Daar gaat de Gayborhood

Is dit het einde van Philly’s Gayborhood? Illustratie door Matt Harrison Clough

Het was een uur ’s nachts en ik stond in een lange rij van voornamelijk hetero Penn-alumni te wachten tot ik de Voyeur Nightclub binnen mocht. Het was een dronken oud-klasgenoot – althans, ik hoop dat hij dronken was – die het zei: “Is dit niet waar de homo’s heengaan?”

De gelegenheid was de officiële afterparty voor mijn vijfjarige college-reünie, die werd gehouden op een van de populairste dansfeesten in de Gayborhood. Het idee van de reüniecommissie was onschuldig genoeg: De meeste clubs in Philly sluiten om 2 uur ’s nachts, dus waarom niet tot half vier?

Maar toen we eenmaal binnen waren, zagen we allemaal, homo en hetero, dingen die we niet hadden verwacht. Het duurde bijvoorbeeld niet lang voordat zichtbaar ongemakkelijke oud-studenten opzij keken naar transgendervrouwen die aan de bar drankjes gingen halen. Voor mij was het een zee van hetero-vrouwen die een sjerp-dragende aanstaande bruid toejuichten en weigerden ruimte te delen op een van de dansvloeren waarop ik zoveel tijd had doorgebracht om me comfortabel te voelen met mijn eigen identiteit. Erger nog, de rassenscheiding was onmiskenbaar: Zwarte en bruine bezoekers zaten opeengepakt in een kleinere lounge boven, waar hip-hop hits werden gedraaid, terwijl de hoofdvloer overwegend blank was, met een DJ die vooral dance/techno popmuziek draaide.

“Daar gaat de buurt,” dacht ik toen de laatste illusie die ik had van dit deel van de stad als een inclusieve en toch unieke homoruimte voor mijn ogen oploste.

De afgelopen jaren heeft de “dood van de Gayborhood” – een uitdrukking die ooit met spottende afschuw werd uitgesproken wanneer een favoriete hangplek van eigenaar veranderde of een bekend instituut het loodje legde – een onvermijdelijk karakter gekregen. De legendarische stamgasten van de buurt, 12th Street Gym en More Than Just Ice Cream, zijn er niet meer. Twee populaire Gayborhood bars, Venture Inn en ICandy, zijn gesloten, en Voyeur en Woody’s hebben geprobeerd hun klantenkring te verbreden door het organiseren van vrijgezellenfeesten, exotische mannenrevueshows voor vrouwen en zelfs NFL watch parties. Mazzoni, het meest vooraanstaande LGBTQ-gezondheidszorgcentrum van de stad, is verhuisd en verloor zijn directeur en senior management te midden van onrust onder het personeel. Franny Price, de producer van Philly Pride – een van de grootste jaarlijkse homofeesten in het land – stapt na meer dan 25 jaar op, zonder dat er een opvolger in zicht is.

Op de achtergrond van al deze verliezen staan een heleboel kwesties op het gebied van gentrificatie en diversiteit waarmee de LGBTQ-gemeenschap van de stad pas sinds kort te maken heeft. Maar in de bredere cultuur van Philadelphia zijn LGBTQ-vertegenwoordiging en -acceptatie nog nooit zo groot geweest. We zagen dit in de politieke arena in 2018, toen twee openlijk homoseksuele zwarte kandidaten, Malcolm Kenyatta en Alex Deering, streden om een zetel in het 181e district van het staathuis – een deel van Noord-Philadelphia dat zowel geografisch als economisch ver verwijderd is van de Gayborhood. (Kenyatta zou uiteindelijk winnen en zich voegen bij volksvertegenwoordiger Brian Sims uit het Gayborhood-gebied als de enige twee openlijk homoseksuele wetgevers van de staat). In 2019 streden vijf openlijk LGBTQ-kandidaten in de voorverkiezingen van de gemeenteraad.

In de hele stad neemt de zichtbaarheid van LGBTQ ook op cultureel gebied toe: Grootschalige LGBTQ-thema-evenementen zijn verder gegaan dan het traditionele Pride-weekend in juni en Outfest in oktober, en veel voormalige Gayborhood-evenementproducenten en -artiesten boeken nu podia in de hele stad. Voor veel Philadelphians is de Gayborhood niet langer de enige plek voor een LGBTQ-ervaring, maar gewoon een andere optie in een groeiend veld van inclusieve alternatieven.

