Is OK Okay?

Mensen denken vaak dat het moeilijk is om mijn copy editor te zijn, maar de waarheid is dat ik vrij makkelijk in de omgang ben. Ik accepteer bijna altijd de wijzigingen van mijn redacteuren – behalve als ze proberen “OK” te veranderen in “oké.” Dan word ik een razende maniak.

Een van mijn favoriete verhalen gaat over de oorsprong van ‘OK’, en voor mij is ‘OK’ de zuiverdere vorm.

De oorsprong van ‘OK’

‘OK’ is in de jaren 1830 in Amerika ontstaan. (Dus terzijde: je zou “OK” niet willen gebruiken in een roman die zich voor de jaren 1830 afspeelt. Dat zou een anachronisme zijn).

Net als de afkortingen voor sms-berichten van tegenwoordig, was “OK” een afkorting voor een grappige spelfout van “helemaal correct”: “oll korrekt.” Journalisten uit die tijd leken veel plezier te beleven aan het verzinnen van deze vreemde, insiderige afkortingen. Journalisten uit Boston worden gecrediteerd met “OK”, en volgens het Oxford English Dictionary verscheen de spelling “okay” pas in 1895 in een Australische publicatie in Sydney, “The Bulletin” genaamd. (Dus nogmaals, als je een roman schrijft, moet je de spelling “okay” niet gebruiken voor ten minste 1895.)

En voor het geval je nog meer spellingopties wilt: in 1919 schreef H.L. Mencken over Woodrow Wilson met de spelling “okeh,” maar die is niet blijven hangen. Gelukkig maar!

Journalisten in de jaren 1830 kwamen ook met andere vreemde afkortingen van soortgelijke oorsprong. Ze hadden “OW” voor “oll wright” (een spelfout van “all right”) en “NS” voor “nuff said,” maar “OK” bleef hangen terwijl de anderen in de vergetelheid raakten omdat president Martin Van Buren, wiens bijnaam Old Kinderhook was, omdat hij was geboren in Kinderhook, NY, “Old Kinderhook” afkortte tot “OK” en de campagneslogan “Stem voor OK” aannam. Hij noemde zijn campagnestanders de “OK Club”, en al die campagnepubliciteit zorgde ervoor dat “OK” een vaste plaats kreeg in het Amerikaanse lexicon.

‘OK’ en ‘okay’ zijn allebei OK

De twee schrijfwijzen bestaan tegenwoordig vreedzaam naast elkaar: de Associated Press beveelt nadrukkelijk de tweeletterige spelling aan, en de Chicago Manual of Style zegt dat beide prima zijn, maar de spelling ‘O-K-A-Y’ lijkt meer op een woord. De stijl van mijn uitgever is “O-K-A-Y”, maar om de oorsprong van het woord te eren, houd ik vast aan de “OK”-spelling. Tot nu toe zijn ze zo vriendelijk geweest mij toe te staan.

‘Okay’ domineert in fictie, maar ‘OK’ wint over het geheel genomen

Omdat de spelling ‘O-K-A-Y’ de voorkeur lijkt te hebben van de uitgevers van boeken, is dat echter de dominante vorm in fictie, zoals je kunt zien in de volgende Google Ngram-zoekopdracht die zich beperkt tot Engelse fictie:

Wanneer de zoekactie echter breder wordt opgezet, en alle Engelse boeken in Google Books omvat, kun je zien dat “OK” in 1990 “okay” heeft ingehaald, en ook nu nog steeds vaker wordt gebruikt.

Je zou kunnen speculeren dat de opkomst van “OK” kwam doordat mensen door sms’jes de voorkeur gaven aan de kortere spelling, die uiteindelijk ook in boeken terechtkwam, maar sms’jes kwamen pas echt van de grond rond het jaar 2000, dus de opkomst van de tweewoordsspelling komt niet helemaal overeen met sms’jes.

Om kort te gaan, je kunt meestal de spelling van je voorkeur gebruiken. Ze zijn allebei correct. Als je de AP-stijl moet volgen, gebruik je ‘OK’, maar als dat niet het geval is, heb je nog wat speelruimte en kun je de spelling van je voorkeur gebruiken. Ik gebruik liever “OK” omdat het meer overeenkomt met de oorsprong en een eerbetoon is aan die maffe 19e eeuwse journalisten.

‘OK’ en interpunctie

Voor wie het zich misschien afvraagt: de Associated Press spelt “OK” zonder punten, maar sommige publicaties gebruiken ze wel. The New Yorker, bijvoorbeeld, schrijft het als twee letters met een punt na elke letter: “O.K.”

‘OK’: Het hele verhaal

Ten slotte zeggen sommige mensen dat “OK” het meest herkende Engelse woord ter wereld is, en als je elk detail van het verhaal wilt leren, de professor Engels en Journalistiek Allan Metcalf heeft er een heel 240 pagina’s tellend boek over geschreven genaamd “OK: Het onwaarschijnlijke verhaal van Amerika’s grootste woord.” En voor de goede orde, hij gebruikte de twee-letter spelling.

Image courtesy of .