Tunicates

Formy tuńczyków

Istnieją trzy formy tuńczyków:

• Solitary Tunicates – niektóre tuńczyki żyją samotnie, nie w kolonii z innymi tuńczykami

• Colonial Tunicates – tuńczyki są zdolne do pączkowania z pojedynczych tuńczyków i wyrastania kolonii. Kolonie te są podobne do inkrustujących zwierząt morskich, takich jak gąbki, ale po bliższym przyjrzeniu się mają takie same struktury jak samotne tuńczyki.

• Tuńczyki dryfujące – Niektóre tuńczyki nigdy nie przywiązują się do obiektu lub powierzchni, ale żyją jako planktoniczne dryfujące. They use their siphons for movement.

Istnieje ponad 2000 gatunków Ascidians wraz z 72 gatunkami Thaliaceans i 20 Appendicularians.They are often referred to as ” sea squirts” because when touched they tense up and then squirt water from their siphons.

Najczęstszymi typami tuńczyków znalezionych na Karaibach, w obszarach wokół St.John, są Bluebell tunicate i truskawka tunicate.

Porównanie Tunicates i Vertebrates

Tunicates należą do phylum Urochordata, który jest blisko spokrewniony z phylum Chordata, który obejmuje wszystkie vertebrates.

Tunicates i kręgowce zarówno mają cechy: notochord, grzbietowy hollow, i rdzenia nerwowego. Cechy te są widoczne tylko w rozwoju embrionalnym tuńczyków. Ponieważ osłonice są osiadłe, tracą niektóre części anatomii szkieletowej. Pozwala im to na przywiązanie się do wybranego miejsca, co prowadzi do wykształcenia struktur niezbędnych do dorosłego życia.

Stunice podczas stadium larwalnego zawierają również wrażliwe na światło i grawitację pęcherzyki czuciowe, co daje im możliwość orientacji w czasie pływania. Jednak w późniejszym okresie życia organizm reabsorbuje ogon, notochord i grzbietowy rdzeń nerwowy jako źródło pożywienia.

Anatomia tuńczyków

Podstawowa anatomia tuńczyka.

• Tkanka tuńczyka- tkanka, która może być galaretowata lub twarda, zapewnia ochronę przed drapieżnikami i zawiera również celulozę przez większość czasu.

• Serce- pompuje krew w różny sposób, przez kilka minut będzie pompować w jednym kierunku, a następnie pompować w odwrotnym kierunku przez kolejne kilka minut.

• Syfon oddechowy- ten otwór pozwala tuńczykowi odżywiać się, jak również pobierać wodę.

• Syfon wydechowy- drugi otwór pozwala tuńczykowi, po zjedzeniu i przefiltrowaniu tego, co dostało się przez pierwszy syfon, wydalić wszelkie odpady lub wodę.

• Gardło- odpowiednik jamy ustnej. Gardło znajduje się wewnątrz większej komory zwanej przedsionkiem. Jest porowate, aby umożliwić wodzie wydostanie się na zewnątrz, łączy również syfon wdechowy z układem pokarmowym.

Serce tuńczyka jest skomplikowane w sposobie pompowania krwi; przepływ krwi odbywa się tylko w jednym kierunku na raz. Ruch krwi rozpoczyna się w przedniej części serca, a następnie przemieszcza się do naczyń gardłowych, następnie do środkowego naczynia grzbietowego, gdzie zachodzi trawienie i kończy się na grzbietowej części serca. Po nagromadzeniu się krwi, ciśnienie również wzrasta i to pozwala na przepływ krwi w przeciwnym kierunku.

Reprodukcja i cykl życia

Stunice mają krótkie stadium larwalne, w którym ich głównym celem jest znalezienie miejsca do przeżycia dorosłego życia. Dzieje się to w ciągu kilku godzin. Podczas stadium larwalnego, tuńczyki nie mają ust i nie odżywiają się. Po kilku dniach larwa przyczepia się do powierzchni za pomocą przednich brodawek adhezyjnych. W miarę metamorfozy larwy w dorosłego osobnika, ogon larwy ulega resorpcji, dostarczając pożywienia dorosłemu tuńczykowi. Swobodnie pływające tuńczyki metamorfozują bez przyczepiania się do powierzchni.

