Narratieve therapie
Identiteit opnieuw creëren
De narratieve therapeut richt zich op het helpen van mensen bij het creëren van verhalen over zichzelf, over hun identiteit, die nuttig voor hen zijn. Dit werk van “her-auteurschap van identiteit” helpt mensen hun waarden te identificeren en de vaardigheden en kennis te identificeren om deze waarden uit te leven door middel van het vaardige gebruik van luisteren en vragen stellen door de therapeut. Door het proces van het identificeren van de geschiedenis van waarden in het leven van mensen, zijn de therapeut en de cliënt in staat om samen een nieuw verhaal over de persoon te schrijven.24
Het verhaal dat mensen over zichzelf vertellen en dat over hen wordt verteld is belangrijk in deze benadering, die stelt dat het verhaal van iemands identiteit kan bepalen wat zij denken dat mogelijk is voor zichzelf. Het narratieve proces stelt mensen in staat om te identificeren welke waarden belangrijk voor hen zijn en hoe ze hun eigen vaardigheden en kennis zouden kunnen gebruiken om deze waarden te leven.36
Dit omvat een focus op “unieke uitkomsten” (een term van Erving Goffman) of uitzonderingen op het probleem die niet voorspeld zouden worden door het verhaal of het verhaal van het probleem zelf.
Etworden gesprekken geëxternaliseerd
Het concept van identiteit is belangrijk in narratieve therapie. De benadering is er niet op gericht de identiteit van mensen te verwarren met de problemen waarmee ze te maken hebben of de fouten die ze hebben gemaakt. De benadering probeert eerder modernistische, essentialistische opvattingen van het zelf te vermijden die mensen doen geloven dat er een biologisch bepaald “ware zelf” of “ware aard” bestaat. In plaats daarvan kan de identiteit, die in de eerste plaats als sociaal wordt gezien, worden veranderd op basis van de keuzes die mensen maken.
Om de identiteit van mensen te scheiden van de problemen waarmee ze te maken hebben, maakt narratieve therapie gebruik van externaliserende gesprekken. Het proces van externaliseren stelt mensen in staat om na te denken over hun relatie met problemen; vandaar het narratieve motto: “De persoon is niet het probleem, het probleem is het probleem.” De sterke punten of positieve eigenschappen van een persoon worden ook geëxternaliseerd, waardoor mensen zich kunnen bezighouden met de constructie en uitvoering van voorkeursidentiteiten.
Een externaliserende nadruk houdt in dat een probleem wordt benoemd, zodat een persoon de effecten van het probleem in zijn leven kan beoordelen, kan analyseren hoe het probleem in zijn leven functioneert of werkt, en uiteindelijk zijn relatie tot het probleem kan kiezen.
“Statement of Position Map “Edit
In een narratieve benadering streeft de therapeut naar een collaboratieve therapeutische houding in plaats van mensen ideeën op te dringen door ze advies te geven. Michael White ontwikkelde een gesprekskaart genaamd een “Statement of Position Map”, ontworpen om de cliënt zijn eigen evaluatie van de problemen en ontwikkelingen in zijn leven te ontlokken. Zowel de therapeut als de cliënt worden geacht waardevolle informatie te hebben die relevant is voor het proces en de inhoud van het therapeutisch gesprek. Door een houding van nieuwsgierigheid en samenwerking aan te nemen, probeert de therapeut de mensen de impliciete boodschap mee te geven dat ze al kennis en vaardigheden hebben om de problemen waarmee ze geconfronteerd worden op te lossen. Wanneer mensen oplossingen voor hun eigen problemen ontwikkelen op basis van hun eigen waarden, kunnen ze veel meer gecommitteerd raken aan het implementeren van deze oplossingen.
Remembering practiceEdit
Narrative therapy identificeert dat identiteiten sociale verworvenheden zijn en de praktijk van re-membering haalt diegenen dichterbij die het voorkeursverhaal van een persoon over zichzelf ondersteunen en dis-engages die de persoon niet ondersteunen.
Afwezig maar implicietEdit
Het werk van Jacques Derrida indachtig, was Michael White nieuwsgierig naar de waarden die impliciet waren in de pijn, het gevoel van falen en de daden van mensen. Vaak voelen mensen pijn of falen alleen in relatie tot hun waarden, hoe zij hun relaties of leven het liefst zouden zien. Verder zijn er vaak vastgelopen initiatieven die mensen in hun leven nemen die ook worden geleid door impliciete waarden.
Outsider witnesses mapEdit
In deze specifieke narratieve praktijk of gesprek zijn outsider witnesses uitgenodigde toehoorders bij een consult. Vaak zijn het vrienden van de consultvragende persoon of vroegere cliënten van de therapeut die hun eigen kennis en ervaring hebben met het probleem in kwestie. Tijdens het eerste gesprek, tussen therapeut en gesprekspartner, luistert de buitenstaander zonder commentaar te geven.
Daarna interviewt de therapeut de buitenstaander met de instructie geen kritiek te leveren of te evalueren of een verklaring af te leggen over wat hij zojuist heeft gehoord, maar in plaats daarvan te zeggen welke zin of welk beeld hem of haar opviel, gevolgd door eventuele resonanties tussen zijn of haar levensworstelingen en die waarvan hij zojuist getuige is geweest. Tenslotte wordt de buitenstaander gevraagd op welke manier hij of zij een verschuiving voelt in hoe hij of zij zichzelf ervaart ten opzichte van het moment dat hij of zij de kamer binnenkwam.
Daarna wendt de therapeut zich op soortgelijke wijze tot de gesprekspartner, die de hele tijd heeft geluisterd, en ondervraagt hem of haar over welke beelden of zinnen opvielen in het zojuist gehoorde gesprek en welke resonanties een snaar in hem of haar hebben geraakt.
Op het einde is een gesprek met een buitenstaander als getuige vaak lonend voor de getuige. Maar voor de gesprekspartner zijn de uitkomsten opmerkelijk: hij leert dat hij niet de enige is met dit probleem, en hij krijgt nieuwe beelden en kennis over het probleem en de door hem gekozen alternatieve richting in het leven. Het belangrijkste doel van de narratieve therapie is om in te gaan op de problemen van mensen door een alternatieve beste oplossing te bieden.