Behind The Song: The Eagles, “Desperado”

“Desperado”

Geschreven door Don Henley en Glenn Frey

Een nummer kan er jaren over doen om volledig te marineren. Dat is het geval met het iconische “Desperado” van The Eagles, het titelnummer van het tweede album van de band dat in 1973 werd uitgebracht. De basis ervan, een akkoordenschema en die verschroeiende melodie, werd ergens eind jaren zestig gesmeed. Henley’s eerste werk aan het nummer had veel weg van Stephen Foster, die is gekroond tot de “vader van de Amerikaanse muziek” voor het schrijven van meer dan 200 nummers, waaronder “Oh! Susanna” en “My Old Kentucky Home.”

Toen Henley verhuisde naar Laurel Canyon, een op zichzelf staande buurman van de Hollywood Hills, werd Henley’s eerste echte solo songwriting sessie met Glenn Frey de geboorte van een van de grootste composities in het Amerikaanse songbook. De muzikale chemie die dag was onmiddellijk, en Frey begon snel met het uitwerken van veel van de kale structuur met rijkere teksten en extra akkoorden momenten.

“Desperado,” samen met een ander nummer genaamd “Outlaw Man,” werd al snel het thematische fundament van de tweede set van de groep. De band, die toen bestond uit Henley, Frey, Randy Meisner en Bernie Leadon, had een nieuw gevonden golf van commercieel succes. Hun titelloze debuutalbum (1972) leverde drie hitsingles op, “Take It Easy,” “Witchy Woman,” en “Peaceful Easy Feeling.” De druk nam zeker toe om een even levensvatbare opvolger af te leveren, maar, zoals Henley het zich herinnert, kozen ze voor een meer contra-intuïtieve aanpak door een conceptplaat te maken die losjes cowboys en het wilde westen verkende. “Het tweede album van een artiest is altijd een lastig voorstel. Het is een catch-22 – dat wil zeggen, het creëerde een kritische situatie als je hits had op je eerste album, en het was ook kritisch als je dat niet had. Op dat moment kregen we te maken met wat ook wel de ‘sophomore freakout’ wordt genoemd,” zegt hij.

Tot groot verdriet van de leidinggevenden van Atlantic Records begon de band met het plannen van de opname in de Island Studios in Londen. Een piano om mee te beginnen, het optreden zwelt aan met emotioneel drum- en snaarwerk met dank aan het London Philharmonic Orchestra onder leiding van Jim Ed Norman, die toevallig een voormalige bandmaat van Henley was (in de Texaanse groep genaamd Felicity in de jaren ’60). Henley had nog nooit eerder opgetreden met een live orkest, en hoewel hij zichzelf berispt over de zang (hij mocht maar vier of vijf takes), het resultaat vangt de tragische schoonheid van de mensheid.

Hij herinnert zich “een aantal van die chagrijnige oude knarren die pissig waren omdat ze een aantal hele noten moesten spelen,” zegt hij. “Sommige violisten hadden zelfs schaakborden meegenomen, die ze tussen hun stoelen hadden gezet en tussen de takes door schaak speelden. Laten we zeggen dat ze niet gecharmeerd waren van de overlevering van het Amerikaanse Westen, althans niet in de vorm van popballades.”

“Desperado” is nooit een officiële radiosingle geweest, maar het is in de loop der jaren een eigen leven gaan leiden. Misschien is het Henley’s rauwe live-opname, of misschien de manier waarop de tekst “de repercussies van het leven in een geïsoleerd bestaan dat het idee van gemeenschap verwerpt, een leven verstoken van liefde en mededogen” onderzoekt. Hoe dan ook, de overweldigende, orkestrale ballad is een tijdloos artefact over de kracht en schittering van muziek.

Hoewel de originele opname zeker op zichzelf staat, wordt Linda Ronstadt’s bewerking vaak geprezen als de definitieve uitvoering. De country-rock legende, altijd de perfecte vertolkster, nam later in 1973 haar eigen versie op voor haar studioalbum Don’t Cry Now. Het zal je niet verbazen dat haar zijdezachte vertolking nogal transformerend is en de emotionele zwaartekracht nog verder vergroot.

Ben jij een songwriter? Doe mee aan de American Songwriter Lyric Contest!

Definitive Versions:

https://youtu.be/wdNWRzNF_TA