Position Statement 58: Levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating voor jeugdige delinquenten | Mental Health America
Beleid
Mental Health America (MHA) is tegen levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating voor jeugdige delinquenten en opkomende volwassenen — personen in de leeftijd tussen 18 en 25 jaar. Dergelijke straffen zijn niet in overeenstemming met de doelstellingen die gewoonlijk aan straffen ten grondslag liggen: afschrikking, vergelding, onbekwaamheid of rehabilitatie.
Achtergrond
De Verenigde Staten is een van de weinige landen ter wereld waar het is toegestaan jeugdige delinquenten tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating te veroordelen, een van de twee landen waar momenteel mensen worden opgesloten voor misdaden die als minderjarige zijn begaan, en het enige land waarvan bekend is dat het nog steeds jeugdige delinquenten tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating veroordeelt. Er zijn momenteel ten minste 2100 jeugdige delinquenten die in Amerikaanse gevangenissen levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating uitzitten. Op nationaal niveau kreeg 59% van deze personen hun straf voor hun allereerste strafrechtelijke veroordeling. 16% van hen was tussen de 13 en 15 jaar oud toen zij hun misdaden pleegden, en 26% werd veroordeeld op grond van een aanklacht wegens moord zonder dat zij een wapen droegen of de trekker overhaalden.
Onze samenleving erkent dat jongeren verschillen van volwassenen wat betreft hun besluitvaardigheid, zoals blijkt uit wetten inzake stemmen, autorijden, toegang tot alcoholische dranken, en toestemming voor behandeling. Ontwikkelingen in de psychologie en de neurowetenschappen ondersteunen dit onderscheid en blijven fundamentele verschillen tussen jongeren en volwassenen aantonen. Adolescenten scoren consequent lager dan volwassenen in zowel “impulscontrole” als “onderdrukking van agressie”. Bij het evalueren van beslissingen zijn adolescenten minder geneigd dan volwassenen om zowel de risico’s als de voordelen te evalueren, de gevolgen op lange termijn te begrijpen en alternatieve opties te onderzoeken. Adolescenten zijn ook minder “toekomstgericht” dan volwassenen en hebben minder “vermogen om gevolgen op korte en lange termijn te overzien” of om “rekening te houden met het perspectief van anderen”. Deze bevindingen en het steeds groeiende aantal onderzoeken bevestigen dat jongeren in vergelijking met volwassenen minder goed in staat zijn tot zelfbeheersing, minder goed in staat zijn risicovol gedrag te vermijden door alternatieve handelingen te overwegen, en minder aandacht hebben voor de gevolgen van impulsieve handelingen. Het is belangrijk te benadrukken dat de wetenschap van de hersenontwikkeling die deze bevindingen ondersteunt, al meer dan twintig jaar vaststaat.
Biologisch gezien zijn de hersenen van adolescenten nog in ontwikkeling, met name in gebieden die in verband worden gebracht met functies van hogere orde, zoals impulscontrole, planning en het vermijden van risico’s. Het karakter en de persoonlijkheid van een jongere zijn nog niet volledig gevormd omdat hun hersenen nog in ontwikkeling zijn. Bijgevolg zijn “minderjarigen beter in staat te veranderen dan volwassenen, en is het minder waarschijnlijk dat hun daden getuigen van een “onherroepelijk verdorven karakter”. Zowel in Roper als in Graham erkende het Hooggerechtshof dat adolescenten hervormd kunnen worden en antisociaal gedrag kunnen ontgroeien naarmate “de individuele identiteit vaste vorm krijgt”. Onderzoek toont aan dat de meerderheid van de jeugdige delinquenten met antisociale risicofactoren geen criminele volwassenen zullen worden.
