Ze loog over alles, behalve over trouwen met Wyatt Earp
Als zwerver en vermoedelijke prostituee van het Wilde Westen was niets wat Josephine Earp ooit deed avontuurlijk genoeg, zelfs niet voor haarzelf. Ze hield van verandering van omgeving en had een bepaalde mystiek over zich die haar achtervolgde als te veel parfum. Maar dat trok mensen naar haar toe. Dat was de stijl van Josie Earp.
Geboren in New York City in 1860, is het leven van Josephine Sarah Marcuse (Josie, zoals ze liever genoemd werd) in elkaar gepuzzeld door feiten en fictie; een meer romantische versie van de gebeurtenissen, door de vrouw zelf verzonnen, versus de officiële documenten die een ander verhaal vertellen. Op dertienjarige leeftijd was Josie al bezig met het creëren van een leven dat eigenlijk niet van haar was. In het begin waren de verzinsels onschuldig, ze beweerde dat haar Duitse vader een succesvol handelsbedrijf had, terwijl hij in feite een bescheiden Pruisische bakker was. Volgens Josie woonde ze in een welvarende, comfortabele Joodse gemeenschap terwijl ze in werkelijkheid in een drukke en diverse buurt woonde waar fabrieksrook de lucht besloeg. Maar al snel begonnen haar leugens haar op te slokken, toen ze een glamoureus leven begon te verzinnen waar ze alleen maar van had kunnen dromen.
Deze foto werd genomen in Prescott, Arizona Territory, in 1880, en is vermoedelijk van een jonge Josephine
Het meisje dat op 14-jarige leeftijd het huis verliet, zei ooit: “Er was veel te veel opwinding in de lucht om kind te blijven.” Ze schreef in wat jaren later haar eigen memoires zouden zijn, dat ze zich herinnerde dat ze haar moeder gedag kuste op de wang, alsof ze naar school ging, en nooit meer thuiskwam.
Josie ging er prat op dat ze deel had uitgemaakt van de Pauline Markham Pinafore Dance Troupe. In haar memoires herinnert ze zich zelfs dat ze met de Troupe en haar vriendin Dora (die nooit heeft bestaan) langs de Californische kust zeilde en een tussenstop maakte in Santa Barbara voordat ze in een postkoets naar Arizona stapte.
In werkelijkheid vertrok de Markham Troupe in oktober 1879 per trein naar Arizona, niet per schip. Haar naam is nooit gezien op een programma of document van de Troupe. Wat ze ook probeerde te verbergen, Josie was niet erg goed in het verbergen van haar sporen.
Touringcoach travel in 1880s Arizona Territory
Hoe dan ook, Josie zij en “Dora” zouden op een postkoets zijn gesprongen en rechtstreeks naar Arizona zijn gereisd na de nacht in Santa Barbara te hebben doorgebracht. Echter, toen er sprake was van “Apache Indianen die ontsnapten uit hun reservaten,” werden Josie en Dora in veiligheid gebracht door Al Sieber, een beroemde Indiaanse verkenner, en naar een ranchhuis gebracht. Ze zouden daar 10 dagen doorbrengen, slapend op de grond en nieuwe “kennissen” makend. In het midden van dit alles ontmoette Josie haar toekomstige liefde – de knappe Johnny Behan.
Johnny Behan
Na haar lange verblijf in Santa Barbara, beweert Josie dat zij en Dora teruggingen naar San Francisco. Maar is ze ooit echt naar huis teruggekeerd? Het lijkt erop dat Behan een te grote vangst was om achter te laten in Arizona. Uit gegevens blijkt dat Behan in december 1874 een regelmatige klant was van “het huis van de slechte faam” en dezelfde 14-jarige prostituee, Sadie Mansfield, bezocht, die toevallig veel overeenkomsten in haar leven had met Josie Earp.
Josephine Earp of Sadie Mansfield?
Er is geen hard bewijs dat Sadie Mansfield in feite Josie Earp is, maar de jaren tussen 1874-1882 zijn een stuk van Earps leven dat volgens de archieven onbestaande is. Toen haar naar deze periode in haar leven werd gevraagd, vertelde ze in haar memoires dat het één grote “slechte droom” was. Er wordt algemeen gespeculeerd dat Sadie Mansfield in feite de alias van Josephine Sarah Marcuse was. “Sadie” was een bekende bijnaam voor Sarah, en het was gebruikelijk voor prostituees om hun voornaam te veranderen. Sadie Mansfield en Sadie Marcuse maakten beiden een postkoetsreis van San Francisco naar Arizona Territory, werden beiden seksuele partners van Johnny Behan, waren beiden 19 jaar oud, geboren in New York City, en hadden ouders uit Pruisen. Het lijkt vrij veilig om te zeggen dat Josie’s verloren jaren werden doorgebracht in een bordeel in Arizona onder de naam Sadie Mansfield.
Een document dat naar verluidt Sadie’s belastinggegevens toont in Tombstone, 1881. Bron: Flickr
In 1880 blijkt uit documenten dat een Miss Sadie Mansfield werkte voor Johnny Behan in het Grand Hotel in Tombstone, Arizona, toen ze naar verluidt het oog liet vallen op een man genaamd Wyatt Earp, een naam die net zo legendarisch is als Tombstone zelf.
Tombstone, Arizona
Volgens mensen die dicht bij Earp stonden, achtervolgde hij de jonge courtisane, ondanks zijn eigen wettelijk huwelijk met een ander en haar relatie met Johnny Behan, zijn politieke en persoonlijke antagonist. In de zomer van 1882 was Sadie getrouwd met Wyatt Earp, de beroemde gokker en hulpsheriff, die de beroemdste schietpartij in de geschiedenis van het Amerikaanse Wilde Westen zou leiden. De ceremonie vond naar verluidt plaats op een jacht voor de kust van Californië, maar er zijn nooit openbare documenten over hun huwelijk gevonden.