W przeważającej części, osłonice są hermafrodytami, mają jajnik i pojedyncze jądro. Mogą rozmnażać się zarówno płciowo, jak i bezpłciowo przez pączkowanie. Tunicates, jak większość zwierząt hermafrodytycznych, starają się unikać samozapłodnienia. Zapłodnienie często występuje w wodzie otaczającej tuńczyki, a rozwój następuje zarówno w otaczającej wodzie, jak i w samicy tuńczyka.Aby uniknąć samozapłodnienia, tuńczyk upewnia się, że nie produkuje plemnika i jaja w tym samym czasie.Zarodki pozostają w przedsionku matki, dopóki nie rozwinie się larwa. Podczas stadium larwalnego organizm wygląda jak kijanka. Całe ciało składa się głównie z ogona, w którym znajduje się notochord i rdzeń nerwowy.Michael T. Ghiselin

Dieta i układ pokarmowy

Unikaty odżywiają się głównie fitoplanktonem, zooplanktonem, detrytusem i innymi małymi organizmami w wodzie, organizmy te są filtrowane przez osłonice. Mają one rzęski w gardle i wytwarzają śluz. Ich pokarm grzęźnie w śluzie, a za pomocą bijących rzęsek śluz przesuwa się w kierunku układu pokarmowego. Istnieją również drapieżne osłonice, które zjadają małe stworzenia, które zostają przeciągnięte przez ich syfon i utknęły na ich śluzie.

Rozmieszczenie i liczebność

Ostrojniki można znaleźć w wodach oceanicznych od regionów polarnych do tropików. Można je znaleźć pływające w wodzie oceanu lub przyczepione do skał, doków, kadłubów statków i innych twardych powierzchni, zwykle w strefie pelagicznej wody. Mogą stać się inwazyjne, ponieważ kolonie mogą osiedlać się na szczycie innych stacjonarnych stworzeń, odpychać je i konkurować o pożywienie.

Predatorzy

Stunice nie mają wielu drapieżników, ponieważ tuńczyk, który je otacza nie ma przyjemnego smaku. Taliaceany, rodzaj osłonic, są w większości przezroczyste i to pozwala im uciec przed drapieżnikami, ponieważ pływają swobodnie i są trudne do wykrycia. Some tunicates are also bioluminescent which distracts the predator.

Tunicate immune systems can be compromised due to antifouling agents used on boats to prevent organisms such as this to attach, this is lethalal to tunicates because they can not protect themselves. Są one podatne na toksyny takie jak tributylocyna, kreozot i miedź.

Ewolucja tuńczyków

Istnieją trzy klasy tuńczyków: Ascidiacea, Appendicularia i Thaliacea.

Klasa Ascidiacea to ta, którą najczęściej określa się jako morskie wiewiórki, są one również w większości bentosowe.Ruchliwe i pelagiczne grupy znajdują się pod klasą Thaliacea, a Appendicularia to te, w strukturze podczas ich dorosłego stadium,które wyglądają najbardziej podobnie do larwy kijanki. Tunicates są postrzegane w różnych kolorach. Jest to niezwykłe dla zwierząt, aby zawierać celulozę, więc uważa się, że przodkowie tuńczyków były w stanie uzyskać tę cechę poprzez transfer genów z bakterii. Z czasem rozwinęły one również bezpłciowy i płciowy sposób rozmnażania, który pozwala im rozmnażać się na różne sposoby w zależności od środowiska i tego, czy żyją w koloniach, czy samotnie. Tunicates ewoluowały znacznie szybciej niż krewni. Sekwencjonowanie genów wspiera ideę, że tuńczyki są siostrzaną grupą kręgowców. Podczas ich kijanki jak stadium larwalne pokazują cechy, które można zobaczyć inne kręgowce, to pozwala tuńczyki być organizmami modelowymi dla naukowca, aby zrozumieć rozwój kręgowców i odporność kręgowców.Tuńczyki nie są w stanie zostawić żadnych skamielin z powodu ich zewnętrznej tuniki, która jest zbyt miękka z tego powodu trudno jest zrozumieć, jak ewolucja kręgowców nastąpiła w tuńczykach, nie ma przodka, aby porównać wszystkie cechy, które są obecne dzisiaj w tuńczykach i innych bezkręgowców. Toczy się debata na temat tego, jak wyglądałby przodek i jak udało mu się rozwinąć cechy, które są widoczne dzisiaj.