Zrozumieć ochronę

Ochrona dzikiej przyrody to zachowanie i ochrona zwierząt, roślin i ich siedlisk. Chroniąc dziką przyrodę, zapewniamy, że przyszłe pokolenia będą mogły cieszyć się naszym naturalnym światem i niesamowitymi gatunkami, które w nim żyją. Aby pomóc chronić dziką przyrodę, ważne jest, aby zrozumieć jak gatunki oddziałują na siebie w swoich ekosystemach i jak wpływa na nie środowisko i człowiek.

Fenologia

Rośliny i zwierzęta mają wydarzenia życiowe, które pozornie występują jak w zegarku każdego roku. Ptaki mogą migrować, ssaki mogą hibernować, kwiaty kwitną, a liście zmieniają kolory. Nauka o tym, jak świat biologiczny odmierza czas tych naturalnych wydarzeń, nazywana jest fenologią. Naukowcy rozumieją obecnie, że rośliny i zwierzęta czerpią wskazówki z lokalnego klimatu (długoterminowych wzorców pogodowych). Na klimat wpływają czynniki niebiologiczne – temperatura, opady i dostępne światło słoneczne. Gatunki wykorzystują przewidywalne roczne zmiany w klimacie, aby określić, kiedy rozpoczynają naturalne wydarzenia, takie jak rozmnażanie lub kwitnienie.

Zmiana klimatu powoli zwiększa średnie roczne temperatury. Jednym z najbardziej zauważalnych sposobów, w jaki zmiany klimatyczne wpływają na dziką przyrodę, jest zakłócenie harmonogramu naturalnych wydarzeń. Dzięki cieplejszym temperaturom rośliny kwitnące zakwitają wcześniej w ciągu roku, a ptaki wędrowne wracają z zimowisk wcześniej na wiosnę. Fenologia jest ważnym tematem badań dla obrońców przyrody, ponieważ pomaga nam zrozumieć wzorce poszczególnych gatunków i ogólny stan zdrowia ekosystemu. Każdy gatunek ma wpływ na innych w swoim łańcuchu pokarmowym i społeczności, a czas wydarzeń fenologicznych jednego gatunku może być bardzo ważny dla przetrwania innego gatunku.

Sieć pokarmowa i bioakumulacja

Energia, którą otrzymujemy z pożywienia może pochodzić od słońca. Kiedy słońce świeci, wypromieniowuje energię świetlną. Rośliny absorbują energię świetlną, przekształcają ją w cukry (fotosynteza) i produkują energię dla innych dzikich zwierząt. Energia słoneczna przemieszcza się w ekosystemie poprzez drapieżniki zjadające swoje ofiary. Sieć pokarmowa pokazuje, jak producenci, konsumenci i rozkładający żywność współdziałają w ekosystemie i jak energia jest przekazywana między gatunkami.

Gdy zwierzęta zjadają swoje ofiary, zużywają więcej niż tylko energię. Pochłaniają również wszystkie substancje chemiczne i odżywcze znajdujące się w zdobyczy. Czasami zwierzęta spożywają zanieczyszczenia, które mogą być przechowywane w ich tłuszczu i tkankach. Zanieczyszczenia spowodowane przez człowieka spowodowały dodanie do środowiska metali ciężkich, ropy naftowej oraz chemikaliów przemysłowych i farmaceutycznych. Rośliny, ryby i inne gatunki wchłaniają te toksyny, a kiedy są zjadane przez drapieżniki, toksyny są wchłaniane do tkanek drapieżników. W miarę jak łańcuch drapieżników i ofiar kontynuuje się w górę sieci pokarmowej, toksyny stają się bardziej skoncentrowane i przemieszczają się coraz wyżej w sieci pokarmowej. Proces, który powoduje wzrost stężenia substancji w miarę jej przemieszczania się w górę sieci pokarmowej, nazywamy bioakumulacją. Zanieczyszczenia mogą mieć katastrofalny wpływ na sieć pokarmową i potencjalnie zabijać gatunki.

Zaburzenia naturalne

Zaburzenia naturalne to każde zdarzenie, które powoduje zakłócenie obecnego stanu ekosystemu. Zaburzenia naturalne są spowodowane przez siły natury, w tym pogodę, geologię i fluktuacje biologiczne. Mogą to być pożary, powodzie, trzęsienia ziemi, choroby i susze. Po zaburzenia wpływa na ekosystem, może być zniszczenie, ale zdrowe ekosystemy mają niesamowitą zdolność do odbicia się od dna. Niektóre ekosystemy są wręcz uzależnione od zaburzeń, jak np. zagrożony ekosystem sosny długolistnej. Czasami ekosystem wraca do swojej dawnej struktury, z tymi samymi gatunkami roślin i zwierząt. Innym razem zakłócenia stworzą coś nowego, pozwalając nowym gatunkom zasiedlić dany obszar.

