The Fall of Cuomolot: Inside the Ill-Fated Kennedy-Cuomo Marriage

Proposing to Kerry Kennedy was een grote stap voor Andrew Cuomo, en tegen de tijd dat hij het deed, op Valentijnsdag, 1990, had hij er veel serieus over nagedacht. Hij had anderen gevraagd er ook goed over na te denken. “Ik ben van plan om Kerry ten huwelijk te vragen,” zei hij tegen de journalisten en P.R. flacks die hij gebruikte als klankbord. “Hoe denk je dat het zal uitpakken?” Sommige van de journalisten waren op zijn best bekenden. Hoewel ze openhartigheid apprecieerden, vonden ze het gesprek over het voorstel vreemd. Waarom zou hij dit intieme plan met hen delen voordat hij het met Kerry besprak? En waarom zich zorgen maken over hoe de media het zouden opvatten?

Kerry, de zevende van de elf kinderen van Robert en Ethel Kennedy, was twee jaar jonger dan Andrew (zij was 30, hij 32), een energieke atlete zoals de meeste van haar broers en zussen, en afgestudeerd aan Brown en de Boston College Law School. Zij was een fervent mensenrechtenactiviste die het voortouw had genomen bij de oprichting van het Robert F. Kennedy Center for Human Rights – een perfecte tegenhanger van Andrew’s eigen groeiende non-profitorganisatie voor daklozen, die hij HELP noemde. Kerry, die gevoeliger was dan sommige van haar broers en zussen, had net een persoonlijk verlies geleden dat haar bijzonder kwetsbaar maakte. Haar oude vriend, die ze had leren kennen toen ze allebei nog student waren op Brown, was doodgevallen aan een hartaanval tijdens een sneeuwballengevecht op de Washington Mall. De twee waren van plan geweest te trouwen; Kerry was berooid en stond open voor een grote, sterke, beschermende man die niet alleen de waarden kende waar haar vader voor had geleefd, maar ze ook leek te omarmen.

Zozeer als Kerry gecharmeerd was van Andrew – hij was tenslotte niet alleen een activist maar ook een spetter – rolde ze wel een beetje met haar ogen toen ze zijn appartement voor het eerst zag: de altijd kieskeurige Andrew had zijn meubels in de woonkamer bedekt met doorzichtig plastic. De eerste avond dat ze daar voor hem kookte, opende ze de oven om het originele piepschuim verpakkingsmateriaal aan te treffen. Andrew had vermeden hem te gebruiken uit angst hem vuil te maken. Maar er waren ergere eigenschappen dan een schoonheidsfreak, besloot Kerry.

Terwijl de romance zich verdiepte en een Kennedy-Cuomo koppel meer werd dan loze speculaties, bekeken de twee politieke families elkaar met argwaan en nieuwsgierigheid, hoewel misschien niet in gelijke mate.

Voor de Cuomo’s waren de Kennedy’s het Amerikaanse koningshuis, om alle redenen die ze voor ieder ander ook hadden. Een huwelijk met deze charismatische clan zou de Cuomos ook koninklijk maken, voor zover een Amerikaanse politieke dynastie als zodanig kan worden beschouwd. Het zou hen ook in een privé-wereld van rijkdom en voorrecht brengen, een planeet verwijderd van Queens, New York, de thuisbasis van drie generaties Cuomos. De Cuomos speelden stickball in de straten van Holliswood; de Kennedy’s speelden touch football op hun gazon aan de oceaan in Hyannis Port. Andrew reed met een AAA vrachtwagen voor extra geld en nam studentenleningen. Bobby, de op één na oudste zoon van wijlen de senator, besteedde zijn vrije tijd aan het trainen van valken; de Kennedy’s konden Harvard binnenwandelen wanneer ze maar wilden, en naar de Kennedy School of Government gaan. Andrew was onder de indruk van dat. De volgende 15 jaar zou hij de naam Kennedy zo vaak en met zoveel plezier noemen dat zijn luisteraars ervan zouden schrikken en het niet zouden vergeten.

“Kijk, hij was heel knap, heel charmant, heel grappig,” zou Kerry later uitleggen. “Het was een traditionele verliefdheid.” Maar de Kennedy’s waren iets minder onder de indruk van hun aanstaande schoonfamilie. De branie van Cuomo strookte niet met de gereserveerdheid van de oude garde die Joseph Kennedy zijn kinderen zo streng had bijgebracht, en van hen op hun kinderen. De Kennedy’s waren ook meer ontspannen dan de Cuomo’s, niet alleen snel een balletje opgooien, maar ook graag deelnemen aan een diner debatten en het uitdragen van hoge idealen. “Andrew weigerde om iets leuks te doen, iets zonder een duidelijk voordeel voor zijn carrière,” zei een familie kennis jaren later. Na drie generaties waren de Kennedy’s op hun gemak met wie ze waren en niet verlegen om hun tekortkomingen; de Cuomos, zoals een journalist opmerkte, waren “hecht en strak gewikkeld, fel beschermend tegen elk kiertje dat zou kunnen worden opgevat als een teken van zwakte of kwetsbaarheid.” Op de vraag wat de familie vond van Andrew als gelijke van Kerry, zuchtte een insider en zei: “Je probeert gewoon behulpzaam te zijn.”

Clanniek als ze waren, waren de Cuomos ontzet toen ze begin 1989 in de rechtbank werden gesleept voor een rommelige strijd om de nalatenschap na de dood van Andrew’s grootvader van moederszijde. Het was een verhaal dat diepe broer-zus rivaliteit, jaloezie, wrok, en hebzucht uitstraalde-alles over een som geld die de Kennedy’s slechts als piepklein konden hebben beschouwd. De rechtszaak werd geschikt. Maar de Kennedys moesten zich afvragen: Waren deze Cuomo’s, met hun broedende ego’s en hun strijdende familieleden, wel geschikt voor Amerika’s Eerste Familie?

 ****