Babe Didrikson Zaharias
Mildred Ella Didrikson werd geboren op 26 juni 1911, als zesde van zeven kinderen, in de kuststad Port Arthur, Texas. Haar moeder, Hannah, en haar vader, Ole Didriksen, waren immigranten uit Noorwegen. Hoewel haar drie oudste broers en zussen in Noorwegen werden geboren, werden Babe en haar drie andere broers en zussen in Port Arthur geboren. Ze veranderde later de spelling van haar achternaam van Didriksen in Didrikson. Ze verhuisde met haar familie naar 850 Doucette in Beaumont, Texas, toen ze 4 jaar oud was. Ze beweerde de bijnaam “Babe” (naar Babe Ruth) te hebben gekregen na het slaan van vijf homeruns in een honkbalwedstrijd in haar jeugd, maar haar Noorse moeder had haar “Bebe” genoemd vanaf het moment dat ze een peuter was.
Hoewel Didrikson vooral bekend stond om haar atletische gaven, had ze vele talenten. Ze deed ook mee met naaien. Een uitstekende naaister, ze maakte veel van haar kleren, met inbegrip van haar golf outfits. Ze beweerde het naaikampioenschap te hebben gewonnen op de 1931 State Fair of Texas in Dallas; ze won inderdaad de South Texas State Fair in Beaumont, en verfraaide het verhaal vele jaren later in 1953. Ze ging naar de Beaumont High School. Ze was nooit een goede leerlinge, moest de achtste klas overdoen en was een jaar ouder dan haar klasgenoten. Ze stopte uiteindelijk zonder diploma nadat ze naar Dallas verhuisde om basketbal te spelen. Ze was een zangeres en een harmonica speelster en nam verschillende nummers op op het Mercury Records label. Haar grootste hit was “I Felt a Little Teardrop” met “Detour” op de keerzijde.
Al bekend als Babe Didrikson, trouwde ze met George Zaharias (1908-1984), een professioneel worstelaar, in St. Louis, Missouri, op 23 december 1938. Daarna was zij vooral bekend als Babe Didrikson Zaharias of Babe Zaharias. De twee ontmoetten elkaar tijdens het golfen. George Zaharias, een Grieks-Amerikaan, was een inwoner van Pueblo, Colorado. Hij werd ook wel de “Huilende Griek uit Cripple Creek” genoemd. Zaharias acteerde ook in deeltijd en was te zien in de film Pat and Mike uit 1952. De Zaharias hadden geen kinderen. Ze werden door de autoriteiten afgewezen toen ze een adoptie wilden aanvragen.
Atletische prestatiesEdit
Didrikson verwierf wereldfaam in track and field en All-American status in basketbal. Ze speelde georganiseerd honkbal en softbal en was een deskundige duiker, rolschaatser en bowler.
AAU kampioenEdit
Didrikson’s eerste baan na de middelbare school was als secretaresse voor de Employers’ Casualty Insurance Company of Dallas, hoewel ze alleen in dienst was om als amateur te kunnen basketballen in het “industriële team” van het bedrijf, de Golden Cyclones. Terzijde zij opgemerkt dat de competitie toen werd geleid door de Amateur Athletic Union (AAU). Ondanks het feit dat ze het team naar een AAU Basketbal Kampioenschap leidde in 1931, had Didrikson eerst bredere aandacht gekregen als een atlete.
Representeerde haar bedrijf in de 1932 AAU Kampioenschappen, nam ze deel aan acht van de tien evenementen, won er vijf rechtstreeks, en werd eerste in een zesde. Didrikson’s prestaties waren genoeg om het teamkampioenschap te winnen, ondanks dat ze het enige lid van haar team was.
Olympische Spelen 1932Edit
Didrikson vestigde vier wereldrecords en won twee gouden medailles en een zilveren medaille voor baan en veld op de Olympische Spelen van 1932 in Los Angeles. In de 80-meter horden, evenaarde ze het wereldrecord van 11,8 seconden in haar openingsronde. In de finale brak ze haar record met een tijd van 11,7 seconden en won goud. Ook bij het speerwerpen won ze goud met een olympisch recordworp van 43,69 meter. Bij het hoogspringen pakte ze zilver met een sprong van 1,657 meter (5,44 ft), goed voor een wereldrecord. Haar Amerikaanse collega Jean Shiley sprong ook 1,657 meter en de twee kwamen in een barrage gelijk toen de lat op 1,67 meter werd gelegd. Shiley kreeg het goud nadat werd vastgesteld dat Didrikson een onjuiste techniek had gebruikt.
Didrikson is de enige atleet, man of vrouw, die individuele Olympische medailles won in een loop-, werp- en springonderdeel.
