Gereguleerde vs. gedereguleerde elektriciteitsmarkten
Traditioneel gezien bestonden er in de Verenigde Staten gereguleerde elektriciteitsmarkten, die de keuze van de klant beperkten. Pas in de jaren 1970 kwam het idee van deregulering in zwang, met de goedkeuring van de Public Utilities Regulatory Policies Act. Deze wet luidde een tijdperk van herstructurering in voor de energie-industrie. In 1992 werd de markt verder opengesteld met de goedkeuring van de Energy Policy Act. De doelstellingen van de Energy Policy Act waren het gebruik van schone energie en energie-efficiëntie te verhogen. De wet verruimde de keuzemogelijkheden voor nutsbedrijven en creëerde nieuwe normen voor de vaststelling van tarieven. Sindsdien hebben gedereguleerde energiemarkten zich over diverse staten verspreid, maar wat zijn de verschillen en wat heeft de toekomst in petto voor de elektriciteitsmarkten?
Wat is een gereguleerde elektriciteitsmarkt?
Een “gereguleerde elektriciteitsmarkt” omvat nutsbedrijven die alle elektriciteit in eigendom hebben en exploiteren. Van de opwekking tot aan de meter heeft het nutsbedrijf de volledige controle. Het nutsbedrijf is eigenaar van de infrastructuur en de transmissielijnen en verkoopt de elektriciteit vervolgens rechtstreeks aan de klanten. In gereguleerde staten moeten nutsbedrijven zich houden aan elektriciteitstarieven die zijn vastgesteld door openbare nutscommissies van de staat. Dit type markt wordt vaak beschouwd als een monopolie vanwege de beperkingen op de keuze van de consument. De voordelen zijn echter stabiele prijzen en zekerheid op lange termijn.
Wat is een gedereguleerde elektriciteitsmarkt?
Een “gedereguleerde elektriciteitsmarkt” maakt het voor concurrenten mogelijk om elektriciteit te kopen en te verkopen door marktdeelnemers toe te staan in elektriciteitscentrales en transmissielijnen te investeren. Eigenaars van elektriciteitscentrales verkopen deze groothandelsstroom vervolgens aan detailleveranciers. De kleinhandelsleveranciers stellen de prijzen vast voor de consumenten, die vaak worden aangeduid als het “leverings”-gedeelte van de elektriciteitsrekening. Vaak biedt dit de consument voordelen omdat hij de tarieven en diensten van verschillende derde leveringsbedrijven (ESCO’s) kan vergelijken en verschillende contractstructuren kan aanbieden (bv. vast, geïndexeerd, hybride). Ook is er in een gedereguleerde markt een grotere beschikbaarheid van hernieuwbare bronnen en groene prijsprogramma’s.
Hoewel gedereguleerde elektriciteitsmarkten een breder scala aan hernieuwbare energieopties bieden, zijn er nog steeds opties voor consumenten in gereguleerde staten om de milieu- en economische voordelen van groene stroom te plukken. Power Purchase Agreements maken het bijvoorbeeld mogelijk om te investeren in een project buiten de eigen staat, wat voordelen oplevert in de vorm van hernieuwbare energiecertificaten (REC’s). Hoewel het op gedereguleerde markten niet mogelijk is om hernieuwbare energie direct in het contract voor de levering van elektriciteit op te nemen, nemen de groene opties op gereguleerde markten toe.
Zoals hieronder te zien is, blijven de Verenigde Staten tamelijk verdeeld over gedereguleerde versus gereguleerde elektriciteitsmarkten. Deregulering kreeg grote steun toen het werd ingevoerd in de jaren 1990, maar is geconfronteerd met een aantal uitdagingen langs de weg. De energiecrisis in Californië in 2000 leidde er bijvoorbeeld toe dat veel staten zich zorgen maakten dat totale deregulering tot marktmanipulatie zou kunnen leiden. Maar de toename van de controle van de consument over de besluitvorming stimuleert de groei van de deregulering.
