Hoe high is te high om te rijden?

Door Shefali Luthra, Kaiser Health News

Vroeger was marihuana het onderwerp van stoner-komedies en “Just Say No”-campagnes. Vandaag de dag is marihuana mainstream aan het worden nu kiezers in het hele land stembiljetten voor legalisering of medisch gebruik goedkeuren.

In reactie hierop testen staatsoverheden manieren om ervoor te zorgen dat de integratie van deze ooit illegale stof in het dagelijks leven geen nieuwe risico’s voor de volksgezondheid oplevert. Deze inspanningen leiden tot een moeilijke vraag: Op welk punt is iemand te high om achter het stuur te kruipen?

Het antwoord is ingewikkeld. Hersenwetenschappers en farmacologen weten niet hoe ze moeten meten of en in welke mate marihuana een verslechtering veroorzaakt.

De reden: Bestaande bloed- en urinetests kunnen marihuanagebruik opsporen, maar omdat sporen van de drug lang in het menselijk lichaam aanwezig blijven, kunnen deze tests niet aangeven of het gebruik eerder die dag of die maand plaatsvond. Ze geven ook niet aan vanaf welk niveau een bestuurder als “onder invloed” wordt beschouwd.”

“Het is echt een moeilijk probleem,” zei Keith Humphreys, een professor in de psychiatrie en drugbeleidsdeskundige aan de Stanford Universiteit in Californië, de eerste staat die medische marihuana legaliseerde en waar recreatief gebruik van marihuana door volwassenen dit jaar legaal werd. “We hebben niet echt goed bewijs – zelfs als we weten dat iemand heeft gebruikt – wat het niveau van de stoornis is.”

Marijuana is nu legaal voor recreatief gebruik in 10 staten en het District of Columbia – inclusief Michigan, waar een in november aangenomen volksinitiatief op 6 december van kracht werd. In New York zei de gouverneur 17 dec. dat legalisering een topprioriteit zou zijn voor 2019. En bijna drie dozijn staten hebben het gebruik van medicinale cannabis toegestaan.

Voor alcohol is er een duidelijke, nationale norm. Als je bloedalcoholgehalte (BAC) 0,08 procent of hoger is, word je beschouwd als cognitief beschadigd op een niveau dat onveilig is om te rijden. Uitgebreid onderzoek ondersteunt deze bepaling, en de duidelijkheid maakt de handhaving van de wetgeving inzake rijden onder invloed gemakkelijker.

Het vaststellen van een marihuana-gerelateerde waardevermindering is een veel duisterder voorstel. Maar staten die wiet hebben gelegaliseerd moeten dat uitzoeken, zeggen deskundigen.

“Je kunt een stof niet legaliseren en geen samenhangend beleid hebben voor het controleren van rijden onder invloed van die stof,” zei Steven Davenport, een assistent-beleidsonderzoeker bij de non-profit Rand Corp, die gespecialiseerd is in marihuana-onderzoek.

Marijuana verzwakt tenslotte het vermogen van een bestuurder om zich te blijven concentreren, en het vertraagt reflexen. Maar de regelgevers zijn “bezig met een inhaalslag,” suggereert Thomas Marcotte, een professor in de psychiatrie aan de Universiteit van Californië-San Diego en een van een aantal academici in het hele land die onderzoek doen naar rijden onder invloed van drugs.

Staten hebben een groot aantal benaderingen voorgesteld. Ten minste vijf hebben wat wordt genoemd een “per se” wet, die verbiedt het rijden als iemands bloedspiegel van tetrahydrocannabinol, of THC, hoger is dan een bepaalde hoeveelheid. THC is de belangrijkste vergiftigingsfactor van marihuana.

Colorado, waar de kiezers in 2012 de legalisering van recreatieve marihuana goedkeurden, heeft een dergelijke rijwet in de boeken staan. Het duurde drie jaar om deze wet erdoor te krijgen na een verhit debat. Elke bestuurder die meer dan 5 nanogram THC per milliliter bloed test, wordt als “dronken” beschouwd.

Rhode Island, Pennsylvania en Indiana behoren tot de staten die het rijden bij elk THC-gehalte verbieden. Weer anderen zeggen dat bestuurders alleen moeten worden gestraft als ze door de chemische stof een verminderde rijvaardigheid hebben – een norm die redelijk klinkt, maar al snel moeilijk te meten of zelfs maar te definiëren is.

