De complexe geschiedenis van het U.S. Interstate Highway System
In 1919 nam een jonge luitenant-kolonel van het leger, Dwight D. Eisenhower, deel aan het konvooi van het Motor Transport Corps dat 5.232 km aflegde tussen Washington D.C. en Oakland, Californië. Ze deden er 62 dagen over.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen Eisenhower opperbevelhebber van de geallieerde strijdkrachten in Europa was, kreeg hij een goede kijk op het Duitse Reichsautobahn-systeem, dat een vroege implementatie was van het moderne Duitse Autobahn-netwerk. Eisenhower concludeerde terecht dat een nationaal snelwegennet een noodzakelijk onderdeel was van een nationale defensie.
GERELATEERD: DAIMLER TRUCKS AND TORC ROBOTICS BEGIN TESTING SELF-DRIVING TRUCKS ON PUBLIC ROADS
Nadat hij in januari 1953 president van de V.S. werd, benoemde Eisenhower generaal Lucius D. Clay om een interstate highway system te onderzoeken. Clay verklaarde: “Het was duidelijk dat we betere snelwegen nodig hadden. We hadden ze nodig voor de veiligheid, om meer auto’s te kunnen laten rijden. We hadden ze nodig voor defensiedoeleinden, als dat ooit nodig zou zijn. En we hadden ze nodig voor de economie. Niet alleen als maatregel voor openbare werken, maar voor toekomstige groei.”
Clay kwam met een tienjarenplan van 100 miljard dollar om 64.000 km aan verdeelde snelwegen aan te leggen die alle Amerikaanse steden met 50.000 inwoners of meer met elkaar zouden verbinden.
Met de goedkeuring van de Federal Aid Highway Act van 1956 werd een begin gemaakt met de aanleg van het Dwight D. Eisenhower National System of Interstate and Defense Highways, algemeen bekend als het Interstate Highway System. Elke Interstate Highway moest een snelweg met gecontroleerde toegang zijn, met ten minste vier rijstroken en zonder ongelijkvloerse kruisingen. Snelwegen met gecontroleerde toegang hebben op- en afritten en zijn ontworpen voor snelverkeer.
Er werd een kaart gemaakt, de General Location of National System of Interstate Highways Map, die aangaf wat het Interstate Highway System werd.
Mijlpalen Interstate Highway System
Missouri was de eerste staat die van start ging toen op 13 augustus 1956 in St. Charles County begonnen werd met de aanleg van US-40, die nu I-70 heet. Op 26 september 1956 gaf Kansas het startsein voor zijn deel van I-70. Andere mijlpalen zijn:7 oktober 1974 – Nebraska wordt de eerste staat die al zijn Interstate Highways voltooit als het laatste stuk van I-80 wordt ingewijd. 12 oktober 1979 – I-5 wordt ingewijd nabij Stockton, California, waarmee Canada met Mexico wordt verbonden, en wordt daarmee de eerste aaneengesloten snelweg die de Noord-Amerikaanse landen met elkaar verbindt
* 22 augustus 1986 – het laatste deel van I-80 wordt voltooid in Salt Lake City, Utah, waarmee het de eerste kust-tot-kust-snelweg wordt, die van San Francisco, Californië, naar Teaneck, New Jersey loopt; Het is ’s werelds eerste aaneengesloten snelweg die de Atlantische en Stille Oceaan overspant
* 10 augustus 1990 – het laatste deel van de zuidelijke, kust-tot-kust I-10 wordt voltooid in Phoenix, Arizona, en verbindt Santa Monica, Californië, met Jacksonville, Florida
* 12 september 1991 – het laatste deel van de noordelijke, kust-tot-kust I-80 wordt voltooid in Salt Lake City, Utah, 1991 – het laatste deel van de noordelijke, kust-tot-kust I-90 is voltooid nabij Wallace, Idaho, en verbindt Seattle, Washington met Boston, Massachusetts
* 14 oktober 1992 – het Interstate Highway-systeem wordt als voltooid beschouwd met de voltooiing van I-70 door Glenwood Canyon in Colorado; Het wordt beschouwd als een wonder van ingenieurskunst met een overspanning van 19 km die 40 bruggen en talrijke tunnels omvat.
Vlekken in de zalf
Tot 2018 waren er eigenlijk twee discontinuïteiten in het Interstate Highway System: I-95 in New Jersey en I-70 in Pennsylvania. Op 22 september 2018 werd het Pennsylvania Turnpike/Interstate 95 Interchange Project voltooid, dat het gat in I-95 opvulde. Het gat in I-70 is gecompliceerder.
Reizigers die zowel naar het oosten als het westen gaan op I-70 in de buurt van Breezewood, Pennsylvania moeten de snelweg verlaten en een stuk van US-30 afleggen dat een aantal wegkantdiensten heeft. Deze handelaren hebben zich verzet tegen de voltooiing van I-70, uit angst voor omzetverlies.
Een Noord-Amerikaans snelwegsysteem
In 1966 werd het Interstate Highway System aangewezen als onderdeel van het Pan-American Highway System, dat Canada, de VS en Mexico met elkaar verbond. Aangespoord door de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst (NAFTA) zijn er plannen om I-69 Tamaulipas, Mexico met Ontario, Canada te laten verbinden. I-11, die de interstate gap tussen Phoenix, Arizona en Las Vegas, Nevada zal overbruggen, zal dan deel gaan uitmaken van de CANAMEX Corridor die Sonora, Mexico en Alberta, Canada met elkaar verbindt.
