9. Holandia/Holenderskie Indie Wschodnie (1927-1949)

Faza przedkryzysowa (4 lipca 1927 – 16 sierpnia 1945): Achmed Sukarno założył 4 lipca 1927 roku Indonezyjską Partię Narodową (Partai Nasional Indonesia – PNI).

Faza Kryzysowa (17 sierpnia 1945 – 12 października 1945): Achmed Sukarno i Mohammed Hatta proklamowali niepodległość Holenderskich Indii Wschodnich i 17 sierpnia 1945 r. utworzyli Republikę Indonezji. Dowództwo Azji Południowo-Wschodniej (SEAC) rozkazało 29 września 1945 r. rozmieścić 1000 brytyjskich żołnierzy w celu utrzymania porządku na wyspie Jawa. 1 października 1945 r. rząd holenderski ogłosił, że nie będzie negocjował z Achmedem Sukarno w sprawie niepodległości Indonezji. Holenderskie wojska rządowe zostały rozmieszczone na tych terytoriach 2 października 1945 roku. Rząd holenderski zaoferował autonomię indonezyjskim nacjonalistom 12 października 1945 r. Faza konfliktu (13 października 1945 r. – 14 października 1946 r.): Indonezyjska Armia Ludowa, kierowana przez Achmeda Sukarno i Mohammeda Hattę, wypowiedziała wojnę okupacyjnym brytyjskim i holenderskim wojskom rządowym 13 października 1945 roku. Brytyjskie wojska i indonezyjscy nacjonaliści starli się na Jawie i Sumatrze od 10 listopada 1945 do 16 lutego 1946, w wyniku czego zginęło 263 brytyjskich żołnierzy. Indonezyjscy nacjonaliści odrzucili propozycję autonomii rządu holenderskiego 6 listopada 1945 r. Liga Państw Arabskich (LAS) wyraziła poparcie dla indonezyjskiej niepodległości 6 kwietnia 1946 roku. Strony zgodziły się na zawieszenie działań wojennych 14 października 1946 roku. Około 10 000 osób, w tym 600 brytyjskich żołnierzy, zostało zabitych, a około 215 000 osób zostało przesiedlonych podczas konfliktu.

Faza po konflikcie (15 października 1946 – 29 grudnia 1946): Lord Killearn z Wielkiej Brytanii ułatwił negocjacje między przedstawicielami nacjonalistów holenderskich i indonezyjskich, a strony wstępnie zgodziły się na porozumienie Linggadjati 15 listopada 1946 roku. Brytyjskie wojska zakończyły wycofywanie się z Holenderskich Indii Wschodnich 29 listopada 1946 r. Faza konfliktu (30 grudnia 1946 – 25 marca 1947): Holenderskie wojska rządowe wznowiły działania wojenne przeciwko indonezyjskim nacjonalistom w północno-wschodniej Sumatrze 30 grudnia 1946 roku. Holenderscy i indonezyjscy przedstawiciele nacjonalistów formalnie podpisali porozumienie Linggadjati w Batawii (Dżakarta) 25 marca 1947 roku, które przewidywało zaprzestanie działań wojennych i ustanowienie Stanów Zjednoczonych Indonezji składających się z Republiki Indonezji (Jawa, Madura, Sumatra) i Borneo. Około 5000 osób zostało zabitych podczas konfliktu.

Faza po konflikcie (26 marca 1947 – 19 lipca 1947): Rząd holenderski uznał Zachodnie Borneo za autonomiczne państwo w ramach Stanów Zjednoczonych Indonezji 1 maja 1947 roku. Rząd holenderski 27 maja 1947 r. przedstawił indonezyjskim przedstawicielom pięć propozycji dotyczących realizacji porozumienia z Linggadjati, ale 8 czerwca 1947 r. propozycje te zostały odrzucone przez Indonezyjczyków. Rząd amerykański nalegał, aby tymczasowy rząd indonezyjski przyjął propozycje rządu holenderskiego i zaoferował pomoc gospodarczą dla tymczasowego rządu indonezyjskiego 27 czerwca 1947 roku. Indonezyjczycy zaakceptowali większość holenderskich propozycji 8 lipca 1947 roku, ale rząd holenderski zażądał od rządu indonezyjskiego zawieszenia broni 9 lipca 1947 roku. Rząd indonezyjski odrzucił to żądanie 16 lipca 1947 roku. Rząd holenderski zakończył negocjacje z Indonezyjczykami 19 lipca 1947 r.

