Diplodocus: Feiten over de langste dinosaurus

Een van de langste dinosaurussen, Diplodocus, had een unieke lichaamsbouw, met twee rijen botten aan de onderkant van zijn staart om extra steun en een grotere mobiliteit te bieden.

Omwille van Diplodocus’ ongewone skelet bedacht paleontoloog Othniel C. Marsh zijn naam in 1878, afgeleid van de Griekse woorden “diplos,” wat “dubbel” betekent, en “dokos” wat “balk” betekent.

Een van de bekendste sauropoden (plantenetende dinosaurussen met lange nek), dit geslacht van dinosaurussen leefde tijdens het late Jura, ongeveer 155,7 miljoen tot 150,8 miljoen jaar geleden, en zwierf voornamelijk door het westen van Noord-Amerika. Vier soorten worden erkend: D. longus, D. carnegii, D. hayi en D. hallorum (voorheen bekend als Seismosaurus).

Diplodocus is de langste dinosaurus die bekend is van een bijna compleet skelet – dat wil zeggen, andere dinosaurussen, zoals de sauropode Supersaurus, zijn misschien langer, maar die lengte schattingen zijn gebaseerd op vrij incomplete skeletten.

De bekendste Diplodocus-soort, D. carnegii, waarvan een bijna compleet skelet bestaat, was ongeveer 27,4 meter lang. De grootste soort, D. hallorum, was ongeveer 33 meter lang, volgens een rapport uit 2006 in de New Mexico Museum of Natural History Bulletins.

Het grootste deel van de lengte van Diplodocus werd in beslag genomen door zijn nek en staart. Volgens een studie uit 2011 in het Journal of Zoology was de nek van D. carnegii alleen al minstens 6,5 meter lang, en de staart was zelfs nog langer.

Diplodocus’ lange staart diende mogelijk als tegenwicht voor zijn nek. Een studie uit 1997 in het tijdschrift Paleontology toonde ook aan dat diplodociden – dinosaurussen uit de taxonomiefamilie Diplodocidae, waartoe ook Diplodocus en Apatosaurus (voorheen Brontosaurus) behoren – de uiteinden van hun staart met supersonische snelheid konden zwiepen, waarbij een kanonachtige knal werd geproduceerd, mogelijk om potentiële aanvallers of rivalen te intimideren, of voor communicatie en hofmakerij.

Enorme dinosaurus

Het schatten van de massa van dinosaurussen is vaak moeilijk, en moderne schattingen van de massa van Diplodocus (D. hallorum niet meegerekend) lopen uiteen van 11 tot 17,6 ton. De grote staart van de dinosaurus plaatste zijn massamiddelpunt vrij ver naar achteren op zijn lichaam, zei David Button, een paleontoloog aan de Universiteit van Bristol in het Verenigd Koninkrijk.

“Het lijkt erop dat zijn massamiddelpunt zo ver naar achteren ligt dat hij niet erg snel had kunnen lopen,” vertelde Button aan Live Science, eraan toevoegend dat deze positie van het massamiddelpunt het Diplodocus ook vrij gemakkelijk zou hebben gemaakt om zich op zijn achterpoten op te richten.

Gebaseerd op een reconstructie van Diplodocus door paleontoloog Oliver P. Hay uit 1910, dachten wetenschappers aanvankelijk dat Diplodocus meer een hagedisachtige houding had, met gespreide ledematen,. De paleontoloog William J. Holland betoogde echter dat voor een dergelijke houding een grote kuil nodig zou zijn geweest om de maag van de dinosaurus te herbergen. In de jaren 1930 wezen fossiele voetafdrukken, of “trackways”, erop dat Diplodocus liep met zijn brede poten recht naar beneden, als een olifant.

Net als bij sommige andere sauropoden zaten de neusopeningen van Diplodocus hoog op zijn voorhoofd in plaats van aan het eind van zijn snuit. Op een gegeven moment dachten wetenschappers dat Diplodocus misschien een slurf had. Een studie uit 2006 in het tijdschrift Geobios concludeerde echter dat Diplodocus niet de neuro-anatomie had die een slurf zou kunnen ondersteunen, na het vergelijken van schedels van de dinosaurus met die van olifanten.