Wyatt Earp
Na het legendarische vuurgevecht in Tombstone dat slechts 30 seconden duurde, maar Earp voor de rest van zijn leven zou blijven definiëren, reisden Earp en zijn nieuwe echtgenote Sadie (ook wel Josie genoemd)alias Josie) reisden door het westen om geld te verdienen in de goudkoorts en door te investeren in onroerend goed. Sadie vergokte hun geld blijkbaar roekeloos en moest van hun financiën worden afgesloten. Hun huwelijk was volgens vrienden en familie nogal hobbelig. Na een verblijf in Alaska tijdens de mijnbouwhausse keerden de Earp’s terug met bijna 80.000 dollar (2,3 miljoen vandaag de dag), waarvan ze het grootste deel van hun leven leefden. In de laatste jaren van het leven van haar man vergokte ze echter het laatste deel van hun geld, waardoor ze allebei berooid achterbleven.
Op een zeldzame foto van het echtpaar samen, zit Josie Marcus met Wyatt Earp in hun woestijnkamp bij hun goudmijn Happy Days, aan de overkant van de rivier bij Parker, Arizona, in de jaren twintig. Jeff Morey
Toen Wyatt stierf, was Sadie niet bij de begrafenis en hielp ze ook niet mee – ze was naar eigen zeggen te geschokt en er kapot van. “Ze ging niet naar zijn begrafenis. Ze was niet zo overstuur. Ze was eigenaardig,” zei Grace Spolidora, een vriendin van de familie die veel tijd met de Earp’s doorbracht. “Ik denk niet dat ze er zo kapot van was toen hij stierf. Na Wyatts dood noemde ze haar niet meer ‘Sadie’ en zei ze dat iedereen haar Josie moest noemen. Ze haatte de naam Sadie.
Drie jaar na zijn dood werd in 1931 een bestseller over Earp gepubliceerd door Stuart Lake. Stuart Lake zei ooit dat “Johnny Behan’s meisje” (Sadie) “de sleutel tot het hele verhaal van Tombstone” was. In een poging om het verhaal van haar man te controleren en te zuiveren, en nog belangrijker, om haar eigen duistere verleden geheim te houden, dreigde Sadie met rechtszaken tegen iedereen die hun verhaal probeerde te vertellen. Ze slaagde erin beweringen te weerleggen dat de grote Wyatt Earp ooit een drinker, gokker, saloonhouder en zelfs bordeelhouder was geweest. Er zijn echter sterke aanwijzingen dat de Earps een kleurrijk cv hadden.
Wyatt’s saloon in Tonopah, Nevadah in 1902. Het is zeer waarschijnlijk dat zijn vrouw, Josie, links op het paard zit.
Het vinden van een authentieke foto van de ongrijpbare Josephine Earp is ook een hele uitdaging. De foto’s waarnaar je in dit artikel hebt gekeken, hebben allemaal beweerd dat ze ooit van Josephine zijn geweest, maar de ware herkomst van veel van hen is niet bevestigd.
De neven en nichten van Josephine hadden geprobeerd haar leven na Wyatt’s dood te documenteren, door gebeurtenissen in haar latere leven vast te leggen, maar Josephine bleek zeer ontwijkend en onnauwkeurig te zijn als ze over haar vroege leven in Tombstone en het Arizona Territory sprak. Uiteindelijk staakten ze hun pogingen en bleef het manuscript onvoltooid.
Glen Boyer’s controversiële boek uit 1976, “I Married Wyatt Earp”.
In 1974 publiceerde de Amerikaanse schrijver en wildwestliefhebber Glenn Boyer I Married Wyatt Earp, een memoires gebaseerd op diverse manuscripten, handgeschreven notities en materiaal dat Josephine en goede vrienden tijdens haar leven zouden hebben geschreven.
De memoires werden het op één na best verkochte boek over Wyatt Earp, met een verkoop van meer dan 35.000 exemplaren. Er werd vaak naar verwezen door geleerden en filmmakers. Voordat hij het boek schreef, was Glenn benaderd door Wyatt’s relaties die “Tante Josie” in de jaren 1930 hadden gekend, en verzamelde 32 dozen met familiefoto’s, correspondentie, handgeschreven notities, geluidsopnamen, memorabilia, samen met manuscripten die hij gebruikte als bronmateriaal voor verschillende boeken.
Zoals altijd, in de zoektocht naar de waarheid over Josephine, werd haar verhaal in 1994 opnieuw in twijfel getrokken, toen critici het werk van Glenn Boyer in diskrediet begonnen te brengen als grotendeels fictief. Net als Josephine werd hij ervan beschuldigd grote delen van haar leven te hebben verzonnen en zelfs bronnen volledig te hebben verzonnen. De Universiteit van Arizona, Boyer’s in verlegenheid gebrachte uitgever, werd gedwongen het boek uit hun catalogus te verwijderen. In een interview zei Boyer later: “Ik heb mezelf nooit gepromoot als een historicus. Dus legde ik woorden in Josephine’s mond. En wat dan nog? Stuart Lake deed het. Ik geef toe dat ik het interessant genoeg heb gemaakt om gelezen te worden, wat onethisch schijnt te zijn”.
Het lijkt er bijna op dat het web van leugens dat Josephine Earp achterliet, ons voor altijd zal beletten haar waarheid te kennen. Precies zoals zij het bedoeld had.
Geauthenticeerde foto van Josephine Earp
Meester van het bedrog, Josephine Sarah Marcus Earp stierf op 20 december 1944 in Los Angeles, zonder een cent op haar naam, ze werd begraven met haar waarheid.