Bicentennial
BICENTENNIAL. Dwusetna rocznica podpisania Deklaracji Niepodległości była najszerzej obchodzoną rocznicą w kraju. Podobnie jak stulecie w 1876 roku, nastąpiło po okresie napięć społecznych, które stworzyły złowieszcze tło dla tego wydarzenia. Dwusetna rocznica stanowiła, według słów poety Archibalda Mac-Leisha, „szlachetną przeszłość i haniebną teraźniejszość postawione twarzą w twarz.”
Planowanie obchodów rozpoczęło się wcześnie. W 1966 roku Kongres powołał Komisję Dwustulecia Rewolucji Amerykańskiej (ARBC). Zwolennicy obchodów przewidzieli je jako pokaz amerykańskich osiągnięć i wezwali do zorganizowania światowych targów. Podobnie jak w przypadku innych niedawnych obchodów, mieli nadzieję ożywić demokratyczną społeczność poprzez widowiskowość i patriotyczną lorę.
Nie wszyscy zgadzali się z genialnym, patriotycznym konsensusem narodowych sponsorów obchodów dwustulecia. Grupy kobiece, rdzenni Amerykanie, Afroamerykanie, Latynosi i młodzi ludzie obawiali się wysiłków mających na celu zaszczepienie „sztucznej homogeniczności” i wzywali do integracji. Organizacja inspirowana Nową Lewicą, People’s Bicentennial Commission (PBC), połączyła wrogość wobec korporacji z wezwaniami do drugiej rewolucji. Kiedy rekonstruktorzy wrzucali do portu skrzynki z liśćmi, by upamiętnić Boston Tea Party, PBC wystawiła własny teatr, wrzucając do wody zużyte beczki po oleju. W Filadelfii dzielnice walczyły o to, by światowe targi nie odbyły się na ich podwórku. Lokalne protesty i brak funduszy zmusiły planistów do porzucenia projektu. Wyborcy w Kolorado poszli podobną drogą i zawetowali organizację Igrzysk Olimpijskich. Tymczasem w 1972 roku na światło dzienne wyszły różne dokumenty ARBC, które ujawniły partyzanckie powiązania agencji z administracją Richarda M. Nixona. Kongres zareagował, powołując w 1973 roku Administrację Dwusetlecia Rewolucji Amerykańskiej (American Revolution Bicentennial Administration – ARBA), z ogólnie lepszym skutkiem.
Bez wielkiej imprezy dwustulecia, krajowy komitet skupił się na wspieraniu lokalnych obchodów, podobnie jak w przypadku innych niedawnych upamiętnień. Społeczności lokalne rejestrowały swoje projekty, które, jeśli zostały zatwierdzone, mogły być opatrzone oficjalnym logo trójkolorowej gwiazdy. Promotorzy zobowiązali się również do promowania kampanii wielokulturowych, często rozszerzając przyjętą narrację rewolucyjną o wkład grup etnicznych. Ostatecznie ARBA skatalogowała ponad 66 000 wydarzeń. Sponsoring korporacyjny umożliwił zorganizowanie dwóch amerykańskich pociągów wolnościowych (American Freedom Trains) zawierających cenny ładunek amerykańskiej historii, pociągu z krytymi wagonami, którego części zatrzymywały się we wszystkich pięćdziesięciu stanach, oraz 732 telewizyjnych winiet „Bicentennial Minute”. Krytycy potępili to komercyjne uwikłanie, wraz z wszechobecną sprzedażą pamiątek takich jak popielniczki, sprzączki do pasków i misie, które recytowały Pledge of Allegiance, jako tworzenie „Buy-centennial”. ARBA odpowiedziała, że te rzeczy były poza jej kontrolą.
Krajowe obchody osiągnęły kulminację podczas weekendu czwartego lipca 1976 roku. Szesnaście okrętów pełnomorskich przybyło do nowojorskiego portu na przegląd floty, tworząc najtrwalsze wspomnienie dwustulecia. Tysiące ludzi ustawiło się na szlaku wodnym, a miliony oglądały transmitowane przez telewizję krajowe programy specjalne. Większość Amerykanów organizowała jednak lokalne uroczystości upamiętniające. W Waszyngtonie świętujący jedli z największego na świecie tortu urodzinowego. Inni organizowali parady, bili w dzwony i pokrywali czerwienią, bielą i błękitem niezliczone wieże ciśnień i hydranty przeciwpożarowe. Imprezy związane z obchodami Dwustulecia trwały również po Czwartej rocznicy (a nawet po 1976 roku). Światowi przywódcy i rodziny królewskie odwiedzały Stany Zjednoczone i wręczały imponujące prezenty z okazji dwusetnej rocznicy. Zwolennicy postrzegali dwusetną rocznicę jako pokojowe zakończenie wstrząsów poprzedniej dekady. Prezydent Gerald R. Ford również uznał to wydarzenie za punkt kulminacyjny swojej prezydentury. Przemawiając w Old North Church w Bostonie, wezwał Amerykanów do pamiętania: „Zachowaliśmy wiarę, wolność rozkwitła, wolność żyła.”
BIBLIOGRAFIA
American Revolution Bicentennial Administration. The Bicentennial of the United States of America: A Final Report to the People. 5 vols. Washington, D.C.: U.S. Government Printing Office, 1977.
Bodnar, John. Remaking America: Public Memory, Commemoration, and Patriotism in the Twentieth Century. Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1992.
Fried, Richard M. The Russians Are Coming! Rosjanie nadchodzą! Pageantry and Patriotism in Cold-War America. Nowy Jork: Oxford University Press, 1998.
Klein, Milton M. „Commemorating the American Revolution: The Bicentennial and Its Predecessors.” New York History 58 (July 1977): 257-276.
David W.Veenstra
Zobacz teżDeklaracja Niepodległości .
Patrz także.