Een andere theorie die de hoge neusopeningen van Diplodocus verklaart, stelde dat de dinosaurus deze aanpassing nodig had om in water te kunnen leven. Maar sauropoden waren waarschijnlijk niet geschikt voor een leven in het water, omdat ze luchtzakken in hun lichaam hadden, waardoor ze te veerkrachtig (en onstabiel) zouden zijn in diep water, volgens een studie uit 2004 in het tijdschrift Biology Letters

Diplodocus had brede voeten met vijf tenen, waarvan de “duim “tenen een ongewoon grote klauw hadden, vergeleken met andere sauropoden. Het is niet bekend welk doel deze klauw diende voor Diplodocus of andere sauropoda.

Gefossiliseerde huidafdrukken, beschreven in een Geology-artikel uit 1992, suggereren dat Diplodociden kleine, keratineachtige stekels langs hun staart, lichaam en nek kunnen hebben gehad.

Net als andere sauropoda groeide Diplodocus waarschijnlijk zeer snel, bereikte de geslachtsrijpheid op ongeveer 10-jarige leeftijd, en bleef zijn hele leven groeien, volgens een studie uit 2004 in het tijdschrift Organisms Diversity & Evolution.

Er is geen direct bewijs voor de nestgewoonten van Dipolodocus, maar het is mogelijk dat de dinosaurus, net als andere sauropoden, zijn eieren legde in een gemeenschappelijke ruimte met ondiepe kuilen bedekt met vegetatie.

Wat at Diplodocus?

Volgens een artikel uit 2009 in het tijdschrift Acta Palaeontologica Polonica hield Diplodocus zijn nek waarschijnlijk het grootste deel van de tijd in een hoek van 45 graden. Het is echter onduidelijk of het dier de flexibiliteit van de nek had die het in staat zou stellen om zowel planten op de grond als bladeren in de top van bomen te bereiken, zonder zijn lichaam te bewegen.

“Nekflexibiliteit is een controversieel onderwerp bij sauropoden,” zei Button. Recentelijk suggereerde een studie uit 2014 in het tijdschrift PeerJ dat Diplodocus een zeer flexibele nek had, in tegenstelling tot wat eerder onderzoek suggereerde.

Maar zelfs als de dinosaurus zijn hoofd niet erg hoog kon optillen, kon hij zich nog steeds op zijn achterpoten oprichten om de top van hoge bomen te bereiken, merkt Button op. “

Diplodocus had een aantal kleine, naar voren gerichte, knijperachtige tanden die vooraan in zijn bek waren gebundeld. De tanden waren slank en delicaat, en werden zeer snel vervangen, aldus Button.

Volgens een onderzoek uit 2013 in het tijdschrift PLOS ONE had Diplodocus een tandvervangingssnelheid van één tand per 35 dagen, terwijl de sauropode Camarasaurus, die in dezelfde tijd in dezelfde gebieden leefde als Diplodocus, één tand per 62 dagen verving. De hoge snelheid waarmee de tanden van Diplodocus werden vervangen, wijst erop dat het dier schurend voedsel at, zoals zachte planten die kiezelzuur bevatten of planten op de grond die bedekt waren met gruis, aldus Button.

In 2012 probeerden Button en zijn collega’s erachter te komen wat Diplodocus precies kon eten. Zij modelleerden de mechanische spanningen die het dier zou hebben ondervonden bij normaal bijt-, tak- en schorsstrippingsgedrag, en ontdekten dat het dier niet in staat zou zijn geweest om schors van een boom te strippen, volgens hun studie gepubliceerd in het tijdschrift Naturwissenschaften.

In een vervolgstudie gebruikten de onderzoekers schedelbiomechanische modellen om de eetgewoonten van de dinosaurus verder te onderzoeken, en probeerden zij vast te stellen hoe het dier samen met Camarasaurus kon bestaan toen beide dieren veel voedsel nodig hadden en in een omgeving leefden die relatief arm was aan hulpbronnen.