Post-Olympische SpelenEdit
In de daaropvolgende jaren trad ze op in het vaudeville circuit, reisde met teams als Babe Didrikson’s All-Americans basketbalteam en het bebaarde House of David (commune) team. Didrikson was ook een competitieve biljartspeler, hoewel geen kampioen. In januari 1933 werd ze in de pers genoemd omdat ze een meerdaagse straight pool wedstrijd in New York City speelde (en zwaar verloor) tegen de beroemde vrouwelijke cueist Ruth McGinnis.
GolfEdit
In 1935 begon Didrikson met golfen, een laatbloeier in de sport waarin ze het meest bekend werd. Kort daarna werd haar de status van amateur ontzegd, en zo nam ze in januari 1938 deel aan de Los Angeles Open, een PGA-toernooi (Professional Golfers’ Association). Geen enkele andere vrouw nam het in dit toernooi op tegen mannen tot Annika Sörenstam, Suzy Whaley, Michelle Wie en Brittany Lincicome bijna zes decennia later. Ze schoot 81 en 84, en miste de cut. In het toernooi was ze een team met George Zaharias. Zij trouwden elf maanden later, en vestigden zich in Tampa, Florida, op het terrein van een golfbaan die zij in 1951 kochten.
Didrikson werd Amerika’s eerste vrouwelijke golf beroemdheid en de belangrijkste speler van de jaren 1940 en begin jaren 1950. Om haar amateurstatus in de sport terug te krijgen, mocht zij drie jaar lang niet aan andere sporten deelnemen. Zij kreeg haar amateurstatus terug in 1942. In 1945 had ze deelgenomen aan nog drie PGA Tour evenementen, waarbij ze de tweede cut van de eerste miste, en de cut van de andere twee haalde; vanaf 2018 blijft ze de enige vrouw die dit heeft bereikt. Zaharias won het U.S. Women’s Amateur in 1946 en het British Ladies Amateur in 1947 – de eerste Amerikaanse die dat deed – en drie Women’s Western Opens. Na in 1947 formeel professional te zijn geworden, domineerde Didrikson de Women’s Professional Golf Association en later de Ladies Professional Golf Association. Zij was een stichtend lid van de Ladies Professional Golf Association, in 1950. Ernstige ziekte eindigde haar carrière in het midden van de jaren 50.
Zaharias won een toernooi naar haar vernoemd, het Babe Zaharias Open van haar geboortestad Beaumont, Texas. Ze won de 1947 Titleholders Championship en de 1948 U.S. Women’s Open voor haar vierde en vijfde major kampioenschappen. Zij behaalde 17 opeenvolgende overwinningen bij de vrouwen amateurs, een prestatie die nooit door iemand is geëvenaard. Tegen 1950 had ze alle golftitels gewonnen. Als je zowel haar amateur als professionele overwinningen bij elkaar optelt, won Zaharias in totaal 82 golftoernooien.
Charles McGrath van The New York Times schreef over Zaharias: “Behalve misschien Arnold Palmer, is geen golfer ooit zo geliefd geweest door de galerij.”
GolfprijzenEdit
Terwijl Zaharias de cut miste in het PGA Tour evenement van 1938, maakte ze later, toen ze meer ervaren werd, de cut in elk PGA Tour evenement waaraan ze meedeed. In januari 1945 speelde Zaharias in drie PGA toernooien. Ze schoot 76-76 om zich te kwalificeren voor het Los Angeles Open. Ze sloeg 76-81 om de tweedaagse cut te halen in het toernooi zelf, maar miste de driedaagse cut na een 79, waardoor ze de eerste (en momenteel enige) vrouw in de geschiedenis werd die de cut haalde in een regulier PGA Tour evenement. Ze zette haar cut-streak voort op het Phoenix Open, waar ze 77-72-75-80 sloeg en op de 33ste plaats eindigde. Op het Tucson Open kwalificeerde ze zich door 74-81 te schieten en ze schoot 307 in het toernooi en eindigde als 42ste. In tegenstelling tot andere vrouwelijke golfers die deelnamen aan mannenwedstrijden, kwalificeerde ze zich voor de Los Angeles en Tucson Opens via 36-holes qualifiers, in tegenstelling tot een sponsor’s exemption.
In 1948 werd ze de eerste vrouw die zich probeerde te kwalificeren voor de U.S. Open, maar haar aanvraag werd afgewezen door de USGA. Zij verklaarden dat het evenement was bedoeld om alleen open te staan voor mannen.
HonkbalEdit
Op 20 maart 1934 gooide Didrikson één inning in een major league honkbal voorjaarstraining oefenwedstrijd voor de Philadelphia Athletics tegen de Brooklyn Dodgers. Ze kreeg één vrije loop tegen en sloeg geen hits.