Geen van deze benaderingen biedt een ideale oplossing, zeiden deskundigen.

“We zijn nog steeds bezig te evalueren welk beleid het meest effectief is,” zei Ann Kitch, die het marihuana- en rijgedragvraagstuk volgt voor de National Conference of State Legislatures.

Staten die een norm voor THC-niveaus vaststellen, hebben te maken met zwakke technologie en beperkte wetenschap. THC-tests zijn op zijn best onnauwkeurig, omdat de chemische stof nog weken na inname in iemands bloedbaan kan zitten. Iemand kan legaal een joint roken en nog lang nadat de roes voorbij is THC in bloed- of urinemonsters aantreffen.

Er is algemene overeenstemming over het feit dat rijden onder invloed slecht is, maar er is geen lineair verband tussen THC-niveaus en de mate van stoornis. Staten die een getal hebben gekozen om aan te geven wanneer THC in de bloedbaan een gevaar wordt, hebben dat “verzonnen”, zegt Humphreys.

“Degenen die de wetgeving hebben geschreven, vonden dat ze iets moesten zeggen,” zei hij. Maar “we weten niet wat de analogie zou zijn. Is de wettelijke hoeveelheid gelijk aan een biertje? Is dat hoe verzwakt je bent? Is het een six-pack?”

Het testen op THC langs de weg is logistiek gezien ook moeilijk.

Bloed, bijvoorbeeld, moet in een laboratorium worden geanalyseerd, en het verzamelen van urine wordt … ingewikkeld.

In Canada, waar recreatieve wiet pas dit jaar is gelegaliseerd, test de politie bestuurders met een speekseltest, de Dräger DrugTest 5000, maar ook dat is niet perfect.

Een aantal particuliere bedrijven probeert een soort blaastest voor marihuana te ontwikkelen. Maar Jonathan Caulkins, een drugbeleidsonderzoeker aan de Carnegie Mellon University, zegt: “Er zijn fundamentele problemen met de chemie en de farmacokinetiek. Het is echt moeilijk om een objectieve, eenvoudig toe te passen test langs de weg te hebben.”

In sommige staten vertrouwt men op de politie om te beoordelen of iemands rijgedrag verminderd is, en achteraf vast te stellen of er marihuana in het spel was.

In Californië leert elk lid van de snelwegpatrouille om “veld nuchterheidstests” uit te voeren – waarbij men 16 uur extra training volgt om de invloed van verschillende drugs, waaronder marihuana, te herkennen. Omdat medische marihuana daar sinds 1996 legaal is, zijn agenten “zeer gewend” aan het herkennen van de invloed ervan, zei Glenn Glazer, de coördinator van het drugsherkenningsprogramma van de staat.

Dit soort training neemt ook in andere staten een vlucht, aldus Kitch. Lobbygroepen zoals Mothers Against Drunk Driving dringen aan op een betere training van de politie en vertrouwen erop dat agenten beoordelen of een bestuurder besmet is.

Deze tests riskeren echter hun eigen soort fouten.

“Ze zijn subjectief,” waarschuwde Rand Corp.’s Davenported.

Voor een ding kunnen tests die door agenten worden afgenomen worden beïnvloed door raciale vooroordelen. Iemand die eerder slechte ervaringen met de politie heeft gehad, kan ook slechter presteren, niet omdat hij of zij een grotere beperking heeft, maar omdat hij of zij nerveus is.

Inderdaad, vertrouwen op meer subjectieve tests is in sommige opzichten het tegenovergestelde van de conventionele wijsheid.

“Een algemeen patroon van de laatste … 40 jaar is om te proberen het menselijk oordeel waar mogelijk uit besluitvormingsprocessen te halen. Omdat we precies deze problemen vrezen,” zei Caulkins. “Het idee dat je met een volledig objectieve test van prestaties zou kunnen komen, is ambitieus.”

Onderzoekers als Marcotte proberen een soort test te bedenken die in feite kan meten of iemand tekenen van marihuana-gebruik vertoont. Maar dat kan nog jaren duren.

In de tussentijd is de bedreiging van de volksgezondheid reëel. Staten met gelegaliseerde wiet lijken meer auto-ongelukken te krijgen, hoewel de relatie verwarrend is. “

Het Kaiser Health News (KHN) is een non-profit nieuwsdienst over gezondheidskwesties. Het is een redactioneel onafhankelijk programma van de Kaiser Family Foundation dat niet verbonden is aan Kaiser Permanente.