Supina

Istnieją dwie supiny, I (pierwsza) i II (druga). Są one pierwotnie odpowiednio formami accusative i dative lub ablative rzeczownika werbalnego w czwartej deklinacji.

Pierwsza supinaEdit

Pierwsza supina kończy się na -tum. Ma dwa zastosowania.

Pierwsza supinacja występuje z czasownikami ruchu. W jednym użyciu, wskazuje cel:

• mater pompam me spectatum duxit jest 'Matka zabrała mnie, abym obejrzał procesję'
• legati ad Caesarem gratulatum convenerunt' jest 'Ambasadorowie przyszli do Cezara, aby mu pogratulować'.

Tłumaczenie tego pierwszego użycia pierwszej supinacji jest podobne, jeśli nie identyczne z łacińską klauzulą celu.

Drugie użycie jest w połączeniu z future passive infinitive. W tym drugim użyciu wskazuje na przeznaczenie; na przykład „occisum iri” oznacza 'być zabitym'. Najczęściej pojawia się w wypowiedziach pośrednich:

• occisum iri a Milone video to 'Przewiduję, że zostanie zabity przez Milo'.

Druga nadrzędnośćEdit

Druga nadrzędność, która występuje z przymiotnikami, jest rzadko używana; tylko kilka czasowników powszechnie przyjęło tę formę. Pochodzi od dative of purpose, który wyraża cel rzeczy lub czynności, lub ablative of respect, który można przetłumaczyć jako „w odniesieniu/ w odniesieniu do” i jest używany do wskazania, w jakim stopniu lub w jaki sposób główna klauzula jest prawdziwa. Jest to to samo, co pierwsze supine, ale zastępuje końcowe -um przez -ū, z wydłużonym u. Mirabile dictū, na przykład, tłumaczy się jako „zdumiewające powiedzieć”, gdzie dictū jest formą supine. Sens jest generalnie pasywny, nawet jeśli zwykle nie jest wyraźnie zaznaczony jako taki w idiomatycznym tłumaczeniu angielskim; na przykład difficile creditū, „trudny do uwierzenia”, jest bardziej dosłownie „trudny do uwierzenia”, lub „mało wiarygodny”.