Insolventie

Insolventieregelingen hebben zich over de hele wereld op zeer verschillende manieren ontwikkeld, met wetten die gericht zijn op verschillende strategieën om met insolvente bedrijven om te gaan. De uitkomst van een insolvente herstructurering kan zeer verschillend zijn, afhankelijk van de wetgeving van de staat waar de insolventieprocedure wordt gevoerd, en in veel gevallen kunnen verschillende belanghebbenden in een onderneming in verschillende rechtsgebieden het voordeel hebben.

AnguillaEdit

In Anguilla wordt de insolventie van natuurlijke personen geregeld door de Bankruptcy Act (Cap B.15) en die van ondernemingen door de Bankruptcy Act (Cap B.15) of de Companies Act (Cap C.65).

AustraliëEdit

In Australië wordt de insolventie van ondernemingen geregeld door de Corporations Act 2001 (Cth). Ondernemingen kunnen worden opgenomen in een vrijwillig beheer, een vrijwillige liquidatie door crediteuren of een gerechtelijke liquidatie. Beveiligde schuldeisers met geregistreerde lasten kunnen curatoren en bewindvoerders & aanstellen, afhankelijk van hun last.

Britse MaagdeneilandenEdit

Op de Britse Maagdeneilanden is het insolventierecht voornamelijk gecodificeerd in de Insolvency Act, 2003 en de Insolvency Rules, 2005.

CanadaEdit

In Canada worden faillissement en insolventie in het algemeen geregeld door de Bankruptcy and Insolvency Act. Een alternatieve regeling is beschikbaar voor grotere bedrijven (of gelieerde groepen) onder de Companies’ Creditors Arrangements Act, wanneer de totale schulden meer dan $ 5 miljoen bedragen.

DuitslandEdit

In Duitsland worden insolventieprocedures geregeld door de Insolvency Act (Insolvenzordnung), van kracht sinds 1999, maar met belangrijke wijzigingen in 2012. Het doel van de insolventiewetgeving is de schuldeisers gelijk en zo goed mogelijk te bevredigen. Als de belangen van de schuldeisers worden gerespecteerd, krijgen insolvente bedrijven verschillende manieren aangeboden om hun bedrijf te herstructureren, bijvoorbeeld door een “insolventieplan” (Insolvenzplan) uit te voeren. Terwijl reguliere insolventieprocedures worden geleid door een door de rechtbank aangestelde insolventiebeheerder, zijn ‘debtor-in-possession’-procedures gebruikelijk sinds de wetswijzigingen in 2012.

HongkongEdit

In Hongkong wordt insolventie voornamelijk geregeld door de Companies (Winding Up and Miscellaneous Provisions) Ordinance (Cap 32) en de Companies (Winding Up) Rules (Cap 32H).

IndiaEdit

In India worden faillissement en insolventie in het algemeen geregeld door de Insolvency and Bankruptcy Code 2016. De Insolvency and Bankruptcy Board of India (IBBI) is de toezichthouder voor het toezicht op insolventieprocedures en entiteiten zoals Insolvency Professional Agencies (IPA), Insolvency Professionals (IP) en Information Utilities (IU) in India.

IrelandEdit

In Ierland wordt insolventie geregeld door de Companies Act 2014.

RuslandEdit

In Rusland wordt het insolventierecht beheerst door Federale Wet nr. 127-FZ “Op Insolventie (Faillissement)” en Federale Wet nr. 40-FZ “Op Insolventie (Faillissement) van Kredietinstellingen”.

Zuid-AfrikaEdit

In Zuid-Afrika worden eigenaren van bedrijven die op enig moment insolvent zijn geweest (d.w.z. die een balansinsolventie hebben gehad) persoonlijk aansprakelijk voor de schulden van het bedrijf. Insolvent handelen wordt in Zuid-Afrika vaak als een normale handelspraktijk beschouwd, zolang het bedrijf in staat is aan zijn schuldverplichtingen te voldoen wanneer deze opeisbaar worden.

ZwitserlandEdit

Volgens het Zwitserse recht kan insolventie of executie leiden tot de inbeslagneming en veiling van activa (over het algemeen in het geval van particulieren) of tot een faillissementsprocedure (over het algemeen in het geval van geregistreerde commerciële entiteiten).