Tijdens dit 50-jarige jubileumjaar van de Stonewall-rellen in New York, die de homorechtenbeweging in de V.S. in de aandacht van het grote publiek bracht, denken leden van de LGBTQ gemeenschap van Philly na – sommigen weemoedig, sommigen kritisch – over wat de Gayborhood vandaag de dag betekent en vragen zich af of er werkelijk nog iets te verliezen valt door zich buiten de nu vervagende met regenboogverf geschilderde oversteekplaatsen van de buurt te wagen.

In de jaren vijftig stond Center City in de buurt van 13th and Locust streets, wat we nu de Gayborhood noemen, bekend als de Locust Strip – een rosse buurt vol strip- en hoerenbars, waarvan sommige zich richtten op een homoklantenkring. De Strip had ook een andere, meer denigrerende naam – het “homo getto” – maar in een tijd waarin mensen die homo-georiënteerde zaken bezochten te maken kregen met publieke controle en pesterijen, was het een reddingslijn. “Zelfs vóór Stonewall”, zegt Franny Price, die al 62 jaar in de stad woont, “was het gay ghetto een gebied waar wij LGBT’s ons thuis voelden.”

“Toen de homobars en -winkels in de jaren ’60 en ’70 op één hoop werden gegooid met de ‘ongewenste’ elementen en bedreigd werden met politie-invallen, hadden de aanvallen het effect dat ze de gemeenschap galvaniseerden”, zegt Bob Skiba, een historicus en curator van de Gayborhood. “Homo’s vormden een ondernemersvereniging en een buurtwacht om hun eigen territorium te bewaken.”

In het kielzog van het uitgebreide burgerrechtenwerk van LGBTQ activisten in het hele land in de jaren ’70 en tijdens de AIDS epidemie in de jaren ’80, was het openlijk homoseksuele karakter van de buurt stevig verankerd tegen de tijd dat City Paper redacteur en columnist David Warner een Outfest viering beschreef als “een mooie dag in de gayborhood” in het begin van de jaren ’90. Tegen 1999 verscheen de term die Warner had bedacht op kaarten, en de belangstelling van ontwikkelaars zorgde al snel voor een snelle revitalisering die het gebied zou veranderen van een verzameling bars en niche-bedrijven in een hot spot gevuld met high-end restaurants en winkeliers.

Stadsinstellingen speelden hun eigen grote rol in de groei van de Gayborhood. In 2003 lanceerde het Greater Philadelphia Tourism Marketing Corporation, nu bekend als Visit Philadelphia, een zeer succesvolle campagne waarin potentiële bezoekers werden uitgenodigd om “Get Your History Straight and Your Nightlife Gay” te bezoeken. Drie jaar later zette toenmalig burgemeester John Street 36 straatnaambordjes met regenboogstrepen (nu zijn het er bijna twee keer zoveel) in de buurt zodat LGBTQ bezoekers en bewoners de buurt konden herkennen als een veilige en gastvrije plek.

Ondanks deze officiële gay-forward houding, begonnen marktkrachten de identiteit van de Gayborhood al af te zwakken. Een poging van ontwikkelaar Tony Goldman in het begin van de jaren 2000 om de gang van 13th Street om te dopen tot Blocks Below Broad, of B3, is gelukkig nooit aangeslagen. Maar een recentere naam, Midtown Village, dreigt de Gaybuurt helemaal op te slokken. “Het begon op toeristische kaarten te verschijnen als ‘Midtown Village in Philadelphia’s Gayborhood’,” zegt Skiba. “Vervolgens toonden kaarten twee afzonderlijke gebieden – Midtown Village in het noorden en de Gayborhood in het zuiden. Dit jaar heb ik kaarten gezien waarop alleen Midtown Village stond aangegeven, met de tekst ‘the Gayborhood, a part of Midtown Village’.”

De bedrijven onder die door trots geïnspireerde straatnaambordjes worden ontegenzeggelijk heteroer. En terwijl sommige waarnemers suggereren dat de verandering een natuurlijk gevolg is van de wijdverbreide LGBTQ-acceptatie, beweren anderen dat het een pijnlijk teken is van gentrificatie die de identiteit, cultuur en kruispunten van raciale en genderdiversiteit binnen de Gayborhood uitwist.

