affidavit

Affidavit

Een schriftelijke verklaring van feiten die vrijwillig wordt afgelegd door een affiant onder een eed of een affirmatie die wordt toegediend door een persoon die daartoe wettelijk bevoegd is.

Verschillen

Een beëdigde verklaring wordt vrijwillig afgelegd zonder kruisverhoor van de beëdigde en is dus niet hetzelfde als een depositie, een proces-verbaal van verhoor van een getuige of een partij, vrijwillig afgelegd of ingevolge een dagvaarding, alsof de partij ter terechtzitting zou getuigen onder kruisverhoor. Een pleitnota – een verzoek aan een rechter om zijn rechterlijke macht uit te oefenen ten gunste van een partij die beweringen of conclusies van feiten bevat die niet noodzakelijkerwijs geverifieerd zijn – verschilt van een beëdigde verklaring, waarin feiten onder ede worden vermeld.

Basis

Een beëdigde verklaring is gebaseerd op ofwel de persoonlijke kennis van de beëdigde ofwel zijn of haar informatie en overtuiging. Persoonlijke kennis is de erkenning van bepaalde feiten door directe waarneming of ervaring. Informatie en overtuiging is wat de affiant meent als waar te kunnen verklaren, hoewel niet gebaseerd op kennis uit de eerste hand.

De affiant

Elke persoon die de intellectuele capaciteit heeft om een eed of een affirmatie af te leggen en die kennis heeft van de feiten die in geschil zijn, kan een affidavit afleggen. Er is geen leeftijdsvereiste voor een beëdigde. Zolang een persoon oud genoeg is om de feiten en de betekenis van de eed of de verklaring die hij of zij aflegt te begrijpen, is de beëdigde verklaring geldig. Een strafrechtelijke veroordeling maakt iemand niet onbekwaam om een beëdigde verklaring af te leggen, maar een verklaring van onbekwaamheid wel.

Iemand die bekend is met de zaken in kwestie kan een beëdigde verklaring afleggen namens een ander, maar de bevoegdheid van die persoon om dit te doen moet duidelijk zijn. Een voogd kan een beëdigde verklaring afleggen voor een minderjarige of een krankzinnige die daartoe niet in staat is. Een advocaat kan een beëdigde verklaring afleggen voor een cliënt indien het onmogelijk is voor de cliënt om dit te doen. Wanneer dit noodzakelijk is voor de uitoefening van zijn functie, kan een persoonlijk vertegenwoordiger, gemachtigde of vennoot een beëdigde verklaring afleggen waarin de hoedanigheid wordt aangegeven waarin de beëdigde handelt.

Een rechtbank kan een persoon niet dwingen een beëdigde verklaring af te leggen, aangezien een beëdigde verklaring per definitie een vrijwillige verklaring is.

Degene die de beëdigde verklaring aflegt

Elke ambtenaar die door de wet gemachtigd is om eden en beëdigingen af te nemen – zoals stadsregisters, griffiers, notarissen, provinciegriffiers, commissarissen van aktes, en gerechtscommissarissen – mag beëdigde verklaringen afnemen. Vrederechters en magistraten zijn soms gemachtigd om beëdigde verklaringen af te nemen. Tenzij de staatswet dit beperkt, mogen rechters beëdigde verklaringen afnemen die betrekking hebben op geschillen die bij hen aanhangig zijn gemaakt.

Een functionaris kan geen beëdigde verklaringen afnemen buiten het specifieke rechtsgebied waarin hij of zij gezag uitoefent. De bron van deze bevoegdheid moet onderaan de affidavit worden vermeld. Een notaris, bijvoorbeeld, zou het graafschap vermelden waarin hij of zij is aangesteld en de vervaldatum van de aanstelling.

Een officieel zegel is niet essentieel voor de geldigheid van de beëdigde verklaring, maar kan er door de juiste ambtenaar op worden geplaatst.

