Patricia Neal: een biografie

Actrice Patricia Neal, die zondag 8 aug. 2010 op 84-jarige leeftijd overleed, heeft tijdens haar illustere toneel- en filmcarrière het leven van velen geraakt. Maar ze raakte nog meer levens door de hoop en inspiratie die ze bracht aan patiënten in het revalidatiecentrum dat naar haar vernoemd is in haar geboorteplaats Knoxville, Tennessee. Het Patricia Neal Rehabilitation Center, geopend in 1978 in het Fort Sanders Regional Medical Center, verzorgt patiënten die lijden aan handicaps en traumatische gebeurtenissen in het leven, zoals beroertes, ruggenmergletsels en hersenletsel. Ms. Neal, die zelf een beroerte overleefde, was een frequent bezoeker van het centrum.

In 1965, midden in een succesvolle filmcarrière, kreeg Ms. Neal drie zware beroertes. Weinigen hadden kunnen voorzien dat ze haar carrière zou hervatten, of dat ze een overvloedig leven zou leiden als artieste en schrijfster die van reizen hield en bekend stond om haar elegantie, doorzettingsvermogen en gevoel voor humor. In feite waren velen ervan overtuigd dat ze was overleden na het trauma van de beroertes. “Patricia Neal, 39, de Oscar-winnende beste actrice van vorig jaar, die vijf prijzen won met haar eerste Broadway optreden in 1947, stierf afgelopen nacht om middernacht in het UCLA Medical Center,” luidde een kop op de voorpagina van Variety van 22 februari 1965. Hoewel de krantenredactie en vele anderen dachten dat ze gestorven was, weigerde Patricia Neal dat haar lot te laten zijn. Ze bleef 21 dagen in coma na de beroertes en weigerde op te geven.

“Ik denk dat ik koppig geboren ben, dat is alles,” zei ze. “Ik ben vele malen bijna gestorven aan gebroken harten… toen mijn dochter Olivia stierf, toen mijn zoontje Theo werd aangereden door een auto, en toen ik mijn beroertes kreeg. Er waren velen die niet dachten dat ik het zou redden. Ik moest een operatie ondergaan die zeven uur duurde, en ik weet heel goed dat mijn dokter dacht dat ik er middenin zou instorten; maar zoals ik hem later vertelde, wij Tennessee hillbillies storten niet zo gemakkelijk in, dus ik bleef in leven.”

Patsy Louise Neal werd geboren op 20 januari 1926. Al in haar jeugd, toen ze opgroeide in Knoxville, Tennessee, onderkende ze haar belangstelling voor acteren en reciteerde ze regelmatig monologen in de kerk en op andere bijeenkomsten. Als kerstcadeau van haar ouders kreeg ze acteerles toen ze 12 was. Haar lerares was Emily Mahan Faust uit Knoxville. Neal rekende Faust en haar schoolcoach, Alvina Krause, tot haar grootste inspiratiebronnen.

Na twee jaar aan de Northwestern University en zomertheaterwerk in Pennsylvania, vertrok Miss Neal naar New York. Ze kreeg haar eerste baan als invalster voor de twee vrouwelijke hoofdrollen in Voice of the Turtle. Nu ze zichzelf Patricia noemde in plaats van Patsy Louise, werd ze door de Theatre Guild gecast in de zomertheaterproductie van Devil Take the Whistler, waar ze werd gezien door Lillian Hellman, Richard Rodgers, en Eugene O’Neill. Kort daarna nam ze een aanbod van juffrouw Hellman aan om in Another Part of the Forest te spelen, waarvoor ze verschillende prijzen kreeg, waaronder een Tony en de Drama Critics Award voor Beste Nieuwe Actrice. Ze was een ster geworden, en ze was nog geen 20.

Haar triomfantelijke succes op het toneel in 1946 leidde tot vele aanbiedingen uit Hollywood, waar Miss Neal tekende bij Warner Brothers en 13 films ging maken in de volgende vier jaar, waaronder John Loves Mary en The Hasty Heart met Ronald Reagan, The Fountainhead en Bright Leaf met Gary Cooper, Diplomatic Courier met Tyrone Powers, en Operation Pacific met John Wayne. Terwijl ze in films bleef spelen, zowel in Hollywood als in Engeland, keerde ze af en toe terug naar het toneel, waar ze The Children’s Hour, A Room Full of Roses, Suddenly Last Summer, en The Miracle Worker speelde. Ze ontmoette schrijver Roald Dahl in deze tijd, en ze trouwden op 2 juli 1953.

Maar drie keer sloeg de tragedie toe. Een taxi reed hun zoontje Theo aan toen hij in zijn kinderwagen zat en veroorzaakte ernstige verwondingen, waardoor hij uitgebreid moest revalideren. De oudste van vijf kinderen, Olivia, kreeg encefalitis door de mazelen en stierf toen ze zeven jaar oud was. Miss Neal besloot door te gaan met haar leven, zette haar acteercarrière voort en won een Academy Award (Oscar) als Beste Actrice in 1964 voor haar optreden met Paul
Newman in Hud, en filmde daarna In Harm’s Way met John Wayne, Kirk Douglas, Henry Fonda, en Larry Hagman.