Opkomende volwassenen bevinden zich ook in een fase van zware hersenontwikkeling. De hersenen blijven zich ontwikkelen tot de leeftijd van 25 jaar. Tot die tijd blijven “psychosociale capaciteiten die de besluitvorming verbeteren en het nemen van risico’s matigen – zoals impulscontrole, emotieregulatie, uitstel van bevrediging en weerstand tegen beïnvloeding door leeftijdgenoten – tot ver in de volwassenheid rijpen”. Hieruit volgt dat, gebruikmakend van dezelfde logica die het Hof in Graham gebruikte, opkomende volwassenen niet mogen worden onderworpen aan de verplichte levenslange gevangenisstraf zonder voorwaardelijke vrijlating.
Het VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind, dat door 192 landen is geratificeerd, verbiedt uitdrukkelijk het opleggen van levenslange gevangenisstraf zonder voorwaardelijke vrijlating voor misdaden gepleegd door jeugdige delinquenten. Dergelijke vonnissen vormen ook een schending van andere internationale verdragen, waaronder:
- Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten
- United Nations Standard Minimum Rules for the Administration of Juvenile Justice
- United Nations Guidelines for the Prevention of Juvenile Delinquency
- United Nations Convention Against Torture and Other Cruel, Onmenselijke of Vernederende Behandeling
- Amerikaanse Verklaring van de Rechten van de Mens
- Inter-Amerikaans Verdrag ter Voorkoming en Bestraffing van Foltering
In de afgelopen tien jaar heeft het Hooggerechtshof erkend dat minderjarigen inherent verschillen van volwassenen. In de eerste plaats verklaarde het Hof in de zaak Roper v. Simmons de doodstraf voor minderjarigen ongrondwettig. De redenering van het Hof was deels gebaseerd op het evoluerende inzicht van de maatschappij in de ontwikkeling van de hersenen van adolescenten en het toegenomen potentieel voor verandering en rehabilitatie. In zijn meerderheidsoverweging zei rechter Kennedy: “Het zou misleidend zijn om de tekortkomingen van een minderjarige gelijk te stellen aan die van een volwassene, want er bestaat een reëelere mogelijkheid dat de tekortkomingen in het karakter van een minderjarige hervormd zullen worden”. Roper v. Simmons, 543 U.S. 551, 125 S.Ct. 1183, 1195 (2005). Na Roper oordeelde het Hof in Graham v. Florida dat levenslang zonder vervroegde vrijlating niet kan worden gebruikt als straf voor minderjarigen die veroordeeld zijn voor misdrijven die geen moord zijn. In zijn meerderheidsoverweging merkte rechter Kennedy eerst op dat minderjarige verdachten van andere delicten dan doodslag een “tweemaal verminderde toerekeningsvatbaarheid” hebben, alvorens te concluderen dat “het Achtste Amendement niet toestaat” dat de staat deze verdachten de “kans ontzegt om later aan te tonen dat hij geschikt is om opnieuw deel te nemen aan de samenleving, uitsluitend op grond van een misdrijf van andere aard dan doodslag dat hij heeft begaan toen hij in de ogen van de wet een kind was”. Graham v. Florida, 560 U.S. 48, 68, 79 (2010). Justitie Kennedy merkte verder op dat de staat jeugdige verdachten “een zinvolle kans op vrijlating” moet bieden. Graham, 560 U.S. at 75.
Het Hof keerde terug naar de kwestie van jeugdige levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating in Miller v. Alabama, 132 S. Ct. 2455 (2012). In Miller boog het Hof zich over een betwisting van verplichte veroordelingen van minderjarigen tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating voor moorddelicten. In Miller bepaalde het Hof dat verplichte veroordelingen tot levenslange gevangenisstraf zonder voorwaardelijke vrijlating categorisch ongrondwettelijk zijn indien toegepast op jeugdige verdachten. In haar meerderheidsoverweging merkte rechter Kagan op dat de verplichte levenslange gevangenisstraf zonder vervroegde vrijlating voor minderjarigen “de jeugd … irrelevant maakt voor het opleggen van de zwaarste gevangenisstraf, een dergelijke regeling houdt een te groot risico in van onevenredige bestraffing”. Miller, 132 S. Ct. bij 2469. Het Miller Hof ging niet in op de vraag of levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating ooit gebruikt zou kunnen worden voor minderjarigen, hoewel rechter Kagan waarschuwde dat “passende gelegenheden…niet vaak zullen voorkomen”. Id.
