Wat zijn nultolerantiebeleidslijnen – en zijn ze nog gangbaar op Amerikaansescholen?

Wanneer ouders en opvoeders discussiëren over schooldiscipline, is een van de dingen die het meest ter sprake komen het “zero tolerance”-beleid. Deze term wordt vaak verkeerd gebruikt en begrepen, zo blijkt uit nieuw onderzoek dat ik onlangs heb gepubliceerd.

Er wordt ook gedacht dat nultolerantiebeleid wijdverbreid is. Maar uit mijn werk en een recent rapport blijkt dat ze eigenlijk minder vaak voorkomen dan vaak wordt gedacht.

Nooit tolerant beleid zal waarschijnlijk meer aandacht krijgen nu onderwijssecretaris Betsy DeVos de richtlijnen uit het Obama-tijdperk heeft ingetrokken die schorsingen wilden verminderen, vooral onder gekleurde kinderen. Sommigen beweerden dat de richtlijnen de zaken erger hebben gemaakt – en zelfs hebben bijgedragen aan schietpartijen op scholen – door scholen te ontmoedigen probleemgedrag te melden.

Een beter begrip van nultolerantie is dus belangrijk, nu scholen in het hele land opnieuw worstelen met de juiste aanpak van discipline. Hieronder leg ik enkele basisfeiten uit over zero tolerance-beleid en hoe wijdverbreid ze zijn op Amerikaanse scholen.

Wat is een zero tolerance-beleid?

Zero tolerance-beleid vereist specifieke en over het algemeen ernstige reacties – zoals schorsing of verwijdering – voor bepaalde soorten wangedrag van leerlingen. Het Office for Civil Rights van het Ministerie van Onderwijs definieert een nultolerantiebeleid als een beleid dat “resulteert in verplichte verwijdering van elke student die een of meer gespecificeerde overtredingen begaat.”

Aan het eind van de jaren tachtig had een handjevol staten al dergelijke wetten aangenomen voor overtredingen als drugs of mishandeling. De goedkeuring van de federale Gun-Free Schools Act in 1994 leidde tot de uitbreiding van het verplichte verwijderingsbeleid voor vuurwapenovertredingen tot alle staten. Een bredere toepassing van zero tolerance door scholen voor andere overtredingen, zoals tabak en alcohol, volgde al snel.

De laatste jaren wordt de term “zero tolerance” echter vaak gebruikt door voorstanders en de media om een breder scala aan disciplinaire maatregelen te beschrijven. Het Advancement Project, een organisatie die zich inzet voor verbetering, heeft bijvoorbeeld de term “zero tolerance” gebruikt als “steno voor alle bestraffende beleidsmaatregelen en praktijken op het gebied van schooldiscipline.”

Dit soort brede definities kan mensen ertoe aanzetten zich aan te sluiten bij de zaak van de hervorming van de schooldiscipline. Maar ze vertroebelen ook het water als het gaat om het begrijpen van de reikwijdte van het werkelijke zero tolerance-beleid en de inspanningen om specifieke praktijken van scholen te hervormen.

Zo blijkt bijvoorbeeld uit onderzoek dat ik samen met onderwijsbeleidsexpert Maida Finch van de Salisbury University heb gedaan, dat uitsluitende vormen van discipline, zoals schorsing, op veel scholen een optie zijn voor overtredingen, maar meestal niet verplicht zijn. In plaats daarvan maken vormen van uitsluiting vaak deel uit van een trapsgewijs systeem waarin eerst andere interventies worden geprobeerd. Een gedifferentieerd systeem kan gezien worden als “zero tolerance” op basis van een brede definitie zoals die gebruikt wordt door het Advancement Project.

Hoe vaak komt zero tolerance-beleid voor?

In een recente studie ontdekte ik dat in 2013 slechts zeven staten en 12 procent van de schooldistricten een disciplineringsbeleid hadden dat de term “zero tolerance” gebruikte. Hoewel bijna alle staten en ongeveer tweederde van de districten een beleid hadden dat verwijdering voor bepaalde overtredingen vereiste, waren deze wetten en het districtsbeleid overweldigend van toepassing op ernstige overtredingen, zoals het meebrengen van een wapen naar school.

Een recent rapport van de Education Commission of the States laat zien dat slechts 15 staten schorsing of verwijdering voor lichamelijk letsel of mishandeling voorschrijven. En slechts 11 doen dat voor drugsgebruik of drugsbezit. Slechts in twee staten is schorsing of verwijdering vereist voor minder ernstige overtredingen, zoals opstandigheid of storend gedrag.

Deze focus op ernstige overtredingen in wetten en beleid staat in contrast met veel mediabeelden van zero tolerance. Op basis van mijn onderzoek richten mediabeelden van nultolerantie zich vaker op kleine overtredingen. De term “nultolerantie” is bijvoorbeeld door de media gebruikt om te verwijzen naar situaties waarin studenten werden geschorst voor kleine overtredingen, zoals het niet dragen van een studentenpasje, maar pas na meerdere overtredingen van de regel.

Het gebrek aan brede aanwezigheid van zero tolerance-beleid is deels een gevolg van het feit dat staten meer wetten hebben aangenomen die uitsluitingsdiscipline afzwakken en minder wetten die oproepen tot een uitsluitingsaanpak.

Vele schooldistricten hebben ook het gebruik van schorsingen beperkt. Zo heeft Philadelphia het gebruik van schorsingen voor kleine overtredingen verboden. Andere districten, zoals New York City en Austin, Texas, hebben veranderingen doorgevoerd die het moeilijker maken om leerlingen in de eerste klassen te schorsen.

Zijn zero tolerance-beleidsmaatregelen de vijand?

In de jaren negentig zagen voorstanders van zero tolerance discipline als een oplossing voor geweld op school. Ze zagen het ook als een manier om een onbevooroordeelde discipline te garanderen door de discretie van het schoolpersoneel weg te nemen. Bijvoorbeeld, in 1995 verklaarde Albert Shanker, toenmalig voorzitter van de Amerikaanse Federatie van Leraren: “De manier om ervoor te zorgen dat dit eerlijk gebeurt en niet op een bevooroordeelde manier, is door te zeggen: het maakt ons niet uit of je blank bent of Spaans of Afro-Amerikaans of dat je een recente immigrant bent of dit of dat, voor deze overtreding, gebeurt dit.”

Integendeel, studies hebben echter aangetoond dat nultolerantiebeleid kan leiden tot meer schorsingen en tot grotere raciale ongelijkheden in discipline. Ook kan het beleid weinig bijdragen aan een beter schoolklimaat.

Aanpak van zero tolerance-beleid is belangrijk. Naar mijn mening is het echter belangrijk om verder te kijken dan nultolerantie. In het algemeen wordt bijna de helft van de schorsingen opgelegd voor minder ernstige overtredingen, zoals ongehoorzaamheid of ordeverstoring. Ook als er geen nultolerantie is, worden leerlingen voor deze overtredingen geschorst.

Misschien als iedereen duidelijker zou zijn over wat zero tolerance is en wat niet, zou dat leiden tot productievere discussies over hoe we schooldiscipline kunnen hervormen en de resultaten voor leerlingen kunnen verbeteren.