Twee dagen later, op 22 maart 1934, gooide Didrikson de eerste inning van een major league honkbal oefenwedstrijd voor de St. Louis Cardinals tegen de Boston Red Sox. Er werd gemeld dat “Onder de voogdij van Burleigh Grimes, Dizzy Dean, en anderen heeft ze geleerd op het rubber te staan, op te winden als een big leaguer en een tamelijk redelijke curve te gooien.” De Red Sox scoorden drie punten tegen Didrikson in de inning voordat ze Boston derde honkman Bucky Walters een vrije slag liet slaan naar toekomstig Hall of Famer Joe Medwick in het linksveld om een einde aan de inning te maken. Didrikson werd aan het begin van de tweede inning afgelost door Cardinal werper Bill Hallahan.
Drie dagen later, op 25 maart 1934, speelde ze voor de New Orleans Pelicans tegen de Cleveland Indians, ze gooide twee puntloze innings en gooide uit in haar enige slagbeurt.
Didrikson wordt nog steeds erkend als de wereldrecordhoudster voor de verste honkbalworp door een vrouw.
Laatste jaren en overlijden
Zaharias had haar beste jaar in 1950 toen ze de Grand Slam voltooide van de drie toenmalige majors voor vrouwen: het U.S. Open, het Titleholders Championship, en het Women’s Western Open, een prestatie die haar dat jaar de leider op de geldlijst maakte. Ook dat jaar behaalde ze sneller dan enige andere LPGA golfster 10 overwinningen in één jaar en 20 dagen, een record dat nog steeds staat. In 1951 was ze opnieuw de grootste money-winnares en in 1952 won ze nog een major met een Titleholders overwinning, maar ziekte verhinderde haar om een volledig schema te spelen in 1952-53. Dit weerhield haar er niet van om de snelste speelster te worden die 20 overwinningen behaalde (twee jaar en vier maanden).
Ze was goed bevriend met collega-golfer Betty Dodd. Volgens Susan Cayleff’s biografie Babe, werd Dodd geciteerd als zeggend: “Ik had zo’n bewondering voor deze fantastische persoon . Ik hield van haar. Ik zou alles voor haar gedaan hebben.” Ze ontmoetten elkaar tijdens een amateurgolftoernooi in Miami in 1950 en werden vrijwel onmiddellijk hecht. Cayleff schreef: “Toen Didrikson’s huwelijk steeds meer in de problemen raakte, bracht ze meer tijd door met Dodd. De vrouwen toerden samen in het golf circuit, en uiteindelijk trok Dodd in bij Zaharias en Didrikson voor de laatste zes jaar van Didrikson’s leven.” Ze gebruikten nooit het woord “lesbisch” om hun relatie te beschrijven, maar er is weinig twijfel dat hun relatie zowel seksueel als romantisch was.
In 1953 werd bij Zaharias darmkanker geconstateerd. Na een operatie maakte ze een comeback in 1954. Ze pakte de Vare Trophy voor laagste scoringsgemiddelde, haar enige overwinning van die trofee, en haar 10e en laatste major met een U.S. Women’s Open kampioenschap, een maand na de operatie en terwijl ze een colostomiezak droeg. Met deze overwinning werd ze de op één na oudste vrouw die een groot LPGA toernooi won (achter Fay Crocker). Babe Zaharias staat nu derde na Crocker en Sherri Steinhauer. Door deze overwinningen werd ze de snelste speelster die 30 overwinningen bereikte (vijf jaar en 22 dagen). Naast het blijven spelen van toernooien, was Zaharias ook president van de LPGA van augustus 1952 tot juli 1955.
Haar darmkanker kwam terug in 1955. Ondanks haar beperkte schema van acht golfevenementen dat seizoen, won Zaharias haar laatste twee toernooien in competitief golf. Op 27 september 1956 overleed Zaharias aan haar ziekte op de leeftijd van vijfenveertig jaar in het John Sealy Hospital in Galveston, Texas. Op het ogenblik van haar dood was zij nog steeds een van de best geklasseerde golfsters. Zij en haar echtgenoot hadden eerder het Babe Zaharias Fonds opgericht om kanker klinieken te steunen. Ze is begraven op de begraafplaats Forest Lawn in haar woonplaats Beaumont, Texas.
Tijdens haar laatste jaren werd Didrikson niet alleen bekend om haar atletische capaciteiten, maar ook als een publieke voorvechter voor kankerbewustzijn, in een tijd waarin veel Amerikanen weigerden om een diagnose of behandeling te zoeken voor vermeende kanker. Ze gebruikte haar roem om fondsen te werven voor haar kankerfonds maar ook als woordvoerster voor de American Cancer Society. Haar werk op dit gebied werd geëerd door de Amerikaanse president Dwight Eisenhower tijdens een bezoek aan het Witte Huis.