Afzonderlijk geschreven, richtte rechter Breyer zich specifiek op de kwestie van moord met voorbedachten rade, de aanklacht waarvoor een van de jongeren in kwestie in Miller was veroordeeld. Justice Breyer betoogde dat “er geen basis is voor het opleggen van een levenslange gevangenisstraf zonder voorwaardelijke vrijlating aan een minderjarige die niet zelf heeft gedood of van plan was te doden”. Miller, 132 S. Ct. at 2477 (Breyer, J concurring).
Sommige rechtbanken in staten hebben de dubbelzinnigheid van het Hooggerechtshof over de vraag of minderjarigen überhaupt tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating kunnen worden veroordeeld, zo uitgelegd dat minderjarigen tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating kunnen worden veroordeeld, zolang de straf niet verplicht is. Het Hooggerechtshof van Alabama oordeelde in Wilkerson v. State dat er geen vermoeden is tegen levenslange veroordeling van minderjarigen, zolang de straf niet dwingend is. MHA verzet zich tegen de logica van dergelijke zaken.
Miller ging niet alleen niet in op de vraag of het 8e Amendement levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating voor jeugdigen categorisch verbiedt, maar ging ook niet in op de vraag of de Miller-regel met terugwerkende kracht van toepassing was op jeugdige delinquenten die reeds gevangen zaten. Het ging ook niet in op “de facto” veroordelingen tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating, zoals 70 jaar zonder voorwaardelijke vrijlating. De staten zijn momenteel bezig te reageren op Miller’s verbod op verplichte levenslange opsluiting zonder vervroegde vrijlating voor minderjarigen. In Pennsylvania, het rechtsgebied met de meeste jeugdige delinquenten die levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating moeten uitzitten, heeft het Pennsylvania Supreme Court aangekondigd dat Miller niet met terugwerkende kracht van toepassing is. Anderzijds oordeelde het Hooggerechtshof van Californië dat alle jeugdige verdachten die vóór Miller tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating waren veroordeeld, het recht hadden om een verzoekschrift in te dienen voor herziening van hun vonnis. People v. Caballero, 55 Cal. 4th 262, 291 (2012). De Caballero rechtbank vond ook dat een veroordeling van 110 jaar tot levenslang een de facto veroordeling tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating was en dat de verdachte het recht had om zijn straf te laten herzien onder Miller. Caballero, 55 Cal. 4th at 268.
Inderdaad zijn staatsrechtbanken begonnen te bepalen dat bepaalde vonnissen de facto verplichte levenslange gevangenisstraffen zonder voorwaardelijke vrijlating zijn. Het Hooggerechtshof van Wyoming oordeelde in Bear Cloud v. State dat een levenslange gevangenisstraf met de mogelijkheid van voorwaardelijke vrijlating na 25 jaar voor moord met voorbedachte rade, met een aansluitende straf van 20 jaar voor inbraak met verzwarende omstandigheden, een de facto verplichte levenslange gevangenisstraf zonder voorwaardelijke vrijlating was. Evenzo oordeelde het Colorado Supreme Court in Armstrong v. People dat een straf van 96 jaar het functionele equivalent was van levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating. Het Ohio Supreme Court oordeelde in State v. Moore dat een verplichte straf die de levensverwachting van een jeugdige overtreder overschrijdt, een de facto verplichte levenslange gevangenisstraf is.
