De prognose van patiënten met atriumfibrilleren is beter wanneer het sinusritme wordt hersteld: verslag van het Stockholm Cohort of Atrial Fibrillation (SCAF) | Heart

Abstract

Achtergronden: Uit klinisch onderzoek is gebleken dat een actieve ritmecontrolestrategie gericht op herstel van het sinusritme bij patiënten met atriumfibrilleren (AF) niet beter is dan een ritmecontrolestrategie wat betreft mortaliteit en morbiditeit. In hoeverre herstel en behoud van sinusritme op zich van invloed zijn op de lange termijn prognose bij AF patiënten is minder duidelijk.

Doel: Nagaan of er verschillen zijn in mortaliteit en morbiditeit tussen gelijkstroom (DC)-gecardioverteerde AF patiënten die na cardioversie in sinusritme blijven en degenen die vroeg hervallen.

Methode: 361 gecardioverteerde patiënten van de Stockholm Cohort Study on Atrial Fibrillation werden bestudeerd aan de hand van medische dossiers en nationale registers. De patiënten werden gemiddeld 4,2 jaar gevolgd vanaf de DC-cardioversie voor wat betreft sterfte door alle oorzaken en gemiddeld 3,2 jaar voor een samengesteld eindpunt van overlijden, ischemische beroerte, myocardinfarct of ziekenhuisopname voor hartfalen.

Resultaten: De mortaliteit door alle oorzaken neigde lager te zijn bij patiënten die met succes waren gecardioverteerd en geen bekende terugval van AF hadden gehad binnen de eerste 3 maanden na cardioversie (hazard ratio (HR) 0,57, 95% CI 0,30 tot 1,06, p = 0,076). Zij hadden ook een significant lagere incidentie van het samengestelde eindpunt dan degenen die vroeg hervielen (HR 0,51, 95% CI 0,32 tot 0,82, p = 0,0058).

Conclusie: Herstel en 3 maanden handhaven van sinusritme was geassocieerd met een verbeterde prognose op lange termijn. De resultaten impliceren dat een actieve DC-cardioversieaanpak gerechtvaardigd is.