De eed of beëdiging

Tenzij de wet anders bepaalt, is een eed essentieel voor een affidavit. De verklaring van de beëdigde wordt pas een beëdigde verklaring als de juiste ambtenaar de eed afneemt.

Wanneer religieuze overtuigingen de beëdigde beletten een eed af te leggen, kan hij of zij bevestigen dat de verklaringen in de beëdigde verklaring waar zijn.

Inhoud

Er is geen standaardvorm of -taal die in een beëdigde verklaring moet worden gebruikt, zolang de feiten die erin worden vermeld maar duidelijk en ondubbelzinnig worden vermeld. Onnodige taal of juridische argumenten mogen niet worden gebruikt. Administratieve en grammaticale fouten moeten weliswaar worden vermeden, maar zijn niet van belang.

In de regel moet de beëdigde verklaring naast zijn handtekening of merkteken ook het adres van de beëdigde en de datum waarop de verklaring is afgelegd, bevatten. Ook wordt vermeld waar de beëdigde verklaring is afgelegd. Wanneer een affidavit gebaseerd is op informatie en overtuiging van de affiant, moet de bron van de informatie van de affiant worden vermeld, evenals de redenen waarom de affiant gelooft dat deze informatie juist is. Dit stelt de rechter in staat om zijn eigen conclusies te trekken over de informatie in de beëdigde verklaring.

Een beëdigde is strikt verantwoordelijk voor de waarheid en nauwkeurigheid van de inhoud van de beëdigde verklaring. Als er valse verklaringen worden afgelegd, kan de affiant worden vervolgd voor meineed.

Functies

Affidavits worden gebruikt in het bedrijfsleven en in gerechtelijke en administratieve procedures.

Zakelijk Over het algemeen worden affidavits in het bedrijfsleven gebruikt wanneer er een officiële verklaring nodig is waarop anderen kunnen vertrouwen. Verklaringen over de financiële stabiliteit van een bedrijf, de stamboom van dieren en de financiële situatie van iemand die krediet aanvraagt, zijn voorbeelden van affidavits die in de commerciële wereld worden gebruikt.

Judiciële procedures Affidavits dienen in bepaalde gevallen als bewijs in civiele procedures en strafrechtelijke vervolgingen. Zij worden beschouwd als een zeer zwakke vorm van bewijs omdat zij niet in rechte worden afgenomen en de beëdigde niet aan een kruisverhoor wordt onderworpen. Het gebruik ervan is gewoonlijk beperkt tot gevallen waarin geen beter bewijs kan worden aangeboden. Indien een getuige die een affidavit heeft afgelegd, niet beschikbaar is om tijdens een proces te getuigen, kan zijn of haar affidavit als bewijs worden toegelaten. Is de getuige wel aanwezig, dan is zijn of haar beëdigde verklaring niet toelaatbaar, behalve wanneer deze wordt gebruikt om de verklaring van de getuige te weerleggen, of om de getuige te helpen met het herinneren van feiten in het verleden.

Beëdigde verklaringen worden ook gebruikt als bewijs in ex parte procedures, zoals een hoorzitting voor het uitvaardigen van een tijdelijk verbod of een bevel om redenen aan te tonen. Het snelle karakter van dergelijke procedures wordt geacht op te wegen tegen de geringe bewijskracht van de beëdigde verklaringen. Bovendien krijgt de wederpartij in de loop van het proces gewoonlijk de gelegenheid om de beëdigde verklaringen te weerleggen of de beëdigden aan een kruisverhoor te onderwerpen.

Een beëdigde verklaring die is gebaseerd op de kennis van de beëdigde, krijgt meer gewicht dan een verklaring die is gebaseerd op informatie en overtuiging. Wanneer zij toelaatbaar zijn, zijn beëdigde verklaringen geen afdoend bewijs voor de daarin vermelde feiten.

In administratieve en semi-gerechtelijke procedures worden beëdigde verklaringen vaak als bewijs gebruikt wanneer tegen de toelating ervan geen bezwaar wordt gemaakt en er gelegenheid is voor een kruisverhoor.