How Sha Na Na’s Road to Woodstock Was Paved by Jimi Hendrix

Bei/

De huidige incarnatie van de groep, waaronder twee oorspronkelijke leden, herdachten hun 50-jarig jubileum in het Grammy Museum.

Van alle acts die dat weekend in augustus 50 jaar geleden het podium van Woodstock sierden, was de meest onwaarschijnlijke misschien wel Sha Na Na, een groep studenten van Columbia University die eerder samen zongen in de campus a capella groep de Kingsmen en slechts enkele maanden voor het festival waren opgericht.

Misschien was hun ervaring een voorbode van de dingen die vijf decennia later zouden komen. Tijdens een optreden in het Grammy Museum deze week, vertelde John “Jocko” Marcellino, de artistiek directeur van het museum, Scott Goldman, dat de groep 350 dollar betaald kreeg voor hun optreden op de legendarische bijeenkomst – “en de cheque werd geweigerd.”

Jocko, die in mei net 69 is geworden, was toen een eerstejaars student en is een van de twee oprichters die nog in de groep zitten (zanger Donald “Donny” York is de andere). Net als Woodstock viert ook Sha Na Na zijn 50e verjaardag.

Hun optreden van “At the Hop,” in elkaar gemonteerd door een beginnend filmstudent genaamd Martin Scorsese, die meewerkte aan de Woodstock-documentaire, katapulteerde de groep naar een optreden in de film “Grease” en een televisieserie die vier jaar liep van 1977 tot 1981 en van de al lang overleden baszanger Jon “Bowzer” Bauman een begrip maakte.

Sha Na Na, genoemd naar de nonsens lettergrepen in de doo-wop groep the Silhouettes’ “Get a Job,” een hoofdbestanddeel van hun live set, debuteerde met een lente 1969 “oldies night” optreden in Columbia’s Willman Auditorium, waarbij ze Long Island greaser duds droegen zoals gouden lame en leren jackets en hun haar achterover kamden in een pompadour en ducktails, tegelijkertijd een eerbetoon brengend en de jaren ’50 rock ‘n’ roll verheerlijkend. “Het publiek was allemaal gekleed voor de gelegenheid, ongeacht aan welke kant van de revolutie ze stonden,” herinnert Jocko zich. “Er waren sigarettenpakjes in opgerolde mouwen en jongens die met kettingen op het podium stonden te slaan. We kenden maar 12 nummers, dus toen we klaar waren, en het publiek uit zijn dak ging, speelden we ze gewoon opnieuw.” De set bevatte perfecte versies van “Little Darling”, “In the Still of the Night” en, natuurlijk, “At the Hop.”

Een optreden in de groezelige Steve Paul’s Scene, die een magneet werd voor rockers als Led Zeppelin en Janis Joplin, trok de aandacht van Jimi Hendrix, die hen “far out, man” noemde, volgens Jocko. De gitarist probeerde Woodstock-promotors Michael Lang en Artie Kornfeld zover te krijgen dat ze de groep wilden zien, en het duo kwam uiteindelijk opdagen op de laatste avond van de club voordat die werd gesloten door lokale bende-activiteiten. “Ze vroegen onze manager of we op het festival wilden spelen, en we zeiden gewoon: ‘Ja!’,” zei Jocko. “We hadden er de hele zomer over gehoord op de lokale FM-zender, wat toen onze versie van sociale media was. Zo wisten we ervan, en blijkbaar hebben 500.000 andere mensen er ook van gehoord.”

Jocko en de band reden naar Woodstock in een busje met Sha Na Na-stickers op de achterruit, waardoor ze zaterdag meteen naar het podium konden rijden, vergezeld van een politie-escorte toen ze achter een vrachtwagen met Sly Stone’s apparatuur trokken.

“Ik verwachtte dat het een coole scene zou zijn, rondhangen met rocksterren,” zei Marcellino. “In plaats daarvan waren er allemaal hulpposten. Het hele weekend dreigde uit de hand te lopen, maar dat is nooit gebeurd.”

De set van Sha Na Na, die oorspronkelijk voor zaterdag gepland stond, werd door de overstromingen tenietgedaan, waardoor Jocko en consorten zich gedwongen zagen “stemmingsverruimende” drugs te nemen en over het terrein te zwerven.

Terwijl de menigte voor het nu gratis festival bleef groeien, kon Jocko alleen maar denken: “Wanneer gaan we verder?”

“Het podium zakte weg en er waren al die elektrische problemen,” zei Jocko. “Ze waren bang dat de artiesten zouden verbranden. Het was behoorlijk harig.”