Er zijn verschillende wettelijke reacties op Miller gekomen. Nadat het Hooggerechtshof van Massachusetts alle veroordelingen tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating voor jeugdige delinquenten, verplicht of niet, had vernietigd in Diatchenko v. District Attorney for Suffolk District, 1 N.E.3d 270 (Mass 2013), heeft de wetgevende macht van Massachusetts een wetsvoorstel ingediend waarin wordt voorgesteld dat jeugdige delinquenten die zijn veroordeeld voor moord ten minste 35 jaar moeten uitzitten voordat zij in aanmerking komen voor voorwaardelijke vrijlating. Illinois heeft wetgeving voorgesteld waardoor minderjarige delinquenten na 15 jaar voorwaardelijk in aanmerking komen voor levenslange gevangenisstraffen of straffen van meer dan 40 jaar. Wyoming heeft wetgeving aangenomen die voorschrijft dat minderjarigen die levenslang zijn veroordeeld na 25 jaar voorwaardelijk in aanmerking komen. Helaas hebben sommige staten, waaronder Florida, wetgeving voorgesteld maar nog niet aangenomen die de mogelijkheid van voorwaardelijke vrijlating uitstelt tot na het verstrijken van 50 jaar. In april 2014 hadden slechts dertien staten hun wetgeving in overeenstemming gebracht met Miller.
Bij het opleggen van straffen, inclusief het opleggen van gevangenisstraffen, zijn lange tijd vier overwegingen leidend geweest: afschrikking, vergelding, incapacitatie, en rehabilitatie. Geen van deze doelstellingen wordt gediend door het veroordelen van jongeren tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating.
De afschrikkende waarde van levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating is nog niet aangetoond. Het is bijzonder onwaarschijnlijk dat het adolescenten van misdrijven zal weerhouden, omdat zij de neiging hebben in het heden te leven, zichzelf als onoverwinnelijk beschouwen en moeite hebben de langetermijngevolgen van hun gedrag te overzien. Onderzoek heeft uitgewezen dat de dreiging van strafrechtelijke sancties voor volwassenen geen meetbaar effect heeft op jeugdcriminaliteit.
Retributie is gebaseerd op het afstemmen van de zwaarte van de straf op de ernst van het delict. De ernst van de overtreding wordt niet alleen afgemeten aan de daden die de verdachte heeft begaan en de schade die door die daden is veroorzaakt, maar ook aan de geestelijke toestand van de verdachte. Wij weten dat minderjarigen gewoonlijk niet voldoende rijp zijn om de gevolgen van hun daden te begrijpen. Derhalve hebben zij gewoonlijk niet dezelfde bedoelingen als volwassenen, zelfs wanneer zij dezelfde betreurenswaardige handelingen verrichten en dezelfde zeer ernstige gevolgen veroorzaken, waaronder de dood. Bovendien is “levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating een bijzonder zware straf voor een minderjarige,” die “gemiddeld meer jaren en een groter percentage van zijn leven in de gevangenis zal doorbrengen dan een volwassen dader”. Als gevolg van de langere tijd in de gevangenis hebben jongeren die tot levenslang zijn veroordeeld een levensverwachting van 50,6 jaar, 20 jaar minder dan de gemiddelde levensverwachting van een Afro-Amerikaanse man. Vanwege de kortere levensverwachting van jongeren in de gevangenis, kan elke veroordeling die gevangenisstraf na de leeftijd van 50 jaar garandeert, worden beschouwd als een de facto levenslange gevangenisstraf, omdat, voor alle zinvolle doeleinden, het individu waarschijnlijk de rest van zijn leven in de gevangenis zal doorbrengen. Retributieve overwegingen pleiten niet voor levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating.
