Cesarz Wu z Han
Mniej więcej w tym samym czasie, być może jako znak tego, co miało się wydarzyć, cesarz Wu zaczął ufać rządzącym urzędnikom, którzy byli surowi w karaniu, wierząc, że taka surowość będzie najbardziej skuteczną metodą utrzymania porządku społecznego i tak umieszczając tych urzędników u władzy. Na przykład jeden z takich urzędników, Yi Zong (义纵), został gubernatorem komandorii Dingxiang (część współczesnego Hohhot w Mongolii Wewnętrznej) i wykonał egzekucję na 200 więźniach, mimo że nie popełnili oni przestępstw; następnie wykonał egzekucję na ich przyjaciołach, którzy akurat byli w odwiedzinach. W 122 r. p.n.e. Liu An, książę Huainan (wcześniej zaufany doradca cesarza Wu i wystarczająco blisko spokrewniony, by mieć cesarskie pretensje) i jego brat Liu Ci (刘赐), książę Hengshan, zostali oskarżeni o spiskowanie zdrady. Popełnili samobójstwo, a ich rodziny i wielu domniemanych współspiskowców stracono.
Słynna niesłuszna egzekucja miała miejsce w 117 r. p.n.e., kiedy to minister rolnictwa Yan Yi (颜异) został fałszywie oskarżony o popełnienie przestępstwa, choć w rzeczywistości był celem ataku, ponieważ wcześniej obraził cesarza, sprzeciwiając się planowi skutecznego wymuszania podwójnych danin od książąt i markizów. Yan został stracony za „wewnętrzne zniesławienie” cesarza, co wywołało u urzędników strach i chęć schlebiania cesarzowi.
Dalsza ekspansja terytorialna, starość i paranojaEdit
Począwszy od około 113 roku p.n.e., cesarz Wu zaczął wykazywać kolejne oznaki nadużywania swojej władzy. Zaczął nieustannie podróżować po komandoriach, początkowo w pobliżu Chang’an, ale później rozszerzając się na znacznie dalsze miejsca, czcząc różnych bogów po drodze, być może ponownie w poszukiwaniu nieśmiertelności. Miał też sukcesję magików, których honorował wielkimi rzeczami. W jednym przypadku uczynił nawet jednego z nich markizem i wydał za niego córkę; ten magik, Luan Da, został później zdemaskowany jako oszust i stracony. Wydatki cesarza Wu na te wyprawy i magiczne przygody bardzo nadwyrężyły skarb państwa i spowodowały trudności w odwiedzanych przez niego miejscach, dwukrotnie doprowadzając do samobójstwa gubernatorów komandorii, którzy nie byli w stanie zaopatrzyć całego pociągu cesarza.
W 112 r. p.n.e. wybuchł kryzys w Królestwie Nanyue (współczesny Guangdong, Guangxi i północny Wietnam), co doprowadziło do interwencji wojskowej. W tym czasie król Zhao Xing i jego matka królowa Dowager Jiu (樛太后) – Chinka, którą ojciec Zhao Xinga Zhao Yingqi poślubił, gdy ten służył jako ambasador w Han – byli za włączeniem do Han. Sprzeciwiał się temu starszy premier, Lü Jia (吕嘉), który chciał zachować niezależność królestwa. Królowa Dowager Jiu próbowała nakłonić chińskich ambasadorów do zabicia Lü, ale ambasadorzy wahali się, czy to zrobić. Gdy cesarz Wu wysłał 2000 ludzi pod wodzą Han Qianqiu (韩千秋) i brata królowej Dowager Jiu, Jiu Le (樛乐), by pomogli królowi i królowej dowager, Lü dokonał zamachu stanu i kazał zabić króla i królową dowager. Lü wtedy zrobić inny syn Zhao Yingqi, Zhao Jiande, królewiątko i pójść dalej Han siły pod Han i Jiu. Kilka miesięcy później cesarz Wu zlecił pięcioczęściowy atak przeciwko Nanyue. W 111 r. p.n.e. siły Han zdobyły stolicę Nanyue, Panyu (番禺, współczesne Guangzhou) i przyłączyły całe terytorium Nanyue do Han, ustanawiając dziesięć komandorii.