TurkijeEdit

Turkse insolventiewetgeving wordt geregeld door de wet op de tenuitvoerlegging en het faillissement (wetboek nr.: 2004, Oorspronkelijke naam: İcra ve İflas Kanunu). Het hoofdconcept van de insolventiewet lijkt sterk op dat van de Zwitserse en Duitse insolventiewetgeving. Tenuitvoerleggingsmethoden zijn het realiseren van verpande goederen, beslaglegging op activa en faillissement.

Verenigd KoninkrijkEdit

Insolvency Act 1986Edit

In het Verenigd Koninkrijk is de term faillissement voorbehouden aan particulieren. Insolventie wordt zowel in termen van cash flow als in termen van balans gedefinieerd in de UK Insolvency Act 1986, Section 123, die als volgt luidt:

123.-(1) Een vennootschap wordt geacht niet in staat te zijn haar schulden te betalen —
(a) indien een schuldeiser (door cessie of anderszins) aan wie de vennootschap meer dan 750 pond verschuldigd is, de vennootschap, door achterlating daarvan op de statutaire zetel van de vennootschap, schriftelijk heeft aangemaand (in de voorgeschreven vorm) het aldus verschuldigde bedrag te betalen en de vennootschap gedurende 3 weken daarna heeft nagelaten het bedrag te betalen of daarvoor zekerheid te stellen of een verbinding aan te gaan tot redelijke voldoening van de schuldeiser,… (2) Een vennootschap wordt ook geacht niet in staat te zijn haar schulden te betalen indien ten genoegen van de rechtbank wordt aangetoond dat de waarde van de activa van de vennootschap lager is dan het bedrag van haar passiva, rekening houdend met haar voorwaardelijke en toekomstige passiva…

– Insolvency Act 1986, Section 123 (Part IV, Chapter VI), p. 68.

Een onderneming die insolvent is, kan in liquidatie worden gebracht (soms liquidatie genoemd). De directeuren en aandeelhouders kunnen de liquidatie zonder tussenkomst van de rechter inleiden door middel van een aandeelhoudersbesluit en de benoeming van een erkende Insolvency Practitioner tot liquidateur. De liquidatie zal echter juridisch niet effectief zijn zonder dat een vergadering van schuldeisers wordt bijeengeroepen, die de gelegenheid hebben een vereffenaar van hun keuze te benoemen. Dit proces staat bekend als vrijwillige liquidatie door schuldeisers (CVL), in tegenstelling tot vrijwillige liquidatie door leden (MVL), die voor solvente vennootschappen is bestemd. Een andere mogelijkheid is dat een schuldeiser bij de rechtbank een verzoek tot liquidatie indient dat, indien het wordt ingewilligd, de onderneming door de rechtbank in een zogenoemde verplichte liquidatie of vereffening laat plaatsen. De vereffenaar realiseert de activa van de onderneming en verdeelt de gerealiseerde middelen onder de schuldeisers volgens hun voorrang, na aftrek van de kosten. In het geval van insolventie van eenmanszaken zijn de insolventiemogelijkheden onder meer Individual Voluntary Arrangements en faillissement.

ProceduresEdit

Het kan een civielrechtelijke en zelfs een strafrechtelijke overtreding zijn voor bestuurders om een bedrijf te laten doorgaan met handelen terwijl het insolvent is. Bij de Insolvency Act 1986 zijn echter twee nieuwe insolventieprocedures ingevoerd, die bedoeld zijn om tijd te bieden voor de redding van een onderneming of althans van haar activiteiten. Dit zijn “administration” (bewindvoering) en “Company Voluntary Arrangement” (vrijwillige bedrijfsregeling):