Ook de doelstellingen van ongeschiktheid en rehabilitatie worden niet gediend door levenslange veroordelingen. Zoals het Hooggerechtshof in Roper v. Simmons erkende, is het veel waarschijnlijker dat een minderjarige kan worden gerehabiliteerd dan een volwassene. Deze rehabilitatie is waarschijnlijk mogelijk door het feit dat de hersenen van adolescenten zich tot laat in de adolescentie blijven ontwikkelen. In die periode vinden er belangrijke veranderingen plaats in de structuur en de werking van de hersenen, met name in de uitvoerende functies van het oordeelsvermogen, de besluitvorming, de afweging van risico en beloning, en de remming van impulsen. Onvrijheidsberoving heeft geen legitiem doel meer wanneer een beklaagde is gerehabiliteerd en niet langer een bedreiging vormt voor de samenleving. Omdat opsluiting duur is, verspilt opsluiting na het punt waarop een verdachte is gerehabiliteerd schaarse overheidsmiddelen zonder enig publiek doel.
Oproep tot actie
MHA moedigt haar leden en bondgenoten aan zich in te zetten voor het intrekken van wetten in die staten die een levenslange gevangenisstraf zonder voorwaardelijke vrijlating toestaan, ervoor te zorgen dat Miller met terugwerkende kracht wordt toegepast, en te voorkomen dat staten Miller proberen te omzeilen door de facto levenslange gevangenisstraffen zonder voorwaardelijke vrijlating op te leggen.
Om ervoor te zorgen dat minderjarigen een “zinvolle kans op vrijlating” hebben, pleit MHA voor een beleid van periodieke herziening van minderjarigen die tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating zijn veroordeeld. Deze herziening moet met terugwerkende kracht gelden voor alle jongeren die momenteel tot levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating zijn veroordeeld, alsook voor jongeren die de facto levenslange gevangenisstraffen uitzitten waardoor hun detentie tot na hun vijftigste verzekerd is. Jongeren zouden uiterlijk op hun dertigste, wanneer hun hersenen en persoonlijkheid volledig ontwikkeld zijn, een herziening van hun straf moeten krijgen. Dit zou het mogelijk maken straffen van 10-15 jaar op te leggen voordat een herziening plaatsvindt, maar zou ervoor zorgen dat de herziening wordt voltooid op een tijdstip waarop het individu volledig ontwikkeld is. Een dergelijke herziening is waarschijnlijker om een juiste weergave te geven van de schuld van het individu en de mate van rehabilitatie.
Voorstanders van geestelijke gezondheid, professionals en andere dienstverleners moeten zich inspannen om ervoor te zorgen dat minderjarigen tijdens hun opsluiting passende diensten krijgen om de problemen te identificeren en te verbeteren die mogelijk tot het misdrijf hebben geleid en die moeten worden aangepakt voordat vrijlating veilig en gepast zal zijn. Pleitbezorgers van geestelijke gezondheid moeten er ook voor zorgen dat er passende diensten beschikbaar zijn in de gemeenschap voor jeugdige delinquenten wanneer ze worden vrijgelaten.
Effectieve periode
De Raad van Bestuur van Mental Health America heeft dit beleid op 13 juni 2019 goedgekeurd. Het zal worden herzien zoals vereist door de Public Policy Committee
Expiration: 31 december 2024
Zie Graham v. Florida, 560 U.S. 48,80 (2010).
Amnesty International: Human Rights Watch. “De rest van hun leven: Life without the Possibility of Parole for Child Offenders in the United States” (2005).
Id.
Id.
Elizabeth Cauffman & Laurence Steinberg, “(Im)maturity of Judgment in Adolescence,” 18 Behav. Sci. & L. 18: 741-754 & tbl. 4 (2000); Zie ook, https://s3.amazonaws.com/academia.edu.documents/30837151/Blakemore_NI_2012.pdf?AWSAccessKeyId=AKIAIWOWYYGZ2Y53UL3A&Expires=1558473097&Signature=lW6P7NQfsiuT49kEXh5CebuM9vw%3D&response-content-disposition=inline%3B%20filename%3DImaging_brain_development_The_adolescent.pdf
Bonnie Halpern-Felsher & Elizabeth Cauffman, “Costs and Benefits of a Decision: Decision-Making Competence in Adolescents and Adults,” J. Applied Developmental Psychol. 22:257, 265, 268 (2001).