W tym samym roku jeden z współkrólów Minyue (współczesny Fujian), Luo Yushan, obawiał się, że Han zaatakuje jego królestwo w następnej kolejności i przeprowadził atak wyprzedzający przeciwko Han, zdobywając wiele miast w dawnym Nanyue i w innych komandoriach granicznych. W 110 r. p.n.e., pod presją wojsk Han, współkról Luo Yushan, Luo Jugu (骆居古) zamordował go i poddał królestwo Han. Jednakże cesarz Wu nie ustanowił komandorii na dawnym terytorium Minyue; zamiast tego przeniósł jego ludność do regionu między rzekami Jangcy i Huai.
Później tego samego roku cesarz Wu, przy wielkich kosztach, przeprowadził starożytną ceremonię składania ofiar Feng i Shan fengshan (封禅) na górze Tai; wiązało się to z oddawaniem czci niebu i ziemi i prawdopodobnie z sekretną petycją do bogów nieba i ziemi o nieśmiertelność. On wtedy dekretować że on wracać Góra Tai każdy pięć rok the ceremonia, ale tylko zrobić w ten sposób raz w 98 98. Wiele pałaców zostało zbudowanych dla niego i książąt, by pomieścić przewidywane cykle ceremonii.
To było mniej więcej w tym czasie, że w reakcji na duże wydatki cesarza Wu, które wyczerpały skarbiec narodowy, jego minister rolnictwa Sang Hongyang wymyślił plan, który wiele dynastii miało później powtórzyć: stworzenie narodowych monopoli na sól i żelazo. Skarb państwa kupowałby następnie inne dobra konsumpcyjne, gdy ceny byłyby niskie, i sprzedawał je z zyskiem, gdy ceny byłyby wysokie, uzupełniając w ten sposób skarbiec, a jednocześnie upewniając się, że wahania cen nie będą zbyt duże.
W 109 r. p.n.e. cesarz Wu rozpoczął kolejną kampanię ekspansji terytorialnej. Prawie sto lat wcześniej chiński generał o imieniu Wiman objął tron Gojoseon i założył Wiman Joseon w Wanggeom-seong (współczesny Pjongjang), które stało się nominalnym wasalem Han. Kiedy wnuk Wiman, król Ugeo, odmówił zezwolenia ambasadorom Jin na dotarcie do Chin przez jego terytoria, cesarz Wei wysłał ambasadora She He (涉何) do Wanggeom, by wynegocjował prawo przejścia z królem Ugeo, ale król Ugeo odmówił i kazał generałowi eskortować She z powrotem na terytorium Han. Gdy zbliżyli się do granic Han, She zamordowała generała i powiedziała cesarzowi Wu, że pokonała Joseon w bitwie. Cesarz Wu, nie wiedząc o jego oszustwie, uczynił go dowódcą wojskowym komandorii Liaodong (współczesny środkowy Liaoning). Król Ugeo, urażony, zrobił najazd na Liaodong i zabił She. W odpowiedzi cesarz Wu zlecił dwutorowy atak (jeden lądowy, drugi morski) na Joseon. Początkowo Joseon zaoferował, że zostanie wasalem, ale negocjacje pokojowe załamały się, gdy chińskie siły odmówiły zgody na eskortowanie przez Joseon swojego księcia koronnego do Chang’an, by złożyć hołd cesarzowi Wu. Han przejął ziemie Joseon w 108 r. p.n.e. i ustanowił cztery komandorie.
W 109 r. p.n.e. cesarz Wu wysłał siły ekspedycyjne przeciwko królestwu Dian (współczesny wschodni Yunnan), planując jego podbój. Kiedy król Dian poddał się, zostało ono włączone do terytorium Han, przy czym król Dian mógł zachować swoją tradycyjną władzę i tytuł. Cesarz Wu ustanowił pięć komandorii nad Dian i innymi pobliskimi królestwami.
