Anglo-Nubische geit

Het Anglo-Nubische ras ontstond op de Britse eilanden in de negentiende eeuw uit kruisingen tussen traditionele inheemse Britse geiten met prikoren en een gemengde populatie grote geiten met loboororen die werden ingevoerd uit India, het Midden-Oosten en Noord-Afrika.:356 Veel van deze geiten werden naar de Britse kusten gebracht door stoomschepen van de P & O Steamship Company, die routinematig geiten aan boord laadden voordat zij aan een thuisreis vanuit het Oosten begonnen, zodat zij tijdens de reis over melk en vers vlees konden beschikken. Sommige van deze geiten werden gewoonlijk uitgeladen en verkocht wanneer de schepen aanlegden; ongeacht hun werkelijke plaats of haven van herkomst werden zij in de latere negentiende eeuw vaak “Nubiërs” genoemd. Onder hen waren voorbeelden van de Egyptische Zaraibi, die van grote invloed waren op de ontwikkeling van de Anglo-Nubische.:356

Drie bokken hadden een bijzondere invloed op het ras: een Indiase Jamnapari die in 1896 werd ingevoerd; nog een Indiase geit, deze kwam uit Chitral; en een Zaraibi die rond dezelfde tijd werd ingevoerd.:357 De eerste registraties in het stamboek vonden plaats in 1910, en daarna werd geen gebruik meer gemaakt van geïmporteerde fokdieren.:357

Sommigen werden in het begin van de twintigste eeuw naar West-Indië geëxporteerd, en van daaruit kwamen sommigen in de Verenigde Staten terecht,:357 waar de eerste aankomsten waren in 1909.:8 Anderen werden geëxporteerd naar Brazilië.:357

In 2017 werd de Anglo-Nubische onder verschillende namen gemeld uit meer dan zestig landen van de wereld. Zijn behoudsstatus op wereldniveau werd in 2007 door de FAO als “niet in gevaar” genoteerd,:145 en werd in 2020 aan DAD-IS als “niet in gevaar” gemeld. In het Verenigd Koninkrijk was zijn status in 2020 “bedreigd”; het behoorde niet tot de geitenrassen op de geitenwachtlijst van de Rare Breeds Survival Trust.