Czarna wiewiórka 'super' gatunkiem? Nie, po prostu ciemniejszy odcień szarości

W popularnym micie są one agresywnym nowym „super” gatunkiem wypierającym szarą wiewiórkę, tak jak wyparła ona rudą wiewiórkę.

Ale według badań czarne wiewiórki widziane w południowej Anglii są formą szarej wiewiórki stworzonej przez dzikie krzyżowanie szarych i lisich wiewiórek w Ameryce Północnej.

Czarne wiewiórki są tym samym gatunkiem co szare, ale nabyły swój płaszcz poprzez wadliwy gen pigmentu identyczny z tym znalezionym u wiewiórki lisiej, blisko spokrewnionego gatunku, który jest również rodzimy w Ameryce Północnej i ma czarne warianty.

Helen McRobie z Anglia Ruskin University współpracowała z kolegami z Cambridge University i Virginia Museum of Natural History w USA, aby przetestować DNA od wiewiórek szarych i lisich z całej Ameryki Północnej. Odkryli, że inne „podpisy” na zmutowanym genie były bliżej spokrewnione z wiewiórką lisią, co sugeruje, że mutacja prawdopodobnie powstała u wiewiórki lisiej i przeszła na szarą poprzez krzyżowanie.

McRobie powiedział, że najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem dla czarnej wersji genu znalezionego u szarej wiewiórki był wynik czarnej wiewiórki lisiej dołączającej do szarej wiewiórki „pościg godowy” i łączącej się z samicą szarej.

„Fakt, że czarne szare wiewiórki stały się tak powszechne w całej Ameryce Północnej jest możliwe, ponieważ czarne futro oferuje przewagę termiczną, pomagając im zamieszkiwać regiony z wyjątkowo mroźnymi zimami,” powiedziała.

„To mogło przyczynić się do ekspansji zakresu wiewiórki szarej w ciągu ostatnich 11 000 lat, po zakończeniu ostatniej epoki lodowcowej, pomagając im rozprzestrzeniać się dalej na północ do Kanady.”

W Wielkiej Brytanii, czarne wiewiórki zostały przywiezione z Ameryki Północnej, a następnie uciekły z prywatnych ogrodów zoologicznych. Pierwszą zauważono w pobliżu Letchworth w 1912 r.; dziś czarne wiewiórki są najczęściej spotykane w Hertfordshire, Bedfordshire i Cambridgeshire.

Rozprzestrzenianie się szarych – i czarnych – wiewiórek spowodowało wyginięcie wiewiórek czerwonych w dużej części Anglii, ponieważ rodzime wiewiórki czerwone ulegają wirusowi ospy wiewiórczej, który jest przenoszony przez szaraki, ale pozostawia je bez szwanku.

Inne badanie, w którym szare wiewiórki na Wirral były testowane na wiewiórkę co miesiąc, wykazało, że szaraki przeżywają w środowisku naturalnym, nawet jeśli przenoszą wirusa przez miesiące.

Prof Julian Chantrey i koledzy z Uniwersytetu w Liverpoolu przetestowali ponad 100 szarych wiewiórek w ciągu 16 miesięcy. W badaniach opublikowanych w czasopiśmie Epidemics, znaleźli wirusa ospy wiewiórczej w ponad 80% szarych wiewiórek, z szarakami wielokrotnie reinfekowanymi wirusem.

Chantrey powiedział: „To pokazuje, że wirus jest bardzo rozpowszechniony, a szaraki są na bardzo wysokie ryzyko wprowadzenia ospy do czerwonych populacji.”

• Share on Facebook
• Share on Twitter
• Podziel się przez Email
• Podziel się na LinkedIn
• Podziel się na Pinterest
• Podziel się na WhatsApp
• Podziel się na Messengerze