W 108 r. p.n.e. cesarz Wu wysłał generała Zhao Ponu (赵破奴) na kampanię do Xiyu, a on zmusił królestwa Loulan na północno-wschodniej granicy Pustyni Taklamakan i Cheshi (współczesny Turpan, Xinjiang) do poddania się. W 105 r. p.n.e. cesarz Wu dał księżniczkę z odległej, bocznej linii cesarskiej Kunmo (昆莫), królowi Wusun (dorzecze Issyk Kol) w małżeństwie, a ona później poślubiła jego wnuka i następcę Qinqu (芩娶), tworząc silny i stabilny sojusz między Han i Wusun. Różne królestwa Xiyu również wzmocniły swoje relacje z Han. W 104 r. p.n.e. wybuchła niesławna wojna Han z pobliskim królestwem Dayuan (Kokand). Dayuan odmówiło poddania się rozkazom cesarza Wu, by oddać swoje najlepsze konie. Ambasadorzy cesarza Wu zostali straceni, gdy obrazili króla Dayuan po jego odmowie. Cesarz Wu zlecił Li Guangli, brat konkubiny Lady Li, jako generał do kierowania wojną przeciwko Dayuan. W 103 r. p.n.e. armia Li Guangli składająca się z 26 000 ludzi (20 000 Chińczyków & 6 000 kawalerii stepowej), bez odpowiedniego zaopatrzenia, poniosła upokarzającą porażkę przeciwko Dayuanowi, ale w 102 r. p.n.e. Li z nową armią składającą się z 60 000 ludzi był w stanie oblegać jego stolicę, odcinając dostawy wody do miasta i zmuszając Dayuana do oddania 3 000 swoich cennych koni. To zwycięstwo Han jeszcze bardziej zastraszyło królestwa Xiyu i zmusiło je do poddania się.
Cesarz Wu podjął również próby zastraszenia Xiongnu w celu podporządkowania się, ale mimo że trwały negocjacje pokojowe, Xiongnu nigdy faktycznie nie poddali się, aby stać się wasalem Han podczas panowania cesarza Wu. W 103 r. p.n.e. Chanyu Er otoczył Zhao Ponu i pojmał całą jego armię – było to pierwsze poważne zwycięstwo Xiongnu od czasu, gdy Wei Qing i Huo Qubing prawie pojmali Chanyu w 119 r. p.n.e. Po zwycięstwie Hana nad Dayuan w 102 r. p.n.e., Xiongnu zaniepokoiło się jednak, że Han może skoncentrować się przeciwko niemu, i podjęło próby pokojowe. Negocjacje pokojowe nie powiodły się, gdy odkryto, że zastępca ambasadora Han, Zhang Sheng (张胜), spiskował w celu zamordowania Chanyu Qiedihou (且鞮侯). Ambasador, późniejszy sławny Su Wu, zostałby zatrzymany na dwie dekady. W 99 r. p.n.e. cesarz Wu zlecił kolejną ekspedycję mającą na celu zmiażdżenie Xiongnu, ale obie strony ekspedycji zawiodły. Siły Li Guangli znalazły się w pułapce, ale zdołały się uwolnić i wycofać, podczas gdy Li Ling, wnuk Li Guang, poddał się na końcu po tym, jak został otoczony przez siły Xiongnu. Rok później, otrzymawszy raport, że Li Ling szkolił żołnierzy Xiongnu, cesarz Wu kazał stracić klan Li.
Co więcej, cesarz Wu już żywił urazę do słynnego historyka Sima Qian, ponieważ Shiji Sima nie było tak pochlebne dla cesarza Wu i jego ojca cesarza Jinga, jak chciał cesarz Wu, więc cesarz Wu kazał wykastrować Sima Qian.