• Bewindvoering is een procedure om een onderneming tegen haar schuldeisers te beschermen, zodat zij belangrijke operationele veranderingen kan doorvoeren of een herstructurering kan doorvoeren om als “going concern” te kunnen blijven voortbestaan, of ten minste om voor de schuldeisers een beter resultaat te bereiken dan via liquidatie. In tegenstelling tot Chapter 11 in de VS, waar de bestuurders gedurende het gehele herstructureringsproces de controle behouden, wordt in het VK een bewindvoerder aangesteld die een erkende Insolvency Practitioner moet zijn om de zaken van de onderneming te beheren teneinde de schuldeisers van de insolvente onderneming te beschermen en hun respectieve belangen tegen elkaar af te wegen. Tenzij de onderneming zelf door dit proces wordt gered, wordt de onderneming vervolgens geliquideerd om de resterende middelen te verdelen.
• Een Company Voluntary Arrangement (CVA) is een juridische overeenkomst tussen de onderneming en haar schuldeisers, gebaseerd op de betaling van een vast bedrag dat lager is dan de uitstaande werkelijke schuld. Gewoonlijk gaat het om een maandelijkse betaling, en aan het einde van de overeengekomen termijn wordt de resterende schuld kwijtgescholden. De CVA wordt beheerd door een toezichthouder die een erkende Insolvency Practitioner moet zijn. Als de CVA mislukt, wordt de onderneming meestal geliquideerd.

Een bijzondere vorm van bewindvoering die steeds meer voorkomt, is de zogeheten pre-pack administration (meer informatie onder bewindvoering (recht)). In dit proces voltooit de bewindvoerder onmiddellijk na zijn aanstelling een van tevoren geregelde verkoop van de activiteiten van de onderneming, vaak aan de directeuren of de eigenaars. Het proces kan als controversieel worden beschouwd omdat de schuldeisers niet de gelegenheid hebben tegen de verkoop te stemmen. De achterliggende gedachte is dat een snelle verkoop van het bedrijf nodig of nuttig kan zijn om een optimale prijs te kunnen krijgen. Indien de verkoop zou worden uitgesteld, zouden de schuldeisers uiteindelijk verliezen omdat de prijs die voor de activa kan worden verkregen, lager zou uitvallen.

Ontvankelijkheid

Naast de bovengenoemde insolventieprocedures voor ondernemingen kan een schuldeiser die een zekerheid op een activum van de onderneming heeft, de bevoegdheid hebben om een insolventiepracticus als administratieve curator of, in Schotland, als bewindvoerder aan te stellen. Deze procedure, die sinds vele jaren bestaat en vaak heeft geleid tot een succesvolle redding van de activiteiten van een onderneming door middel van een verkoop, maar niet van de onderneming zelf, staat bekend als “administrative receivership” of, in Schotland, “receivership”. Sinds de invoering van de collectieve insolventieprocedure van bewindvoering in 1986 heeft de wetgever besloten een houdbaarheidsdatum vast te stellen voor de “administrative receivership”- of, in Schotland, “receivership”-procedure en is het niet langer mogelijk een “administrative receiver” of, in Schotland, “receiver under security” te benoemen die na 15 september 2003 is aangesteld.

In individuele gevallen wordt de failliete boedel behandeld door een officiële curator, die door de rechtbank wordt benoemd. In sommige gevallen wordt het dossier overgedragen aan de RTLU (OR Regional Trustee Liquidator Unit) die uw vermogen en inkomen beoordeelt om te zien of u kunt bijdragen aan de betaling van de faillissementskosten of zelfs een deel van uw schulden kunt kwijtschelden.

Verenigde StatenEdit

Volgens de Uniform Commercial Code wordt iemand geacht insolvent te zijn wanneer de partij heeft opgehouden zijn schulden in het kader van de gewone bedrijfsuitoefening te betalen, of zijn schulden niet kan betalen wanneer zij opeisbaar worden, of insolvent is in de zin van de Bankruptcy Code. Dit is van belang omdat tegen een insolvente partij bepaalde rechten uit hoofde van de code kunnen worden ingeroepen die anders niet beschikbaar zijn.

De Verenigde Staten hebben insolventieregelingen ingesteld die erop gericht zijn de insolvente persoon of onderneming te beschermen tegen de schuldeisers, en hun respectieve belangen in evenwicht te brengen. Zie bijvoorbeeld Chapter 11, Title 11, United States Code. Sommige rechtbanken in de staten zijn echter begonnen individuele bedrijfsleiders en directeuren aansprakelijk te stellen voor het nog dieper in het faillissement drijven van een onderneming, op grond van de juridische theorie van “verdieping van de insolventie”.