Afrykański Kongres Narodowy (ANC)
Afrykański Kongres Narodowy (ANC) powstał w RPA 18 stycznia 1912 roku, kiedy grupa Afrykanów, kolorowych i Indian zwołała spotkanie w Bloemfontein, aby stworzyć Południowoafrykański Rodzimy Kongres Narodowy. Nazwa została oficjalnie zmieniona na Afrykański Kongres Narodowy w 1923 roku. Początkowo był to umiarkowany ruch mający na celu poprawę statusu nie-białych w RPA, których kariera została zahamowana przez dyskryminację rasową.
Gdy RPA oficjalnie wprowadziła segregację terytorialną w 1913 roku, ANC bezskutecznie zwrócił się do rządu brytyjskiego z petycją o interwencję. Wielka Brytania nie odpowiedziała na dwie kolejne delegacje wysłane w 1914 i 1915 roku. Mimo to ANC kontynuował to reformatorskie podejście przez większą część lat 20. i 30. W 1940 r. agresywny prezydent ANC Alfred Xuma zwerbował młodszych członków, w tym Nelsona Mandelę, Olivera Tambo i Waltera Sisulu. W 1944 r. ta trójka stała na czele formacji Youth League, zaangażowanej w bardziej radykalne strategie mające na celu zakwestionowanie segregacji rasowej i dyskryminacji.
W 1948 r. chaotyczne prawo i zwyczaje, które pozwalały na dyskryminację rasową w RPA przez ponad wiek, zostały zastąpione przez systematyczną grupę kompleksowych praw rasowych, które oficjalnie były znane jako apartheid. Prawa te zainaugurowały również nowy etap w historii ANC. W 1952 r. ANC rozpoczął kampanię przeciw apartheidowi (Defiance Campaign). Z poszerzoną bazą, w skład której wchodziły teraz kobiety, w czerwcu 1955 roku przyjął Kartę Wolności, która deklarowała, że RPA należy do wszystkich jej mieszkańców bez względu na rasę. Wojownicza grupa nacjonalistów upierała się, że RPA należy do czarnych i utworzyła konkurencyjną organizację, Pan African Congress (PAC).
Obydwie organizacje zaangażowały się w opór przeciwko apartheidowi i zostały następnie wplątane w kampanię sprzeciwu, która sprowokowała brutalny odwet w Sharpeville w 1960 roku. Masakra w Sharpeville, gdzie 69 protestujących zostało zabitych przez południowoafrykańską policję, która strzelała do 300 demonstrantów, wywołała ogólnoświatowe potępienie narodu. W odpowiedzi, rząd ogłosił stan wyjątkowy i zakazał zarówno ANC i PAC.
W 1961 roku, ANC zasygnalizował oficjalne przyjęcie przemocy z utworzeniem skrzydła wojskowego Umkhonto we Sizwe. Kolejne akty przemocy i sabotażu doprowadziły do aresztowań kluczowych przywódców ANC, w tym Nelsona Mandeli. Po długim procesie w 1964 roku zostali oni skazani na dożywotnie więzienie.
Po uwięzieniu lub wygnaniu znacznej części przywódców ANC zszedł do podziemia i rozpoczął działalność partyzancką z baz za granicą. Gwałtowne stłumienie pokojowej demonstracji studenckiej w Soweto w 1976 roku sprowokowało globalne potępienie apartheidu. Przez całe lata 80. ANC koordynował sabotaż i ataki partyzanckie w kraju oraz kampanie antyapartheidowe za granicą. W odpowiedzi RPA i jej główni zachodni sojusznicy zaklasyfikowali ANC jako organizację terrorystyczną i rozpoczęli ataki na jej zewnętrzne bazy. Te wydarzenia sprowokowały międzynarodowe reakcje przeciwko, i naciski na, South Africa.
The ANC otrzymał kluczowe wsparcie wojskowe z ZSRR i Kuby. Chociaż skończyło się to wraz z upadkiem Związku Radzieckiego w 1991 roku, do 1990 roku, ulegając zwiększonej presji międzynarodowej, prezydent RPA F. W. de Klerk przywrócił ANC i uwolnił Mandelę.
Pod przewodnictwem Mandeli, ANC wygrał pierwsze demokratyczne wybory w 1994 roku. Wkrótce potem, jako pierwszy prezydent RPA wybrany przez większość mieszkańców, utworzył rząd jedności narodowej. Prezydent Mandela odszedł na emeryturę w 1999 roku po zaledwie jednej kadencji. Jego następcą został Thabo Mbeki, który obecnie sprawuje swoją drugą kadencję, która zakończy się w 2009 roku. ANC, wstrząsana wewnętrznymi sporami między Mbekim a byłym wiceprezydentem Jacobem Zumą, zorganizowała w grudniu 2007 r. zjazd partyjny, na którym doszło do ostrych sporów. Zuma pokonał Mbekiego w walce o przywództwo i jest gotowy, by zostać trzecim prezydentem RPA po apartheidzie pod koniec kadencji Mbekiego. Do tej pory ANC udało się ukształtować wielokulturowy, choć kruchy rząd w RPA, a pod przewodnictwem Nelsona Mandeli przeforsował prawdziwie demokratyczną konstytucję, która ostatecznie położyła kres apartheidowi.