W 106 r. p.n.e., aby jeszcze lepiej zorganizować terytoria, włączając w to zarówno wcześniej istniejące imperium, jak i nowo podbite terytoria, cesarz Wu podzielił imperium na 13 prefektur (zhou, 州), ale bez gubernatorów czy rządów prefekturalnych. Do każdej prefektury przydzielił raczej nadzorcę, który rotacyjnie odwiedzał komandorie i księstwa w prefekturze, by badać korupcję i nieprzestrzeganie cesarskich edyktów.
W 104 r. p.n.e. cesarz Wu zbudował luksusowy pałac Jianzhang (建章宮) – masywną budowlę, która miała go zbliżyć do bogów. Później rezydował wyłącznie w tym pałacu, a nie w tradycyjnym pałacu Weiyang, który Xiao He zbudował za panowania cesarza Gao.
Około 100 r. p.n.e., z powodu ciężkich podatków i obciążeń wojskowych nałożonych przez nieustanne kampanie wojskowe cesarza Wu i jego luksusowe wydatki, w całym imperium doszło do wielu buntów chłopskich. Cesarz Wu wydał edykt, który miał na celu stłumienie buntów chłopskich: uczynił urzędników, których komendanci widzieli nietłumione bunty chłopskie, odpowiedzialnymi za to życiem. Jednak edykt ten przyniósł dokładnie odwrotny skutek, ponieważ niemożliwe stało się stłumienie wszystkich buntów, urzędnicy jedynie zatuszowali ich istnienie. Stracił wielu ludzi, którzy robili fałszywe monety.
W 96 r. p.n.e. rozpoczęła się seria prześladowań za czary. Cesarz Wu, który popadł w paranoję z powodu koszmaru o byciu bitym przez małe kijowe kukiełki i obserwacji bezśladowego zabójcy (prawdopodobnie halucynacji), zarządził szeroko zakrojone śledztwa z surowymi karami. Wielu ludzi, w tym wielu wysokich urzędników, zostało oskarżonych o czary i straconych, zazwyczaj wraz z całymi klanami. Pierwszy proces rozpoczął się od starszego szwagra cesarzowej Wei Zifu, Gongsuna He (公孫賀, ówczesnego premiera) i jego syna Gongsuna Jingshenga (公孫敬聲, również urzędnika cesarskiego, ale aresztowanego pod zarzutem korupcji), co szybko doprowadziło do egzekucji całego ich klanu. W tej katastrofie ucierpiały również dwie starsze siostry księcia Ju, księżniczka Yangshi (陽石公主, o której mówiono, że miała romantyczny związek ze swoim kuzynem Gongsun Jingshengiem) i księżniczka Zhuyi (諸邑公主), a także jego kuzyn Wei Kang (衛伉, najstarszy syn zmarłego generała Wei Qing), którzy zostali oskarżeni o czary i straceni w 91 r. p.n.e. Te prześladowania za czary później splotły się z walkami o sukcesję i wybuchły w wielką katastrofę.
Bunt księcia Ju
W 94 r. p.n.e. najmłodszy syn cesarza Wu, Liu Fuling, urodził się jego ulubionej konkubinie, Lady Gouyi (Consort Zhao). Cesarz Wu był zachwycony posiadaniem dziecka w tak zaawansowanym wieku (62 lata), a ponieważ konsorcjum Zhao rzekomo było w ciąży trwającej 14 miesięcy (tyle samo, co mityczny cesarz Yao), nazwał bramę pałacu konsorcjum Zhao „Bramą matki Yao”. Doprowadziło to do spekulacji, że cesarz, z powodu swojej przychylności dla konsorcjum Zhao i księcia Fulinga, chciał uczynić Liu Fulinga księciem koronnym. Choć nie było dowodów na to, że faktycznie zamierzał to zrobić, w ciągu następnych kilku lat pojawiły się spiski przeciwko księciu Ju i cesarzowej Wei, inspirowane takimi pogłoskami.