IHS-nummeringssysteem
Het Interstate Highway System maakt gebruik van een nummeringssysteem waarbij primaire wegen één- of tweecijferige nummers hebben, en kortere routes driecijferige nummers, waarbij de laatste twee cijfers overeenkomen met de bovenliggende route. I-294 is bijvoorbeeld een lus die aan beide uiteinden aansluit op I-94, en I-787 is een kort zijspoor dat aansluit op I-87.
Grote verkeersaders die lange afstanden overbruggen, krijgen nummers die deelbaar zijn door vijf. Oost-westsnelwegen zijn even genummerd, terwijl noord-zuidsnelwegen oneven genummerd zijn.
Even genummerde routes worden hoger als men van het zuiden naar het noorden gaat, en oneven genummerde routes worden hoger als men van het westen naar het oosten gaat. Zo loopt de noord-zuid lopende I-5 tussen Canada en Mexico langs de westkust, terwijl de I-95, die Canada met Miami (Florida) verbindt, langs de oostkust loopt.
West-oost lopende aders zijn de I-10, die tussen Santa Monica (Californië) en Jacksonville (Florida) loopt, en de I-90, die tussen Seattle (Washington) en Boston (Massachusetts) loopt. Er zijn geen “I-50” en “I-60”, omdat andere snelwegen in de V.S. momenteel deze nummers gebruiken.
Alaska, Hawaii en Puerto Rico
Het Interstate Highway System strekt zich uit tot Alaska, Hawaii en Puerto Rico. In Hawaii liggen de interstates allemaal op het eiland Oahu, en ze hebben allemaal de prefix “H”. Zo zijn er bijvoorbeeld H-1, H-2, H-3 en H-201. Deze interstates verbinden niet alleen steden als Honolulu, maar verbinden ook diverse militaire en marinebases.
Interstates in Alaska en Puerto Rico zijn opeenvolgend genummerd in de volgorde van hun financiering, en hebben de prefixen “A” en “PR”, respectievelijk.
Mijlpalen en afritnummers
Voor interstates met één of twee cijfers begint de nummering van de mijlpalen bij hun meest zuidelijke of westelijke punten.
Voor interstates met drie cijfers die een even eerste nummer hebben en een volledige cirkel rond een stad vormen, zijn de kilometerpalen met de klok mee genummerd, beginnend net ten westen van de interstate die de cirkel doorsnijdt. Kilometerpaal 1 van I-465, een route rond Indianapolis, ligt bijvoorbeeld net ten westen van het knooppunt met I-65.
Afritnummers van interstates zijn ofwel opeenvolgend, ofwel op afstand gebaseerd, zodat het afritnummer hetzelfde is als de dichtstbijzijnde kilometerpaal. Voor locaties die meerdere afritten binnen dezelfde mijl hebben, krijgen ze letterachtervoegsels.
Business routes
Business loops of spurs zijn routes die een interstate kruisen en door het centrale zakendistrict van een stad gaan. Een stad kan meer dan één business loop hebben. Business loops zijn groene schilden die verschillen van de rode en blauwe schilden van het reguliere Interstate Highway System.
De rode, witte en blauwe schildjes zijn een handelsmerk, en schildjes met twee cijfers zijn 91 cm (36 inch) vierkant, terwijl schildjes met drie cijfers 110 cm (45 inch) vierkant zijn.
Snelheidsduivels
De maximumsnelheid wordt tegenwoordig door de afzonderlijke staten bepaald, maar tussen 1974 en 1986 was de maximumsnelheid op alle snelwegen in de V.S. 90 mijl per uur (55 mijl per uur), wat toen de wet was. Tegenwoordig is de maximumsnelheid lager in staten in het noordoosten en aan de kust, en hoger in staten in het binnenland ten westen van de Mississippi.
De maximumsnelheid is 80 km/u in New York City en het District of Columbia, terwijl je 130 km/u mag op de I-10 en I-20 in het westen van Texas, op de I-80 in Nevada tussen Fernley en Winnemuca, en op delen van de I-15, I-70, I-80 en I-84 in Utah. Als iemand die in de buurt van een van deze gebieden woont, kan ik u zeggen dat we onze capaciteit om 80 mph te rijden zeer serieus nemen. Op sommige interstates in Idaho, Montana, South Dakota en Wyoming mag je ook 80 mph.
Road trips
De impact van het Interstate Highway System op de V.S. was enorm. Het veroorzaakte een scherpe daling in zowel de scheepvaart als het passagiersvervoer per spoor, terwijl tegelijkertijd de vrachtwagenindustrie groeide. Dit veroorzaakte een daling van de kosten van het goederenvervoer.
Het Interstate Highway System is verantwoordelijk voor de explosieve groei van de voorsteden aan het eind van de jaren vijftig en in de jaren zestig. De nieuwe wegen verbonden de huizen in de voorsteden met de banen in de steden.
Het IHS is ook verantwoordelijk voor de “road trip”, waarbij hele gezinnen in de auto stapten en op pad gingen. Dit leidde weer tot het ontstaan van bezoekersattracties, benzinestations, motels en restaurants.
Het Interstate Highway System opende de Sun Belt van de V.S. voor zowel vakantiegangers als nieuwe bewoners. Het leidde ook tot de oprichting van in het zuiden gevestigde bedrijven, zoals Walmart en FedEx.
Het Interstate Highway System heeft de schuld gekregen van het verval van steden die niet aan het snelwegennet liggen, en van het verval van stedelijke centra.