Assetallocatie

Wat is assetallocatie

Assetallocatie is een beleggingsstrategie die erop gericht is risico en rendement in evenwicht te brengen door de activa van een portefeuille te verdelen op basis van de doelstellingen, risicotolerantie en beleggingshorizon van een persoon. De drie belangrijkste activaklassen – aandelen, vastrentende waarden en liquide middelen – hebben verschillende risico- en rendementsniveaus, zodat elke activaklasse zich in de loop der tijd anders zal gedragen.

Strategische assetallocatie om portefeuilles opnieuw in evenwicht te brengen

Waarom assetallocatie belangrijk is

Er is geen eenvoudige formule die voor elk individu de juiste assetallocatie kan vinden. De meeste financiële professionals zijn het er echter over eens dat assetallocatie een van de belangrijkste beslissingen is die beleggers nemen. Met andere woorden, de selectie van individuele effecten is ondergeschikt aan de manier waarop de activa worden verdeeld over aandelen, obligaties en liquide middelen, die de belangrijkste bepalende factoren voor uw beleggingsresultaten zullen zijn.

Beleggers kunnen verschillende assetallocaties gebruiken voor verschillende doelstellingen. Iemand die spaart voor een nieuwe auto in het komende jaar, bijvoorbeeld, zou haar autospaarfonds kunnen beleggen in een zeer conservatieve mix van contanten, depositocertificaten (CD’s) en kortlopende obligaties. Iemand anders die spaart voor een pensioen dat nog tientallen jaren kan duren, belegt het grootste deel van zijn individuele pensioenrekening (IRA) in aandelen, omdat hij veel tijd heeft om de kortetermijnschommelingen van de markt op te vangen. Risicotolerantie speelt ook een belangrijke rol. Iemand die zich niet op zijn gemak voelt bij beleggen in aandelen, kan ondanks een lange tijdshorizon zijn geld conservatiever beleggen.

Asset Allocation op basis van leeftijd

In het algemeen worden aandelen aanbevolen voor houdingsperioden van vijf jaar of langer. Contanten en geldmarktrekeningen zijn geschikt voor doelstellingen van minder dan een jaar. Obligaties zitten daar ergens tussenin. In het verleden hebben financiële adviseurs aanbevolen om de leeftijd van een belegger af te trekken van 100 om te bepalen hoeveel moet worden geïnvesteerd in aandelen. Een 40-jarige zou bijvoorbeeld voor 60% in aandelen moeten beleggen. Varianten op deze regel bevelen aan om de leeftijd af te trekken van 110 of 120, aangezien de gemiddelde levensverwachting blijft toenemen. Naarmate mensen de pensioengerechtigde leeftijd naderen, moeten portefeuilles over het algemeen een conservatievere assetallocatie hanteren om het reeds opgebouwde vermogen te beschermen.

Assetallocatie bereiken door middel van life-cycle fondsen

De beleggingsfondsen voor assetallocatie, ook wel life-cycle of target-date fondsen genoemd, zijn een poging om beleggers portefeuillestructuren te bieden die zijn afgestemd op de leeftijd, risicobereidheid en beleggingsdoelstellingen van een belegger met een passende verdeling van activaklassen. Critici van deze benadering wijzen er echter op dat het bereiken van een gestandaardiseerde oplossing voor het toewijzen van portefeuilleactiva problematisch is omdat individuele beleggers individuele oplossingen vereisen.

Het Vanguard Target Retirement 2030 Fund zou een voorbeeld zijn van een streefdatumfonds. Met ingang van 2018 heeft het fonds een tijdshorizon van 12 jaar totdat de aandeelhouder verwacht met pensioen te gaan. Per 31 januari 2018 heeft het fonds een allocatie van 71% aandelen en 29% obligaties. Tot 2030 zal het fonds geleidelijk verschuiven naar een conservatievere 50/50-mix, die de behoefte van het individu weerspiegelt aan meer kapitaalbehoud en minder risico. In de daaropvolgende jaren verschuift het fonds naar 67% obligaties en 33% aandelen.