Do tej pory między cesarzem Wu a jego koronowanym księciem panowały serdeczne, ale w pewien sposób kruche stosunki, który być może nie był tak ambitny, jak życzyłby sobie tego jego ojciec. Wraz z wiekiem cesarzowi coraz mniej podobała się matka Ju, cesarzowa Wei Zifu, choć nadal ją szanował. Gdy opuszczał stolicę, cesarz przekazywał władzę księciu Ju. W końcu jednak obaj zaczęli się nie zgadzać co do polityki, Ju był zwolennikiem łagodności, a doradcy Wu (surowi i czasem skorumpowani urzędnicy) – przeciwnie. Po śmierci Wei Qing w 106 r. p.n.e. i egzekucji Gongsun He, książę Ju nie miał silnych sojuszników w rządzie. The inny urzędnik wtedy zaczynać publicznie zniesławiać i spisek przeciw niemu. W międzyczasie cesarz Wu coraz bardziej się izolował, spędzając czas z młodymi konkubinami, często pozostając niedostępnym dla Ju lub Wei.
Konspiratorzy przeciwko księciu Ju obejmowali Jiang Chong (江充), nowo mianowanego szefa tajnego wywiadu, który miał kiedyś zatarg z Ju po aresztowaniu jednego z jego asystentów za niewłaściwe korzystanie z cesarskiego prawa drogi. Innym spiskowcem był Su Wen (蘇文), główny eunuch odpowiedzialny za opiekę nad cesarskimi konkubinami, który wcześniej rzucił fałszywe oskarżenia na Ju, twierdząc, że ten cieszył się z choroby Wu i miał romans z jedną z młodszych konkubin.
Jiang i inni rzucali liczne oskarżenia o czary na ważnych ludzi na dworze Han. Jiang i Su zdecydowali się użyć czarów jako pretekstu, by wystąpić przeciwko samemu księciu Ju. Za zgodą cesarza Wu, który przebywał wówczas w pałacu Ganquan, Jiang przeszukiwał różne pałace, rzekomo w poszukiwaniu przedmiotów związanych z czarami, docierając w końcu do pałacu księcia Ju i cesarzowej Wei. W końcu dotarł do pałacu księcia Ju i cesarzowej Wei. Podczas intensywnego kopania pałacu, Jiang potajemnie podłożył lalki czarownic i kawałki materiału z tajemniczymi napisami. Następnie ogłosił, że znalazł te przedmioty podczas poszukiwań. Książę Ju był zszokowany, wiedząc, że został wrobiony. Jego nauczyciel Shi De (石德), powołując się na historię Ying Fusu z dynastii Qin i podnosząc możliwość, że cesarz Wu może być już martwy, zasugerował księciu Ju rozpoczęcie powstania w celu zwalczenia spiskowców. Książę Ju początkowo wahał się, chcąc przyspieszyć do Pałacu Ganquan, by bronić się przed ojcem. Ale gdy dowiedział się, że posłańcy Jiang są już w drodze, postanowił podążyć za sugestią Shi.
Książę Ju wysłał osobę podszywającą się pod posłańca od cesarza Wu, by zwabić i aresztować Jiang i innych spiskowców. Su uciekł, ale Ju oskarżył Jiang o sabotowanie jego relacji z ojcem i osobiście zabił Jiang. Z poparciem matki, Ju zaciągnął swoich strażników, cywilów i więźniów w przygotowaniu do obrony go.
Su uciekł do pałacu Ganquan i oskarżył księcia Ju o zdradę. Cesarz Wu, nie wierząc, że to prawda i prawidłowo (w tym momencie) wierząc, że książę Ju był po prostu zły na Jiang, wysłał posłańca z powrotem do Chang’an, aby wezwać księcia Ju. Posłaniec nie odważył się udać do Chang’an, lecz wrócił i przekazał cesarzowi Wu fałszywy raport, że książę Ju przeprowadza zamach stanu. Rozgniewany cesarz Wu rozkazał swojemu bratankowi, premierowi Liu Qumao (刘屈犛), stłumić rebelię.