“Onze belangrijkste bevinding was dat Diplodocus, vergeleken met Camarasaurus, een zwakkere algehele bijtkracht had,” zei Button. “Hij gebruikte heel andere kaakspieren, die de nadruk legden op een horizontale in plaats van verticale beweging, of op glijden in plaats van hard bijten.”

Dit betekent dat de twee dieren zich bezighielden met niche-partitioning – ze aten twee totaal verschillende voedingsmiddelen. De schedel en de kaak van Camarasaurus waren aangepast aan hoge spanningen, waardoor hij taaie bladeren en takken kon eten. Diplodocus daarentegen was meer geschikt voor het eten van varens en het strippen van zachte bladeren van bomen, aldus Button.

En in plaats van te kauwen, besteedde Diplodocus veel tijd aan het fermenteren van zijn voedsel in zijn uitgebreide darmen, en gebruikte hij waarschijnlijk geen stenen om te helpen bij de spijsvertering, aldus Button.

Fossiele vondsten

Het eerste Diplodocus-fossiel werd gevonden in de buurt van Cañon City, Colo, door Benjamin Mudge en Samuel W. Williston in 1877, en kreeg in 1878 de naam Marsh.

Er zijn een aantal Diplodocus-fossielen gevonden in de Rocky Mountain-regio van Colorado, Montana, Utah en Wyoming, gebieden die deel uitmaken van de fossielrijke Morrison Formatie.

Dankzij staalmagnaat Andrew Carnegie, die afgietsels van complete skeletten aan diverse Europese vorsten schonk, behoort Diplodocus tot de meest tentoongestelde dinosauriërs. Diplodocus is te zien in een aantal musea wereldwijd, waaronder het Carnegie Museum of Natural History in Pittsburgh en het Houston Museum of Natural Science.

In het begin van 2015 kondigde het Londense Natural History Museum aan dat het zijn iconische Dippy zou vervangen – een replica van het bijna complete D. carnegii, ontdekt in 1898, zou vervangen door een model van een blauwe vinvis, het grootste dier dat ooit op aarde heeft bestaan.

• Een korte geschiedenis van dinosaurussen

Meer dinosaurussen

• Allosaurus: Feiten over de ‘andere hagedis’
• Ankylosaurus: Feiten over de gepantserde dinosaurus
• Apatosaurus: Feiten over de ‘Bedrieglijke Hagedis’
• Archaeopteryx: Feiten over het Overgangsfossiel
• Brachiosaurus: Feiten over de Giraf-achtige Dinosaurus
• Giganotosaurus: Feiten over de ‘Reuze Zuidelijke Hagedis’
• Pterodactylus, Pteranodon & Andere vliegende ‘Dinosaurussen’
• Spinosaurus: De Grootste Vleesetende Dinosaurus
• Stegosaurus: Benige Plaatjes & Piepkleine Hersentjes
• Triceratops: Feiten over de drie-hoornige dinosaurus
• Tyrannosaurus Rex: Feiten over T. Rex, de koning van de dinosaurussen
• Velociraptor: Feiten over de ‘Snelle Dief’

Tijdvakken

Precambrium: Feiten over het begin van de tijd

Paleozoïcum: Feiten & Informatie

• Cambrium: Feiten & Informatie
• Silurische Periode: Feiten: Klimaat, Dieren & Planten
• Devoonse periode: Klimaat, Dieren & Planten
• Permische Periode: Klimaat, Dieren & Planten

Mesozoïcum: Tijdperk van de Dinosauriërs

• Triassic Period Facts: Klimaat, Dieren & Planten
• Feiten over de Jura-periode
• Kretaceen-periode: Feiten over dieren, planten & Klimaat

Cenozoïcum: Feiten over klimaat, dieren & Planten

• Kwartaire periode: Klimaat, Dieren & Andere feiten

• Pleistoceen Tijdperk: Feiten over de laatste ijstijd
• Holoceen Tijdperk: Het tijdperk van de mens