Święta Genowefa

Pomóż wesprzeć misję Nowego Adwentu i zdobądź pełną zawartość tej strony internetowej jako natychmiastowy plik do pobrania. Zawiera Encyklopedię Katolicką, Ojców Kościoła, Summę, Biblię i więcej za jedyne $19.99…

Patronka Paryża, ur. w Nanterre, ok. 419 lub 422; zm. w Paryżu, 512. Jej święto obchodzone jest 3 stycznia. Była córką Severusa i Gerontii; tradycja ludowa przedstawia jej rodziców jako ubogich chłopów, choć wydaje się bardziej prawdopodobne, że byli oni zamożnymi i szanowanymi mieszczanami. W 429 r. św. Germain z Auxerre i św. Lupus z Troyes zostali wysłani z Galii do Brytanii, aby zwalczać pelagianizm. Po drodze zatrzymali się w Nanterre, małej wiosce położonej około ośmiu mil od Paryża. Mieszkańcy tłumnie przybyli, aby ich powitać, a St. Germain wygłosił kazanie do zgromadzonego tłumu. Zdarzyło się, że pobożne usposobienie i zaduma młodej dziewczyny wśród słuchaczy przyciągnęły jego uwagę. Po kazaniu kazał przyprowadzić do siebie dziecko, rozmawiał z nim z zainteresowaniem i zachęcał je do wytrwania na drodze cnoty. Dowiedziawszy się, że pragnęła poświęcić się służbie Bożej, przeprowadził rozmowę z jej rodzicami i przepowiedział im, że ich dziecko będzie prowadziło życie w świętości i swoim przykładem i nauką doprowadzi wiele dziewic do poświęcenia się Bogu. Przed rozstaniem następnego ranka zobaczył ją ponownie, a gdy ponowiła swoją konsekrację, pobłogosławił ją i dał jej medalik z wygrawerowanym krzyżem, mówiąc, aby go zachowała na pamiątkę swego poświęcenia się Chrystusowi. Napomniał ją także, aby zadowoliła się medalikiem i nosiła go zamiast pereł i złotych ozdób. Wydaje się, że w pobliżu jej wioski nie było klasztorów; Genevieve, jak wiele innych osób, które pragnęły praktykować cnoty religijne, pozostała w domu, prowadząc niewinne, pełne modlitwy życie. Nie jest pewne, kiedy oficjalnie przyjęła welon zakonny. Grzegorza z jego misji w Brytanii; inni twierdzą, że otrzymała go około szesnastego roku życia, wraz z dwiema towarzyszkami, z rąk biskupa Paryża. Po śmierci rodziców udała się do Paryża i zamieszkała u swojej matki chrzestnej. Poświęciła się dziełom miłosierdzia i praktykowała surowe surowości cielesne, powstrzymując się całkowicie od pokarmów mięsnych i łamiąc post tylko dwa razy w tygodniu. Te umartwienia kontynuowała przez ponad trzydzieści lat, aż jej przełożeni kościelni uznali za swój obowiązek zmusić ją do zmniejszenia surowości.