Dwie strony walczyły na ulicach Chang’an przez pięć dni, ale siły Liu Qumao zwyciężyły po tym, jak stało się jasne, że książę Ju nie miał autoryzacji ojca. Książę Ju został zmuszony do ucieczki ze stolicy po klęsce, w towarzystwie jedynie dwóch swoich synów i kilku osobistych strażników. Oprócz wnuka Liu Bingyi, który miał zaledwie miesiąc i został wtrącony do więzienia, wszyscy inni członkowie jego rodziny zostali pozostawieni i zabici. Jego matka, cesarzowa Wei, popełniła samobójstwo, gdy cesarz Wu wysłał urzędników, by ją zdymisjonować. Ich ciała zostały beztrosko pochowane na polach bez odpowiedniego oznakowania grobów. Zwolennicy księcia Ju zostali brutalnie rozprawieni z jego zwolennikami, a cywile pomagający księciu koronnemu zostali wygnani. Nawet Tian Ren (田仁), oficjalny strażnik miejski, który nie powstrzymał ucieczki księcia Ju, i Ren An (任安), dowódca armii, który nie wziął czynnego udziału w rozprawie, zostali oskarżeni o sympatyzowanie z księciem Ju i straceni.
Cesarz Wu nadal był rozwścieczony i nakazał odnalezienie księcia Ju. Po tym jak młodszy urzędnik, Linghu Mao (令狐茂), zaryzykował życiem, by przemówić w imieniu księcia Ju, gniew cesarza Wu zaczął ustępować. Zwlekał jednak z ułaskawieniem księcia Ju.
Książę Ju uciekł do okręgu Hu (湖縣, we współczesnej Sanmenxia, Henan) i schronił się w domu ubogiej rodziny chłopskiej. Wiedząc, że ich dobrodusznych gospodarzy nigdy nie będzie stać na codzienne utrzymanie tak wielu osób, książę zwrócił się o pomoc do starego przyjaciela, który mieszkał w pobliżu. Jednak to posunięcie ujawniło miejsce ich pobytu i wkrótce został wytropiony przez miejscowych urzędników żądnych nagrody. Otoczony przez wojsko i nie widząc szans na ucieczkę, książę powiesił się. Jego dwaj synowie i mieszkająca z nimi rodzina zginęli razem z nim, po tym jak rządowi żołnierze wdarli się na podwórze i zabili wszystkich. Dwaj lokalni urzędnicy, którzy przewodzili najazdowi, Zhang Fuchang (張富昌) i Li Shou (李寿), nie tracili czasu na zabranie ciała księcia do Chang’an, by zażądać nagrody od cesarza. Cesarz Wu, choć bardzo zasmucony śmiercią swego syna, musiał dotrzymać obietnicy i nagrodził urzędników.
Późne panowanie i śmierćEdit
Nawet po śmierci Jiang Chonga i księcia Ju, polowanie na czarownice trwało nadal i w połączeniu z zazdrością Wei Zifu doprowadziło do egzekucji rodziny Li pod zarzutem zdrady. Generał Li Guangli spowodował niepotrzebne straty z jego wojskową niekompetencją. W 90 r. p.n.e., gdy Li był przydzielony do kampanii przeciwko Xiongnu, eunuch o imieniu Guo Rang (郭穰) ujawnił, jak Li i jego polityczny sojusznik, premier Liu Qumao, spiskowali, by użyć czarów na cesarzu Wu. Liu i jego rodzina zostali natychmiast aresztowani, a następnie straceni. Rodzina Li również została aresztowana, a następnie stracona po tym, jak zdrajca Li Ling również przeszedł na stronę Xiongnu. Li, dowiedziawszy się o tym, zastosował ryzykowną taktykę, próbując przeciwstawić się cesarzowi Wu, ale nie udało mu się to, gdy niektórzy z jego starszych oficerów zbuntowali się. Podczas odwrotu wpadł w zasadzkę sił Xiongnu. Odszedł do Xiongnu, a cesarz Wu wkrótce potem stracił klan Li za zdradę. Nawet w Xiongnu, sam Li walczył z innymi zdrajcami Han, zwłaszcza z Wei Lü (衛律), który był bardzo zazdrosny o przychylność Chanyu, jaką Li zyskał jako nowy, wysoko postawiony zdrajca.
