James Marcia
Marcia ontwikkelde het Identity Status Interview, een methode van semi-gestructureerd interview voor psychologisch identiteitsonderzoek, waarmee de mate van exploratie en betrokkenheid van een individu op verschillende levensgebieden wordt onderzocht. Evaluatie van het materiaal dat in dit interview wordt aangereikt met behulp van een door Marcia en collega’s ontwikkelde scoringshandleiding levert vier mogelijke uitkomsten op.
De vier identiteitsstatussen die hij onderscheidde waren: afscherming, identiteitsdiffusie, moratorium, en identiteitsverwezenlijking.
Afscherming
“De afschermingstatus is wanneer een verbintenis wordt aangegaan zonder alternatieven te verkennen. Vaak zijn deze verbintenissen gebaseerd op ouderlijke ideeën en overtuigingen die zonder meer worden aanvaard”. Zoals Marcia het zelf formuleerde: “van het individu dat op het punt staat een methodistische, republikeinse boer te worden, net als zijn methodistische, republikeinse boerenvader, met weinig of geen nadenken over de zaak, kan zeker niet worden gezegd dat hij een identiteit heeft “bereikt”, ondanks zijn verbintenis”.
Adolescenten kunnen zich vrijwillig of onder druk afkeren van de overgeleverde identiteit. Er is sprake van “negatieve identiteit” wanneer adolescenten een identiteit aannemen die lijnrecht tegenover een voorgeschreven identiteit staat. Marcia zag het bewijs voor de bekrachtiging van autoritaire waarden door afschermers als volledig in overeenstemming met een opvatting dat zij de alter ego’s van hun ouders worden.
Marcia benadrukte dat als een identiteitscrisis eenmaal is doorgemaakt, terugkeer naar de afschermingsstatus niet meer tot de mogelijkheden behoorde.
IdentiteitsdiffusieEdit
Adolescenten die niet in staat zijn de noodzaak van identiteitsontwikkeling onder ogen te zien, vermijden het verkennen of het aangaan van verbintenissen door in een amorfe staat van identiteitsdiffusie te blijven, iets wat sociaal isolement kan opleveren. Identiteitsverspreiding, de minst complexe en rijpe van de vier identiteitsstatussen, is het kenmerk van degenen die nog niets hebben verkend en nog geen verbintenissen zijn aangegaan op levensbepalende gebieden. Zij kunnen al dan niet een identiteitscrisis hebben doorgemaakt, waarbij sommigen melden weinig belangstelling voor dergelijke zaken te hebben en anderen melden herhaaldelijk besluiteloos te zijn.
Marcia suggereerde dat mensen met identiteitsverspreiding “niet veel angst ervaren omdat er weinig is waarin zij investeren. Naarmate ze zich meer zorgen beginnen te maken…gaan ze over naar de moratoriumstatus, of ze worden zo gestoord dat ze gediagnosticeerd worden als schizofreen”; of ze kunnen uiteindelijk een negatieve en zelfdestructieve identiteitsrol aannemen.
MoratoriumEdit
Identiteits-moratorium is de status van individuen die zich midden in een crisis bevinden, wiens verplichtingen ofwel afwezig zijn of slechts vaag gedefinieerd zijn, maar die actief alternatieven onderzoeken. Marcia merkt op dat “moratoriumstudenten…meer angst rapporteren dan studenten in welke andere status dan ook…De wereld is voor hen momenteel niet erg voorspelbaar; ze zijn druk bezig met een strijd om dat wel te worden”.
Ondanks deze angst is de postmoderne trend dat meer mensen meer tijd in de status doorbrengen, een fenomeen dat Gail Sheehy Voorlopige Volwassenheid noemt.
IdentiteitsverwezenlijkingEdit
Als een crisis eenmaal is doorgemaakt en verwerkt, meent Marcia, “is een waarschijnlijke progressie van diffusie via moratorium naar identiteitsverwezenlijking”. Dit laatste is dus de status van individuen die typisch een crisis hebben doorgemaakt, identiteitsverkenningen hebben ondergaan en verbintenissen zijn aangegaan. Marcia vond enig bewijs voor zijn “theoretische beschrijving van Ss die een identiteit hebben bereikt als personen die een interne, in tegenstelling tot een externe, locus van zelfdefinitie hebben ontwikkeld”.