Wielu jej sąsiadów, pełnych zazdrości i zawiści, oskarżało Genowefę o bycie oszustką i hipokrytką. Podobnie jak późniejsza błogosławiona Joanna d’Arc, miała częste kontakty z drugim światem, ale jej wizje i proroctwa traktowano jako oszustwa i podstępy. Jej wrogowie spiskowali, aby ją utopić, ale dzięki interwencji Germana z Auxerre, ich wrogość została ostatecznie przezwyciężona. Biskup tego miasta wyznaczył ją do opieki nad dziewicami poświęconymi Bogu, a przez swoje pouczenia i przykład doprowadziła je do wysokiego stopnia świętości. W 451 r. Attyla i jego Hunowie przetaczali się przez Galię, a mieszkańcy Paryża szykowali się do ucieczki. Genowefa zachęcała ich do nadziei i ufności w Bogu; nakłaniała ich do czynienia uczynków pokuty i dodała, że jeśli to uczynią, miasto zostanie ocalone. Jej napomnienia odniosły skutek, mieszkańcy odzyskali spokój, a hordy Attyli skierowały się w stronę Orleanu, pozostawiając Paryż nietkniętym. Kilka lat później Merowig (Mérovée) zajął Paryż; podczas oblężenia Genowefa wyróżniała się dobroczynnością i poświęceniem. Dzięki jej wpływom Merowig i jego następcy, Childeryk i Clovis, wykazali się niespotykaną łaskawością wobec mieszkańców. To ona też jako pierwsza uformowała plan wzniesienia w Paryżu kościoła ku czci świętych Piotra i Pawła. Jego budowę rozpoczął Klawiusz na Mont-lès-Paris, na krótko przed swoją śmiercią w 511 roku. Genowefa zmarła w następnym roku, a kiedy kościół został ukończony, jej ciało zostało w nim złożone. Ten fakt, a także liczne cuda dokonane przy jej grobie, sprawiły, że kościół otrzymał nazwę Sainte-Geneviève. Królowie, książęta i lud wzbogacali go swoimi darami. W 847 roku został splądrowany przez Normanów i częściowo odbudowany, ale został ukończony dopiero w 1177 roku. Po ponownym upadku tego kościoła, Ludwik XV rozpoczął budowę nowego w 1764 roku. Rewolucja wybuchła przed jego poświęceniem i został on przejęty w 1791 roku, pod nazwą Panteon, przez Zgromadzenie Konstytucyjne, jako miejsce pochówku dla wybitnych Francuzów. W latach 1821 i 1852 przywrócono go celom katolickim, po tym jak w 1831 roku został zsekularyzowany jako mauzoleum narodowe, a w 1885 roku stał się mauzoleum narodowym. Relikwie św. Genowefy były przechowywane w jej kościele, z wielką pobożnością, przez wieki, a Paryż otrzymał uderzający dowód skuteczności jej wstawiennictwa. W 834 r. uratowała miasto przed całkowitym zalaniem. W 1129 roku gwałtowna zaraza, znana jako mal des ardents, pochłonęła ponad 14.000 ofiar, ale ustała nagle podczas procesji ku jej czci. Innocenty II, który przybył do Paryża, aby prosić króla o pomoc w walce z antypapieżem Anakletem w 1130 r., osobiście zbadał cud i był tak przekonany o jego autentyczności, że nakazał, aby co roku 26 listopada obchodzono święto na cześć tego wydarzenia. Mały kościółek, zwany Sainte-Geneviève des Ardents, upamiętniał ten cud do 1747 roku, kiedy to został rozebrany, aby zrobić miejsce dla Szpitala dla Zmarłych. Relikwie świętej były corocznie przenoszone w procesji do katedry, a Mme de Sévigné podaje opis tego widowiska w jednym ze swoich listów.

Rewolucjoniści z 1793 roku zniszczyli większość relikwii zachowanych w kościele Świętej Genowefy, a reszta została rzucona na wiatr przez tłum w 1871 roku. Na szczęście jednak, duża relikwia była przechowywana w Verneuil, w Oise, w XVIII wieku, i nadal istnieje. Kościół zbudowany przez Clovisa został powierzony benedyktynom. W IX wieku zostali oni zastąpieni przez kanoników świeckich. W 1148 roku, za czasów Eugeniusza III i Ludwika VII, wprowadzono kanoników z opactwa św. Wiktora w Senlis. Około 1619 roku Ludwik XIII mianował kardynała Franciszka de La Rochefoucauld opatem św. Kanonicy byli niedbali i kardynał wybrał Karola Faure, aby ich zreformował. Ten święty człowiek urodził się w 1594 roku i wstąpił do kanoników regularnych w Senlis. Odznaczał się niezwykłą pobożnością, a kiedy został wyświęcony, po ciężkich zmaganiach udało mu się zreformować opactwo. Wiele domów kanoników regularnych przyjęło jego reformę. W 1634 r. wraz z kilkunastoma towarzyszami objął opiekę nad Sainte-Geneviève-du-Mont w Paryżu. Stała się ona domem macierzystym nowego zgromadzenia, Kanoników Regularnych św. Genowefy, które rozprzestrzeniło się szeroko we Francji. Genowefy, założone w Paryżu w 1636 r. przez Franciszkę de Blosset, których celem było pielęgnowanie chorych i nauczanie młodych dziewcząt. Nieco podobny instytut, popularnie zwany Miramiones, został założony pod wezwaniem Trójcy Świętej w 1611 roku przez Marię Bonneau de Rubella Beauharnais de Miramion. Te dwa instytuty zostały połączone w 1665 r., a ich współpracowniczki nazwano Kanoniczkami św. Członkinie nie składały ślubów, lecz jedynie przyrzekały posłuszeństwo regułom, dopóki pozostawały w instytucie. Stłumiony podczas Rewolucji, został reaktywowany w 1806 roku przez Jeanne-Claude Jacoulet pod nazwą Sióstr Świętej Rodziny. Obecnie mają one pod opieką ponad 150 szkół i sierocińców.