W tym czasie cesarz Wu zdał sobie sprawę, że oskarżenia o czary były często fałszywe, zwłaszcza w odniesieniu do buntu księcia koronnego. W 92 r. p.n.e., kiedy Tian Qianqiu, ówczesny nadzorca świątyni cesarza Gao, napisał raport, w którym twierdził, że cesarz Gao powiedział mu we śnie, że książę Ju powinien zostać najwyżej pobity, a nie zabity, cesarz Wu miał objawienie na temat tego, co doprowadziło do buntu jego syna. Kazał spalić Su i stracić rodzinę Jiang. Uczynił też Tiana premierem. Chociaż twierdził, że bardzo tęskni za księciem Ju (na znak żalu i smutku wybudował nawet pałac i ołtarz dla zmarłego syna), nie naprawił sytuacji, w której jedyne żyjące potomstwo księcia Ju, Liu Bingyi, jako dziecko marniało w więzieniu.
Przy zmienionej scenie politycznej cesarz Wu publicznie przeprosił cały naród za swoje błędy w polityce, gest ten znany jest w historii jako Edykt Skruchy z Luntai (輪台悔詔). Mianowany przez niego premier Tian opowiadał się za wycofaniem wojsk i złagodzeniem trudnej sytuacji ludności. Tian promował również rolnictwo, a kilku ekspertów z dziedziny rolnictwa stało się ważnymi członkami administracji. Generalnie zaprzestano wojen i ekspansji terytorialnej. Te polityki i ideały były tymi popieranymi przez Księcia Korony Ju, i zostały ostatecznie zrealizowane wiele lat po jego śmierci.
Do 88 r. p.n.e. cesarz Wu stał się poważnie chory. Z księciem Ju martwym, nie było wyraźnego spadkobiercy. Liu Dan, książę Yan, był najstarszym żyjącym synem cesarza Wu, ale cesarz Wu uważał zarówno jego, jak i jego młodszego brata Liu Xu, księcia Guangling, za nieodpowiednich, ponieważ żaden z nich nie przestrzegał prawa. Zdecydował, że jedynym odpowiednim dziedzicem będzie jego najmłodszy syn, Liu Fuling, który miał wtedy zaledwie sześć lat. Dlatego też wybrał potencjalnego regenta w osobie Huo Guang, którego uważał za zdolnego i wiernego, i powierzył Huo władzę nad Fulingiem. Cesarz Wu nakazał również egzekucję matki księcia Fulinga, konsorcjantki Zhao, z obawy, że stanie się ona niekontrolowaną cesarzową dowager, jak poprzednia cesarzowa Lü. Zgodnie z sugestią Huo, uczynił on etnicznego urzędnika Xiongnu Jin Midi i generała Shangguang Jie współregentami. Zmarł w 87 r. p.n.e., wkrótce po tym, jak uczynił księcia Fulinga księciem koronnym. Książę Fuling objął tron jako cesarz Zhao na następne 13 lat.
Cesarzowa Chen Jiao i cesarzowa Wei Zifu były jedynymi dwiema cesarzowymi za panowania cesarza Wu. Cesarz Wu nie uczynił nikogo cesarzową po tym, jak cesarzowa Wei Zifu popełniła samobójstwo, i nie pozostawił żadnych instrukcji na temat tego, kto powinien być zapisany w jego świątyni razem z nim. Leży pochowany w kopcu Maoling, najsłynniejszej z tzw. chińskich piramid. Huo Guang wysłał tam dla zmarłego cesarza 500 pięknych kobiet. Według ludowej legendy, 200 z nich zostało straconych za seks ze strażnikami. Klan Huo został później wymordowany, a grobowiec cesarza splądrowany przez Chimei.