“Onze gemeenschap wordt steeds meer verdeeld en verdund,” zegt Zach Wilcha, uitvoerend directeur van de Independence Business Alliance, een vereniging van LGBTQ-bedrijfseigenaren. “Naarmate meer hetero-geïndentificeerde mensen en bedrijven zich in de Gayborhood vestigen, verwatert de LGBTQ-identiteit van die ruimte.”

“Wat in de loop der jaren vooral een uitdaging is geweest om te zien, is niet alleen het verlies van LGBTQ-bedrijven, -ruimtes en -organisaties, maar ook het verlies van een groter gevoel van cultuur en gemeenschap,” zegt Amber Hikes, de voormalige uitvoerend directeur van het Office of LGBT Affairs van de stad. “We zien dit in steden over de hele wereld, maar de dichtheid van Philadelphia stelt ons in staat om de angel van gentrificatie op een unieke manier te voelen.”

“De Gayborhood is samen met heel Center City veranderd,” countert Valerie Safran, die met haar partner, Marcie Turney, eigenaar is van Barbuzzo, Bud & Marilyn’s, en verschillende andere populaire restaurants en winkels in de buurt. “Ik herinner me de tijd dat 13th Street tussen Spruce en Locust ’s avonds laat een beetje schemerig was – veel drugs en prostitutie.”

Terwijl velen in de Gayborhood de achteruitgang betreuren omdat hetero’s het gebied gentrificeren, heeft Turney een andere kijk op de zaak. “De wereld is veranderd,” zegt ze. “Ik wil mensen niet scheiden op basis van wat dan ook. We verwelkomen iedereen hier.”

Het was de marketing van Visit Philadelphia die me Philly als woonplaats deed overwegen toen ik me tien jaar geleden inschreef voor colleges aan de oostkust. Ik groeide op in Texas, waar LGBTQ-rechten en veilige ruimtes zeldzaam of onbestaande waren, en van buitenaf leek Philly zijn zaakjes voor elkaar te hebben wat betreft het aantrekken van een diverse groep mensen naar een stad met een meerderheid aan minderheden die ook LGBTQ-mensen omarmde. Maar nu ik hier woon, heb ik geleerd dat wat in die reisadvertenties werd afgebeeld niet het hele verhaal vertelde.

Als eerstejaars op de universiteit genoot ik van de vreemdste plek waar ik ooit was geweest, te zeer in beslag genomen door de opwinding van mijn eigen coming-out om de onderstromen van verandering in de buurt op te merken. Maar mijn tijd op Penn viel samen met een van de eerste domino’s die vielen: de sluiting in 2013 van Sisters, een bekende lesbische bar die was uitgegroeid tot een echt intersectionele ruimte die mensen van alle identiteiten omarmde.

Het was toen dat ik echt begon te voelen dat de sfeer verschoof. Onze dragshows werden brunch/diner-feestjes voor hetero’s die nieuwe fans waren van de hit-tv-show RuPaul’s Drag Race. Onze queer nachtclub go-go danseressen werden eye candy voor hetero vrouwen op hun vrijgezellenfeesten. Onze geliefde Pride vlag en regenboog kruispunten werden Instagram-waardige kiekjes volledig gescheiden van enige waardering voor de mensen die hadden moeten vechten om ze te realiseren. De Gayborhood hield op een buurt te zijn waar de meest gemarginaliseerden zichzelf konden vinden en zijn, en begon meer aan te voelen als een toeristische attractie voor culturele voyeurs.

Omstreeks deze tijd ontwaakten twee nationale bewegingen – Black Lives Matter, aangevoerd door queer zwarte vrouwen, en de strijd voor gelijkheid in het huwelijk, bekrachtigd door het Hooggerechtshof in 2015 – mijn sociale bewustzijn. Tegen die tijd was ik een jonge journalist die verslag deed van de gemeenschap, en ik begon eigendoms- en leiderschapsverschillen op te merken in Gayborhood-ruimtes, die voornamelijk werden geleid door cisgender blanke mannen, ondanks de opmerkelijke rol die gekleurde mensen over het hele genderspectrum hebben gespeeld bij het vormgeven van de geschiedenis van het gebied.

Anderen hadden dit natuurlijk eerder gezien dan ik. De activist Michael Hinson, de LGBT-verbindingspersoon van de stad onder burgemeester Street, pleitte voor een meer inclusief beleid binnen de LGBTQ-gemeenschap van de stad naarmate de Gayborhood een steeds grotere commerciële bekendheid kreeg. Hoewel sommige initiatieven, zoals meer financiering voor LGBTQ non-profitorganisaties, verbeterden als gevolg van de pas ontdekte levensvatbaarheid van de Gayborhood, zegt hij dat er onbedoelde gevolgen waren die de vooruitgang begonnen te overschaduwen.

