Diplodocus: Facts About the Longest Dinosaur

Jeden z najdłuższych dinozaurów, Diplodocus miał unikalną konstrukcję ciała, z dwoma rzędami kości na spodniej stronie ogona, aby zapewnić dodatkowe wsparcie i większą mobilność.

Z powodu niezwykłego szkieletu Diplodocus, paleontolog Othniel C. Marsh ukuł jego nazwę w 1878 roku, wywodząc ją od greckich słów „diplos”, czyli „podwójny”, i „dokos”, czyli „belka”.

Jeden z najbardziej znanych zauropodów (roślinożernych dinozaurów z długą szyją), ten rodzaj dinozaurów żył w późnym okresie jurajskim, około 155,7 mln do 150,8 mln lat temu, i głównie przemierzał zachodnią część Ameryki Północnej. Znane są cztery gatunki: D. longus, D. carnegii, D. hayi i D. hallorum (wcześniej znany jako Seismosaurus).

Diplodocus jest najdłuższym dinozaurem znanym z niemal kompletnego szkieletu – to znaczy, inne dinozaury, takie jak zauropod Supersaurus, mogą być dłuższe, ale te szacunki długości opierają się na dość niekompletnych szkieletach.

Najbardziej znany gatunek Diplodocus, D. carnegii, którego szkielet jest prawie kompletny, miał około 90 stóp (27,4 metra) długości. Największy gatunek, D. hallorum, miał około 108 stóp (33 m) długości, według raportu z 2006 roku w New Mexico Museum of Natural History Bulletins.

Większość długości Diplodoka zajmowały jego szyja i ogon. Dla przykładu, sama szyja D. carnegii miała co najmniej 21 stóp (6,5 metra) długości, według badań z 2011 roku w Journal of Zoology, a jego ogon był jeszcze dłuższy.

Długi ogon Diplodoka prawdopodobnie służył jako przeciwwaga dla jego szyi. Badanie z 1997 r. w czasopiśmie Paleontology wykazało również, że diplodoki – dinozaury z rodziny Diplodocidae, do której należą Diplodocus i Apatosaurus (dawniej Brontosaurus) – mogły machać końcówkami ogonów z ponaddźwiękową prędkością, wytwarzając podobne do kanonicznego bum, prawdopodobnie w celu zastraszenia potencjalnych napastników lub rywali, albo w celu komunikacji i zalotów.

Masywny dinozaur

Oszacowanie masy dinozaurów jest często trudne, a współczesne szacunki masy Diplodocus (z wyłączeniem D. hallorum) wahają się między 11 a 17,6 tony (10 do 16 ton metrycznych). Duży ogon dinozaura umieścił jego środek masy dość daleko z tyłu na jego ciele, powiedział David Button, paleontolog z Uniwersytetu w Bristolu w Wielkiej Brytanii.

„Wygląda na to, że jego środek masy jest tak daleko z tyłu, że nie byłby w stanie chodzić bardzo szybko” – powiedział Button w wywiadzie dla Live Science, dodając, że ta pozycja środka masy również ułatwiłaby Diplodocusowi podniesienie się na tylnych nogach.

Na podstawie rekonstrukcji Diplodoka z 1910 r., wykonanej przez paleontologa Olivera P. Haya, naukowcy początkowo sądzili, że postawa Diplodoka była bardziej jaszczurowata, z rozłożonymi kończynami. Jednak paleontolog William J. Holland twierdził, że taka postawa wymagałaby dużego rowu, w którym zmieściłby się żołądek dinozaura. W latach 30. XX wieku kopalne odciski stóp, czyli „ścieżki”, sugerowały, że Diplodocus chodził z szerokimi nogami skierowanymi prosto w dół, jak słoń.

Podobnie jak u innych zauropodów, otwory nosowe Diplodocus znajdowały się wysoko na czole, a nie na końcu pyska. W pewnym momencie naukowcy uznali, że Diplodocus mógł mieć trąbę. Jednak badania przeprowadzone w 2006 r. w czasopiśmie Geobios wykazały, że Diplodocus nie miał neuroanatomii, która mogłaby wspierać trąbę, po porównaniu czaszek tego dinozaura z czaszkami słoni.

