National Constitution Center
Door Richard R. Beeman, Ph.D.
Hoewel wij ons vandaag de dag verbazen over de buitengewone prestatie van onze Founding Fathers, was hun eigen reactie op de Amerikaanse grondwet, toen deze ter ondertekening aan hen werd voorgelegd, aanzienlijk minder enthousiast. Benjamin Franklin, de optimist bij uitstek, zelfs op 81-jarige leeftijd, gaf in zijn laatste toespraak voor de grondwettelijke conventie een voor hem opmerkelijk gematigd oordeel: “…wanneer je een aantal mannen bijeenbrengt om het voordeel te genieten van hun gezamenlijke wijsheid, dan verzamel je onvermijdelijk met die mannen, al hun vooroordelen, hun hartstochten, hun meningsfouten, hun plaatselijke belangen en hun zelfzuchtige opvattingen.” Hij achtte het onmogelijk om van zo’n bijeenkomst een “perfecte productie” te verwachten, maar hij geloofde dat de Grondwet die zij zojuist hadden opgesteld, “met al zijn gebreken”, beter was dan elk alternatief dat waarschijnlijk naar voren zou komen.
Nagenoeg alle afgevaardigden hadden bezwaren, maar overtuigd door Franklins logica, zetten zij hun twijfels opzij en zetten hun handtekening onder de Grondwet. Hun grootste zorg was de tendens in bijna alle delen van het jonge land naar wanorde en desintegratie. De Amerikanen hadden de doctrine van de volkssoevereiniteit – de “democratie” – gebruikt als motief voor hun succesvolle opstand tegen het Engelse gezag in 1776. Maar ze hadden de vraag die sindsdien alle naties die een democratische regering nastreefden, heeft beziggehouden, nog niet volledig beantwoord: hoe principes van de meerderheidsregel van het volk toe te passen en tegelijk stabiele regeringen in stand te houden die de rechten en vrijheden van alle burgers beschermen.
Weinigen geloofden dat een nieuwe federale grondwet alleen voldoende zou zijn om een verenigde natie te creëren uit een verzameling onafhankelijke republieken, verspreid over een enorme fysieke ruimte, buitengewoon divers in hun economische belangen, regionale loyaliteiten, en etnische en religieuze gehechtheid. En na 1787 zouden er nieuwe tekenen van wanorde zijn die de Amerikanen eraan zouden herinneren welk een onvolledige en onstabiele nationale structuur zij hadden gecreëerd: Kolonisten in het westen van Pennsylvania kwamen in 1794 in opstand vanwege belastingen op hun plaatselijk gedistilleerde whisky; in het westen van North Carolina waren er mislukte pogingen om een onafhankelijke republiek van “Franklin” te stichten, die een bondgenootschap met Spanje zou aangaan om zijn onafhankelijkheid van de Verenigde Staten te verzekeren; er waren aanhoudende conflicten met Indianen over de hele westelijke grens en een toenemende angst voor onrust onder slaven, vooral toen het nieuws van de door slaven geleide revolutie in Haïti de Amerikaanse kusten bereikte.
Maar hoe broos het federale bouwwerk van Amerika ook was ten tijde van de stichting, er was veel in de cultuur en de omgeving dat bijdroeg aan een nationale consensus en cohesie: een gemeenschappelijke taal; een solide geloof in de principes van het Engelse gewoonterecht en constitutionalisme; een wijdverbreide toewijding (zij het in verschillende vormen) aan de protestantse religie; een gedeelde revolutionaire ervaring; en, misschien wel het belangrijkst, een economische omgeving die de meeste vrije, blanke Amerikanen zo niet grote rijkdom, dan toch een onafhankelijke voorziening beloofde.
De Amerikaanse staatslieden die de generatie van de grondleggers opvolgden, dienden hun land met een zelfbewust besef dat de uitdagingen om een democratische unie in stand te houden na 1787 net zo groot waren als daarvoor. Sommige aspecten van hun programma om een natie op te bouwen – hun voortdurende tolerantie van slavernij en hun genocidale beleid ten opzichte van de Amerikaanse Indianen – zijn geschikte objecten van nationale schaamte, niet van eer. Maar staatslieden van opeenvolgende generaties – Lincoln voorop – zouden de zoektocht naar een “meer perfecte unie” voortzetten.