Faza konfliktu (20 lipca 1947 – 17 stycznia 1948): Holenderskie wojska rządowe wznowiły działania wojenne przeciwko indonezyjskim nacjonalistom w centralnej części Jawy i Sumatry 20 lipca 1947 roku. Rząd brytyjski zaproponował mediację w negocjacjach między stronami 21 lipca 1947 r., ale oferta mediacji została odrzucona przez Holandię. Rząd indonezyjski zaapelował o pomoc 22 lipca 1947 roku. Rządy Indii i Australii przekazały sprawę Sekretarzowi Generalnemu ONZ (ONZ) Trygve Lie i Radzie Bezpieczeństwa ONZ 30 lipca 1947 roku. Rada Bezpieczeństwa ONZ zaapelowała o zawieszenie broni i pokojowe negocjacje 1 sierpnia 1947 roku. Rząd Stanów Zjednoczonych zaoferował ułatwienie negocjacji między przedstawicielami Holandii i Indonezji w dniu 1 sierpnia 1947 roku. W dniach 4-5 sierpnia 1947 r. strony ogłosiły zawieszenie działań wojennych, ale mimo zawieszenia broni działania wojenne trwały nadal. Około 130 holenderskich żołnierzy rządowych i 1,000 Indonezyjczyków zostało zabitych między 20 lipca a 20 sierpnia 1947 roku. 25 sierpnia 1947 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ powołała Komitet Dobrych Usług (GOC), składający się z przedstawicieli Australii, Belgii i USA, którego zadaniem było ułatwienie negocjacji między przedstawicielami Holandii i Indonezji. Komisja Konsularna ONZ, która składała się z konsulów Australii, Belgii, Chin, Francji i USA w Batawii, ustanowiła wojskową misję obserwacyjną w Indonezji 1 września 1947 roku. Obserwacja wojskowa ONZ składała się z 55 obserwatorów wojskowych z Australii (15 osób), Belgii (4 osoby), USA (15 osób), Chin (5 osób), Francji (6 osób) i Wielkiej Brytanii (10 osób). Rada Bezpieczeństwa ONZ zaapelowała o zawieszenie broni 1 listopada 1947 roku. Komitet dobrych usług ONZ ułatwił podpisanie porozumienia z Renville przez Holandię i indonezyjskich nacjonalistów 17 stycznia 1948 r., które przewidywało zaprzestanie działań wojennych. Podczas konfliktu zginęło około 2000 osób.

Faza po konflikcie (18 stycznia 1948 – 17 grudnia 1948):

Faza konfliktu (18 grudnia 1948 – 10 sierpnia 1949): Holenderskie wojska rządowe wznowiły działania wojenne przeciwko indonezyjskim nacjonalistom 18-19 grudnia 1948 roku. Rząd USA zawiesił pomoc gospodarczą dla Holenderskich Indii Wschodnich. Liga Państw Arabskich (LAS) żądać the Holandia zaprzestać swój militarny wrogość przeciw the Indonezyjczyk 22 Grudzień 1948. Rada Bezpieczeństwa ONZ zaapelowała do Holandii o zawieszenie broni 24 grudnia 1948 r., ale Holandia zignorowała apel o zawieszenie broni. Wojska holenderskie przejęły kontrolę nad wyspą Jawa 25 grudnia 1948 roku. Rada Bezpieczeństwa ONZ rozwiązała Komitet Dobrych Usług ONZ (GOC) 28 stycznia 1949 r. i powołała Komisję Narodów Zjednoczonych ds. Indonezji (UNCI), która miała pośredniczyć w negocjacjach między przedstawicielami Holandii i Indonezji (UNCI przejęła kontrolę nad wojskową misją obserwacyjną ONZ w Indonezji). UNCI, w skład której weszli przedstawiciele Australii, Belgii i USA, prowadziła negocjacje w Batawii od 14 kwietnia do 1 sierpnia 1949 r. Strony zgodziły się na zawieszenie broni, które weszło w życie 10 sierpnia 1949 r. Około 300 holenderskich żołnierzy rządowych i 3,000 Indonezyjczyków zostało zabitych podczas konfliktu.

Faza po konflikcie (11 sierpnia 1949 – 27 grudnia 1949): Komisja Narodów Zjednoczonych ds. Indonezji (UNCI) pośredniczyła w negocjacjach w Hadze, w Holandii, od 23 sierpnia do 2 listopada 1949 roku. Holenderscy i indonezyjscy przedstawiciele podpisali porozumienie 2 listopada 1949 roku, które przewidywało niepodległość dla Indonezji. Indonezja formalnie uzyskała niepodległość od Holandii jako Stany Zjednoczone Indonezji 27 grudnia 1949 roku. Około 63 obserwatorów wojskowych ONZ monitorowało demobilizację holenderskich wojsk rządowych z tego regionu do 3 kwietnia 1951 roku. UNCI została rozwiązana 3 kwietnia 1951 roku.