“Over het algemeen heeft de Gayborhood geprofiteerd van jaren van aandacht, creativiteit en middelen van de publieke en private sector, dankzij high-end huisvesting, de Avenue of the Arts, winkels, restaurants, en koffie- en andere speciaalzaken,” zegt Hinson. “Samen met deze voordelen hebben we, helaas, de verdringing gezien van sociale en andere veilige plekken voor sommige gemeenschappen, waaronder daklozen, transgenders, jongeren van alle achtergronden, en gemeenschappen van kleur.”

Het kwam tot het punt waarop ik de tragische ironie van de Gayborhood niet langer kon negeren: Voorheen gemarginaliseerde LGBTQ-mensen marginaliseerden nog steeds een aantal van hun eigen op de ene plaats die verondersteld werd veilig te zijn voor ons allemaal.

Ik stopte met uitgaan naar de Gayborhood in het weekend nadat ik te horen kreeg over geïmproviseerde kledingvoorschriften in nachtclubs die nooit leken te gelden voor de blanke jongens in de rij. Toen, in 2016, Darryl DePiano, de eigenaar van de nu gesloten ICandy nachtclub, verwees naar een zwarte voormalige werknemer als een “nigger” herhaaldelijk op video. De daaruit voortvloeiende controverse diende als rechtvaardiging voor LGBTQ-gemeenschapsleden van kleur die al lang hun bezorgdheid hadden geuit over racisme in de Gayborhood. De aanstootgevende video en de onthulling van verschillende incidenten van racistische profilering en discriminatie in Gayborhood bars en non-profitorganisaties zette LGBTQ-activistengroepen ertoe aan deze instellingen te boycotten en te protesteren, wat op zijn beurt weer leidde tot extra omzet in bedrijven en leiderschap.

Het afgelopen jaar heb ik het gevoel gehad dat het vinden van authentieke en opzettelijke LGBTQ-ervaringen buiten de Gayborhood een noodzaak was, maar wel een die gemakkelijker is geweest dan ik had verwacht. In West Philly zijn diverse queer houseparty’s opgedoken, in South Philly treden out indie-artiesten op, en in Fishtown is er geen tekort aan LGBTQ-netwerkevenementen. Maar voor sommigen is het bitterzoet om zich aan te passen aan het idee dat het LGBTQ-leven – en misschien zelfs een betere, modernere en inclusievere versie ervan – buiten de Gayborhood bestaat.

“Ik had gehoopt dat de Gayborhood een veilige plek zou blijven, maar ik denk niet dat het dat nog is,” zegt Matthew Beierschmitt, al heel lang Gayborhood DJ en voorvechter van de gemeenschap. “Maar ik denk nog steeds dat we een manier moeten vinden om op elkaar te kunnen vertrouwen zoals we gewend waren en te blijven vechten voor ons allemaal, niet alleen voor sommigen van ons, binnen en buiten de Gayborhood.”

“We moeten het feit onder ogen zien dat homo’s geweldige en impactvolle cultuur en gemeenschappen creëren, en dat niet-queers vervolgens willen deelnemen aan die cultuur en die cultuur zelfs stelen,” zegt Chris Bartlett, uitvoerend directeur van het William Way LGBT Community Center en al heel lang inwoner van de Gayborhood. “We zagen dat tijdens de Harlem Renaissance, tijdens de Pansy Craze van de jaren 1930 met de commodificatie van de zwarte ballroomcultuur, en nu in de mainstream cultuur van Broadway tot Netflix. Ik geloof dat tegen de tijd dat onze cultuur door de mainstream wordt vercommercialiseerd, we verder gaan en nieuwe en nog spannender culturele projecten creëren.”

Het is die gedachte, geloof ik, die we moeten omarmen: Telkens als we de controle verloren over iets dat van ons was, hebben we ons gehergroepeerd en een ander pad bewandeld. Het is tijd om een laatste achterwaartse blik te werpen op de Gayborhood die Philly’s robuuste LGBTQ-cultuur lanceerde, diep adem te halen, en verder te gaan.

Gepubliceerd als “There Goes the Gayborhood” in het oktobernummer 2019 van Philadelphia magazine.