Inn at the Presidio
Als je iets ruikt voordat je het ziet, is dat meestal een slechte zaak. Maar bij de Inn at the Presidio in San Francisco is het geweldig.
We waren op een middagvlucht naar SFO gesprongen en reden met BART naar een gratis (als je bij het hotel bent) shuttle. Plotseling veranderde de lucht. De standaardgeur van de City by the Bay, ongewassen binnenste en delen van vis, verdween.
Eucalyptus. Vochtige frisheid. Het gevoel dat je overvalt als de mens plaatsmaakt voor de natuur.
Een vriendelijke co-shuttler gaf ons de geschiedenis: met een oppervlakte van 2,2 vierkante mijl aan bos in de noordwesthoek van San Francisco, was de Presidio oorspronkelijk een militaire basis. Opgericht door de Spanjaarden enkele maanden na de geboorte van de Verenigde Staten, ging het over in handen van de Mexicanen, vervolgens de Amerikanen, en in 1994 werd het een onderdeel van de parkdienst.
Dus, het is nooit geciteerd. Honderd meter hoge bomen, uitgestrekte gazons, historische gebouwen, heuvels, en een bevolkingsdichtheid die meer lijkt op die van Wyoming dan op die van een van de grootste stedelijke gebieden in de VS.
Onze nieuwe vriend begeleidde ons een lichte helling op naar The Inn, een drie verdiepingen tellend landhuis waar ooit vrijgezelle soldaten woonden. Nu is het allesbehalve een vrijgezellenverblijf. De kamers hebben een rustieke elegantie die comfort boven alles stelt. Clubzetels. Slik-je-gehele sofa’s.
Onze Classic King Tier Two kamer had ramen aan beide kanten. Aan de voorkant zagen we een veranda met schommelstoelen; aan de achterkant zagen we een vuurplaats, en ernaast de keuken, waar gasten ronddartelden, genietend van gratis hors d’oeuvres en wijn.
CUT TO: Wij in die keuken, dronken van de macht met elk drie glazen wijn. We volgden onze druiven en brie met een verkenningstocht in de buitenlucht.
De Presidio is ’s nachts stil en romantisch. We passeerden gepensioneerde kanonnen, een slapend museum en gele straatlantaarns, allemaal op een soundtrack van briesjes in de bomen (misschien is dat de wijn die spreekt).
De nachtportier had het over een bowlingbaan gehad, en we gooiden een paar frames tussen een dwarsdoorsnede van gezinnen, hippies, hipsters en discipelen van Zuckerberg.
We aten chicken fingers. We kochten meer wijn. We voelden ons geweldig. Toen de fles op was, keerden we huiswaarts om uit te rusten in een kingsize bed met het soort ondersteunende zachtheid dat je eigen matras nooit zal bieden.
De volgende ochtend keek ik uit het voorraam en daar was hij: de Golden Gate Bridge. Hij sprak tot me: ‘Sta op, idioot. Neem wat ham, kaas en croissants van het continentale ontbijt en ga de stad in. Vervolgens overhandigde het me de volgende toeristische (maar leuke) route die ik u dringend wil laten dupliceren.
Wandel in 10 minuten naar het Paleis voor Schone Kunsten, een extravagant neo-klassiek overblijfsel van de Panama-Pacific-tentoonstelling van 1915. Wandel over de vijver. Voer met de hand Cheez-it crackers aan dinosaurus-grote zwanen. Spring vervolgens op een Uber naar Fisherman’s Grotto op Fisherman’s Wharf. Eet clam chowder uit een broodkom. Wandel ernaast naar Musee Mecanique, een verzameling spelletjes en attracties uit het Boardwalk Empire tijdperk, waaronder ondeugende 1920 Queen of Sheba peep-show nickelodeons. Neem munten mee.
Wandel langs de waterkant naar de linkerachterkant van Pier 39 en zie hoe honderden zeeleeuwen op drijvende platforms strijden om hun positie. Verzin een dialoog voor ze terwijl je een ijsje eet. Ga ten slotte langs Ghirardelli Square naar de Buena Vista voor de wereldberoemde Irish coffee die paradoxaal genoeg massaal en alleen voor jou wordt geschonken. Tenslotte ga je naar huis en doe je een dutje (maar niet voordat je de wekker hebt gezet voor happy hour).
Dank je, Golden Gate Bridge. Dat was een leuke dag.
We hadden de keus uit verschillende buurten voor het diner – Little Tokyo, de Mission, Noe Valley – maar hadden een tafel gereserveerd bij SPQR in Lower Pacific Heights. Na het eten hadden we moeten stoppen. Maar dat deden we niet.
We gingen naar de bars in North Beach/Little Italy. Meer wijn. Maanlicht. Een wandeling door Washington Square Park. Als ik het me goed herinner, ’s avonds laat pizza. Ik herinner me ook een kerk die waziger werd naarmate je meer chianti dronk.
De volgende ochtend was zwaar, maar we hadden onszelf beloofd dat we gebruik zouden maken van de gratis leenfietsen van de Inn. Met de helmen op staarden we hatelijk naar de tweewielers.
‘Ga je een stukje fietsen?’ vroeg een stem. We draaiden ons om en zagen een vriendelijk gezicht. ‘Nee, wij zijn alleen maar helmenmensen,’ zei mevrouw Smith. Je kunt nooit voorzichtig genoeg zijn,’ voegde ik eraan toe. De man wenste ons het beste en liep weg met zijn hond.
We hesen ons op de ultralichte Bianchis, en twee minuten later (gelukkig via een flauwe helling) bereikten we het Disney Family Museum. We snuffelden in de cadeauwinkel en fietsten toen naar beneden naar het officiële Presidio Museum dat letterlijk de jaren van pleisterwerk en verf afpelt om je te laten zien hoe de gevel er in zijn begindagen uitzag.
Toen was onze tijd om. We brachten de fietsen terug, vulden onze zakken met overgebleven kaaskruimels en riepen een taxi op.
Toen de taxi stopte, keken we nog een laatste keer rond in dit heiligdom in San Francisco. Gezinnen deelden de lach. Kinderen liepen in een enkele rij achter hun begeleiders aan. De man met de hond – de hotelmanager, leerden we later – speelde apport met zijn pup. Een Presidio-tafereel… Een Presidibleau.
Het personeel stuurde ons hartelijk weg. Onze chauffeur bracht ons weg via de zuidelijke uitgang van het park, waaruit bleek hoe uitgestrekt en dynamisch het is. De wandelpaden om te verkennen, de picknickplaatsen om te improviseren, de tennis- en basketbalvelden om op te spelen. Dit is de enige manier om San Francisco te ervaren: in een historische lodge, omgeven door een toevluchtsoord dat de lokale bevolking zelf bezoekt om er even tussenuit te zijn.