Top 10 Beste Florence + the Machine Songs

Updated 14 dec. 2015: Als je de tijdgenoten van Florence + the Machine in ogenschouw neemt, lijkt het vreemd dat de Engelse band anno 2015 zo’n enorme popmuziekkracht is. Skrillex’s barn-burning EDM, Beyoncé’s unwaveringly cool confidence, Lorde’s sci-fi chilliness, de apoplectische dudeness van Mumford & Sons, Taylor Swift’s Taylor Swiftness. Hoe past Florence + the Machine hier precies in?

Hier is een vrouw genaamd Florence die gigantische, onverschrokken liedjes schrijft over de liefde gefilterd door stoffige oude boeken en pastorale kinderliedjes die meer gemeen hebben met de Decembrists en Arcade Fire dan met de hedendaagse popmuziek. Op de een of andere manier is haar visie wild populair gebleken, wat de band top headliner dates opleverde, Grammy noms en plekken op grote filmsoundtracks, zoals “Snow White and the Huntsman,” “The Great Gatsby” en “The Twilight Saga: Eclipse.”

Florence + the Machine’s derde album, “How Big, How Blue, How Beautiful,” kwam uit in mei, en de band nam het op de weg, stoppen bij festivals als Coachella, Bonnaroo en Governors Ball. Het is sindsdien genomineerd voor vijf 2016 Grammy Awards. En Florence + the Machine zijn al aangekondigd als de headliners van Firefly en Hangout in 2016 – er zijn zeker meer festival data aan de horizon.

Ter viering van alles wat Florence + the Machine, hebben we besloten om een terugblik op de nog steeds ontluikende carrière van de band te nemen en hun vijf beste nummers tot nu toe te noemen. Laat het ons weten als we iets over het hoofd hebben gezien.

“Spectrum (Calvin Harris Remix)” (2011)

Florence Welch speelt in een van de grootste folkbands in de geschiedenis van de popmuziek, maar ze is ook een ongegeneerde fan van dancemuziek. Dat is nauwelijks verrassend gezien haar oor voor hooks, maar ze heeft uitgebreid gesproken over opgroeien met alles op de vloer tijdens Londense raves. Het is dan ook geen verrassing dat ze megaproducer Calvin Harris in de arm heeft genomen om “Spectrum”, een topper van haar LP “Ceremonials” uit 2011, om te toveren tot een warm, optimistisch, onmiskenbaar jaren ’90 warehouse anthem. Wat als Florence + the Machine full-on EDM ging?

“Delilah” (2015)

Welch is een grote fan van het banken van haar emoties in pastorale metaforen en literaire verwijzingen, maar op “Delilah” kiest ze ervoor om te opiniëren in 21e-eeuwse taal. Dit is bijvoorbeeld een van de weinige Florence + the Machine nummers waar je kunt wachten op een “oproep,” niet geëtst perkament of iets even magisch. Dit is een ander scheidingsliedje van het zeer, zeer geminachte “How Big, How Beautiful, How Blue,” en als zodanig bevat het wanhopige, lelijke refreinen als “cause I’m gonna be free and I’m gonna be fine, but maybe not tonight.” We’ve all been there, and, wow, does that solidarity feel good.

“What Kind of Man” (2015)

De leadsingle van “How Big, How Blue, How Beautiful” is misschien wel het meest rechttoe rechtaan rocknummer dat Florence ooit heeft geschreven. Ja, er zijn wat warrige Fever Ray-achtige modulaties aan de gang in het begin, maar zodra die gekartelde gitaar aanslaat, blijft het de komende drie minuten niet bij. Je hebt grote marching-band brass, handclaps en Florence’s eigen Patti Smith tic.

“Ship To Wreck” (2015)

Veel van “How Big, How Beautiful, How Blue” heeft te maken met een breuk die Florence’s persoonlijke leven op zijn kop zette. Maar, zoals je zou verwachten, is ze niet bepaald het soort songwriter dat op de rustige Nick Drake manier te werk gaat. Nee, ze bestudeert de religie van Stevie Nicks en PJ Harvey, dus de plaat’s bij uitstek post-love exaltatie heeft te maken met grote witte haaien en orka’s die haar lichaam verscheuren terwijl ze droomt. Een zwaar aangezette metafoor?

“Cosmic Love” (2009)

Twijfel nooit aan Welchs midzomernachtdroomneigingen. “Cosmic Love” is misschien een hilarische, overspannen titel, maar de Machine is op zijn best als hij op volle toeren draait. Het is de zesde(!) single van hun debuutalbum, en het schittert altijd met iets minder intensiteit dan, zeg, “Dog Days Are Over” of “Rabbit Heart.” Dat is goed! Ja, er zit nog steeds een harp in, maar af en toe heb je liever wat mid-tempo spookachtigheid dan een all-out elegie.

