Opening the doors to glory
Als The Doors alleen deze plaat hadden opgenomen, zou hun legende en hun zanger, Jim Morrison, nog net zo groot zijn. Een van de grootste debuten in de geschiedenis, The Doors is een oproep tot rebellie en de opstandigheid door de band die het beeld was van alle gevaren rond jeugd en rock.
Als het muzikaal perfect klinkt, komt dat omdat de band deze nummers meer dan een jaar had gespeeld in plaatsen als de Whiskey A Go Go in Los Angeles. Daar ontwikkelde Morrison zijn gevoel voor theatraliteit, waardoor hij uit de club werd gezet toen hij Oedipus imiteerde en schreeuwde: “Moeder?, Ja zoon…Ik wil je neuken”. Ondanks het feit dat de montage van de plaat dat gedeelte onhoorbaar maakte, is The End nog steeds een van de meest verontrustend mooie nummers in de geschiedenis van de rock, en dient het zowel ter ondersteuning van Freud’s seksuele theorieën als als een uitstekende soundtrack voor de waanzin van de Vietnam oorlog in een film als Apocalypse Now. Natuurlijk gaat het album veel verder dan The End, bewijs daarvan zijn enkele andere nummers op het album: Light My Fire, Break On Through (To the Other Side), en The Crystal Ship.
De plaat werd opgenomen in augustus 1966 terwijl The Doors speelden in de Whiskey A Go Go, het grootste deel van hun repertoire was gecomponeerd door Morrison, maar vlak voordat ze begonnen met opnemen, vertelde hij de band om hun eigen nummers te brengen en ook om al het gewicht van zijn rug te nemen. De ijverigste was gitarist Robby Krieger, die bij zijn eerste poging een van de meest gedenkwaardige nummers van de 20e eeuw componeerde, Light My Fire. Toen hij het nummer naar de repetitie bracht waren ze opgetogen en leverden hun bijdragen, Morrison maakte de tekst af met eigen stukken als “the funeral pyre”, terwijl Ray Manzarek verantwoordelijk was voor de afwerking van het geweldige intro waarin hij zijn klassieke training laat horen.
Krieger schittert gedurende het hele album met zijn SG ingeplugd in een Fender Twin Reverb zonder enige andere accessoires dan de magie in zijn vingers. In The End zie je de invloeden van Ravi Shankar en Coltrane terug in zijn muziek, waardoor het zijn eigen stijl krijgt, bij de solo in Light My Fire kunnen we spreken van wat de zigeuners ‘duende’ (betoverend) noemen en Break On Through laat horen dat hij ook in staat is tot riffs waar Elmore James trots op zou zijn. Maar deze plaat is meer dan alleen de populaire nummers, The Crystal Ship is één van de beste ballads uit hun carrière, Twentieth Century Fox, I Looked at You en Take It As Easy As It Comes zijn onweerstaanbaar (naast uniek, samen met Light My Fire, de enige tracks die een bas bevatten, met dank aan Larry Knechtel), terwijl End of the Night hypnotiserend is in zijn schoonheid. Dan zijn er nog de twee fantastische covers op de plaat, de wilde blues van Back Door Man, van Willie Dixon, en het circus/cabaret gevoel van Alabama Song (Whiskey Bar), van Bertolt Brecht en Kurt Weill.
The Doors was een reuzenstap in het veranderen van rock in iets serieus en kunstzinnigs, een vorm van expressie met eigen regels. De release in januari 1967 was de opmaat voor de psychedelische explosie van ’67, en de best mogelijke blik op de grote dingen die nog zouden komen in datzelfde jaar, van Sgt. Pepper’s, tot Are You Experienced?, tot de debuten van Velvet Underground en Pink Floyd.