Inna teoria wyjaśniająca wysokie otwory nosowe Diplodoka sugerowała, że dinozaur potrzebował tego przystosowania, by żyć w wodzie. Ale zauropody prawdopodobnie nie nadawały się do życia w wodzie, ponieważ miały kieszenie powietrzne wewnątrz ciała, które sprawiały, że byłyby zbyt wyporne (i niestabilne) w głębokiej wodzie, według badań z 2004 roku w czasopiśmie Biology Letters

Diplodocus miał pięciopalczaste szerokie stopy, z palcami „kciuka” zakończonymi pazurem, który był niezwykle duży w porównaniu z innymi zauropodami. Nie wiadomo, do czego służył ten pazur Diplodocusowi lub innym zauropodom.

Skamieniałe odciski skóry opisane w pracy Geology z 1992 roku sugerują, że diplodoki mogły mieć małe, keratynowe kolce wzdłuż ogona, ciała i szyi.

Podobnie jak inne zauropody, Diplodocus prawdopodobnie rósł bardzo szybko, osiągnął dojrzałość płciową w wieku około 10 lat i rósł przez całe życie, według badań z 2004 roku w czasopiśmie Organisms Diversity & Evolution.

Nie ma bezpośrednich dowodów na zwyczaje gniazdowe Dipolodocus, ale możliwe, że dinozaur, podobnie jak inne zauropody, składał jaja na wspólnym obszarze zawierającym pokryte roślinnością płytkie doły.

Co jadł Diplodocus?

Według artykułu z 2009 roku w czasopiśmie Acta Palaeontologica Polonica, Diplodocus prawdopodobnie trzymał szyję pod kątem 45 stopni przez większość czasu. Nie jest jednak jasne, czy zwierzę miało elastyczność szyi, która pozwoliłaby mu dosięgnąć zarówno roślin na ziemi, jak i liści na czubkach drzew, bez poruszania ciałem.

„Elastyczność szyi to kontrowersyjny temat u zauropodów” – powiedział Button. Ostatnio, badanie z 2014 roku w czasopiśmie PeerJ sugeruje, że Diplodocus miał bardzo elastyczną szyję, w przeciwieństwie do niektórych wcześniejszych badań.

Ale nawet jeśli dinozaur nie mógł podnieść głowy bardzo wysoko, wciąż mógł się cofnąć na tylnych nogach, by dotrzeć na szczyt wysokich drzew, zauważa Button. „Nie miałby zbyt wielu problemów z niskim przeglądaniem i wysokim przeglądaniem”, powiedział.

Diplodocus miał szereg małych, skierowanych do przodu, podobnych do kołków zębów, które były zgrupowane z przodu jego pyska. Zęby były smukłe i delikatne, i wymieniane bardzo szybko, powiedział Button.

Według badań z 2013 r. opublikowanych w czasopiśmie PLOS ONE, Diplodocus miał wskaźnik wymiany zębów na poziomie jednego zęba co 35 dni, podczas gdy zauropod Camarasaurus, który żył na tych samych obszarach w tym samym czasie co Diplodocus, wymieniał jeden ząb co 62 dni. Wysoki wskaźnik wymiany zębów u Diplodocus sugeruje, że zwierzę jadło ścierne jedzenie, takie jak miękkie rośliny zawierające krzemionkę lub pokryte żwirem rośliny na ziemi, powiedział Button.

W 2012 roku Button i jego koledzy starali się dowiedzieć, co dokładnie mógł jeść Diplodocus. Wymodelowali mechaniczne obciążenia, jakich doświadczyłoby zwierzę podczas normalnych zachowań związanych z gryzieniem, obdzieraniem gałęzi i obdzieraniem kory, i stwierdzili, że zwierzę nie byłoby w stanie poradzić sobie z obdzieraniem kory z drzewa, zgodnie z ich badaniami opublikowanymi w czasopiśmie Naturwissenschaften.

W kolejnym badaniu naukowcy wykorzystali modele biomechaniczne czaszki, by dokładniej zbadać nawyki żywieniowe dinozaura i spróbować ustalić, jak mógł on koegzystować z Camarasaurus, skoro oba zwierzęta wymagały dużej ilości pożywienia i żyły w stosunkowo ubogim w zasoby środowisku.

