Hoe een algemeen nut beogende instelling wordt gedefinieerd onder Sec. 509(a)(2)

De IRS kent onder Sec. 509 vier categorieën die het mogelijk maken dat een organisatie een algemeen nut beogende instelling is, maar de twee meest voorkomende zijn 509(a)(1) en 509(a)(2).

De kenmerken van een (a)(1) algemeen nut beogende instelling werden in eerdere artikelen besproken. Dit artikel richt zich op (a)(2) charitatieve instellingen, waarvan de berekeningen van de publieke ondersteuningstest een paar complexer zijn dan die van een (a)(1) charitatieve instelling.

De test om een organisatie te classificeren als een 509(a)(2) charitatieve instelling is een zuiver mechanische test. De organisatie moet voor meer dan 33,33 procent door het publiek worden gesteund en mag niet meer dan 33,33 procent van haar steun uit beleggingsinkomsten halen.

De toets van de beleggingsinkomsten kan voor sommige organisaties moeilijk te doorstaan zijn, zoals organisaties met een grote schenking die veel beleggingsinkomsten genereert. Anders dan bij de 509(a)(1)-test, is er geen “feiten en omstandigheden”-test beschikbaar als niet aan de 33,33 procent-test wordt voldaan.

Public Support Test

Om het steunpercentage goed te kunnen berekenen, moet men begrijpen hoe steun voor dit type organisatie wordt gedefinieerd. De 33,33 procent ondersteuning test omvat het volgende in de teller:

1. Giften en subsidies
2. Lidmaatschapsgelden
3. Bruto-ontvangsten uit toegang, verkoop van koopwaar, het verrichten van diensten of het verstrekken van faciliteiten in een activiteit die geen niet-verwante bedrijfsinkomsten zijn

Gelijk aan de 509(a)(1) test, zijn er grenzen aan welke steun wordt opgenomen in de teller als “goede” steun. De 509(a)(2) limieten worden echter een beetje anders berekend.

Eerst worden alle bedragen die zijn ontvangen van “niet-gekwalificeerde personen” uitgesloten van de teller. Deze limiet geldt niet alleen voor bijdragen, maar ook voor lidmaatschapsgelden of andere bruto-ontvangsten. Niet-gekwalificeerde personen zijn functionarissen, directeuren, trustees of substantiële bijdragers (hieronder gedefinieerd).

Een extra beperking wordt toegepast op de bruto-ontvangsten uit de uitvoering van het vrijgestelde doel van de organisatie van alle betalers die geen niet-gekwalificeerde personen zijn. Alle bedragen ontvangen van een niet-gediskwalificeerde betaler, met inbegrip van een persoon, bedrijf, particuliere stichting, openbare liefdadigheidsinstelling of overheidseenheid, boven de hoogste van $ 5.000 of 1 procent van de steun voor het jaar zal worden uitgesloten van de teller.

Deze limiet wordt jaarlijks toegepast op basis van de totale steun voor dat jaar (en niet op de totale steun over een testperiode van vijf jaar zoals bij de 509(a)(1) test). Ook, in tegenstelling tot de 509(a)(1) test, is niet al het overheidsgeld “goede” steun, omdat het onderworpen is aan de 1 procent beperking net als andere betalers.

Hoewel, niet al het geld van de federale overheid wordt samengevoegd voor de doeleinden van deze beperking. Geld van verschillende federale agentschappen of bureaus kan als afzonderlijke betalers worden behandeld.

Zoals hierboven vermeld, worden bij de berekening van de test geen bedragen van substantiële contribuanten in de teller opgenomen. “Substantiële contribuanten” worden gedefinieerd als personen die meer dan 5.000 dollar bijdragen als het bedrag meer is dan 2 procent van de bijdragen die zijn ontvangen tot het einde van het belastingjaar vanaf de oprichting van de organisatie.

Er zijn hier drie belangrijke implicaties. Ten eerste zal een nieuwe kleine organisatie een zeer lage drempel in dollars hebben voor een donor die een substantiële contribuant wordt. Ten tweede moet een organisatie in theorie in staat zijn haar donaties per donor vanaf de oprichting te volgen. Ten slotte is het voor een donateur die eenmaal als belangrijke donateur is aangemerkt, moeilijk om die status te verliezen.

Om niet langer een belangrijke donateur te zijn, moeten twee hindernissen worden overwonnen. Ten eerste mag de betrokkene (of met hem verwante personen) gedurende een periode van tien jaar geen bijdragen leveren en mag de donateur geen bestuurder van de stichting zijn (bv. een bestuurder, directeur of trustee).

Net als bij de 509(a)(1)-test is het onderscheid tussen bruto-ontvangsten en bijdragen belangrijk, omdat alle bijdragen “goede” steun zijn, behalve die van gediskwalificeerde personen, terwijl alle bruto-ontvangsten zijn onderworpen aan de $ 5.000/1 procent steunregel.

Als de betaling aan de organisatie dient voor de onmiddellijke en directe behoeften van de betaler, wordt deze geclassificeerd als bruto-ontvangsten.

Als de betaling in de eerste plaats bedoeld is om een direct voordeel te verschaffen aan het algemene publiek, is er sprake van een schenking.

Bruto-ontvangsten uit activiteiten die geen niet-verbonden activiteiten zijn volgens Sec. 513, worden ook opgenomen in overheidssteun. Sec. 513 bevat vier uitzonderingen op de definitie van niet-verbonden handel of bedrijf – vrijwilligerswerk, geschonken goederen, gemaksdiensten en handelsbeurzen. Daarom worden de bruto-ontvangsten voor activiteiten die zonder deze uitzonderingen tot het niet-verwante bedrijfsinkomen zouden kunnen worden gerekend, in de teller opgenomen.

Inkomsten uit investeringen (met uitzondering van vermogenswinsten en -verliezen), netto niet-verwante bedrijfsbelastbare inkomsten (UBTI) uit ondernemingen die na 30 juni 1975 zijn verworven, netto-inkomsten uit niet-verwante activiteiten die niet regelmatig worden uitgeoefend (bv,

Investeringsinkomenstoets

De investeringsinkomenstoets beperkt de investeringsinkomsten van de organisatie tot 33,33 procent van de totale steun. Inbegrepen in de investeringsinkomsten is het totaal van rente, dividenden, huur, royalty’s en netto UBTI van bedrijven verworven na 30 juni 1975. Dit totaal wordt gedeeld door de totale steun om het percentage van de steun te bepalen dat wordt vertegenwoordigd door inkomsten uit beleggingen. Deze test wordt op jaarbasis toegepast.

Ten slotte moet worden opgemerkt dat beide tests worden toegepast op basis van de normale bronnen van ondersteuning van de organisatie. Een organisatie wordt geacht normaal aan deze toetsen te voldoen voor haar huidige belastingjaar en het belastingjaar dat onmiddellijk volgt op haar huidige belastingjaar, indien zij voor de vier belastingjaren die onmiddellijk voorafgaan aan het huidige belastingjaar, aan beide toetsen voldoet op basis van een optelling van de resultaten in de vierjarige belastingperiode.