De mede-oprichter van Sha Na Na klom op een heuvel en kwam weer in zijn ritme toen hij Creedence Clearwater Revival beneden “Born on the Bayou” hoorde spelen.

“Op een gegeven moment wilde ik alleen zijn,” herinnerde hij zich. “Ik had een probleem met de andere half miljoen mensen die daar waren. Telkens als de drummer op de cimbaal sloeg, zag ik een lichtflits aan en uit flikkeren. Daarna heb ik de hele Creedence-catalogus gekocht.”

Terwijl de regen het veld doorweekte, benaderden de Woodstock-promotors Hendrix, die zondagavond het festival zou afsluiten, om het podium te betreden, maar hij weigerde en stond erop dat een handjevol acts die het hele weekend hadden rondgehangen, waaronder Sha Na Na, eerst mochten spelen.

Sha Na Na betrad maandagochtend 18 augustus het podium voor een 35 minuten durende set bij zonsopgang, met onder meer het uitzinnige “At the Hop” en een afsluitend “Earth Angel”, vlak voordat Hendrix zijn onsterfelijke set speelde, met onder meer zijn legendarische versie van het volkslied.

“Het was net een vluchtelingenkamp. Alles wat ik me herinner waren dekens bedekt met modder. Ze moesten de cameraploeg wakker maken,” zei Jocko. “En gelukkig deden ze dat. We waren uitgeput en hyper op hetzelfde moment. Ik herinner me dat we heel snel speelden, maar toen ik de hele set terugluisterde, besefte ik dat we geweldig klonken. We waren campy, ja, maar we waren trouw aan de Amerikaanse wortels van die muziek.”

Marcellino was een tweezijdige voetballer op de middelbare school (vandaar de bijnaam Jocko), die zijn schoudervullingen uittrok om in de rust te drummen voor de marsband. Hij speelde in een aantal bands tijdens zijn eerste jaar op Columbia voordat hij toetrad tot wat Sha Na Na werd. “Ik was de enige met een drumstel,” grapt Jocko. “We leerden en choreografeerden allemaal het materiaal, en we wisten dat we iets hadden.”

De afgelopen 20 jaar heeft de band platen opgenomen voor Pat Bonne’s Gold-label en blijft tot op de dag van vandaag toeren. “Ik heb Sha Na Na getekend omdat ze niet alleen de muziek van de jaren 50 belichaamden, ze zetten het voort en hielden het gaande,” zei Boone in het Grammy Museum nadat hij de groep had voorgesteld. “Ik weiger om dat tijdperk te laten sterven. Dit zijn vrolijke, opgewekte liedjes die ons nog steeds een goed gevoel geven.”

De leden van de op de universiteit gebaseerde band verspreidden zich uiteindelijk en een aantal van hen ging naast de muziek ook de academische of medische wereld in. Het oorspronkelijke lid Henry Gross werd een soloartiest, terwijl sessiegitarist Eliott Randall klassieke solo’s speelde op Steely Dan’s “Reelin in the Years” en Irene Cara’s “Fame”. Oprichter Robert Leonard is professor in de taalkunde aan de Hofstra Universiteit, “At the Hop” leadzanger Alan Cooper is professor in Bijbelstudies aan het Hebrew Union College, en de originele pianist Joe Wilkin is een gepensioneerde ER-arts. Een van de eerste zangers van de groep, wijlen Frederick “Denny” Green, was professor in de rechten aan de Universiteit van Dayton. Vroege zanger Scott Powell, die de pseudoniemen “Captain Outrageous” en “Tony Santini” gebruikte, werd orthopedisch chirurg voor het U.S. Woman’s National Soccer Team – en werkte ook aan de knie van de man die deze week het evenement presenteert, Grammy Museum moderator Goldman.

Jocko en zijn band, waaronder “Rockin'” Randy Hill op Chuck Berry-achtige gitaar, bassist Tim Butler en drummer Ty Cox, lanceerden vervolgens in een rock en rollicking 30 minuten durende set met standards als “Peppermint Twist,” “Whole Lotta Shakin’ Goin’ On,” “Lucille,” “Shake, Rattle & Roll” en “California Sun.”

“Hoe lang zit je al in de band, Tim?” vroeg Marcellino aan zijn oude bassist. “Ever since I got parololed, Jocko,” antwoordde Butler zonder een slag te verliezen in een bit dat ongetwijfeld is aangescherpt door jaren van toeren. Een halve eeuw later, Sha Na Na heeft nog steeds hun hop.