„Naszym głównym odkryciem było to, że w porównaniu z Camarasaurus, Diplodocus miał słabszą ogólną siłę zgryzu” – powiedział Button. „Używał zupełnie innych mięśni szczęki, które kładły nacisk na ruch poziomy, a nie pionowy, lub ślizganie się zamiast mocnego gryzienia.”

To oznacza, że te dwa zwierzęta zaangażowały się w podział niszy – jadły dwa zupełnie różne pokarmy. Czaszka i szczęka Camarasaurus były przystosowane do dużych obciążeń, co pozwalało mu jeść twarde liście i gałęzie. Z drugiej strony Diplodocus był bardziej przystosowany do jedzenia paproci i zrywania miękkich liści z drzew, powiedział Button.

I raczej niż żucie, Diplodocus spędził znaczny czas fermentując swoje jedzenie w rozszerzonych jelitach i prawdopodobnie nie używał kamieni, aby pomóc w trawieniu, Button powiedział.

Znaleziska skamielin

Pierwsza skamielina Diplodocus została znaleziona w pobliżu Cañon City, Colo.., przez Benjamina Mudge’a i Samuela W. Willistona w 1877 r., a nazwana została przez Marsha w 1878 r.

Liczba skamieniałości Diplodocus została znaleziona w regionie Gór Skalistych w Kolorado, Montanie, Utah i Wyoming, na obszarach, które są częścią bogatej w skamieniałości formacji Morrison.

Dzięki magnatowi stalowemu Andrew Carnegie, który podarował odlewy kompletnych szkieletów różnym europejskim monarchom, Diplodocus jest jednym z najczęściej pokazywanych dinozaurów. Diplodocus można oglądać w wielu muzeach na całym świecie, w tym w Muzeum Historii Naturalnej Carnegie w Pittsburghu i Muzeum Nauk Przyrodniczych w Houston.

Na początku 2015 roku londyńskie Muzeum Historii Naturalnej ogłosiło, że będzie zastępować swojego ikonicznego Dippy’ego – replikę niemal kompletnej skamieliny D. carnegii odkrytą w 1898 roku – modelem wieloryba błękitnego, największego zwierzęcia, o którym wiadomo, że kiedykolwiek istniało na Ziemi.

• Krótka historia dinozaurów

Więcej dinozaurów

• Allosaurus: Fakty o „odmiennym jaszczurku”
• Ankylosaurus: Fakty o pancernym dinozaurze
• Apatozaur: Fakty o „zwodniczej jaszczurce”
• Archaeopteryx: Fakty o skamieniałości przejściowej
• Brachiosaurus: Fakty o żyrafopodobnym dinozaurze
• Giganotosaurus: Fakty o „gigantycznej południowej jaszczurce”
• Pterodaktyl, Pteranodon & Inne latające „dinozaury”
• Spinosaurus: Największy mięsożerny dinozaur
• Stegozaurus: Kościste płyty & Maleńki mózg
• Triceratops: Fakty o trójrogim dinozaurze
• Tyranozaurus Rex: Fakty o T. Rexie, królu dinozaurów
• Velociraptor: Fakty o 'Szybkim Złodzieju'

Przedziały czasowe

Prekambryjski: Fakty o Początku Czasu

Era Paleozoiczna: Fakty & Informacje

• Okres kambryjski: Fakty & Informacje
• Fakty Okres sylurski: Klimat, Zwierzęta & Rośliny
• Okres dewonu: Klimat, Zwierzęta & Rośliny
• Permian Period: Klimat, Zwierzęta & Rośliny

Era Mezozoiczna: Era dinozaurów

• Fakty dotyczące okresu triasowego: Klimat, Zwierzęta & Rośliny
• Fakty z okresu jurajskiego
• Okres kredowy: Fakty o zwierzętach, roślinach & Klimat

Era kenozoiczna: Facts About Climate, Animals & Plants

• Czwartorzęd (Quaternary Period): Klimat, Zwierzęta & Inne fakty

• Epoka Plejstocenu: Fakty o ostatniej epoce lodowcowej
• Epoka holoceńska: Epoka człowieka

.