Een dag uit het leven van een Salus verpleegkundige casemanager
Het is gewoon een dag uit het leven van Brittany Lewis, R.N, BSN en verpleegkundige casemanager voor Salus Homecare. Om 9 uur ’s ochtends zit ze in de auto met een half uur rijden voor de boeg. Vandaag zal ze een patiënt bezoeken die onlangs uit het ziekenhuis is ontslagen en die thuiszorg nodig heeft. Met een kop koffie in haar console en een vrolijke toon in haar stem start ze de auto en begint ze me te vertellen waarom ze ervoor heeft gekozen om verpleegster te worden en wat haar bij Salus Homecare heeft aangetrokken.
Brittany is creatief en een voormalig fulltime kunstenares. Voorheen had ze een succesvolle carrière in de beeldende kunst. Ze genoot van haar werk, maar verlangde naar een manier om iets terug te doen en anderen te helpen. Dat is wat haar dreef om een carrière in de verpleging na te streven. “Ik heb altijd van mensen gehouden en mijn vader was een verpleegster. Ik zag hoe hij voor mijn grootvader zorgde aan het eind van zijn leven. Die ervaring heeft echt mijn wens gevormd om verpleegster te worden.”
Als haar drive verder gaat, legt Brittany uit hoe haar verpleegkundige pad begon in de ziekenhuissetting en een beetje over hoe die ervaring was. “Mijn passie is om patiënten zelfvertrouwen te zien opbouwen en te zien groeien op fysiek en emotioneel vlak. In het ziekenhuis werkte ik met patiënten die een beroerte hadden gehad en met wervelkolompatiënten. Ik zag mijn patiënten voor een dienst of twee, misschien drie diensten. Ik hield van wat ik deed, maar het feit dat ik maar een korte tijd met ze omging, gaf me niet echt de kans om een band met ze op te bouwen en hun vooruitgang te zien.”
Toen ze in het Hoag-ziekenhuis werkte, hoorde Brittany vaak over thuiszorginstanties toen patiënten zich voorbereidden op hun ontslag. Veel van de artsen met wie ze werkte, raadden één bureau in het bijzonder aan – Salus Homecare. Brittany nam de tijd om meer over hen te weten te komen en werd uiteindelijk benaderd door hun team en accepteerde een parttime baan als verpleegkundig casemanager.
“In eerste instantie was het de bedoeling dat de thuiszorg mijn parttime baan zou worden. Ik wilde het gebruiken om wat extra geld te verdienen en nieuwe kennis op te doen. Wat ik al snel ontdekte, was dat de thuiszorg bij me past. Ik vind het geweldig hoe ik in zes weken tijd een band kan opbouwen met mijn patiënten en ze zie groeien en verbeteren. Het is een uitdagende baan, die zeker niet voor iedereen is weggelegd – je moet veel aan patiënten uitleggen, en je valt vaak in herhaling – maar het is ook heel dankbaar werk. Ik hou van de relaties die ik met patiënten heb.”
Heden ten dage is Brittany een fulltime verpleegkundige case manager bij Salus Homecare. Tot haar dagelijkse taken behoort het beoordelen van patiënten en het ondersteunen van mensen wanneer ze uit het ziekenhuis naar huis terugkeren, maar nog wel medische zorg nodig hebben. Sommigen hebben hulp nodig bij het controleren van hun vitale functies of hulp bij wondverzorging. Soms vormen nieuwe medicijnen een uitdaging, of ze moeten een ingewikkeld zorgplan volgen dat fysiotherapie en ergotherapie omvat.
Wat hun uitdagingen ook zijn, Brittany streeft ernaar om met elke patiënt samen te werken om een zorgplan op te stellen en met mededogen, empathie en professionaliteit aan hun behoeften te voldoen. Tijdens ons interview benadrukte ze het belang van teamwerk tijdens dit proces en zei ze dat hoewel veel van haar werk in sommige opzichten autonoom is, ze ook de steun waardeert die ze krijgt van het Salus-team.
“Mark, Boad en Kim zijn allemaal zeer ondersteunend. Ze bieden niet alleen suggesties en begeleiding, maar luisteren ook. Onze communicatielijnen blijven open en ik heb het gevoel dat ik kan beschikken over een schat aan kennis en alle tools die ik nodig heb om succesvol te zijn. Een voorbeeld van de steun die ik zie, is dat Kim schijnbaar altijd beschikbaar is. Ze neemt de telefoon 24 uur per dag op, en met drie kinderen thuis weet ik eerlijk gezegd niet hoe ze dat doet.”
Brittany staat op het punt om het huis van haar patiënt te bereiken als we het interview afronden, maar in het kader van het afscheid vraag ik haar welk advies ze heeft voor patiënten die onlangs uit het ziekenhuis zijn ontslagen. Ze pauzeert even en antwoordt dan,
“Ik vertel mijn patiënten altijd om met één dag tegelijk te beginnen, één overwinning per keer. Elke kleine overwinning brengt hen een stap dichter bij onafhankelijkheid. Ze moeten naar het microgezicht kijken en vergeten zich op het grote geheel te richten, want dat kan overweldigend aanvoelen. Echt, het draait allemaal om de juiste instelling en vertrouwen opbouwen. Als je dat kunt, sta je voor op het spel. Dat is wat ik mijn patiënten help te doen. Ik help ze om zich zeker te voelen, en vaak zie ik al na één week een positieve verandering.”