“You’ve Got The Love” (2009)

Een paar nummers verder zien we Florence’s vermogen om haar stem over meerdere kanalen te stratificeren, waardoor ze klinkt als een blèrende Keltische godin. Maar haar grootste vocale prestatie kwam op “You’ve Got the Love,” een cover van een Candi Staton nummer uit 1986 dat een rave nietje werd in de vroege jaren 1990 na een remix van The Source. Florence filterde het door haar wood-nymph pomp als afsluiter van “Lungs,” en maakte er een van de beste stadion-folk jams ooit van. Florence schuwt de sequencers en studiotrucs, en zingt gewoon, voor haar band, in een kamer. Een moment om je microfoon te laten vallen, na alle gemanicuurde momenten die ervoor kwamen.

“Rabbit Heart (Raise it Up)” (2009)

Het is gek dat dit nummer al zes jaar oud is, toch? De doorbraaksingle van The Machine was niet haar eerste, maar het werkt als een formele introductie tot Florence’s universum. Je hebt haar handelsmerk, oneindig-overdubde stem die haar toch al formidabele stem verandert in een bal van samengeperst koormomentum. Ze schrijft over een vreemd, verdraaid sprookje dat net zo goed “Alice in Wonderland” als “The Lion, The Witch, and The Wardrobe” is, perfect voor de gemiddelde anglofiele middelbare scholier. En dan is er nog die haak, die het best wordt weergegeven in hoofdletters: “DIT IS EEN GESCHENK, HET KOMT MET EEN PRIJS, WIE IS HET LAM EN WIE IS HET MES?” In 2009, toen indierock nog stikte in galm en pepperoni pizza, was Florence klaar voor het sterrendom. Hier is ze dan.

“Dog Days Are Over” (2008)

Het is moeilijk om te weten wat er nog meer te zeggen valt over “Dog Days Are Over”. Het is waarschijnlijk Florence + the Machine’s meest bekende nummer ooit, (oorspronkelijk uitgebracht in 2008!) en het staat nog steeds als de definitieve ukelele banger van de 21e eeuw. In de traditionele Welch-iaanse techniek is ze effete in de verzen en een kanonskogel in het refrein. “Leave all your loving and longing behind/ you can’t carry it with you if you want to survive,” recht door het hart, zoals altijd.

“Never Let Me Go” (2011)

Florence heeft een manier om textuur in haar muziek te brengen. Neem de openingsakkoorden van de piano op het diepere “Ceremonials” deel “Never Let Me Go.” Gedrenkt in een echo, gedempt aan de top met een mooi gerommel in de bas. Enkele ogenblikken later drijft Florence’s reprise over de bergen, alsof het in de wolken geschreven staat. Ze zal het terugbrengen, harder en steviger wanneer ze dat doet, maar het is die delicate tafelzetting die The Machine geweldig maakt. Het beste moment komt direct na het geplaagde einde, na drie minuten, waar al dat prachtige geluid in één keer terugkomt. Het is efemeer, het glipt door je vingers, en het herinnert ons eraan dat we nooit te cool moeten zijn voor sublimiteit. “Never Let Me Go” werd uitgebracht als single, maar deed het niet veel in de hitlijsten. Het is jammer, want het vangt haar op het hoogtepunt van haar talenten. Florence de technicus, Florence de dramaturg, Florence het icoon.

“Shake it Out” (2011)

Dit is je huidige band-houder. Toen ik Florence + the Machine voor het eerst zag, tijdens een set overdag (!) onder een Coachella-tent in april 2010, hoopte ik dat ze ooit nog eens een nummer als dit zou schrijven. Een rotte, weloverwogen, theater-kid fantasie met demonen, en begraven paarden en een refrein zo belachelijk groot dat het iedereen optilt, van 8e klas dilettanten tot de ijzige ziel van te koele haters. Misschien uiten we onze zelfhaat niet met regels als “And I am done with my graceless heart, so tonight I’m gonna cut it out and then restart,” maar dat is waarom we luisteren naar mensen als Florence. Het werd haar eerste crossover hit, die de nummer één positie bereikte op Billboard’s Adult Alternative chart en een Grammy nominatie opleverde in de categorie Best Pop Duo/Group Performance. Elke generatie heeft haar “I Will Survive” nodig. Dit is de onze.