Nie wszystkie zakłócenia są naturalne. Działania człowieka przyczyniły się do wielu zaburzeń w dzisiejszych ekosystemach. Podczas gdy naturalne zakłócenia zdarzają się od czasu do czasu, ludzkie zakłócenia wywierają stałą presję na ekosystemy i dramatycznie wpływają na gatunki. Zaburzenia powodowane przez człowieka, takie jak wycinka drzew, fragmentacja siedlisk i zanieczyszczenie środowiska, mają ciągły wpływ na ekosystemy. W momencie, gdy ekosystem zaczyna dostosowywać się do jednego stresu, pojawia się kolejny. Wiele ekosystemów, od których jesteśmy zależni, nie ma wystarczająco dużo czasu na dostosowanie się do nowych warunków. Naturalny cykl zakłóceń – wzrost, obumieranie i wzrost – nie może prawidłowo funkcjonować, ponieważ zbyt wiele zakłóceń wywiera presję na ekosystem jednocześnie.

Korytarze i trasy przelotu

Dzikie zwierzęta są zawsze w ruchu. Przemieszczają się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu pożywienia, kolegów, schronienia i wody. Wiele zwierząt nie musi przemieszczać się daleko, aby zaspokoić wszystkie swoje potrzeby, ale inne zwierzęta – na przykład ptaki wędrowne, wilki, lwy górskie czy motyle – wymagają znacznie większej przestrzeni. Obecnie wiele gatunków o dużych terytoriach, w tym wilki szare, jest zagrożonych, ponieważ utrata i fragmentacja siedlisk ograniczyła ich dostępną przestrzeń. Drogi, ogrodzenia i budynki odcinają siedliska i zmuszają dzikie zwierzęta do przebywania na mniejszych obszarach. Konserwatorzy muszą brać pod uwagę różne potrzeby przestrzenne dzikich zwierząt podczas opracowywania planów ich ochrony. Muszą myśleć o wielkości terytorium, różnych typach siedlisk i szlakach migracyjnych, których potrzebują dzikie zwierzęta.

Korytarz dla dzikich zwierząt to kawałek ziemi, który łączy różne siedliska dzikich zwierząt (takie jak ostoje, parki lub rzeki), które w przeciwnym razie mogłyby być oddzielone przez rozwój ludzki. Korytarze dla dzikiej przyrody zapewniają wiele korzyści dla dzikich zwierząt. Dzięki korytarzom, zwierzęta mają większe szanse na znalezienie podstawowych potrzeb – pożywienia, wody, schronienia i miejsca do wychowywania młodych. Zwierzęta, które wymagają większych terytoriów, mogą uzyskać dostęp do nowych siedlisk i utrzymać zdrową wielkość terytorium. Korytarze dla dzikiej przyrody promują również genetyczną różnorodność biologiczną. Gdy więcej osobników danego gatunku jest ze sobą połączonych, pula genów staje się większa i bardziej żywotna. Migrujące dzikie zwierzęta korzystają z korytarzy, ponieważ mogą bezpiecznie przemieszczać się na duże odległości bez konieczności kontaktu z zabudową ludzką lub samochodami. Gatunki mają większe szanse na przetrwanie zakłóceń, ponieważ mają więcej niezakłóconych obszarów.

National Wildlife Federation, we współpracy z Santa Monica Mountains Fund, pracuje nad stworzeniem dzikiego przejścia dla lwów górskich w Kalifornii. Łącząc chronione siedliska po obu stronach autostrady, lwy górskie i inne dzikie zwierzęta mogą uzyskać dostęp do zielonej przestrzeni, która jest im niezbędna do przetrwania. Liberty Canyon Wildlife Crossing, gdy zostanie zbudowane, będzie największym tego typu przejściem na świecie i wzorem dla ochrony dzikiej przyrody w miastach.

W przeciwieństwie do ssaków, ptaki i motyle podróżują z jednego miejsca na drugie latając, więc stoją przed innymi wyzwaniami. Musimy chronić nie tylko ich siedliska zimowe i letnie, ale także kluczowe przystanki, z których korzystają migrujące dzikie zwierzęta po drodze. Konserwatorzy mogą pomóc zagrożonym populacjom ptaków i motyli, chroniąc siedliska wzdłuż głównych szlaków migracyjnych – dróg używanych przez wędrowne ptaki i owady. Ptaki mają tendencję do wybierania przewidywalnych tras, aby dostać się z zimowych żerowisk na letnie tereny lęgowe i z powrotem. Drogi przelotu zwykle występują wzdłuż linii brzegowych, głównych rzek i w pobliżu gór. Stany Zjednoczone mają cztery główne szlaki wędrówkowe.

• Pacyficzny szlak wędrówkowy: Wzdłuż wybrzeża Pacyfiku, na zachód od Gór Skalistych
• Central Flyway: Nad Wielkimi Równinami, na wschód od Gór Skalistych
• Missississippi Flyway: Wzdłuż rzeki Missisipi
• Atlantic Flyway: Wzdłuż wybrzeża Atlantyku

.