Militaire dictatuur

Militaire dictaturen zijn niet de enige vorm van autoritarisme en zelfs, vooral in de eenentwintigste eeuw, niet de meest voorkomende.

Vergelijking met monarchieënEdit

Een militaire dictatuur onderscheidt zich van een absolute monarchie, hoewel er enkele overeenkomsten zijn, met name wat betreft de wijze waarop de twee (historisch gezien) zijn ingesteld. Vrijwel alle absolute monarchen (en zelfs de meeste constitutionele monarchen) zijn opperbevelhebbers van het leger van hun land, dragen militaire uniformen, althans op ceremoniële basis, en hebben militaire rangen en/of titels. Ook van hooggeplaatste leden van koninklijke families, vooral als zij man zijn en/of troonopvolgers of vermoedelijke troonopvolgers, wordt verwacht dat zij militaire dienstplicht vervullen voordat zij de troon bestijgen. Bovendien hebben bijna alle monarchieën (zowel de huidige als die welke ter ziele zijn) zich in de loop van de voorbije eeuwen en millennia gewapenderhand gevestigd. Een belangrijk verschil tussen een monarchie en een militaire dictatuur is dat een monarchie, wanneer zij eenmaal gevestigd is en erkend wordt door haar onderdanen (een proces dat vaak vele generaties in beslag heeft genomen), gewoonlijk een vorm van erfelijke opvolging instelt om de macht legitiem van generatie op generatie over te dragen, en hoewel er historisch gezien vele gevallen van betwiste aanspraken op een troon zijn geweest, wordt een poging om de macht te grijpen door louter wapengeweld zonder een geloofwaardige erfelijke aanspraak, door monarchisten gewoonlijk als onwettig en/of illegaal beschouwd. In constitutionele monarchieën is de monarch gewoonlijk de opperbevelhebber en is hij formeel vaak de hoogste militaire officier, maar in de praktijk wordt van hem verwacht dat hij het advies van de civiele ministers opvolgt, vooral bij de benoeming van de vlagofficieren die het eigenlijke operationele bevel zullen voeren, zodat de civiele controle over het leger gehandhaafd blijft.

Aan de andere kant wordt in moderne militaire dictaturen erfopvolging meestal vermeden, waarbij in langdurige juntas vaak de nadruk wordt gelegd op de traditionele methoden van bevordering binnen de officiersrangen als de uiteindelijke weg naar de burgerlijke macht. Militaire dictaturen die geprobeerd hebben zich als monarchie te vestigen of anderszins erfelijke opvolging in te voeren, al dan niet door te proberen zich als monarchie te vestigen, zijn vaak zeer snel ineengestort. In één voorbeeld weigerde Oliver Cromwell, nadat hij koning Karel I van Engeland had afgezet en geëxecuteerd, alle aanbiedingen om de Engelse kroon over te nemen, maar hij probeerde niettemin de macht na zijn dood over te dragen aan zijn zoon Richard Cromwell; de jongere Cromwell genoot echter geen respect of steun van het Engelse militaire establishment, en hij werd dus al snel gedwongen de macht op te geven. In een ander geval kroonde Napoleon Bonaparte zich tot keizer van Frankrijk, enkele jaren nadat hij een staatsgreep had gepleegd en zich tot dictator van de Franse Eerste Republiek had opgeworpen. Hoewel hij vervolgens trouwde met een Habsburgse prinses en een troonopvolger verwekte, werd Napoleons aanspraak op de macht nooit volledig aanvaard door de Franse royalisten die het afgezette Huis Bourbon steunden, noch door andere Europese monarchieën. Uiteindelijk werden Napoleons legers verslagen en werd hij gedwongen afstand te doen van de troon en in ballingschap te gaan. Hoewel Napoleons neef uiteindelijk de Bonapartistische monarchie voor een tijd herstelde, kan zijn machtsovername wellicht beter worden beschreven in de context van een civiele dictatuur, zoals beschreven in het volgende hoofdstuk.

Vergelijking met civiele dictatuurEdit

Een militaire dictatuur verschilt ook om een aantal redenen van een civiele dictatuur: hun beweegredenen om de macht te grijpen, de instellingen waarmee zij hun bewind organiseren en de manieren waarop zij de macht achterlaten. Een militaire dictatuur ziet zichzelf vaak als de redder van de natie van corrupte of kortzichtige burgerpolitici en rechtvaardigt haar positie als “neutrale” scheidsrechter op grond van het feit dat zij deel uitmaakt van de strijdkrachten, die in veel landen officieel geacht worden apolitieke instellingen te zijn. Veel juntas dragen bijvoorbeeld titels als “Comité voor Nationaal Herstel”, of “Nationaal Bevrijdingscomité”. Militaire leiders regeren vaak als een junta, waarbij zij een van henzelf als hoofd kiezen.