Chińska tortura wodna

Termin „chińska tortura wodna” mógł powstać w związku z ucieczką z Chińskiej Komórki Tortur Wodnych (wyczyn eskapologii wprowadzony w Berlinie w Circus Busch 13 września 1910 r.). Ucieczka pociągnęła za sobą Harry Houdini jest związany i zawieszony do góry nogami w zamkniętej szklanej i stalowej szafie wypełnionej po brzegi wodą, z której uciekł, wraz z Fu Manchu opowieści Sax Rohmer, które były popularne w 1930s (w którym Fu Manchu poddawał swoje ofiary różnych pomysłowych tortur, takich jak kurtka z drutu).

Hippolytus de Marsiliis jest przypisywany do wynalazku formy tortur wodnych. Zaobserwowawszy, jak krople wody spadające jedna po drugiej na kamień stopniowo tworzyły zagłębienie, zastosował tę metodę na ludzkim ciele. Inne sugestie mówią, że termin „chińska tortura wodna” został wymyślony tylko po to, aby nadać metodzie złowrogą tajemniczość. Ofiara była rozbierana, pokazywana publicznie, a następnie torturowana. Doprowadzano je do szaleństwa, podczas gdy osoby postronne przyglądały się, kpiły i śmiały się z nich.

Termin „hiszpańskie tortury wodne” jest również używany w Europie, choć często odnosi się on do rodzaju tortur stosowanych podczas hiszpańskiej inkwizycji. Ofiary były przywiązywane pasami tak, że nie mogły się poruszać, a zimna lub ciepła woda powoli kapała na niewielki obszar ich ciała – zwykle na czoło. Czoło uznano za najodpowiedniejszy punkt do tej formy tortur ze względu na jego wrażliwość, a także z powodu złowrogiej bliskości mózgu i rysów twarzy.

Ofiary widziały, że każda kropla nadchodzi, a po dłuższym czasie były stopniowo doprowadzane do szaleństwa, zwykle dlatego, że doprowadzano je do przekonania, że rozwinie się tam wgłębienie lub poważny wrzód, lub jako (czasami połączony) rezultat długotrwałego skrępowania w drażniących warunkach, izolacji lub upokorzenia spowodowanego publicznym torturowaniem.