Op het hoogtepunt van haar succes, toen ze was gaan samenwerken met regisseur John Ford, Anne Bancroft, en Eddie Albert aan MGM’s Seven Women, sloeg de tragedie weer toe. Op 17 februari 1965, toen ze drie maanden zwanger was, kreeg ze een reeks beroertes die haar gedeeltelijk verlamd achterlieten. Onverschrokken begon Miss Neal aan een succesvolle strijd door jaren van revalidatie. Haar vijfde kind, Lucy, werd gezond geboren.

Miss Neal keerde terug naar haar carrière en ontving een Academy Award nominatie voor The Subject Was Roses met Martin Sheen. Voorname televisierollen, waaronder The Homecoming, The Lou Gehrig Story en All’s Quiet on the Western Front, leverden haar drie Emmy-nominaties op.

In 1978 werd in het Fort Sanders Regional Medical Center het Patricia Neal Rehabilitation Center in Knoxville, Tennessee ingewijd. Sindsdien heeft het centrum meer dan 28.000 klinische patiënten en 86.000 poliklinische patiënten geholpen bij het opnieuw leren lopen, praten, eten en zelfstandig leven na een beroerte, traumatisch letsel en ziekte. Miss Neal is een kampioen geworden op het gebied van revalidatie en een wereldwijd symbool van hoop en overwinning voor slachtoffers van een beroerte en anderen met een handicap.

“Ik heb veel lessen geleerd in het leven, maar de belangrijkste is deze – vasthoudend en vastberaden zijn, zelfs op oudere leeftijd,” zei Miss Neal. Ze zette haar acteercarrière voort, naast het vele reizen en geven van lezingen. Haar autobiografie, As I Am, werd in 1988 gepubliceerd door Simon & Schuster en is over de hele wereld herdrukt. Ze verscheen met Glenn Close in de film Cookie’s Fortune in 1999, en was te zien in Lifetime’s televisiefilm Flying By met Billy Ray Cyrus in 2009.

Miss Neal bezocht tot haar dood elk jaar het Patricia Neal Rehabilitation Center. Deze bezoeken waren een bron van grote inspiratie voor de patiënten en het personeel. Ze pauzeerde om het verhaal van elke patiënt te horen, applaudisseerde voor hun triomfen over tegenslagen, en moedigde hen aan om door te gaan met de strijd. Miss Neal’s vasthoudendheid en vastberadenheid zijn een blijvende erfenis voor het Centrum dat haar naam draagt.

Aan de vooravond van haar dood zei Miss Neal tegen haar familie: “Ik heb een heerlijke tijd gehad.”

Filmografie

Broadway:

• Another Part of the Forest (1946)
• The Children’s Hour (1952)
• A Roomful of Roses (1955)
• The Miracle Worker (1958)
• Suddenly Last Summer (1958, Londen)

Films:

• John Loves Mary (1949)
• The Fountainhead (1949)
• The Hasty Heart (1949)
• The Breaking Point (1950)
• Bright Leaf (1950)
• Three Secrets (1950)
• Operation Pacific (1951)
• Raton Pass (1951)
• Weekend met vader (1951)
• The Day the Earth Stood Still (1951)
• Something for the Birds (1952)
• Diplomatic Courier (1952)
• Washington Story (1952)
• A Face in the Crowd (1957)
• Breakfast at Tiffany’s (1961)
• Hud (1963)
• Psych ’59 (1964)
• In Harm’s Way (1965)
• The Subject Was Roses (1968)
• The Night Digger (1971)
• Baxter (1973)
• Happy Mother’s Day, Love George (1973)
• Widow’s Nest (1976)
• The Passage (1979)
• Ghost Story (1981)
• An Unremarkable Life (1989)
• Cookie’s Fortune (1999)

Televisie:

• The Homecoming (1971)
• Little House on the Prairie (1975)
• Including Me (1977)
• Tailgunner Joe (1977)
• The Bastard (1978)
• All Quiet on the Western Front (1979)
• The Nun Story (1981)
• The Country Girl (BBC Television)
• Days & Nights of Bee Finsternmaker (BBC)
• The Royal Family (BBC)
• Clash by Night (BBC)
• Murder, She Wrote (1990)
• A Mother’s Right (1992)
• Heidi (1993)

Commercials:

Maxim
Anacin

Voorwerp van TV-film:

The Patricia Neal Story (1981), Starring Glenda Jackson

Honors:

Another Part of the Forest – NY Critic’s Award, Tony Look Magazine’s Best New Actress

In Harm’s Way – British Academy Award

The Subject Was Roses – Academy Award Nominatie

Hud – Academy Award, Best Actress; NY Film Critic’s Award British Academy Award, Best Foreign Actress