokie temperatury. Zdeterminowany, by znaleźć włókno, które zastąpiłoby gumę w odzieży, po prawie dekadzie badań Shivers udoskonalił to włókno w 1958 roku w Laboratorium Benger firmy DuPont w Waynesboro w stanie Wirginia. Co więcej, natura spandexu pozwoliła na zastosowanie go w innych rodzajach odzieży, poza gorsetami i bielizną.
Marka LycraEdit
Aby wyróżnić swoją markę włókien spandex, DuPont wybrał nazwę handlową Lycra (pierwotnie nazywaną Fiber K). DuPont rozpoczął szeroko zakrojoną kampanię reklamową dla swojej marki Lycra, zamieszczając reklamy i całostronicowe ogłoszenia w najlepszych czasopismach dla kobiet, takich jak Vogue, Glamour, Harper’s Bazaar, Mademoiselle, McCalls, Ladies Home Journal i Good Housekeeping. Oryginalna ikona mody, Audrey Hepburn, pomogła w tym czasie w rozwoju marki na ekranie i poza nim; modelki i aktorki, takie jak Joan Collins i Ann-Margret, naśladowały estetykę Hepburn, pozując w ubraniach z lycry do sesji zdjęciowych i na okładki magazynów.
W połowie lat 70-tych, wraz z pojawieniem się Ruchu Wyzwolenia Kobiet, sprzedaż gorsetów zaczęła spadać, ponieważ zaczęto je kojarzyć z anty-niezależnością i emblematami epoki, która szybko odchodziła w przeszłość. W odpowiedzi DuPont zmienił koncepcję lycry, gdy w latach 70. pojawił się ruch aerobiku fitness. Rozszerzenie to nastąpiło podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1968 roku, kiedy to francuska drużyna narciarska startowała w zawodach w ubraniach z lycry. Spopularyzowało to markę jako niezbędną odzież sportową z uwagi na jej elastyczny i lekki materiał. Włókno okazało się szczególnie popularne w szortach o długości do połowy uda noszonych przez rowerzystów.
Do lat 80. trend fitness osiągnął szczyt popularności, a fashionistki zaczęły nosić szorty na ulicy. Spandex okazał się tak popularnym włóknem w przemyśle odzieżowym, że do 1987 roku firma DuPont miała problemy z zaspokojeniem światowego popytu. W latach 90-tych popularność zdobyło wiele innych produktów wykonanych ze spandexu, w tym udana linia kształtujących sylwetkę ubrań sprzedawanych pod nazwą handlową Bodyslimmers. W miarę upływu dekady koszule, spodnie, sukienki, a nawet buty były produkowane z mieszanek spandexu, a detaliści masowego rynku, tacy jak Banana Republic, używali go nawet w odzieży męskiej.
Wpływ na środowiskoEdit
W 2014 roku zauważono, że większość ubrań zawierających spandex kończy jako odpady niepodlegające recyklingowi po ich zużyciu, ponieważ mieszanki tkanin zawierające spandex są trudne do recyklingu. Przyczynia się to do zanieczyszczenia środowiska.