Zo succesvol zijn we geweest in het opbouwen van een krachtige en samenhangende democratische natiestaat in het Amerika van na de burgeroorlog, dat de meeste Amerikanen tegenwoordig aannemen dat principes van democratie en nationale harmonie op de een of andere manier van nature hand in hand gaan. Maar als wij rondkijken in de rest van de wereld in het post-Sovjettijdperk, zien wij overvloedig bewijs dat democratische revoluties niet onvermijdelijk leiden tot nationale harmonie of universele rechtvaardigheid. Wij zien dat de uitdrukking van de “volkswil” een kakofonie van tegenstrijdige stemmen kan veroorzaken, waardoor velen in verwarring raken over de ware betekenis van de meerderheidsregel. Op veel te veel plaatsen in de wereld is de uitdrukking van de “volkswil” vandaag de dag niets anders dan het ontketenen van primordiale krachten van tribale en religieuze identiteit, die het doel van het opbouwen van stabiele en consensuele regeringen verder in de war sturen.
Als we kijken naar de staat van onze federale unie 211 jaar nadat de grondleggers hun werk hebben voltooid, is er reden tot tevredenheid dat we veel van de plagen die zoveel andere samenlevingen teisteren hebben weten te vermijden, maar dit is nauwelijks reden tot zelfgenoegzaamheid. Zeker, de Amerikaanse grondwet zelf heeft niet alleen de crises overleefd waarmee zij in het verleden werd geconfronteerd, maar is daardoor zelf het krachtigste symbool van eenheid van onze natie geworden – een veel verkieslijker alternatief voor een monarch of een nationale godsdienst, de instellingen waarop de meeste naties over de hele wereld zich hebben gebaseerd. Bovendien is onze grondwet een sterker en beter document dan toen hij in eerste instantie door de Conventie van Philadelphia werd opgesteld. Door het wijzigingsproces (met name door de 13e, 14e, 15e en 19e Amendementen) is de Grondwet de beschermer geworden van de rechten van alle mensen, en niet slechts van een deel van de mensen.
Aan de andere kant zijn de uitdagingen voor de nationale eenheid onder onze Grondwet, als dat al het geval is, veel groter dan die waarvoor de jonge natie in 1787 zich gesteld zag. Hoewel de nieuwe natie naar de maatstaven van de 18e eeuw pluralistisch was, ziet Amerika er in 1998 heel anders uit dan oorspronkelijk: we zijn niet langer een volk dat verenigd is door een gemeenschappelijke taal, godsdienst of cultuur; en hoewel ons algemene niveau van materiële welvaart naar de maatstaven van alle tijden verbijsterend is, vormt de groeiende kloof tussen arm en rijk misschien wel de ernstigste bedreiging voor een gemeenschappelijke definitie van het “nastreven van geluk”.”
De omstandigheden die ons gevoel van natie-zijn dreigen te ondermijnen, verbonden met het debat over slavernij en tot uiting komend in intense sectionele conflicten in het tijdperk vóór de Burgeroorlog, zijn vandaag zowel complexer als diffuser. Sommige van de huidige omstandigheden maken deel uit van de tragische erfenis van de slavernij – een raciaal klimaat dat maar al te vaak wordt gekenmerkt door wederzijds wantrouwen en onbegrip en een toestand van wanhopige armoede in onze binnensteden waardoor veel jonge mensen zo vervreemd zijn geraakt dat elke standaarddefinitie van burgerschap betekenisloos wordt. Meer algemeen, maar op lange termijn misschien even alarmerend, hebben tientallen miljoenen Amerikanen zich laten afschrikken door de corrumperende effecten van geld op het politieke systeem. Gebombardeerd met negatieve reclame over hun kandidaten, uiten zij hun gevoelens van vervreemding door op de verkiezingsdag thuis te blijven.
Als er één les uit dit alles te trekken valt, dan is het wel dat onze Grondwet noch een zichzelf werkend, noch een zichzelf corrigerend document is. Het vereist de voortdurende aandacht en toewijding van alle burgers. Er is een verhaal, dat vaak wordt verteld, dat Benjamin Franklin bij het verlaten van de Constitutionele Conventie werd benaderd door een groep burgers die vroegen wat voor regering de afgevaardigden hadden ingesteld. Zijn antwoord luidde: “Een republiek, als je het kunt behouden.” De beknoptheid van dat antwoord mag ons er niet toe brengen de essentiële betekenis ervan te onderschatten: democratische republieken zijn niet alleen gebaseerd op de instemming van het volk, zij zijn ook absoluut afhankelijk van de actieve en geïnformeerde betrokkenheid van het volk voor hun blijvende goede gezondheid.
Dr. Richard Beeman is hoogleraar geschiedenis en decaan van het College of Arts and Sciences aan de Universiteit van Pennsylvania. De universiteit is de academische partner van de NCC, en voor het jaar 1997 – 98. Dr. Beeman fungeert als vice-voorzitter van ons Distinguished Scholars Advisory Panel.